ตอนที่ 4 เช็กของก่อนประมูล

ตอนที่ 4 เช็กของก่อนประมูล

 “แค่ก ๆ ๆ” อนันต์ไอหนักจนมีลิ่มเลือดปนออกมา

 “คุณพ่อจะเข้ารับการรักษาต่อค่ะคุณหมอ” เม็ดทรายตัดสินใจแทนผู้เป็นพ่อ พร้อมหันไปบอกคุณหมอทันที

 แม้จะตกใจกับอาการของผู้เป็นพ่อ แต่เม็ดทรายก็พยายามบอกตัวเองให้มีสติมากที่สุด สุดท้ายอนันต์ก็ยอมเข้ารับการรักษา มือที่เริ่มเหี่ยวตามวัยจับปากกาจรดเซ็นเอกสารทันที

 “พ่อไปที่ห้องพักก่อนนะคะ เดี๋ยวเม็ดทรายตามไป เม็ดทรายไปจัดการเรื่องเอกสารต่าง ๆ ก่อน”

 หญิงสาวเอ่ยบอกกับผู้เป็นพ่อออกไปแบบนั้น แล้วปล่อยให้บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นพาพ่อเธอเข้าไปในห้องตรวจ และไปรอที่ห้องพักฟื้น

 ซึ่งหลังจากจัดการเรื่องเอกสารการเข้ารักษาตัวของผู้เป็นพ่อเสร็จเรียบร้อย เม็ดทรายก็เดินเลี้ยวไปยังแผนกสูตินารีเวช เพื่อทำการฝังยาคุมกำเนิดตามที่ผู้ชายคนนั้นสั่ง ดวงตาคู่สวยหลุบมองท่อนแขนที่เป็นจุดฝังยาคุม ก่อนจะรั้งเอาแขนเสื้อลงมาปิดเอาไว้ หลังจากทำธุระเสร็จ เธอก็รีบเดินกลับไปหาผู้เป็นพ่อที่ห้องพักฟื้นทันที

 ณ ห้องผู้ป่วยรวม

 “พ่อต้องพักที่นี่นานหน่อยนะคะ แล้วก็อย่าดื้อกับคุณพยาบาลนะ...รู้มั้ย?” เม็ดทรายยิ้มมองผู้เป็นพ่อเพื่อให้ท่านอารมณ์ดี แต่ในแววตาของอนันต์ที่มองลูกสาวกลับมานั้นเต็มไปด้วยคำถามที่อยากจะถามเธอให้ชัดเจน

 “ทำไมพวกเขาถึงยอมปล่อยพ่อล่ะ...หนูคุยอะไรกับพวกเขา?” เม็ดทรายรู้สึกเย็นวูบไปทั้งตัวเมื่อได้ยินในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อถาม

 ตลอดชีวิตนี้เธอไม่เคยโกหกพ่อหรือใครมาก่อน ตอนนี้เธอเลยยังคิดไม่ตกว่าจะต้องโกหกท่านว่าอย่างไร ก่อนจะนึกไปถึง...

 “หนู...คือ หนูไปแจ้งตำรวจน่ะค่ะ หนูบอกไปตามตรงว่า พ่อติดหนี้พวกเขา ตำรวจก็เลยช่วยเข้าไปไกล่เกลี่ยให้ ซึ่งทางเจ้าหนี้ก็ยอมที่จะปล่อยพ่อออกมา ถ้าหนูรับปากว่าจะทำงานหาเงินมาคืนเขาได้หมดโดยไม่คิดหนี” เม็ดทรายพยายามทำน้ำเสียงให้ดูจริงจัง พร้อมคลี่ยิ้มออกมา ราวกับเรื่องนี้เป็นจริงดังที่เธอพูด เพราะไม่อยากให้พ่อรู้ว่าเธอโกหก และเก็บเอาไปคิดมากอีก

 “เม็ดทราย... หนี้ตั้งสองล้านเลยนะ เราไม่มีทางใช้หนี้เขาหมดหรอก อีกอย่างดอกมันก็จะทบต้นไปเรื่อย ๆ พ่อว่า...” อนันต์แม้ไม่รู้ว่าลูกสาวไปคุยอีท่าไหนถึงออกมาเป็นแบบนี้ แต่เขารู้ดีว่า มาเฟียพวกนี้มันไม่ซื่อสัตย์และไม่รักษาคำพูดหรอก

 เม็ดทรายรู้ดีว่าพ่อเธอกำลังกังวล และคงเป็นห่วงเธอ ใบหน้าสวยยังคงแต้มไปด้วยรอยยิ้ม พลางกุมมือหนาของผู้เป็นพ่อเอาไว้ “พ่อคะ... ไม่ต้องห่วงนะ ตอนเคลียร์กันมีตำรวจเป็นพยานด้วย ตอนนี้เราก็แค่ต้องทำงานและทยอยใช้หนี้เขาไป เดี๋ยววันหนึ่งมันก็หมดค่ะ พ่อไม่ต้องกังวล ไม่ต้องคิดมากนะ ตอนนี้พ่อคิดแค่เรื่องรักษาตัวก็พอ”

 “แน่ใจนะ...ว่าหนูไม่ได้มีอะไรปิดบังพ่อ” อนันต์ถามย้ำกับลูกสาวอีกครั้ง พลางมองสบเข้าไปดวงตาคู่สวยของลูกสาวหวังจะจับพิรุธ

 “แน่ใจสิคะ... เอ่อ พ่อคะ ยังมีเรื่องที่เม็ดทรายจะต้องบอกพ่อค่ะ” เม็ดทรายสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มพูดตามที่คิดเอาไว้ “คือก่อนหน้านี้วาปรึกษาเพื่อนเรื่องหางานทำน่ะค่ะ เพื่อนวาเขาแนะนำให้ไปทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารในโรงแรมที่ภูเก็ต เพราะงานดี รายได้ก็ดี ถ้ารวมทิปส์จากลูกค้าฝรั่งมันก็จะได้เยอะมาก ๆ เผลอ ๆ ทำไม่นานเราอาจจะใช้หนี้ได้หมดเร็วขึ้นนะคะ” พูดมาถึงตรงนี้ เม็ดทรายก็เงียบไปอีกครั้ง

 “มีอะไรหรือเปล่าลูก” อนันต์เห็นลูกสาวเงียบไป ทั้งที่ก่อนหน้ายังพูดเรื่องงานด้วยความตื่นเต้นอยู่เลย

 “แต่วาอาจจะไม่ได้อยู่ดูแลพ่อ และอาจจะกลับมาเยี่ยมพ่อไม่ได้บ่อย พ่ออย่าโกรธวานะคะ”

 “พ่อโกรธตัวเองมากกว่า และขอโทษวานะลูกที่พ่อทำให้เราต้องลำบากขนาดนี้” อนันต์ยกมือขึ้นลูบหัวเม็ดทรายเบา ๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น แววตาของชายวัยกลางคนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ทุกอย่างมันเป็นเพราะความโง่ของพ่อคนเดียวเลย”

 เม็ดทรายเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอเริ่มจะโทษตัวเองและเสียใจกับเรื่องนี้ ก็รีบยิ้มกว้างหวังเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น เพราะก่อนหน้านี้คุณหมอก็แนะนำว่า ไม่อยากให้พ่อเครียดหรือคิดมาก เนื่องจากจะทำให้อาการทรุดลงได้ ก็อย่างที่เขาว่ากัน โรคนี้มันต้องการกำลังใจ และแพ้คนไข้ที่มีความสุขนี่เนอะ

 “วารู้ว่าที่พ่อทำไปก็เพื่อวา เพราะงั้นไม่ต้องขอโทษและรู้สึกผิดนะคะ วาไม่ได้โกรธ เอางี้ถ้าพ่อรู้สึกผิดกับวา พ่อก็ต้องรีบรักษาตัวให้หาย และกลับไปอยู่กับวานะคะ” เม็ดทรายลุกขึ้นดึงผ้าห่มห่มให้ผู้เป็นพ่อพร้อมกับหอมแก้มท่านเบา ๆ หนึ่งฟอดใหญ่ ขณะเดียวกันพยาบาลก็เริ่มเดินตรวจ และไล่บอกให้ญาติ ๆ กลับได้แล้ว เนื่องจากหมดเวลาเยี่ยม และไม่อนุญาตให้ญาตินอนเฝ้า

 “พี่พยาบาลเขาบอกหมดแล้วเยี่ยมแล้ว...พ่อต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะ ไว้พรุ่งนี้เช้าเนี่ยหนูมาเยี่ยมมาใหม่นะคะ ฝันดีค่ะพ่อ... เม็ดทรายรักพ่อที่สุดเลยนะ” ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องเธอไม่ลืมที่จะกอดและหอมท่านอีกครั้ง

 ทันทีที่เธอกลับถึงบ้านตัวเอง บ้านที่มีหมายศาลและมีป้ายประกาศขายแปะอยู่ข้าง ๆ ใช่เธอกับพ่อไม่สามารถอยู่บ้านหลังนี้ต่อได้อีกแล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่มีที่อื่นให้ไปจริง ๆ จึงทำได้แค่เพียงแอบเข้ามานอนในบ้านหลังเดิมอย่างเงียบ ๆ

 ทันทีที่เข้ามาในบ้านและปิดประตูหลัง สิ่งที่เธออัดอั้นมานาน ทุก ๆ ความรู้สึกเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจ ก็ไม่สามารถจะเก็บเอาไว้ได้อีกแล้ว เม็ดทรายค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาทันที มือเรียวยกขึ้นปิดริมฝีปากตนเองพลางสะอื้นไห้ออกมาเบา ๆ ไม่รู้ว่าเธออยู่แบบนั้นนานเท่าไร ก่อนจะหลับไปเพราะความเหนื่อยทั้ง ๆ ที่น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่ขาดสายอยู่อย่างนั้น

 หนึ่งสัปดาห์ต่อมา หลังจากที่เม็ดทรายเข้าไปบอกลาพ่อ และโกหกว่าจะจะต้องไปเริ่มงานที่ภูเก็ตแล้ว ทันทีที่เดินออกมาจากโรงพยาบาล คนของแอลฟ่าก็มายืนรอรับเธอในทันที ทำราวกับเธอเป็นนักโทษอย่างไรอย่างนั้น

 “ขึ้นรถสิ” ลูกน้องคนเดิมที่เธอเคยเจอที่ผับของแอลฟ่าเดินตรงมาเรียกให้เธอขึ้นรถทันที เม็ดทรายจำใจเดินไปขึ้นรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ แน่นอนว่าเธอไม่ได้คิดหนีและทำตามที่รับปากกับเจ้าหนี้อย่างแอลฟ่าเอาไว้ ด้วยรู้ดีว่า หากเธอคิดหนี คนพวกนี้คงไม่ปล่อยเธอและพ่อของเธอไปแน่ ๆ

 ณ โรงแรมเชอร์ราตัน

 “คุณแอลฟ่ารอเธออยู่ด้านใน” ลูกน้องของแอลฟ่าซึ่งเดินขึ้นมาส่งเธอถึงห้องพักสุดหรูเอ่ยขึ้น พร้อมกับเปิดประตูให้เธอที่ยังคงยืนนิ่ง ไม่ยอมขยับตัวไปไหน “เข้าไปสิ”

 เม็ดทรายก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องพักหรูหรา พร้อมกับใช้สายตากวาดมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง เมื่อไม่เห็นใครอยู่ในห้อง เธอจึงเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานเลื่อนบานหนึ่ง มือเรียวทั้งสองข้างค่อย ๆ ผลักบานประตูให้เลื่อนเปิด เผยให้เห็นแผ่นหลังกำยำของคนคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งหันหลังแช่น้ำอยู่ในสระ

 เม็ดทรายมองแผ่นหลังนั้นนิ่ง ๆ ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมา

 “มาแล้วเหรอ” แอลฟ่าพูดขึ้น แต่ไม่ได้หันมามองหน้าเธอเลยสักนิด

 “ค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น ๆ

 แอลฟ่าลุกจากสระ แล้วเดินขึ้นมาหยิบเสื้อคลุมไปสวมทับร่างเปลือยเปล่าเอาไว้หลวม ๆ ทางด้านเม็ดทรายที่เห็นแอลฟ่าลุกพรวดขึ้นจากน้ำทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าแบบนั้นก็รีบหันหลบไปอีกทางทันทีพลางหลับตาปี๋ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรง กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเปียกแฉะเดินมาหยุดด้านหลังเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอยิ่งประหม่ากว่าเดิม

 “ไปอาบน้ำสิ ฉันจะได้เช็กของก่อนส่งเธอไปประมูล”

 “ชะ...เช็กของ?” เม็ดทรายหันกลับมาถามอย่างงุนงง

 “อย่ามาทำเป็นใสซื่อไม่รู้อะไรไปหน่อยเลยน่า มันไม่ได้ทำเธอดูน่ารัก ออกจะน่ารำคาญด้วยซ้ำ รีบไปอาบน้ำ ฉันไม่ชอบอะไรที่มัน...สกปรก ๆ และฉันก็ไม่ชอบที่จะรอนาน ๆ”

 🦋____________🦋