ตอนที่ 4.

ตอนที่ 4.

          ตลอดทางเจ้าหล่อนก็พยายามที่จะชวนเขาคุย และก็พูดถึงสิ่งที่วางแผนที่จะทำเพื่อเอาใจเขา

          ภรรยาเด็กของเขาคนนี้ช่างสวยงามไร้ที่ติ แต่เขายังไม่พร้อมที่จะหยุดอยู่กับผู้หญิงคนไหน และก็ยังไม่พร้อมที่จะเป็นสามีที่ดีของใครทั้งนั้น

          แม้แต่น้ำผึ้ง...

          “ผึ้งไปหัดเรียนทำขนมไทยมาค่ะ ครูชมว่าอร่อยมาก พรุ่งนี้ผึ้งจะทำให้คุณนนทานนะคะ”

          “ฉันไม่ชอบกินขนมหวานสักเท่าไหร่น่ะ”

          เขาพูดออกไป และก็อดหันมองเจ้าหล่อนไม่ได้ ซึ่งก็ได้เห็นแววตาผิดหวังของเจ้าหล่อนเข้าอย่างจัง หัวใจของเขาอ่อนไหวรุนแรง

          ชายหนุ่มหยุดเดิน และยื่นสองมือไปจับแขนเรียวทั้งสองข้างเอาไว้

          “แต่แน่นอนว่าฉันจะชิมขนมหวานฝีมือของเธอ น้ำผึ้ง”

          แม่ภรรยาเด็กฉีกยิ้มหวาน ดวงตาก็ยิ้มทอประกายสดใส

          “ผึ้งจะทำสุดฝีมือเลยค่ะคุณนน”

          เขาปล่อยมือจากแขนของหล่อน ยกขึ้นมาลูบศีรษะเล็กแทน แสดงความเอ็นดูออกมา

          “ขอบใจนะ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ใครได้เป็นภรรยาถือว่าโชคดีที่สุด”

          “ก็... คุณนนไงคะ”

          น้ำผึ้งก้มหน้าและอ้อมแอ้มพูดออกไปอย่างขวยเขินเอียงอาย ในขณะที่นนนทีมีสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความอึดอัดระคนสับสน

          “เอ่อ... ผึ้งไปช่วยป้าอิ่มยกอาหารในครัวก่อน คุณนนนั่งรอที่โต๊ะเลยนะคะ”

          น้ำผึ้งเดินหน้าแดงจากไปแล้ว ในขณะที่นนนทีมองตามไปด้วยสายตาเคร่งเครียด

          ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่เคยควบคุมทุกอย่างได้เช่นเขา กลับจะต้องมาวุ่นวายใจกับแม่เมียเด็กที่ตั้งใจว่าจะหย่าขาดในวันสองวันนี้

          มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าแรงๆ ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารริมระเบียง สายลมเย็นฉ่ำยามแดดร่มลมตกพัดเข้ามาปะทะผิวกาย ยิ่งทำให้สดใสและผ่อนคลายยิ่งนัก

          สักพักป้าอิ่มกับน้ำผึ้งและคนใช้อีกคนก็เดินออกมาจากห้องครัว ในมือของทุกคนมีจานใส่อาหารหน้าตาน่ากินมาเต็มสองมือ

          “แกงเขียวหวานไก่ของโปรดคุณนนค่ะ”

          ป้าอิ่มวางถ้วยแกงเขียวหวานลงตรงหน้าของนนนที

          “แล้วนี่ก็ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ส่วนนี้ต้มยำกุ้ง แกงส้มผักรวม แล้วก็ปลาทอดราดพริก ซึ่งทุกอย่างคือของโปรดคุณนนค่ะ”

          “ขอบคุณครับป้าอิ่ม”

          “ขอบคุณป้าไม่ได้หรอกค่ะ อาหารทุกจานเป็นฝีมือของคุณผึ้งทั้งหมดเลยค่ะ” ป้าอิ่มหันมองน้ำผึ้งที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างกาย

          “อย่ายกความดีความชอบให้ผึ้งคนเดียวสิคะ ป้าอิ่มกับแววก็ช่วยผึ้งทำนะคะ”

          “แหม ป้ากับแม่แววก็แค่เป็นลูกมือเท่านั้นเองค่ะ ส่วนคนทำคนชิมคือคุณผึ้งทุกอย่าง รับรองว่าอร่อยมากค่ะคุณนน”

          ป้าอิ่มยังคงนำเสนอให้กับนนนทีด้วยความชื่นชมในตัวของน้ำผึ้ง

          นนนทีระบายยิ้ม และช้อนตามองน้ำผึ้งที่ยืนยิ้มแก้มแดงระเรื่อ

          “ขอบใจมากนะน้ำผึ้ง”

          “คุณนนอย่าพูดแบบนี้สิคะ มันเป็นหน้าที่ของผึ้งอยู่แล้วค่ะ”

          ยิ่งมองน้ำผึ้งก็ยิ่งน่าปรารถนาเหลือเกิน...

          นนนทีพยายามสลัดตัณหาให้หลุดร่อนออกไปจากสมอง และมันยากลำบากเหลือเกิน

          “มานั่งข้างๆ ฉันสิ จะได้เริ่มกินข้าวเย็นกัน”

          “ค่ะ คุณนน”

          น้ำผึ้งยังคงยิ้มหวาน ขณะเดินไปหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างกายของนนนที

          ป้าอิ่มอยากให้น้ำผึ้งกับนนนทีอยู่กันตามลำพังจึงชวนแววเดินออกไปข้างนอกเงียบๆ

          เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน นนนทีก็เริ่มชวนน้ำผึ้งพูดคุย

          “อยู่แต่บ้าน เหงาบ้างไหมน้ำผึ้ง”

          หญิงสาวส่ายหน้าไปมา และก็ระบายยิ้มหวานให้กับเขา

          หัวใจหนุ่มกระตุกแรงๆ ซ้ำไปซ้ำมานับครั้งไม่ถ้วน

          “ไม่เหงาเลยค่ะ เพราะผึ้งมีอะไรให้ทำตั้งหลายอย่าง...”

เจ้าหล่อนยิ้มเอียงอาย ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“และที่สำคัญ... ผึ้งอยู่ด้วยความหวังว่าจะได้เจอคุณนนค่ะ”

          “น้ำผึ้ง...”

เขาครางชื่อหญิงสาวออกมาแผ่วเบาด้วยความละอายใจ

ที่เขากลับมาก็เพื่อจะมาหย่ากับหล่อน แต่หล่อนกลับรอคอยให้เขากลับมาอยู่เคียงข้าง

          “ถึงแม้จะนานถึงห้าปี แต่ในที่สุดคุณนนก็กลับมาอยู่ที่นี่ มาอยู่ใกล้ๆ ผึ้ง...”

          “น้ำผึ้ง... ฉันคิดว่าเรา...”

          “คุณนนชิมแกงเขียวหวานนะคะ ผึ้งทำสุดฝีมือเลยค่ะ”

          เขาจำต้องหยุดพูดแค่นั้น เมื่อน้ำผึ้งตักแกงเขียวหวานกลิ่นหอมฟุ้งมาใส่จานข้าวให้อย่างเอาอกเอาใจ

          เขาตักมันใส่ปาก รสชาติกลมกล่อมอร่อยลิ้นทำให้เขาต้องยิ้มออกมาเลยทีเดียว ก่อนจะหันหน้าไปสบตากับน้ำผึ้งที่จ้องมองอยู่อย่างรอคอยคำตอบ

          “รสชาติ... อร่อยไหมถูกปากคุณนนไหมคะ”

          “ฉันไม่เคยกินแกงเขียวหวานที่ไหนอร่อยเท่าฝีมือเธอมาก่อนเลยน้ำผึ้ง”

          แล้วเขาก็ได้เห็นฟันขาวสะอาดของน้ำผึ้งเรียงรายออกมาจากกลีบปากที่คลี่แย้มเป็นรอยยิ้ม

          “ผึ้งดีใจที่สุดเลยค่ะที่คุณนนชอบรสมือของผึ้ง... แล้วผึ้งจะทำอาหารอร่อยๆ ให้คุณนนชิมทุกวันเลยนะคะ”

          “อย่าลำบากเลยน้ำผึ้ง”

          “ไม่ลำบากเลยค่ะคุณนน ผึ้งอยากดูแลคุณนนค่ะ”

          เจ้าหล่อนยิ้มเอียงอายและเสหลบสายตาพัลวัน ในขณะที่เขายิ่งรู้สึกหวั่นไหว

          หากอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้นานๆ เขาคงเก็บไม้เก็บมือจากน้ำผึ้งไม่ได้แน่นอน ดังนั้นเขาจะต้องรีบบอกจุดประสงค์ที่ตัวเองเดินทางกลับมาเมืองไทยให้กับน้ำผึ้งรู้โดยเร็วที่สุด

          “แล้วฉันไม่อยู่นี่ มีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบกี่คนล่ะ”