Episode-06 คนละคนเดียวกัน

วันแรกของการปิดเทอมใหญ่ฉันตั้งปณิธานกับตัวเองไว้เลยว่าจะต้องทำให้ได้ นั่งมองคนในกระจกพลางสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งสีผิวที่ไม่สม่ำเสมอ ไหนจะรอยสิวอีก ยอมอดค่าขนมเพื่อเก็บเงินไปซื้อครีมบำรุงผิว อันไหนที่เขาว่าดีอีนี่ก็กวาดมาหมดค่ะ ที่เห็นผลชัดเลยคือรอยสิวรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่จางลงอย่างเห็นได้ชัดในช่วงหนึ่งเดือนแรก 

เรื่องการลดน้ำหนักก็เหมือนกันกว่าจะหักห้ามใจเลิกกินขนมได้แทบลงแดงเลยทีเดียว จากที่ไม่ชอบกินผักก็ต้องฝืนใจกินโดยเฉพาะมื้อเย็น ไม่กินเลยคืออยู่ไม่ได้ กินน้อยก็ไม่อยู่ท้องอีก ความจริงถ้าน้ำหนักไม่ลดฉันก็ไม่ซีเรียสนะคะ แต่อย่าขึ้นอย่างเดียวก็พอ อ๋อ! แล้วฉันก็เล่นฮูล่าฮูปวันละหนึ่งถึงสองชั่วโมงด้วยนะ ทำแบบนี้ทุกวันจนกระทั่งถึงวันเปิดเทอม...

มัธยมศึกษาปีที่สาม

“เชี่ย! กูไม่ได้ตาฝาดแน่ ๆ”

“สวยขึ้นเยอะเลย”

“มึงเป็นใคร! ออกจากร่างเพื่อนกูไปเดี๋ยวนี้นะ”  

“ยัง... ยังไม่เลิกเล่นกันอีก” ฉันว่าพลางมองหน้าพวกมันสามคนอย่างเอือมระอา

“ตาลมึงสวยขึ้นจริง ๆ นะพูดแบบไม่อวยเลย ดูดีขึ้นมาก” ไอ้จูนค่ะ ไม่พูดเปล่ามันยังจับฉันหมุนไปมาอีกด้วย

“จริง! คนละคนกันเลย”

“ว้าวมากแม่!”  

ไอ้หมูกับไอ้พลอยเสริมขึ้นมาอีก ฉันก้มมองตัวเองมันก็ปกตินะคะ หรือว่าฉันชินกับตัวเองอยู่แล้วก็ไม่รู้

เป็นการมาเรียนที่ทำให้รู้สึกใจหายไม่น้อยเลยเพราะอีกแค่ไม่นานทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันไป รวมไปถึงใครคนนั้นก็ด้วย

“มึงคาดหวังให้พี่ทิวสนใจถึงขนาดต้องลดน้ำหนักเลยเหรอ” คำถามนี้ฉันไม่ลังเลที่จะตอบเลยด้วยซ้ำ

“เปล่า กูอยากสวยเพื่อตัวกูเองบ้างไม่ได้เหรอน้อง ใคร ๆ เขาก็ต้องดูแลตัวเองกันเปล่าวะ”

“เชื่อตายแหละ เฝ้ามองเขามาสองสามปีไม่คาดหวังเลยสิแปลก”

“แล้วแต่... กูพูดให้ฟัง ไม่ได้พูดให้เชื่อ” 

เลิกสนใจมันแล้วพากันเดินเข้าโรงเรียนตามปกติ แต่ระหว่างทางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกจ้องมองอยู่ตลอด หันไปมองรอบตัวก็ไม่มีใครนะคะจนกระทั่งเห็นซุ้มไม้ที่มีคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่

“ลงทุนฉิบหาย”

“ฮ่า ๆ คิดว่าทิวจะต้องชอบมึงจริง ๆ ใช่ไหม” น้ำเสียงเย้ยหยันดังมาจากด้านหลังก่อนจะเดินนำหน้าพวกเราไป

“คนที่ใช่ไม่ต้องใช้ความพยายาม เนอะ!” ไอ้จูนพูดลอย ๆ ขึ้นมา ฉันรู้ว่ามันจงใจให้ประโยคนี้กระแทกเข้าไปในโสตประสาทของใครบางคน และมันได้ผลค่ะ หันกลับมามองตาแทบปริ้น ฮ่า ๆ

“มึงจะออกตัวแรงตั้งแต่วันแรกไม่ได้นะ”

“ไม่แคร์โว้ย! เป็นพี่มอสามแล้วจะทำอะไรก็ได้”

“อีสัส ห้าวแต่หัววันเลย”

... : ฮ่า ๆ

หยอกล้อกันตามประสาเพื่อนจนถึงซุ้มไม้ที่ใครบางคนนั่งอยู่ ฉันทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจแล้วพูดคุยหัวเราะกับไอ้จูนต่อ แต่หางตาก็แอบเหล่มองเหมือนกันนะคะ พี่ทิวเขาดูดีขึ้นมากเลย แต่แววตายังนิ่งเหมือนเดิม

“กูรู้สึกว่าเทอมนี้ใครบางคนจะงานเข้านะ”

“บ่นไรมึงไอ้ริว”

“เสือก!”

“ไอ้สัส! ถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้”

ไม่ได้หยุดฟังนะคะมันลอยเข้ามาในหูเอง แต่ช่างเถอะ! ฉันไม่อะไรแล้วแหละ

ถึงเวลาเข้าแถว แน่นอนว่ากรรมการนักเรียน ประธานนักเรียนจะต้องถูกเลือกใหม่ทั้งหมด พี่ริวลงสมัครเป็นประธานนักเรียนด้วยค่ะ ส่วนอีกสองคนเป็นผู้หญิง เขาให้ส่งตัวแทนห้องละหนึ่งคน บรรยากาศมันก็จำเจเหมือนเดิมนั่นแหละ หรือเป็นเพราะฉันไม่ได้โฟกัสตรงนั้นเหมือนเมื่อก่อนแล้วก็ไม่รู้นะ

“ตาล ขอเบอร์หน่อยดิ” เกมส์เพื่อนผู้ชายร่วมห้องมันพูดขึ้น

“สามแปด”

“อะไรวะสามแปด”

“เบอร์รองเท้า”

“ชั่วร้ายมาก”

“ใครขอ?” ฉันถามออกไปตรง ๆ เพราะเป็นเพื่อนกันมานานไม่ใช่มันแน่นอน

“บอกก็รู้อะดิ ”

“กวนตีน”  

เลิกสนใจมัน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีพี่ทิวก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว บัตรที่แขวนคอเขาอยู่บ่งบอกให้รู้ว่านี่คือกรรมการนักเรียน 

“อย่าคุยกัน” พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะตั้งใจฟังสิ่งที่อาจารย์ชี้แจงอยู่ พูดโคตรนาน ใจคอจะพูดวันนี้ให้หมดทุกเรื่องเลยมั้ง ไม่ได้ขี้เกียจนั่งฟังหรอกแต่แดดมันร้อนค่ะ อาจารย์จะพูดกี่ชั่วโมงก็ได้เพราะตัวเองอยู่ในร่มไง 

พอเลิกแถวก็แยกย้ายกันเข้าห้อง แจกตารางเรียนกันตามปกติ วิชาแรกภาษาไทยค่ะ ระหว่างเปลี่ยนคาบเรียนก็เดินผ่านห้องวิชาการที่ตอนนี้กำลังประชุมกรรมการนักเรียนกันอยู่ 

“แวะมองได้นะเดี๋ยวพวกกูรอ” 

“มึงก็มองไปคนเดียวดิ” 

“จ้า ๆ แม่คนเก่ง”

“วันนี้มึงกวนตีนกูมากนะจูน”

“ก็...”

“ ไหนเบอร์อะ” ไอ้แกรมค่ะ หมอนี่มันเป็นนักดนตรีของโรงเรียนอยู่ห้องหนึ่ง ไม่รู้ว่ามันพรวดพราดมาจากไหน

“เบอร์เรา?”

“เออดิ ให้ไอ้เกมส์มาขอไม่ได้เรื่องเลย” 

“ยังไม่ให้ได้ปะ”

“ได้ดิ แต่แอดHiไปรับเพื่อนด้วยนะ”

“อืม” ตอบกลับมันยิ้ม ๆ ก่อนจะแยกกันคนละทาง

“กูสัมผัสได้ถึงสายตาอัมหิต”

“น่ากลัวฉิบหาย”

เสียงไอ้หมูกับไอ้จูนพูดตามหลัง ฉันไม่ได้สนใจฟังค่ะ ก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นตึกไป

ตัดมาตอนเลิกเรียนเลยแล้วกันนะคะ แยกกับเพื่อนฉันก็เดินออกทางประตูหลังเหมือนเดิม แต่วันนี้เส้นทางเปลี่ยนนิดหน่อยเพราะว่าต้องมาเอาชุดที่แม่ตัดไว้ซึ่งร้านก็อยู่ใกล้ ๆ โรงเรียนนั่นแหละ

“ต้องหลบหน้าขนาดนี้เลยหรือไง” น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาจากข้างกำแพง

“ใครหลบคะ ทำไมหนูต้องหลบหน้าพี่ด้วย”

“พี่ถามเราอยู่นะ ไม่ได้ให้เรามาย้อน”

“...”

“คำพูดคนอื่นมันมีผลต่อความรู้สึกมากขนาดนั้นเลยเหรอถึงต้องทำอะไรแบบนี้” 

“ใช่ค่ะ! มันมีผลต่อความรู้สึกของหนูมาก พี่ไม่ได้เป็นฝ่ายถูกต่อว่านี่พี่จะรู้สึกอะไร”

“...” พี่ทิวถอนหายใจออกมาเบา ๆ คล้ายกำลังระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ “แล้วจะไปไหน ปกติรอรถตรงโน้นไม่ใช่เหรอ”

“ไปเอาชุดให้แม่ที่ท้ายตลาดค่ะ”

“ไปสิ เดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปคนเดียวได้”

“จะห้าโมงเย็นแล้วนะ มองดูรอบ ๆ ซิว่ามันมีคนหรือเปล่า” 

“...” กวาดสายตาไปรอบบริเวณมันไม่มีใครจริง ๆ ค่ะ คือโรงเรียนมันติดกับวัดไง ถัดจากวัดก็จะเป็นตลาดแล้วร้านตัดเสื้อมันก็อยู่ในตลาดอีกที แน่นอนว่าบรรยากาศมันวังเวงแม้ว่าฟ้าจะสว่างก็ตาม

ระหว่างทางเดินพวกเราเงียบมาก ฉันแอบได้ยินเสียงพี่ทิวลอบถอนหายใจออกมาอยู่หลายครั้งจนต้องหันไปมอง เหมือนว่าเขาจะอึดอัดนะคะ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น

“คุยกับใครอยู่เหรอตอนนี้” 

ตึกตัก! ตึกตัก!

“คบกับใครอยู่หรือเปล่า” คำถามตรง ๆ ของพี่ทิวทำเอาใบหน้าฉันร้อนเห่อขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ทำไมต้องรู้สึกหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ด้วยนะ

“ไม่ได้คุยค่ะ ไม่ได้คบกับใคร” พี่ทิวไม่ได้ตอบอะไรแค่อมยิ้มออกมาเท่านั้น  

ความตั้งใจของฉันจะมาพังไม่เป็นท่าเพียงเพราะรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ไม่ได้นะ เขาไม่ได้บอกว่าชอบเราสักหน่อย อย่าหลงตัวเอง อย่าคิดไปเอง ฉันเตือนตัวเองแบบนี้เสมอ