บทที่ 8

ณ คฤหาสน์อัครเมธี

“นั่นลูกจะไปไหนธารณ์”

คุณหญิงเยาวเรศมองกระเป๋าในมือของบุตรชายด้วยความแปลกใจ เมื่อคืนพึ่งเสร็จสิ้นจากงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสมาสดๆ ร้อนๆ เจ้าลูกชายของเธอไม่คิดจะหยุดพักเพื่อฮันนีมูนกับลูกสะใภ้ของเธอหรอกหรือ เมื่อคืนคุณหญิงเบญจมาศได้โทรมาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เธอก็พอจะเบาใจขึ้นมาหน่อย

“ผมจะไปประชุมสิงคโปร์สักสองวันครับแม่”

“อ่าว แล้วเมียของลูกล่ะ หนูสิตาไม่ไปด้วยหรือไง”

“ไม่ครับ ผมไปประชุมไปทำงานครับแม่ สิตาจะไปด้วยทำไมกันครับ”

“แล้วนี่หนูสิตารู้เรื่องหรือยัง สายมากแล้วหนูสิตาตื่นหรือยัง เมื่อคืนคงปรับความเข้าใจกันแล้วใช่มั้ยธารณ์”

“ครับ” ความเป็นจริงไม่ได้เป็นอย่างที่แม่ของเขาเข้าใจหรอก จากเหตุการณ์สับสนวุ่นวายเมื่อคืน มีหลายเรื่องราวให้ธารณ์ต้องถอยหลังออกจากเรื่องนี้สักก้าว เขาต้องใช้เวลาคิดและทบทวนเกี่ยวกับเรื่องของเขาและรสิตาสักหน่อย

ยังไม่ทันที่ธารณ์จะตอบแม่เขาเสร็จ เสียงของคนที่ถูกพูดถึงก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ธารณ์คะ นี่ธารณ์จะไปไหนคะ”

รสิตาวิ่งพรวดลงบันไดจากชั้นบนของบ้านมาด้วยความตกใจกับภาพที่เห็น ‘นี่ธารณ์จะไปไหนกัน?’ เมื่อคืนเธอเผลอหลับไปหลังจากที่เธอตามง้องอนสามีตามกฎหมายของเธออยู่หลายครั้ง ธารณ์ไม่ยอมหายโกรธเธอสักที

“อ้าว! แล้วไหนลูกบอกว่า คุยกับหนูสิตา นี่มันยังไงกันแน่ แม่งงไปหมดแล้ว สรุปยังไง เคลียร์กันก่อนไหมลูก”

“ผมจะรีบขึ้นเครื่องตอนสิบโมงครับแม่”

ธารณ์ไม่แม้แต่จะหันไปมองภรรยาตามกฎหมายของเขาเลย ความโกรธ ความเสียใจ และความเสียหน้าที่รสิตาทำกับเขานั้น มันมากมายจนเขาไม่อยากมองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ ธารณ์ขอเวลาถอยไปตั้งหลักกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียก่อน ความใจร้อนมันทำให้เขาพลาดอะไรไปหลายๆ อย่าง ซึ่งมันก็ไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้แล้ว

“เราต้องอยู่คุยกันก่อนนะคะธารณ์ เรื่องเมื่อวานสิตาก็เคลียร์กับธารณ์จนหมดแล้วนะคะ ธารณ์ยังติดใจเรื่องไหนอีกคะ เราพึ่งแต่งงานกันนะคะ ธารณ์จะไปทำงานเลยเหรอคะ”

น้ำเสียงออดอ้อนเอาใจพร้อมกับเกาะแขนของผู้เป็นสามีเอาไว้ รสิตาพยายามสวมบทภรรยาที่น่าสงสารต่อหน้าแม่สามี เพื่อเรียกคะแนนที่เสียไปในสิ่งที่เธอเคยทำ

“ให้ผู้จัดการไปแทน แล้วลูกควรจะอยู่กับหนูสิตานะธารณ์ ไม่ควรออกไปทำงานแบบนี้ ชาวบ้านเขาจะได้เอาไปพูดกัน แต่งงานได้วันเดียวจะรีบไปทำงานแล้ว”

“นั่นสิคะคุณแม่ วันนี้สิตากับธารณ์มีแพลนไว้ว่าจะไปฮันนีมูนด้วยนะคะ เราจองเที่ยวบินไว้หมดแล้วค่ะ ธารณ์จะทำแบบนี้กับสิตาไม่ได้นะคะ”

“ทำไมผมจะทำไม่ได้ คุณยังทิ้งงานแต่งงานไปได้เลยสิตา”

“นั่นมันเรื่องเก่าแล้วนะธารณ์ ลูกจำเป็นจะต้องโกรธเมียลูกขนาดนี้มั้ย ตบแต่งกันเรียบร้อยแล้ว แม่ว่าลูกควรปรับความเข้าใจกันดีกว่านะ...อืม...อีกอย่างแม่มีข่าวดีจะบอกลูกด้วยนะ ตาธีย์จะกลับมาเป็นปกติแล้วนะธารณ์ ลูกควรไปเยี่ยมดูน้องหน่อยมั้ย”

“จริงหรือคะคุณแม่ งั้นเราไปเยี่ยมน้องธีย์กันดีกว่าค่ะธารณ์ นะคะ ไม่ไปฮันนีมูนก็ได้ค่ะ”

“เยี่ยมเสร็จแล้วลูกสองคนค่อยไปก็ได้นะ แต่งงานแล้วควรมีเวลาให้กันด้วยนะ”

“งั้น สิตาให้เด็กเอากระเป๋าไปเก็บเลยดีกว่าค่ะ”

รสิตาถือโอกาสนี้คว้ากระเป๋าของสามีส่งให้กับสาวใช้ แม่สามียังไงก็อยู่ทีมเดียวกับเธออยู่แล้ว มีตัวช่วยแบบนี้ รับรองเธอง้อได้สำเร็จแน่นอน

“...” ธารณ์ยอมทำตามที่แม่ของเขาแนะนำแต่โดยดี เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ารสิตาจะหมดความอดทนกับเขาเมื่อไหร่ ความโกรธของธารณ์มันหายไป แต่ความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างกำลังเข้ามา ธารณ์เองก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูกเหมือนกัน

....................

“ที่น้องมาวันนี้ ก็มีเรื่องด่วนจะมาคุยกับคุณพี่ค่ะ จะโทรมาก็กลัวว่าคุณพี่จะไม่สะดวกค่ะ”

คุณหญิงเบญจมาศอธิบายเหตุผลของการมาขอพบคุณหญิงเยาวเรศแบบเร่งด่วน หลังจากที่ลูกสาวสุดที่รักของเธอได้แชทข้อความมาบอกว่าอาจจะง้อลูกเขยเธอได้สำเร็จ เธอเองในฐานะแม่ก็ต้องลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยลูกสาวตัวเอง

“อืม...แล้วเรื่องด่วนอะไรของเธอ ที่จะต้องรีบมาปรึกษา นี่ลูกสาวเธอกับตาธารณ์ก็พึ่งจะออกจากบ้านไป เห็นว่าจะไปเยี่ยมตาธีย์ก่อน และจะออกไปฮันนีมูนพักผ่อนกัน ลูกสาวเธอไม่ได้บอกหรอกรึเบญจมาศ”

“บอกค่ะคุณพี่ แต่วันนี้น้องไม่ได้มาเรื่องของยัยตานะคะ น้องมาเรื่องของคุณพี่แหละค่ะ”

“เรื่องอะไรกัน พี่เนี่ยนะ”

“ใช่ค่ะ น้องมีเรื่องไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ อยากจะเตือนให้คุณพี่ได้รู้ตั้งแต่เนิ่นๆ เผื่อจะได้ป้องกันไว้ก่อนค่ะ”

“อืม...เธอจะบอกพี่ได้หรือยังว่าเรื่องอะไร อารัมภบทนานเหลือเกิน พี่อยากรู้จะแย่อยู่แล้ว”

“เรื่องเมื่อคืนค่ะคุณพี่ ตาธารณ์กับนังเด็กรับใช้ของคุณพี่น่ะสิคะ...คุณพี่ให้มันเฝ้าดูตาธารณ์ แล้วคุณพี่รู้มั้ยคะ ว่ามันแอบกินตาธารณ์ของคุณพี่เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“อะไรนะ! กินตาธารณ์งั้นเหรอ...ใครกินนะ เธอนี่พูดงงๆ พี่จะเข้าใจเธอมั้ยเนี่ยเบญจมาศ อธิบายให้มันรู้เรื่องสิ”

“โอเคค่ะ...คือว่าเมื่อคืนยัยเด็กรับใช้ของคุณพี่กับตาธารณ์มีอะไรกันค่ะ...พูดตรงๆ ก็คือตาธารณ์เสร็จยัยเด็กนั่นแล้ว”

“ห๊า!! จะเป็นไปได้ยังไงกัน! เธอเอาอะไรมาพูดเบญจมาศ ตาธารณ์เนี่ยนะ!”

“ใช่ค่ะคุณพี่ น้องไม่ได้*กุเรื่องมาหลอกคุณพี่นะคะ ก็ยัยตาน่ะสิคะ ไปเจอตอนที่นังเด็กนั่นกำลังจะออกจากห้องเมื่อคืนค่ะ ยัยตาสอบถามมันแล้วค่ะคุณพี่...เอ่อ...ถ้าคุณพี่ไม่เชื่อน้องล่ะก็ ลองเรียกมันหรือแม่ของมันมาถามสิคะ”

“ทำไมตาธารณ์ไม่บอกพี่ล่ะ...อืม...พี่ว่าเป็นไปไม่ได้หรอก ตาธารณ์ไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ แล้ว...ระหว่างลูกสาวของมาลินีกับตาธารณ์ พี่ไม่เคยเห็นว่าเขาสองคนจะรู้จักกันเลยนะ เอาตรงๆ พี่ว่าอาจมีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่า”

“เมื่อคืนตาธารณ์เมาค่ะคุณพี่...นังเด็กรับใช้มันเลย*สบโอกาสจัดการตาธารณ์ค่ะ มันคง*อ่อยตาธารณ์ค่ะคุณพี่ น้องอยากให้คุณพี่จัดการให้เด็กนั่นออกจากบ้านไปเถอะค่ะ ยัยตาเองก็ไม่สบายใจนะคะที่รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“พี่ว่าลูกสาวของมาลินีไม่ทำแบบนั้นแน่ พี่รู้จักยัยมิ้นท์ดี เด็กคนนี้พี่เห็นตั้งแต่เกิดมาแล้วนะเบญจมาศ แล้วอีกอย่าง เมื่อคืนตอนที่พี่จะออกมา ยัยมิ้นท์ก็มีทีท่าว่าไม่อยากจะอยู่ และไม่อยากจะเข้าพิธีแทนลูกสาวเธอเลยด้วยซ้ำ พี่ว่าเธอเข้าใจอะไรกันผิดหรือเปล่า”

“งั้นคุณพี่เรียกแม่ของมันมาถามก็ได้ค่ะ ถ้าคุณพี่คิดว่าน้องโกหก*กุเรื่องพวกนี้ขึ้นมา ความเป็นจริงเรื่องนี้ น้องเองก็อยากจะจัดการเองนะคะ แต่เห็นว่าเด็กคนนั้นเป็นเด็กรับใช้ในบ้านคุณพี่ น้องเลยอยากให้คุณพี่จัดการค่ะ น้องไม่ยอมนะคะ ถ้ายังปล่อยให้เด็กคนนั้นอยู่ในบ้านหลังนี้ ยัยตาจะอยู่ยังไงคะคุณพี่”

“เอาล่ะ...พี่ก็ไม่ได้ว่าเธอโกหกหรอกนะเบญจมาศ เดี๋ยวเรื่องนี้พี่จะเรียกมาลินีมาสอบถามก็แล้วกันนะ เธอไม่ต้องห่วงหรอก มาลินีอยู่กับพี่มานาน เรื่องที่เธอกังวลอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ”

“เอ่อ...ถ้าคุณพี่รับปากน้องแบบนี้ น้องจะได้เบาใจค่ะ เรื่องยัยตาเองน้องก็ขอโทษคุณพี่ด้วยนะคะ ยัยตาทำอะไรเป็นเด็กไม่ทันคิด ยังดีนะคะที่มีคุณพี่คอยช่วยพูดกับตาธารณ์ให้ ไม่งั้นยัยตาคงแย่แน่เลยค่ะ น้องต้องขอบคุณคุณพี่ด้วยนะคะ”

“อืม...เรื่องทั้งหมดก็เป็นความผิดของพี่ด้วยแหละ ที่จัดการให้ตาธารณ์รีบแต่งงาน ความจริงรออีกสักพักก็ได้ ความรีบของพี่ เลยทำให้จัดเตรียมงานแบบไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ อีกอย่างเรื่องที่ตาธารณ์กับลูกสาวมาลินี ถ้าเป็นความจริงล่ะก็ พี่ก็คงจะต้องเรียกตาธารณ์มาคุยนะ”

“อุ้ย! คุณพี่ไม่ต้องเรียกตาธารณ์มาคุยหรอกค่ะ ความจริงตาธารณ์ก็คงอยากจะให้คุณพี่จัดการหรือเปล่าคะ น้องว่าให้เงินมันไปก็พอค่ะ เรื่องจะได้จบๆ ค่ะ”

สิ่งที่เบญจมาศกลัวก็คือ การเปลี่ยนเกมกะทันหัน ถ้าเด็กคนนั้นเกิดท้องขึ้นมาล่ะ แล้วลูกในท้อง ก็ต้องเป็นหลานของคุณพี่...ตายแล้ว...ไม่ได้อย่างแน่นอน เบญจมาศจะให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!

.....................

กดหัวใจ คอมเมนท์ = หนึ่งกำลังใจนะคะ

ฝากกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น

และรับแจ้งเตือนตอนใหม่ เรื่องใหม่ค่ะ