ผมไม่อยากเห็นโรสเจ็บตัว

2สัปดาห์ต่อมา

“ชาคาร์โมมายล์ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้าแต่พอได้กลิ่นชาหอมๆเขาก็พอผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อยช่วงนี้เขาหัวหมุนมากทั้งงานที่ล้นมือไหนจะต้องมาคอยนั่งฟังเรื่องราวแปลกๆจากญดาที่เล่นมาหาเขาทุกวันอีก

“งั้นโรสขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวครับโรส”ร่างบางชะงักฝีเท้าที่กำลงจะก้าวออกจากห้องก่อนจะมองใบหน้าหล่อคมเข้มของอีกฝ่าย

“คะ?”

“เย็นนี้เราไปทานข้าวกันเถอะ”

‘“แต่ว่าตารางตอนเย็น..”

“ยกเลิกไม่ก็ย้ายไปวันอื่นให้ทีผมต้องการพักผ่อนสมอง”เขาเอ่ยเสียงอ่อนโรสมองเห็นความเหนื่อยล้าของเขาผ่านสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดเธอจึงไม่ได้ค้านอะไรออกไปแม้ว่าการยกเลิกหรือปรับตารางจะยุ่งยากมากก็ตามที

“โรสจะจัดการให้ค่ะ”เธอเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะขอตัวไปจัดการธุระของตัวเองรวมถึงจองร้านอาหารด้วยเช่นกันและเธอก็หวังว่าครั้งนี้คงจะไม่ล่มอีก

“วันนี้เลือกร้านได้ถูกใจผมดีนะครับ”แมทธิวเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีเขามองบรรยากาศภายในร้านที่เป็นแบบเปิดโล่งสามารถรับลมเย็นๆยามค่ำคืนกับวิวสวยๆได้ร่างบางไม่เอ่ยตอบเพียงแต่ยิ้มรับเท่านั้นโชคดีที่อีกฝ่ายชอบเพราะเห็นเขาดูเหนื่อยเธอเลยเลือกร้านที่บรรยากาศเปิดโล่งมากกว่านั่งอยู่ในอาคารคับแคบแทน

“อ๊ะเดี๋ยวโรสขับให้ค่ะ!”ร่างบางรีบแย่งกุญแจรถมาจากมือหนาทันทีแม้ว่าร่างสูงจะดูอารมณ์ดีขึ้นหลังจากได้ทานอาหารแล้วก็ตาม

“ผมขับได้หน่า..”ใบหน้าหล่อยกยิ้มก่อนจะดึงกุญแจรถกลับมาอยู่ในมือโรสทำได้แต่ถอนหายใจเบาๆเขามักจะขับรถเองตลอดและมีน้อยมากที่จะขอให้เธอช่วยขับแทนทั้งๆที่เธอควรจะขับให้เขาเสียมากกว่า

“หรือว่าคุณไม่ไว้ใจโรสหรอคะ”เธอเอ่ยถามหลังจากที่เข้ามาในรถแมทธิวอึกอักทันทีนั่นทำให้เธอรู้ได้ว่าเขาไม่ไว้ใจเธอจริงๆ

“โรสขับรถเก่งขึ้นแล้วนะคะไม่ใช่แบบเมื่อก่อนแล้ว”ใบหน้าสวยพูดขึ้นด้วยท่าทีงอนเล็กน้อยสงสัยเขายังคงมีภาพจำแย่ๆในตอนที่เธอขับรถชนท้ายคนอื่นอยู่แน่ๆแต่ครั้งนั้นเธอแค่ประหม่าในการเว้นระยะไปนิดเดียวเองแถมคันข้างหน้ายังเบรคกระทันหันอีก

“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจผมไม่อยากเห็นโรสเจ็บตัวอีก”ทำพูดที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำเอาใบหน้าของเธอแดงฉ่าขึ้นทันทีเขาที่เป็นแบบนี้จะไม่ให้เธอชอบลงได้อย่างไรกัน

Rrrrr

เสียงเรียกเข้ามือถือของแมทธิวเรียกความสนใจจากเธอไม่น้อยมือหนาหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะกดรับทันที

“ครับญดา”เพียงแค่ได้ยินชื่อของปลายสายก็ทำเอาเธอเงียบทันที

“พี่กำลังจะกลับบ้านครับ..อ่าก็ได้ครับงั้นเดี๋ยวพี่ขับไปรับนะครับๆ”พอเห็นอีกฝ่ายวางสายเธอก็รีบปลดเข็มขัดเตรียมตัวลงจากรถทันที

“จะไปไหนครับ”แมทธิวคว้าแขนบางเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถาม

“ไม่ใช่ว่าต้องรีบไปหาญดาหรอคะ?”คำพูดของโรสทำเอาเขาเงียบไปมันก็จริงที่เขาต้องไปหาญดาแต่เขาก็ตั้งใจจะไปส่งเธอที่บ้านก่อน

“ผมจะไปส่งโรสที่บ้านก่อนเพราะฉะนั้นขะ..”ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบโรสก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อนแถมยังจับมือของเขาออกจากแขนอีกด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวโรสเรียกแท็กซี่กลับเอง..เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”แมทธิวมองใบหน้าสวยที่พูดด้วยรอยยิ้มก่อนที่เธอจะปิดประตูรถของเขาและเดินจากไปมือหนากำกันแน่นด้วยความไม่พอใจแต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธเธออยู่ดีเพราะเขาเองก็ต้องรีบไปรับญดาด้วยเช่นกัน

ซ่าาาส์~

ฝนเม็ดใหญ่ต่างตกกระหน่ำลงมาดวงตาคมมองถนนที่เปียกฉุ่มและตอนนี้เขาก็เซ็งมากๆที่รถติดหนักขนาดนี้

“ฝนตกหนักเลยนะคะ”ญดาเอ่ยขึ้นดูท่าคงใช้เวลาอีกนานเลยกว่าจะถึงบ้านของตัวเอง

“พี่แมทธิวค้างที่บ้านญดาก็ได้นะคะนี่ก็ดึกมากแล้ว”คนตัวเล็กเอ่ยบอกกับอีกฝ่ายอย่างหวังดีเพราะยังไงก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไรครับ”ร่างสูงปฏิเสธทันทีญดามองใบหน้าคมเข้มที่ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เธอเลยไม่ถามอะไรต่อและได้แต่นั่งเงียบๆเท่านั้นใช้เวลานานหลายชั่วโมงกว่าจะมาถึงบ้านของญดาเขารีบลงจากรถก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายลงทันที

“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ”เขาเอ่ยเสียงเรียบเดินกลับไปที่รถของตัวเองและขับออกไปทันทีญดาได้แต่มองด้วยความเศร้าใจที่อีกฝ่ายดูไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยแมทธิวขับรถตรงมายังบ้านของโรสเขาหงุดหงิดมากที่ส่งข้อความไปหาเธอแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับใจก็คิดอยากจะโทรหาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมีญดาอยู่ด้วยแต่พอเขาเป็นอิสระเขาก็รีบโทรหาร่างบางทันทีแต่เธอก็ไม่รับสายนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกร้อนใจเขาไปใหญ่เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“โรส..โรสครับ”ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านอย่างง่ายดายเพราะเขารู้ที่ซ่อนกุญแจของอีกฝ่ายสายตาคมมองบ้านที่มืดมีแสงสว่างจากด้านนอกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เหมี้ยว~”เขาสะดุ้งเล็กน้อยมองแมวตัวอ้วนสีขาวของโรสที่ชื่อแมรี่เดินมาคลอเคลียร์ข้างขาของเขามือหนาอุ้มแมวตัวอ้วนขึ้นมาก่อนจะพาเดินไปยังห้องนอนของอีกฝ่าย

“โรส..หลับแล้วหรอครับ”เขาเอ่ยถามเสียงเบาแต่มันน่าแปลกที่เขาไม่ได้ยินเสียงแอร์ทำงานเลยมือหนาเปิดประตูห้องนอนของเธอออกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างบางนอนฝุบอยู่ที่พื้น

“โรส!!”แมทธิวรีบเข้าไปหาโรสทันทีเขามองอีกฝ่ายด้วยความตกใจตัวของเธอร้อนฉ่าบวกกับทั้งชุดและผมก็เปียกเขาคิดว่าเธอน่าจะเดินตากฝนมาจนเป็นไข้และสลบไปดูได้จากขวดยาและเม็ดยาที่กระจายเต็มพื้นเธอคงจะสลบไปก่อนที่จะได้กินยาแน่ๆร่างสูงรีบอุ้มอีกฝ่ายไปนอนบนเตียงก่อนจะรีบจัดการถอดชุดเปียกๆของเธอออกและรีบเช็ดตัวให้ทันทีเขาทำมันด้วยความว่องไวเพราะต้องรีบให้ความอบอุ่นกับเธออย่าเร็วที่สุด

“โรสกินยาหน่อยนะครับ”แมทธิวเอ่ยขึ้นแม้ว่าในช่วงเช็ดตัวร่างบางจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแต่สักพักเธอก็หลับไปอีกเขาเลยต้องใช้วิธีป้อนยาเธอผ่านจากปากของเขาแทน

“อึก..อื้ออ”ใบหน้าสวยขมวดเป็นปมเมื่อได้รับยาขมๆแต่ไม่นานสีหน้าก็กลับมาเป็นปกติแมทธิวลุกออกจากเตียงจัดท่าให้อีกฝ่ายนอนอย่างสบายก่อนที่ตัวเขาจะเข้าไปอาบน้ำและขึ้นไปนอนอยู่ข้างๆเธอ

“นะหนาวอึก..หนาว”

“หนาวหรอครับ”แมทธิวมองอีกฝ่ายที่พยักหน้ารับเขารวบตัวเธอผ่านผ้าห่มก่อนจะกอดเธอเอาไว้

“ดีขึ้นไหม”ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาเขาระบายยิ้มเล็กน้อยมองอีกฝ่ายที่หลับไปไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาไม่ตัดสินใจมาหาเธอป่านนี้ตัวเธอคงนอนสลบเพราะพิษไข้จนอาจถึงตายเลยก็ได้

เช้าวันต่อมา

ร่างบางต่นขึ้นมาในช่วงสายแสงของพระอาทิตย์สาดเข้ามาที่ตาของเธออย่างจังจนแสบตาพลันในหัวก็นึกถึงมาได้ว่าเธอไม่เคยนอนจนพระอาทิตย์ส่องตาขนาดนี้มาก่อนเมื่อคิดได้แบบนั้นร่างกายของเธอก็เด้งขึ้นมาทันที

“กี่โมงแล้วนะอ๊ะ..”เธอเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อนก่อนจะเอามือกุมหัวเมื่อจู่ๆก็รู้สึกปวดขึ้นมา

“เมื่อวาน”ร่างบางนึกไปถึงเมื่อวานที่จู่ๆฝนก็ตกมาอย่างหนักจำได้ว่าตัวเองไปหลบฝนอยู่ป้ายรถเล์เพื่อเรียกแท็กซี่แต่เพราะฝนตกหนักแท็กซี่เลยว่างน้อยมากกว่าจะหาคันที่ว่างได้เธอก็ยืนรับลมฝนอยู่นานหลายนาทีพอขึ้นรถมาเจอแอร์หนาวๆของแท็กซี่ก็ยิ่งแล้วใหญ่แถมรถก็ติดหนักจนรู้สึกถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นผิดปกติของตัวเองและรับรู้ได้ทันทีว่าตัวเธอกำลังมีไข้พอถึงบ้านก็รีบหายาจะมากินแต่สุดท้ายภาพก็ตัดไปก่อน

“เอ๊ะ?”คิ้วสวยขมวดกันเล็กน้อยมองดูชุดนอนที่สวมใส่อยู่ด้วยความประหลาดใจก่อนจะไปเห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนหัวเตียงเธอหยิบมันมาอ่านและนั่นทำใ้ความสงสัยของเธอทั้งหมดหายวับไปทันที

“วันนี้ไม่ต้องมาทำงานนะครับ”ลายมือสวยงามเป็นระเบียบแบบนี้เขาคือแมทธิวไม่มีผิดอย่างแน่นอนริมฝีปากบางระบายยิ้มเล็กน้อยเมื่อพอจำเรื่องเมื่อคืนได้รางๆความอบอุ่นของเขาผ่านอ้อมกอดเธอคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันเสียอีกแต่มันคือเรื่องจริงสินะ

และแม้ว่าอีกฝ่ายจะบอกให้เธอหยุดงานแต่เธอจำได้ว่าวันนี้เขามีนัดสำคัญและมันคงเป็นเรื่องหนักมากที่เขาจะเตรียมตัวโดยไม่มีเธอคิดได้แบบนั้นเท้าเล็กก็รีบลงจากเตียงก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานทันทีแม้ว่าร่างกายจะยังไม่กลับมาแข็งแรงแต่เธอก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

ปัง!

“ทำไมทำงานชุ่ยแบบนี้ห๊ะ!”แมทธิวตะคอกเสียงใส่พนักงานด้วยความหงุดหงิดวันนี้เขาบอกให้โรสพักและเรียกคนอื่นมาทำงานแทนแต่มันก็ไม่ได้ดั่งใจเขาเลยทั้งๆที่เขามอบหมายงานง่ายๆอย่างการให้ไปถ่ายเอกสารที่ต้องใช้คุยกับลูกค้ามาแต่พนักงานคนนี้ก็ดันทำพลาดเอาไวรัสเข้าไฟล์จนงานหายหมด

“คะคือผมขอโทษจริงๆครับผมไม่รู้ว่าไวรัสมันมาจากไหน”พนักงานคนนั้นเอ่ยเสียงสั่นด้วยความกลัว

“ผมแค่สั่งให้คุณเอามันส่งให้กับพนักงานถ่ายเอกสารแค่นั้นเองแต่คุณกลับเอาไปเสียบเข้ากับคอมที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ!”พนักงานคนนั้นหัวหดไปทันทีเขาเพียงแค่อยากตรวจเช็คเท่านั้นแต่ไม่คิดว่าคอมเครื่องนั้นจะมีไวรัสและทำเอางานหายไปหมด

“ผมอึก..ผมขอโทษจริงๆครับเป็นความผิดของผมเองผม..”

แกร้ก

ทั้งสองต่างมองไปยังประตูที่ถูกเปิดออกใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้างเธอเดินมาอย่างสง่างามก่อนจะวางเอกสารที่แมทธิวต้องการลงบนโต๊ะด้วยรอยยิ้ม

“ข้อมูลที่ตองเอาไปคุยกับลูกค้าค่ะ^^”เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“โรส?..ผมบอกให้คุณพักผ่อนไงครับ”แมทธิวเอ่ยขึ้นเสียงเรียบด้วยความไม่พอใจ

“หยุดพูดเรื่องอื่นแล้วเตรียมตัวออกเดินทางดีกว่านะคะถ้ารวมเวลารถติดแล้วไม่รีบออกตอนนี้พวกเราจะไปสายนะคะ”ร่างบางโต้กลับด้วยรอยยิ้มมองแมทธิวที่ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะยกยิ้มอ่อน

“คุณนี่จริงๆเล้ย”เขาเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวทันที

“ขอบใจที่เหนื่อยนะกลับไปทำงานต่อเถอะ”ร่างบางเอ่ยบอกกับพนักงานคนนั้น

“ขะขอบคุณครับพี่โรสนางฟ้าของผมขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมครับ!”ใบหน้าสวยหัวเราะออกมาเบาๆมองพนักงานคนนั้นที่เอ่ยขอบคุณเธอไม่หยุดมือเขาของจับกับมอของเธอก่อนจะเขย่าไปมาอย่างเอ็นดู

“โรส”น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยขึ้นเธอหันไปมองแมทธิวที่ส่งสายตาอาฆาตมาที่เธอมือบางจึงรีบปล่อยออกจากมืออีกฝ่ายทันที

“ไปกันค่ะ^^”เธอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแมทธิวหยิบเอกสารขึ้นมาก่อนจะเดินนำหน้าเธอออกไป

หึงอะเด้! ทุกคนจะให้ไรท์คุยคนเดียวใช่ไหมคะแงง ขอกำลังใจในการเม้นหรือกดถูกใจนิยายก็ได้น้าไรท์จะได้ชื่นใจจ