บทที่ 41 ลาก่อน

“ช่วงนี้เป็นอะไร นั่งเงียบไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเลย” เสียงทุ้มเอ่ยพูดขึ้น เมื่อเห็นคนรักเดินเข้ามาในห้องนอน

ในห้องนอนเล็กนาธานนั่งอยู่ปลายเตียง จ้องมองคนพึ่งเดินเข้ามาด้วยความกังวล เขารู้สึกว่าสองสามวันมานี้ ม่านฟ้าทำตัวแปลก ๆ ไปจากเดิม ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แถมยังชอบนั่งเหม่อไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย หรือว่าเธอจะมีเรื่องทุกข์อะไรอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าบอกเขากันนะ

“เปล่าคะ…ฉันง่วงแล้ว นอนก่อนนะคะ” ม่านฟ้าหันมองหน้าของนาธานแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดปฏิเสธกลับไป

ม่านฟ้าล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจคนที่นั่งมองอยู่อีก สองสามวันมานี้ม่านฟ้ารู้สึกเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง สติสตางค์แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในหัวของเธอคิดแต่เรื่องของนาธาน วนไปวนมาเป็นร้อยรอบพันรอบ ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะจากชายหนุ่มไปไหน แต่อีกใจหนึ่งก็สั่งให้เธอตัดใจ จากชายหนุ่มไปซะ จนตอนนี้เธอรู้สึกหัวปวดไปหมดแล้ว

“มาให้กอดหน่อย เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมก็ต้องเดินทางแล้ว”

นาธานยกแขนของตัวเองดึงร่างเล็กที่นอนหันหลังอยู่ เข้ามาแนบอกหนาของตัวเอง ก้มหน้าซุกอยู่ที่คอขาวของเธอ เพื่อเก็บเกี่ยวกลิ่นหอมและสัมผัสนุ่มนิ่มของตัวเธอ เอาไว้ให้มากที่สุด

พรุ่งนี้นาธานต้องเดินทางไปจ