ทำงานวันแรก

สามวันต่อมา

ฉันหมุนตัวส่องดูตัวเองในกระจกซ้ายทีขวาที เพื่อดูว่าชุดที่ใส่ไปทำงานในคืนนี้เข้ากับฉันหรือเปล่า “เสร็จยังมะนาว” เมย์ถามฉันเป็นรอบที่สี่ “แป๊บนะ” ฉันฉีกยิ้มให้เธอจนปากจะฉีกถึงรูหู วันนี้ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันแรกในการเริ่มงานใหม่ของฉัน “มึงว่าคืนนี้กูจะมีแขกกี่คน” ฉันถามเธอด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “วันแรกได้ซักสี่ห้าคนก็ดีแล้ว แล้วเค้าตั้งค่าตัวมึงเท่าไหร่อะ” เธอถามฉัน “กูได้สี่พัน แบ่งให้ร้านแล้วก็เหลือสองพันเอง” ฉันพูดเสียงอ่อยเพราะเสียดายเงินที่ต้องแบ่งให้ทางร้าน

“แล้วมึงได้เท่าไหร่” ฉันถามเมย์ด้วยความอยากรู้ เธอยังไม่เคยบอกฉันเลยว่าได้ค่าตัวครั้งละกี่บาท “หมื่นหก” เธอตอบฉันก่อนจะเอนตัวนอนลงบนเตียง “หูย ดีอะ รับแขกคืนละคนสองคนก็อยู่ได้แล้วมึงน่ะ” ฉันอยากได้ค่าตัวแพงๆแบบนี้บ้างจัง ขนาดแบ่งให้ร้านแล้ว เธอยังได้ครั้งละตั้งแปดพัน “บางคืนกูได้เป็นแสนสี่แสนห้าอะ รับแขกจนแสบรูเลยมึง” เธอพูดยิ้มๆ

เมย์เป็นผู้หญิงที่สวยมาก ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็สวยไปหมด ไม่แปลกที่เธอจะได้ค่าตัวเยอะกว่าฉันที่หน้าตาแค่พอไปวัดไปวาได้ “มึงสวยหนิเนอะ ใครๆก็อยากได้มึงทั้งนั้น” ฉันชมเธอจากใจจริง “เก็บเงินไว้ไปทำหน้าใหม่ให้มันสวยๆ เดี๋ยวเค้าก็อัพค่าตัวให้มึงเองแหละ” เธอแนะนำฉัน

สาวไซด์ไลน์ไม่เหมือนผู้หญิงขายบริการที่ยืนเรียกลูกค้าอยู่ริมถนนหรือตามใต้ต้นไม้ในบางสถานที่ ค่าตัวถูกสุดของสาวไซด์ไลน์ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ประมาณสามถึงสี่พัน ซึ่งมากกว่าค่าตัวถูกสุดของผู้หญิงขายบริการตามริมถนนเยอะทีเดียว แต่สุดท้ายก็ได้ชื่อว่าเป็นกะหรี่เหมือนกันอยู่ดี แม้ฉันจะได้ค่าตัวที่เรตเกือบต่ำสุดของร้าน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังไงก็ได้ครั้งละตั้งสองพัน สำหรับฉันได้คืนละห้าหกพันก็มากเกินพอแล้ว แต่จะดีกว่านี้ถ้าร้านเอาส่วนแบ่งน้อยลงกว่านี้หน่อย นี่ต้องแบ่งครึ่งต่อครึ่ง ฉันรู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบยังไงก็ไม่รู้

เมย์มาค้างที่ห้องฉันตั้งแต่เมื่อวาน เธอดูดีใจไม่น้อยที่ฉันจะไปทำงานที่เดียวกันกับเธอ เธอเล่าเรื่องพนักงานของร้านให้ฉันฟังหลายคน ฉันจำชื่อคนที่เธอไม่ชอบไว้ เพื่อจะได้ไม่เข้าไปสุงสิงกับพวกเขาให้เธอต้องไม่สบายใจ ส่วนใครที่เธอบอกว่าน่าคบฉันก็พยายามจำชื่อไว้เช่นกัน

20.00 น.

ผับ X Y Z

ฉันกับเมย์มาถึงร้านก่อนหนึ่งชั่วโมงตามที่ผู้จัดการร้านบอกฉันไว้ โอะ! ไม่ใช่สิ เขาให้ฉันเรียกชื่อเขา ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องเรียกเขาว่าคุณเอกเหมือนพนักงานคนอื่นๆสินะ เมย์มาก่อนเวลาเป็นเพื่อนฉัน ทั้งที่เธอมาตอนร้านเปิดเลยก็ได้ เบลเดินมาบอกว่าคุณเอกรอฉันอยู่ในห้องทำงาน ฉันเลยต้องแยกกับเมย์ไปก่อน “โชคดีมึง ไว้ค่อยคุยกัน” เธอส่งยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบเธอก่อนจะเดินตามเบลขึ้นไปชั้นสองซึ่งเป็นห้องทำงานของคุณเอก

“มาแล้วครับ” เบลเคาะประตูเรียกคุณเอก “เข้ามา” เสียงคุณเอกพูดขึ้น “ตัวยังหอมเหมือนเดิมนะ ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรจ๊ะน้องสาว” เบลดันตัวฉันติดกับประตูแล้วซุกไซร้ซอกคอฉัน “เอ้า ช้าจังเลย เข้ามาสิประตูไม่ได้ล็อค” ฉันผลักเบลให้ออกห่างจากฉันเมื่อเสียงจากคนในห้องเริ่มดุขึ้น “งั้นพี่ไปก่อนนะ” เบลหอมแก้มฉันฟอดใหญ่แล้วจึงวิ่งตึงตังลงบันไดไป

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไว้คุณเอกหลังจากเข้ามาในห้องทำงานเขาแล้ว “นั่งสิ ผมมีเรื่องต้องทำความเข้าใจกับคุณก่อน” เขาพูดน้ำเสียงดุแทบจะตลอดเวลาจนฉันรู้สึกเกร็ง “งานน่ะไม่ได้ทำแค่ที่ร้านนะ ถ้าลูกค้าเรียกให้ออกไปที่อื่นคุณก็ต้องไป ลูกค้าที่ไม่เคยมาที่ร้านเลยแต่ใช้บริการแบบเดลิเวอรี่ก็เยอะนะ ถ้าแขกเรียกซื้อคุณออกไปข้างนอก จะมีพนักงานแจ้งที่อยู่ของลูกค้าให้อีกที แล้วคุณก็ต้องไปเอง ค่ารถออกเอง แต่ค่าตัวแบ่งครึ่งกับร้านเหมือนเดิม โอเคมั้ย” ฉันพยักหน้ารับรู้เมื่อเขาพูดจบแล้ว แม้จะต้องขมวดคิ้วกับคำว่าให้ออกค่ารถเองก็ตาม

“อยากไปเดินดูร้านมั้ย เดี๋ยวผมพาไป” คุณเอกลุกขึ้นก่อนจะดึงมือฉันให้ลุกขึ้นตาม “มีอะไรให้ดูด้วยเหรอคะ” ฉันถามหน้าซื่อ เพราะไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องเดินสำรวจเลย “บอกให้มาก็มาเถอะ” เขาทำเสียงดุใส่ฉันอีกแล้ว แต่ทำไมแววตาเขาถึงดูแพรวพราวนักก็ไม่รู้