บทที่ 4

มองดูเวลา ก็ดึกมากแล้ว คาดว่าทุกคนในบ้านน่าจะเข้านอนกันหมดแล้ว

ตอนที่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันอะไรก็ดีไปหมด แต่ตอนนี้ แม้แต่โทรศัพท์มาแสดงความห่วงใยยังไม่มี

ฉันเปิดประตูห้องเข้ามา ได้ยินเสียงร้องดังขึ้นในห้อง

“อร้าย จางฉี่เจิ้นฉันกลัวจังเลยค่ะ”

ฉันเองก็ตกใจเสียงกรี๊ดนั้นเหมือนกัน และรีบเปิดไฟทันที จากนั้นก็เห็นกู้เฟยเฟยอยู่ในอ้อมกอดของจางฉี่เจิ้น พร้อมกับร้องไห้น้ำตาไหล

เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ฉันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า พร้อมกับเดินเข้าไปตบที่ใบหน้าของกู้เฟยเฟยโดยไม่สนใจอะไร

กู้เฟยเฟยตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร้องไห้น้ำตาไหลออกมา

จางฉี่เจิ้นเห็นกู้เฟยเฟยถูกกระทำ จึงรีบปกป้องเธอทันที

“เผยจือเวย คุณบ้าไปแล้วหรือไง พวกเราสองคนแค่รอคุณจนเบื่อก็เลยหาหนังสักเรื่องดู ใครจะไปรู้ว่าเป็นหนังผี”

“คุณเปิดประตูเข้ามาทำให้เฟยเฟยตกใจ เธอถึงได้โผล่เข้ามาหลบในอ้อมแขนของผม”

“แต่ดูหนังยังกอดกันกลมขนาดนี้ แล้วถ้าฉันไม่กลับมา พวกคุณไม่นอนด้วยกันเลยเหรอ”

คุณไม่สนใจถามไถ่ฉันสักคำแต่กลับมาปิดไฟดูหนังด้วยกันกับน้องสาว ลองออกไปให้คนอื่นตัดสินดูไหม

จางฉี่เจิ้นโมโหจนหน้าแดงไปถึงคอ

“คุณ...ตอนนี้คุณมันเป็นผู้หญิงปากร้ายไปแล้ว...”

ฉันมองพวกเขาสองคนแล้วกลอกตามองบน “ใช่ ฉันมันผู้หญิงปากร้าย ตอนนี้ผู้หญิงปากร้ายคนนี้จะนอนแล้ว พวกคุณสองคนยังจะต่อกันไหม”

กู้เฟยเฟยเอามือกุมแก้ม ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร จากนั้นน้ำตาก็ค่อยๆ หยดลงบนพื้นทีละหยดทีละหยด

ฉันเห็นแล้วก็สงสาร

จางฉี่เจิ้นดูแลเธออย่างทะนุถนอม รีบวิ่งเข้าครัวไปต้มไข่ เพราะกลัวว่าใบหน้าของกู้เฟยเฟยจะบวม

พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้ต้องเหนื่อย ฉันต้องเก็บพลังไว้

จากนั้นเดินเข้าไปในห้องและปิดประตูนอน

กลางดึกจางฉี่เจิ้นอยากจะเข้ามานอนบนเตียง ฉันใช้เท้าถีบเขาตกลงไปใต้เตียง เขาจึงเดินไปนอนที่ห้องรับแขกด้วยท่าทางเศร้าสร้อย

เช้าวันต่อมา พ่อแม่สามีเห็นจางฉี่เจิ้นนอนขดตัวอยู่บนโซฟา

จึงรู้สึกสงสาร พอเห็นฉัน พ่อสามีก็พูดเสียงดังด้วยความโมโห

“เธอให้สามีของตัวเองมานอนโซฟาได้ยังไง เธอมันไม่มีความเป็นกุลสตรีเลย เมื่อคืนฉันเป็นคนให้เฟยเฟยกับเสียวเป่าอยู่ที่นี่เอง เธอจะไล่คนแก่อย่างเราสองคนออกไปนอนนอกบ้านไหม”

“คุณพ่อแม่ ฉันก็แค่ให้จางฉี่เจอ้นกับเฟยเฟยได้มีโอกาสรำลึกความหลังในวัยเด็กก็เท่านั้น ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเฟยเฟยจะไม่ให้จางฉี่เจิ้นเข้าห้องไปนอนด้วย”

“เผยจือเวย คุณบ้าไปแล้วเหรอ เราสองคนแต่งงานกันแล้วนะ ผมจะไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง”

“เอ้าเหรอ ฉันนึกว่าคุณลืมไปแล้วซะอีกว่าตัวเองแต่งงานแล้ว”

กู้เฟยเฟยปิดบังใบหน้าแสร้งทำเป็นคนดี

“พี่สะใภ้คุณอย่าโกธรจางฉี่เจิ้นเลยนะ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง อย่าให้ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของพวกคุณต้องมีปัญหาเพราะฉันเลย ถ้าเป็นอย่างงั้นฉันจะรู้สึกแย่มาก”

แม่สามีขมวดคิ้วยืนอยู่ข้างๆ

“เผยจือเวย เธอนี่มันช่างไม่รู้ความจริงๆ มีฉันกับพ่อเขาอยู่ พวกเขาสองคนจะกล้าทำเรื่องบัดสีอย่างงั้นได้ยังไง”

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าจางฉี่เจิ้นกับเฟยเฟยจะมีอะไรกันจริงๆ ก็คงไม่มีเธออยู่ตอนนี้หรอก

น้องสามีตื่นเพราะเสียงทะเลาะกัน “ทะเลาะอะไรกันอีกแล้ว พี่สะใภ้ พวกผู้หญิงอย่างพวกคุณเนี่ยเอาแต่ทะเลาะหึงหวงกันทั้งวันน่าเบื่อจริงๆ”

“พี่ควรเรียนรู้ความเป็นกุลสตรีและแม่ที่ดีกับพี่เฟยเฟยให้มากหน่อยนะ”

กู้เฟยเฟยมองมาที่ฉันพร้อมกับยิ้มเยาะ ไม่นานก็กลับไปเป็นสีหน้าปกติ

“พอแล้ว เหลือเวลาไม่มากแล้ว เราต้องรีบไปสนามบินแล้ว”

“เวยเวย คุณอย่าลืมเอากระเป๋าเดินทางขึ้นรถนะ ไว้เราเจอกันที่ทะเล”

พวกเขายังคงเอาแต่ชี้นิ้วสั่ง พร้อมกับทิ้งข้าวของมากมายให้เธอจัดการคนเดียว

ฉันพยายามสงบสติอารมณ์แล้วยิ้มตอบ “ได้ค่ะ พวกคุณไปกันเถอะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”