4...ลิขิตพรหม (2)

คุณรุจีรัตน์หยิบมือถือขึ้นมาพูดคุยด้วยน้ำเสียงสดใส หลังจากเดินนำกัญญานันไปยืนรออยู่ที่จุดหนึ่งของสนามบิน โดยที่คนเป็นลูกสาวถือกระเป๋าเดินทางกะทัดรัดทั้งสองใบ แม้ในตอนแรกคุณชายพงศกรจะบอกให้พาเด็กในบ้านมาด้วย ทว่าคุณรุจีรัตน์เห็นว่ามาแค่นี้สะดวกดีแล้วก็ไม่อยากเสียค่าตั๋วเครื่องบินเพิ่ม

ไม่ถึงสิบนาทีคุณรุจีรัตน์ก็ทักใครคนหนึ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มสดใสทำให้กัญญานันที่ยืนมองนั่นนี่ไปเรื่อยๆ ต้องหันไปมองตาม

“เจ้า ไม่เจอกันนานเลย สบายดีไหมคะ”

กัญญานันเห็นผู้หญิงวัยใกล้เคียงกับผู้เป็นแม่ในชุดสวยที่ดูก็รู้ว่าราคาแพง แม้จะเป็นเสื้อคลุมผ้าไทยกับกางเกงผ้าสบายๆ ก็ตาม มีผู้ชายเดินตามหลังมาสองคน แต่หญิงสาวไม่ได้สนใจมองเนื่องจากคุณรุจีรัตน์หันมาจับมือเธอให้ก้าวเข้าไปใกล้ท่าน

“รุจี ไม่น่าเชื่อ กี่ปีกี่ปีก็ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะเธอ”

“แหม เจ้าก็เหมือนกันค่ะ”

ทั้งสองสาววัยห้าสิบกว่าจับมือยิ้มให้กันอย่างยินดี เพราะครั้งล่าสุดก็คือวันแต่งงานของเจ้าปัทมาดาราที่เชิญเพื่อนสมัยเรียนในคอนแวนต์ด้วยกันมาร่วมงาน แล้วคุณรุจีรัตน์ก็แนะนำกัญญานัน

“นี่กัญญานัน น้องก้อยลูกสาวคนเล็กของรุจีค่ะเจ้า น้องก้อยไหว้เจ้าปัทมาดาราซะลูก เจ้าเป็นเพื่อนเก่าของแม่”

หญิงสาวใบหน้าสวยหวานน่ารักน่าใคร่ข้างกายคุณรุจีรัตน์ยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย แม้ผมยาวสลวยที่ถูกถักรวบลวกๆ จะรุ่ยร่ายบ้างหากก็ไม่อาจบดบังความงดงามได้

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะหนู ตายจริง ลูกสาวคนเล็กของเธอเหรอรุจี สวยน่ารักน่าชังจริง”

เจ้าปัทมาดาราเอ่ยชมด้วยความเอ็นดู ทั้งยังยื่นมือไปจับมือเรียวบางที่สวยราวลำเทียนกุมไว้เบาๆ รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกสบตาคู่สวย

ในขณะที่สามสาวต่างก็ยิ้มให้กันอยู่นั้น ชายหนุ่มร่างสูงกำยำที่มีแว่นดำสนิทบดบังดวงตาคู่คมสีน้ำตาลเข้มกลับนิ่งงัน เขาแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมผ้าพลิ้วเบาสบายกับกางเกงยีนส์สีดำพอดีตัว ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีก

ชายหนุ่มรู้สึกถึงบรรยากาศอบอวลอ่อนหวานลอยอยู่รอบตัวเมื่ออีกฝ่ายยิ้มหวานกับเจ้าแม่ของเขา ใบหน้าเธอยามมีเครื่องหน้าแต้มบางเบาสวยกว่าตอนแต่งหน้าและอยู่ในชุดนางรำ เปรมินทร์จำหญิงสาวได้ทันที ราวกับใบหน้าปราศจากเครื่องสำอางของเธออยู่ในความทรงจำส่วนลึกของเขาอยู่แล้วตลอดเวลา ไม่ต้องอยู่ในชุดฟ้อนโบราณเขาก็รู้ว่าเธอคือนางรำที่เขาฝันถึงเสมอ

“ตามินทร์”

“ครับ”

เป็นครั้งแรกที่เปรมินทร์รู้สึกใจเต้นแรงกับคำเรียกของผู้เป็นแม่ ขอบใจสติของตัวเองที่ไม่ได้หลุดลอยไปจนเจ้าแม่เขาต้องเรียกหลายครั้งให้ได้อับอาย

“นี่คุณรุจีรัตน์ ภรรยาของคุณชายพงศกร อรรถพันธ์พงศ์ เพื่อนเก่าแม่ กับลูกสาวคนเล็ก หนูก้อย ใช่ไหมจ๊ะลูก”

ท้ายประโยคเจ้าปัทมาดาราหันไปถามกับคนอายุน้อยกว่าเสียงหวาน ซึ่งหญิงสาวก็รับคำ

“ค่ะ”

เปรมินทร์ถอดแว่นออกอย่างมีมารยาท ก่อนจะยกมือไหว้หญิงผู้เป็นเพื่อนแม่

“สวัสดีครับ”

“ตามินทร์ลูกชายฉันจ้ะรุจี”

เจ้าปัทมาดาราสำทับอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ”

คุณรุจีรัตน์ตอบรับยิ้มตาพราวเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มชัดเจน

ในขณะนั้นกัญญานันเองก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มเช่นกันเพราะมั่นใจว่าเขาคงอายุมากกว่า

เปรมินทร์รับไหว้ใบหน้านิ่งขรึมไม่แสดงอารมณ์ใดๆ จงใจจ้องตากลมโตคู่หวานตรงๆ ราวกับต้องการอ่านความคิดของอีกฝ่าย หากก็ไม่เห็นแววใดนอกจากประกายสวยงามจนเขาแทบตาพร่า ทำเอาต้องก่นด่าตัวเองในใจที่มัวหลงวนอยู่ในดวงตาคู่ดำกลมโตแทน เขาละสายตาจากหญิงสาวได้เพราะคำพูดของคุณรุจีรัตน์

“เอ...คุณมินทร์ เปรมินทร์ ที่เป็นเพื่อนกับตากลางตอนเรียนที่อเมริกาหรือเปล่าคะ ตากลาง กิตติกรน่ะค่ะ ดิฉันคุ้นๆ ว่าตากลางเคยพูดถึงเพื่อนทางเหนืออยู่เหมือนกัน”

“อ๋อ ครับ ผมพอจะทราบอยู่บ้างว่านายกลางนามสกุลอรรถพันธ์พงศ์ ตอนแรกที่ได้ยินเจ้าแม่บอกผมก็สะกิดใจอยู่เหมือนกัน ได้พบคุณน้า...เอ่อ คุณรุจีรัตน์แม่ของนายกลางโดยบังเอิญแบบนี้ผมยินดีมากครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษคุณรุจีรัตน์ด้วยนะครับที่ไม่มีโอกาสได้ไปกราบเลยสักครั้ง”

เปรมินทร์ตอบคำถามอย่างสุภาพ รู้มารยาทในวงสังคมเป็นอย่างดี

“อุ๊ย...เรียกแม่หรือน้าก็ได้ค่ะ แล้วก็เรื่องกราบไหว้อะไรก็ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ คุณมินทร์จำเพื่อนสมัยเรียนเมืองนอกอย่างตากลางได้น้าก็ดีใจมากแล้ว”

คุณรุจีรัตน์เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน ส่วนกัญญานันมองชายหนุ่มอย่างสนใจกว่าตอนแรกเพราะเขาเป็นเพื่อนของพี่ชาย เขาเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบสุดๆ เท่าที่เคยพบเจอ เธอคิดแค่นั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก ขณะที่เจ้าปัทมาดาราตาโต

“จริงเหรอตามินทร์”

“ครับเจ้าแม่”

“ดีจัง คนกันเองทั้งนั้นเลย...ยืนคุยกันเมื่อยแล้ว ไปที่รถดีกว่า แล้วเราจะได้คุยกันเรื่องที่รุจีบอกว่าอยากปรึกษาด้วย”

“ค่ะเจ้า”

คุณรุจีรัตน์เดินตามแรงจูงของเจ้าปัทมาดารา ในขณะที่กัญญานันหันกลับไปที่กระเป๋าทั้งสองใบ ทว่าพอมือเรียวสวยจับที่กระเป๋าของตนเอง มือหนาใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ตามลงมาทาบทับ ความอบอุ่นที่สัมผัสไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างสวยสะดุ้งรีบปล่อยมือ เมื่อหันมองก็เห็นลูกชายของเจ้าปัทมาดารายืนอยู่ใกล้กับตนเองจึงผละออกเล็กน้อยด้วยใบหน้ามึนงง

“ให้เขาถือเถอะ”

ปากบางสวยสีเรื่อของชายหนุ่มขยับพร้อมเสียงทุ้มดังขึ้น แล้วมือหนาก็จับกระเป๋าสองใบส่งไปให้คนขับรถทางด้านหลัง ก่อนผายมือให้หญิงสาวเดินตามผู้ใหญ่ไป

กัญญานันยิ้มบางให้ชายหนุ่มพร้อมกับพึมพำขอบคุณ แล้วเดินผ่านเขาไปตามคำเชิญ ทิ้งเอาไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนเย้ายวนใจให้คนตัวสูงชะงัก เพราะบังเอิญสูดกลิ่นกายสาวเข้าจนเต็มปอดแล้วรู้สึกร้อนวูบในเบื้องลึกอย่างไม่รู้ตัว แถมความนุ่มนิ่มจากมือสวยก็ติดตรึงอยู่กับมือเขาจนต้องกำแน่น เมื่อทำใจสลัดอารมณ์วูบวาบกะทันหันของตัวเองได้ชายหนุ่มก็เห็นคนขับรถหนุ่มของไร่ยิ้มตาเป็นประกายราวกับรู้ทัน เปรมินทร์จึงทำตาดุใส่ อีกฝ่ายก็เลยรีบหิ้วกระเป๋าเดินไปโดยเร็ว ส่วนเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับอาการแปลกๆ ของตัวเองก่อนจะก้าวตามคนอื่นๆ

=====