บทที่ 82

เย็นวันต่อมา.. หลังจากที่ซันเดย์ออกจากบ้านพัก จนถึงตอนนี้เขายังไม่กลับเข้ามา แต่ก็ยังไปทำงานปกติ เพราะเป็นงานราชการจะหยุดพร่ำเพื่อไม่ได้

"มีอะไรกันหรือเปล่าวะ"

"หมายถึงใคร"

"มึงกับไอ้ศิลามีอะไรกันหรือเปล่า"

"มันไปพูดอะไรให้มึงฟัง"

"ก็เพราะมันไม่พูดนั่นแหละ กูก็เลยมาถามมึงนี่ไง"

"อยากรู้ก็ไปถามมันเองสิ ว่าแต่วันนี้มึงว่างไหม"

"ว่าง..ทำไม?" คิดว่าเพื่อนคงอยากจะปรับทุกข์ด้วยตอบว่าว่างไปก่อนแล้วกัน

"ออกไปดื่มเป็นเพื่อนกูหน่อย"

"มึงจะหาเรื่องให้กูหรือไงวะ" พอได้ยินซันเดย์ชวนออกไปเที่ยว กองทัพถึงกับหันมองไปด้านหลังกลัวว่าภรรยาจะออกมาได้ยิน

"กูถึงบอกไงว่าไม่ต้องเอาเมียกัน เห็นไหมเนี่ยไม่ครบแก๊งค์เลย"

"มึงก็ควรจะมีเมียได้แล้ว"

"เอามาทำแม่หรือไง เห็นพวกมึงกระดิกตัวไปไหนกันไม่ได้กูก็รำคาญแทน"

"กูเห็นหลายรายแล้วไอ้ที่ปากดีแบบนี้" อยากบอกเพื่อนว่าไอ้หลายรายน่ะรวมเขานี่แหละอีกคน

"มึงดูไว้เลยนะ ถึงกูจะมีเมีย กูก็ไม่ยอมให้เมียมาเป็นใหญ่เหนือกูอยู่แล้ว ไม่เหมือนพวกมึงหรอก พูดแล้วรำคาญว่ะไปดีกว่า"

"กูจะคอยดู มึงจำคำพูดตัวเองไว้ให้ดีเถอะ อ้าวแล้วนี่มึงจะไปไหนใกล้ถึงบ้านพักแล้วไม่ใช่เหรอ"

"เปลี่ยนใจแล้ว