ตอนที่ 2
ถ้านายหิว.. ก็กินฉันให้ได้สิ
ราชันย์กระชับมือที่จับข้อมือขวัญข้าวแน่น ดวงตาคมกริบฉายแววขี้เล่นแต่ก็แฝงไปด้วยแรงปรารถนาแสนอันตราย
“เธอชื่ออะไร”
เขาเอ่ยถามชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ขวัญข้าวยังคงนั่งบนตักเขารอยยิ้มบนริมฝีปากยังเต็มไปด้วยความท้าทาย
“ขวัญข้าว.. ชื่อของฉันน่ะนายต้องจำไว้ให้ดีด้วยล่ะ”
ราชันย์โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกของเขาแทบจะเฉียดแก้มนุ่ม
“รู้ไหมว่าเธอกำลังเล่นกับอะไรอยู่”
“กับไฟ?”
ขวัญข้าวเอียงคอมองเขา ยังคงเล่นสนุกกับเกมนี้อย่างไม่เกรงกลัว ขวัญข้าวยังคงถือคติที่ว่าตราบใดที่เธอไม่ยินยอม มีหรือผู้ชายจะทำอะไรเธอได้
“ผิด”
ราชันย์พลิกตัวอย่างรวดเร็ว ร่างสูงขยับเปลี่ยนตำแหน่งโดยที่เธอยังนั่งอยู่บนตัก แต่คราวนี้ เธออยู่ใต้ร่างเขาแทน
ขวัญข้าวชะงักไปเสี้ยววินาทีก่อนจะหรี่ตามองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง แม้ว่าในใจจะรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย
“ไวเหมือนกันนี่”
ราชันย์หัวเราะก่อนจะโน้มตัวลงใกล้จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกัน
“ฉันไม่ใช่แค่ไวนะข้าว แต่ฉันน่ะ.. ยังอันตรายอีกด้วย”
เขาลากปลายนิ้วไปตามแนวแขนเปลือยเปล่าของเธอช้า ๆ ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอเนียน ก่อนที่เขาจะกระซิบเสียงพร่า
“และเธอก็กำลังจะโดนฉันกิน”
ขวัญข้าวเลิกคิ้วขึ้นมองราชันย์ ที่ตอนนี้เขาคร่อมเธอไว้เหมือนสัตว์นักล่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ ดวงตาของเขาพร่าไปด้วยแรงปรารถนา แต่นั่นแหละ.. มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะยอม เธอไม่ใช่เหยื่อ และคืนนี้.. เธอจะเป็นฝ่ายควบคุมเกมนี้เองไม่ใช่เขา
ขวัญข้าวแสยะยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นมาวางบนแผงอกของราชันย์ ปลายนิ้วลากไปตามแนวกล้ามเนื้อใต้เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาช้า ๆ
“หืม..”
เธอแกล้งลากเสียงแผ่วเบาก่อนจะไล้นิ้วต่ำลงไปเรื่อย ๆ
“นายดูหิวมากเลยนะ”
ราชันย์กัดฟันแน่นมือของเขาที่กดลงบนสะโพกเธอเพิ่มแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ข้าว..”
ขวัญข้าวหัวเราะเสียงหวานก่อนจะกระดกตัวขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากนุ่มแตะลงบนแนวสันกรามของเขาเบา ๆ แล้วลากไล้ต่ำลงมาที่ต้นคอ
ราชันย์หลับตาลงขบกรามแน่น ให้ตายสิ! ยัยนี่มันร้ายเกินไปแล้ว เธอแค่แกล้งแตะเบา ๆ แต่มันโคตรจะทำให้เขานั้นแทบคลั่ง
ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนผิวคอของเขาเพียงแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะถอนริมฝีปากออกช้า ๆ แล้วยกยิ้มหวาน
“อืม.. รสชาติก็ดีเหมือนกันนะ”
ราชันย์สูดลมหายใจลึก ๆ มือแกร่งกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น เขากำลังจะโน้มตัวลงมาเพื่อเอาคืนให้หนักกว่านี้ แต่ทันใดนั้นเองขวัญข้าวกลับใช้จังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัวพลิกตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“หึ”
เธอลุกขึ้นจากโซฟาดึงกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า ก่อนจะหันไปมองเขาที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา สายตาของราชันย์ตอนนี้แม่งโคตรจะหิวกระหาย เธอส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะยกมือขึ้นมาแตะที่มุมปากตัวเองเบา ๆ
“เกือบไปนะราชันย์”
ราชันย์เงยหน้ามองเธอดวงตาของเขามืดดำเต็มไปด้วยความต้องการ เสียงของเขาแหบพร่าอย่างเห็นได้ชัด
“ขวัญข้าว”
“ฝันดีนะ”
เธอหัวเราะจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปจากผับ ทิ้งให้ราชันย์นั่งกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้น พร้อมกับอารมณ์ที่ยังค้างเติ่ง!
ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง
ร่างสูงในชุดนักศึกษาผู้ชายแบบเนี้ยบ เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นเล็กน้อย กางเกงสแลคเข้ารูป กับท่าทางที่โคตรจะดูดี เดินเข้ามากลางคณะอย่างไม่เกรงใจสายตาผู้ใด
“นั่นราชันย์ปะ”
“มาได้ไงวะ”
“อย่าบอกนะว่ามาหาสาวคณะเราอ่ะ กรี๊ด! ราชันย์เขาหมายตาใครอ่ะแก! แกว่าใช่ฉันปะ!”
และแน่นอนว่าเขามาหาสาวคณะนี้จริง ๆ เพียงแต่.. ขวัญข้าวที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ก่อนจะสบตากับดวงตาคมกริบของราชันย์ที่มองตรงมาที่เธอพอดี ฉิบหายละ!
“นายมาที่นี่ทำไม”
เธอถามเสียงเรียบแต่สายตาคนรอบข้างกลับเริ่มจับจ้องอย่างสนใจ ราชันย์ยกยิ้มมุมปากเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงเท่ ๆ
“ทำไมเหรอ.. มาไม่ได้เหรอ”
“มันแปลกไปรึเปล่าที่จู่ ๆ นายก็โผล่มา ทำไม! หรือติดใจสาวที่คณะนี้งั้นเหรอ”
ราชันย์โน้มตัวลงมาหา มือแกร่งวางลงบนพนักพิงม้านั่งข้าง ๆ เธอ ล้อมพื้นที่เธอไว้ราวกับกำลังขังเหยื่อ
“เมื่อคืนเธอทิ้งฉันไว้กลางทางนะข้าว”
เสียงทุ้มพร่ากระซิบใกล้ ๆ
“คิดว่าฉันจะปล่อยไปง่าย ๆ เหรอ”
ขวัญข้าวยกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเอนตัวพิงพนักพิงด้วยท่าทางสบาย ๆ
“หืม.. ฉันทิ้งนายตรงไหนเหรอ ที่ผับ ที่โต๊ะ ที่รถ หรือ.. ที่ห้องล่ะ”
“ตรงที่ฉันกำลังจะได้กินเธอไง!”
เสียงของราชันย์ดังขึ้นทำให้ทุกคนรอบข้างถึงกับตาโต ส่วนสาว ๆ หลายคนก็เริ่มกัดฟันจ้องมองที่เธฮด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทำไมขวัญข้าวถึงเป็นผู้หญิงที่ราชันย์ตามจีบได้ ขวัญข้าวแกล้งทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มยั่ว
“อ้อ.. งั้นก็แปลว่าฉันยังไม่ได้โดนกินนี่”
“ขวัญข้าวที่นี่ยั่วโมโหไม่เลิกจริง ๆ”
เธอยิ้มหวานก่อนจะวางมือลงบนต้นขาของราชันย์เบา ๆ แล้วลูบไล้ปๆ ลายนิ้วช้า สายตาจงใจจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา
“ถ้านายหิวขนาดนั้นก็.. กินฉันให้ได้สิ”
ราชันย์หายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เวรเอ๊ย! ยัยนี่มันร้ายเกินไปแล้ว! แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับตัว ขวัญข้าวก็ใช้จังหวะที่เขากำลังเสียสมาธิ ผลักอกเขาออกเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน!
เธอยิ้มมุมปากยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“โอ๊ะ! สายแล้วล่ะฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะคะ”
ราชันย์มองเธอเดินผ่านเขาไปพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่ทิ้งไว้ให้เขาติดอยู่ในหัว มือแกร่งกำแน่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“แม่งเอ๊ย! คนบ้าอะไรหนีเก่งเป็นบ้า”
ตอนที่ 3เสือล่าเหยื่อเย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน ทั่วทั้งมหาลัยมืดครึ้มมีลมพัดแรง เสียงฟ้าร้องดังครืนพร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ขวัญข้าวยืนอยู่ใต้หลังคาหน้าคณะมองดูสภาพอากาศอย่างหงุดหงิด วันนี้เธอดันไม่ได้เอารถมาแถมเรียกรถก็ไม่ได้ เธอถอนหายใจยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกรถอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีคันไหนว่างเหมือนเดิม“ซวยชะมัด”เธอบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเงาใครบางคนมายืนข้าง ๆ“ติดฝนเหรอ”เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูทำให้ขวัญข้าวค่อย ๆ หันไปมอง ก่อนจะพบกับร่างสูงของราชันย์ที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ข้าง ๆ ดวงตาคมฉายแววรู้อยู่แล้วว่าเธอกำลังเดือดร้อนทำให้ขวัญข้าวเบ้ปากอย่างไม่สบอารมณ์“นายมายุ่งอะไรด้วย”“หึ”เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพยักพเยิดไปทางบิ๊กไบค์คันใหญ่ที่จอดอยู่ไม่ไกล“ซ้อนท้ายฉันไปสิเดี๋ยวไปส่ง”“ฉันไม่ขึ้นรถคนแปลกหน้านะ”
ตอนที่ 4เหยื่อติดกับไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวราชันย์งับลงบนริมฝีปากล่างของเธอแรง ๆ ทำให้ขวัญข้าวสะดุ้งเฮือก รู้สึกถึงความเจ็บจี๊ดพร้อมรสคาวจาง ๆ ของเลือดที่ซึมออกมา แต่แทนที่จะพอราชันย์กลับตวัดลิ้นเลียมันช้า ๆ“อึก!”ขวัญข้าวพยายามหันหน้าหนี แต่ราชันย์ตามติดราวกับนักล่าที่ต้อนเหยื่อจนมุม มือใหญ่บีบสะโพกเธอแน่นก่อนจะกดร่างเธอเข้าหาตัวเองจนไม่มีช่องว่างให้หลบหนี"หนีสิข้าว หนีไปไหนอีกดีล่ะ"เสียงเขาแหบพร่าราวกับกำลังอดกลั้นบางอย่างร่างกายเธอสั่นระริกหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกจากอก และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเธอรู้ตัวว่าตอนนี้เธอเริ่มไม่มีแรงจะหนีอีกต่อไป"หึ! ก็แค่ทำเป็นเล่นตัว"ราชันย์เอ่ยเสียงต่ำมองเธอด้วยแววตาเหยียดหยัน เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าเธอไม่มีทางเป็นสาวไร้เดียงสา"คนอย่างข้าวคงผ่านมานับไม่ถ้วนแล้วล่ะมั้ง"ขวัญข้าวชะงักเธอเงยหน้ามองเขาด้วยความตกตะลึงแต่ราชันย์กลับยกยิ้มมุมปากแล้วโน้มลงมากระซิบเสียงพร่าข้างหู"เห็นทำเ
ตอนที่ 5ขย้ำเหยื่อขวัญข้าวกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ทันใดนั้นมือร้อนจัดของเขาก็เลื่อนต่ำลง"อ๊ะ!"ริมฝีปากของราชันย์แนบลงมาอย่างเร่าร้อน ลึกซึ้ง และเต็มไปด้วยแรงปรารถนา ขวัญข้าวตั้งใจจะผลักเขาออก แต่สุดท้ายเธอกลับเผลอไผลปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปกับสัมผัสที่เขาบรรเลงปลายนิ้วแข็งแรงไล้ผ่านผิวเนียน สัมผัสของเขาแผดเผาจนเธอสะท้านไปทั้งตัว"อืม"เสียงหวานหลุดออกมาจากลำคอโดยไม่ตั้งใจ แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ราชันย์ได้ใจ"ข้าว"เขากระซิบเสียงพร่าดวงตาคมจ้องเธอราวกับจะกลืนกินทั้งตัว ขวัญข้าวยังหอบหายใจไม่ทันตั้งตัวดีแต่จู่ ๆ เขาก็ใช้ช่วงจังหวะที่เธอเผลอ"อ๊ะ!"เธอสะดุ้งเฮือก! ดวงตากลมเบิกกว้าง เมื่อรับรู้ถึงแรงกดดันจากร่างกายแกร่งที่แนบชิดเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอสัมผัสได้ว่ากลางหว่างขานั้นมีแท่งเนื้อร้อย ๆ ถูไถไปกับส่วนอ่อนไหว"อย่าขัดขืนเลยข้าว"ราชั
ตอนที่ 6ไอ้เพื่อนเวร!เสียงแหบพร่าพร้อมกับแรงกระแทกสุดท้ายทำให้ร่างของขวัญข้าวสั่นสะท้าน เธอหวีดร้องออกมาพร้อมกับร่างที่กระตุกเกร็งขณะที่ราชันย์ยังไม่หยุด เขากดสะโพกแน่นแล้วกระแทกหนัก ๆ อีกสองสามครั้งก่อนที่เขาจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเขาไปในตัวเธอ"อ่า.. เวรแล้วเอาออกไม่ทัน!"เสียงครางต่ำกระเส่าหลุดออกจากริมฝีปากของเขาขณะที่ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่ว สัมผัสอันเร่าร้อนทำให้ทั้งสองคนแทบหมดแรง ขวัญข้าวซบหน้าลงบนอกเขาหัวใจยังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ราชันย์ยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังเนียนก่อนจะกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มบางแต้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจเขามองรอยเปื้อนสีแดงบนผ้าปูที่นอน ดวงตาคมกริบที่เคยฉายแววเร่าร้อนเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นแววครุ่นคิดปนหงุดหงิด เขายกมือขึ้นเกาหัวเบา ๆ ไม่คิดเลยว่าเธอจะยังบริสุทธิ์ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเข้าใจผิดมาตลอดว่าขวัญข้าวเป็นผู้หญิงโชกโชน สายตาของเขาเหลือบมองไปที่ร่างบางที่ฟุบหลับอย
ตอนที่ 7ไม่เล่นแล้วเขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ คลี่ยิ้มขี้เล่นแต่แววตามีแววเย้ยหยัน หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ พยายามเก็บอาการผิดหวัง ราชันย์ไม่ได้สนใจเขาใช้มือดันไหล่เธอออกเบา ๆ เป็นสัญญาณให้เธอลุกออกไปก่อนจะคว้าแก้วเหล้าขึ้นมากระดกอึกใหญ่ ดวงตาคมมองไปยังฟลอร์เต้นรำราวกับกำลังหาอะไรบางอย่างกลบความรู้สึกวูบโหวงในใจ เพื่อนสนิทที่นั่งข้าง ๆ มองราชันย์ด้วยสายตากรุ้มกริ่มก่อนจะกระดกเหล้าแล้วแค่นหัวเราะออกมา“เฮ้ย ๆ พวกมึงว่านี่กูฝันอยู่หรือเปล่าวะ”“อะไรของมึง”ราชันย์เลิกคิ้วถามก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบแต่ยังไม่จุด“ก็เรื่องที่พวกกูเพิ่งเห็นเสือเมินเหยื่อเป็นครั้งแรกไงเว้ย!!!”อีกคนเสริมขึ้นมาทันทีพร้อมเรียกเสียงหัวเราให้กับกลุ่มเพื่อน พลางเอาศอกกระทุ้งแขนราชันย์เบา ๆ“เมื่อก่อนนมใหญ่ขนาดนี้มึงฟาดเรียบไม่เคยเหลือ ทำไมว
ตอนที่ 8เล่นกับไฟระวังไฟคลอกนะคนสวยขณะที่ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วครู่ เพื่อนสาวที่เปิดมือถือก็กระแอมเบา ๆ แล้วหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า“เอ่อ.. ไปเรียนกันเถอะ”เพื่อนอีกสองสามคนรีบพยักหน้าแล้วพากันลุกขึ้นเดินนำไป ขวัญข้าวถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าตามไปด้วย แต่ระหว่างที่พวกเธอกำลังจะเดินขึ้นบันไดตึกเรียน จู่ ๆ เสียงกรีดร้องของนักศึกษาหญิงหลายคนก็ดังขึ้นจากทางเดินฝั่งตรงข้าม“กรี๊ด! พี่ราชันย์มาแล้ว!!”“พี่ราชันย์หล่อมาก!!”ขวัญข้าวขมวดคิ้วด้วยความรำคาญก่อนจะเหลือบไปมองต้นเสียง กลุ่มของราชันย์กำลังเดินเข้ามาในบริเวณตึกคณะพอดี เธอเบือนหน้าหนีตั้งใจจะเดินผ่านไปเฉย ๆ โดยไม่สนใจว่าเขาอยู่ใกล้แค่ไหน แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นราชันย์ก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อน ขวัญข้าวเซเล็กน้อยจึงหันไปจ้องเขาตาขวาง“อะไรของนาย”ราชันย์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก
ตอนที่ 9บัดซบ!ราชันย์เดินตามขวัญข้าวมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งเห็นเธอเดินเข้าไปในอาคารเทควันโด เขายืนพิงเสาด้านนอกมองลอดช่องกระจกเข้าไป เห็นเธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดเทควันโดสีขาวรวบผมขึ้นเป็นมวยลวก ๆ แล้วเริ่มซ้อมกับรุ่นพี่ เสียงเท้าที่กระทบพื้นดังเป็นจังหวะ หญิงสาวเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ออกหมัดและเตะด้วยท่วงท่าที่ดูแล้วไม่ใช่แค่เด็กกิจกรรมแต่มีพื้นฐานจริงจัง ยิ่งราชันย์เห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งสนใจในตัวของเธอมากขึ้นไปอีก“หึ! ซนขนาดนี้สมกับเป็นเธอจริง ๆ”ชายหนุ่มยืนกอดอกดูเธอซ้อมเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น เขาไม่เดินเข้าไปก่อกวน แต่ก็ไม่ได้คิดจะหลบไปไหน ขวัญข้าวเองก็เหมือนจะรู้ว่าตัวเองถูกใครสักคนจ้องมองอยู่ ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยขณะที่เธอปัดเหงื่อออกจากหน้าผาก แล้วแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ถึงจะทำเป็นไม่สนเธอก็รู้สึกอยู่ดีว่าถูกจ้องด้วยสายตาที่ทั้งร้อนแรงและมีเลศนั
ตอนที่ 10หนีเสือปะจระเข้เพี๊ยะ!พูดจบฝ่ามือของแม่เลี้ยงก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเธอเต็มแรงจนร่างบางเซไปชนผนังห้อง ริมฝีปากสีชมพูหวานแตกจนมีเลือดซึมออกมา ขวัญข้าวยกมือแตะมุมปากตัวเอง รู้สึกได้ถึงรสคาวของเลือดที่เอ่อขึ้นมา แต่แทนที่เธอจะร้องไห้หรือยอมแพ้กลับเงยหน้าขึ้นจ้องแม่เลี้ยงด้วยสายตาเย็นชาและเหมือนว่าเธอจะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แม่เลี้ยงรีบหันกลับไปหาเสี่ยอ้วนที่ยังยืนอึ้งอยู่"เสี่ยคะเจ็บตรงไหนไหมคะ! ขอโทษแทนมันด้วยนะคะ เด็กบ้านี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!"ขวัญข้าวกำหมัดแน่นสะอึกสะอื้นในใจ แต่เธอจะไม่ร้องไห้ให้คนพวกนี้เห็นเด็ดขาด หญิงมีอายุหันกลับมามองเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น"นังเด็กเนรคุณ! ฉันอุตส่าห์เลี้ยงแกมาแต่แกกลับกล้าทำแบบนี้กับฉันเหรอ! ฉันอุตส่าห์หาคนดี ๆ มาดูแลแกแต่แกมันไม่รู้บุญคุณ!"ขวัญข้าวแค่นยิ้มเย้ยหยันทั้งที่เลือดยังซึมออกมาจากมุมปากจนรู้สึกแสบ"บ
ตอนที่ 35surpriseเมื่อทั้งสองกลับมาที่โต๊ะ ท่าทางของพวกเขาก็ไม่อาจหลบเลี่ยงการจับตามองจากเพื่อน ๆขวัญข้าวเดินไปนั่งอย่างอ่อนแรงขณะที่ราชันย์ก็ยังดูมีอารมณ์อยู่แต่พยายามเก็บอาการไว้ อย่างไรก็ตามความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองทำให้เพื่อน ๆ แอบสังเกตได้เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม่สามารถเก็บความสงสัยไว้ได้แล้วจึงแซวขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะ"ไปทำอะไรกันมาในห้องน้ำหรือไง"เขาพูดพร้อมยิ้ม ๆ สายตาของทุกคนหันไปมองทั้งคู่ทันที ขวัญข้าวหน้าแดงทันทีจนถึงหูเธอรีบหันไปมองราชันย์ที่นั่งข้าง ๆ ตัวเอง พยายามหาคำตอบที่จะพูด แต่คำพูดก็ไม่ออกจากปากสักที ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็นั่งยิ้มแบบมีเลศนัยจนทำให้เพื่อน ๆ รู้สึกว่าเขาคงจะรู้ดีว่าอะไรเกิดขึ้นบ้าง"อืม ก็แค่ไปปรับความเข้าใจกันนิดหน่อย"ราชันย์พูดพร้อมยักไหล่ขณะที่ขวัญข้าวก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับใคร แต่คำพูดของเขาก็ทำให้เพื่อน ๆ ที
ขวัญข้าวกัดฟันแน่นหน้าร้อนผ่าว แต่ราชันย์กลับหัวเราะเบา ๆ ชอบใจที่ได้แกล้งเธอแล้วทำให้ทุกคนตกใจได้ ก่อนจะยักคิ้วให้เธอแบบกวนประสาทสุด ๆ“เออ.. ไหน ๆ ก็เจอกันบ่อยขึ้นแล้วหลังจากสอบเสร็จเรามาเที่ยวรวมกันไหม”คำถามนั้นทำให้บรรยากาศในกลุ่มคึกคัก ขวัญข้าวยิ้มให้กับคำถามของรุ่นพี่ ก่อนจะหันไปมองราชันย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างรอคำตอบจากเขา“โอเค ถ้าสอบเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”“ลองไปดูสักวันว่ามีที่ไหนน่าสนใจบ้าง”ทุกคนพยักหน้ารับพร้อม ๆ กันหลังจากนั้นราชันย์เริ่มทำให้ขวัญข้าวรู้สึกแปลกไปมากขึ้น เขาเริ่มตัวติดกับเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาก็จะตามไปด้วย และยิ่งไปกว่านั้นเขามักจะประกาศออกมาดัง ๆ ว่ามีแฟนแล้วนะทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ๆ ขวัญข้าวแต่เธอกลับไม่รู้ตัวเลยว่าไปเป็นแฟนเขาตอนไหน ในความรู้สึกของเธอมันเหมือนกับการที่ราชันย์ค่อย ๆ เข้าไปในชีวิตเธออย่างธรรมชาติ ไม่เคยมีการพูดถึงสถานะที่ชัดเจนแบบจริงจัง แต่บางทีการที่เขาชอบประกาศนั่นอาจจะเป็นการบอกทุกคนจริง ๆ ละมั้งนะ"ข้าว
ตอนที่ 34ที่นี่ได้ไหมขวัญข้าวสูดลมหายใจลึก ๆ เปิดประตูห้องน้ำออกช้า ๆ อย่างระแวดระวัง เมื่อแน่ใจแล้วว่าห้องทั้งห้องเงียบกริบไม่มีวี่แววของราชันย์ เธอจึงรีบก้าวเท้าเปล่าเปลือยออกมาหาชุดนักศึกษาที่ควรจะอยู่ในตู้เสื้อผ้าก็แค่หาชุดแล้วรีบกลับเข้าไปในห้องน้ำไม่มีใครเห็นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. ใช่มั้ย?เธอพึมพำให้กำลังใจตัวเองเบา ๆ ก่อนจะควานหาชุดนักศึกษาด้วยความเร่งรีบ มือดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาได้สำเร็จแต่พอกำลังจะหยิบกระโปรง..แกร๊ก!เสียงเปิดประตูดังขึ้น ขวัญข้าวชะงักกัดฟันแน่นก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองด้วยความหวาดระแวง และใช่เป็นไปตามที่กลัว ราชันย์ยืนอยู่ตรงนั้นในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่าง สายตาของทั้งคู่สบกันพอดีไม่มีใครพูดอะไรอยู่ชั่วขณะเขากะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะก้มลงมองร่างเปลือยเปล่าของเธอ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มมุมปาก ขวัญข้าวตัวแข็งทื่อมือกำเสื้อนักศึกษาไว้แน่นรู้สึ
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาทางหน้าต่าง ขวัญข้าวรู้สึกตัวก่อนที่เปลือกตาจะเปิดขึ้นช้า ๆ ไออุ่นที่ห่อหุ้มร่างของเธอไว้ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม และเมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ชัดเจนเธอก็เห็นใบหน้าของเขาอยู่ตรงหน้าราชันย์กำลังนอนหลับสนิทใกล้จนลมหายใจของเขาแผ่วเบาอยู่ข้างแก้มเธอหัวใจขวัญข้าวกระตุกวูบ เมื่อคืนเธอไม่ได้เมา ไม่ได้ฝัน ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง และเธอจำได้หมดทุกอย่าง เธอเป็นคนเรียกร้องสัมผัสของเขาเอง แค่คิดเท่านั้นแก้มเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ขวัญข้าวรีบขยับตัวออกจากอ้อมแขนของราชันย์อย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ภาพความทรงจำจากเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัวไม่หยุดทำให้เธอต้องรีบสะบัดหน้าทิ้งความคิดพวกนั้นไป"ขวัญข้าวนะขวัญข้าว"เธอพึมพำกับตัวเองพลางถอนหายใจเบา ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นเธอไม่อยากปฏิเสธว่ามันทำให้เธอหวั่นไหว แต่ในเมื่อเธอกับเขาไม่มีชื่อเรียก ไม่มีข้อผูกมัด ก็ควรต้องเว้นระยะห่างสักหน่อย อย่างน้อยก็นอนคนละห้องละกัน เธอรวบรวมความกล้าก่อนจะเอื้อมมือไปแตะต้นแขนของเขาเบา ๆ เพื่อปลุก"ราชันย์"เธอเรียกเสียงแผ่วแต
ตอนที่ 33ผู้ชายเจ้าเล่ห์หลังจากจบค่ำคืนอันเร่าร้อน ชายหนุ่มได้ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้เธออย่างแผ่วเบาราวกับต้องการให้เธอซึมซับสัมผัสของเขาจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนที่เขาจะละจากไป เขาลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดอะไรเสียงน้ำจากฝักบัวดังซ่าอยู่พักใหญ่ก่อนที่เขาจะเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอว หยดน้ำยังเกาะตามลำตัวแกร่งแต่สายตาคมดุของเขากลับสะดุดเข้ากับแสงหน้าจอมือถือของข้าวที่กะพริบอยู่ไม่ไกล"พี่ภาม"ชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอทำให้มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ราชันย์ไม่รีรอที่จะกดรับสายแนบมันเข้ากับใบหูพลางทอดสายตาไปยังร่างบางที่นอนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียง"เลิกยุ่งกับข้าวซะ ถ้าไม่อยากให้ฉันแฉเรื่องของนาย"เสียงทุ้มของเขาต่ำลึกแต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่ส่งตรงไปถึงปลายสาย ฝั่งตรงข้ามเงียบไปครู่หนึ่งราวกับพยายามตั้งสติ"นายหมายความว่าไง แล้วทำไมมารับมือถือของข้าว"เสียงพี่ภามขุ
ตอนที่ 32ออดอ้อนเธอช้อนสายตามองราชันย์เล็กน้อยก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปคล้องคอเขาไว้ ดวงตาคมกริบฉายแววเร่าร้อนและเจ้าเล่ห์ไม่แพ้กัน ก่อนจะจงใจแนบลำตัวเข้าหาเขามากขึ้นจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน“นายพูดเหมือนฉันต้องการนาย”ขวัญข้าวกระซิบเสียงเบาแต่กลับเต็มไปด้วยแรงยั่วยวน ราชันย์เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เขาไม่คิดว่าึรอย่างขวัญข้าวจะลงมาเล่นเกมนี้ด้วย“แล้วเธอไม่ต้องการฉันเหรอ”เขาถามกลับพลางยกมือแตะเอวบางของเธอเบา ๆ ขวัญข้าวหัวเราะในลำคอพร้อมเอียงคอมอง“ใครบอกล่ะ”จากนั้นเธอก็จงใจเขย่งปลายเท้าเลื่อนใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเขาช้า ๆ“ไหน ๆ เราก็เคย ๆ กันอยู่แล้ว”เสียงหวานของเธอลดต่ำลงริมฝีปากขบเม้มติ่งหูเขาเบา ๆ อย่างจงใจ“อีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไร.. ใช่ไหม”ราชันย์กัดฟันแน่นความ
ราชันย์โพล่งออกมาอย่างไม่ลังเลแต่มันเป็นคำที่ทำให้ขวัญข้าวชะงักไปทันที เขาเดินเข้ามาใกล้อีกครั้งแววตาของเขาดูจริงจังขึ้นมาทันที ต่างจากท่าทางงอแงเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง“ฟังไว้นะขวัญข้าว ถ้ามีผู้ชายคนไหนมาจีบเธอฉันจะตามไปฆ่ามันทิ้งให้หมด”เขากระซิบเสียงต่ำ รอยยิ้มขี้เล่นหายไปเหลือเพียงแววตาอันตรายที่ทำให้เธอขนลุก“นี่นายพูดอะไรของนาย!”“ฉันพูดจริง อย่าให้มีผู้ชายหน้าไหนมาเข้าใกล้เธอได้ ถ้าไม่อยากมีปัญหา”ขวัญข้าวกัดปากแน่นหัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัวหรืออะไรบางอย่างในสายตาของเขาที่ทำให้เธอหวั่นไหว“เลิกพูดบ้า ๆ ได้แล้วราชันย์”เธอพยายามทำเสียงแข็งแต่เขากลับโน้มตัวเข้ามาใกล้“ฉันไม่ได้บ้า”ราชันย์ยิ้มบาง ๆ ส่งให้เธฮก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ริมฝีปากหนาจุมพิตที่ริมฝีปากเธอบาง ๆ“ฉันแค่หวงของของฉัน เข้าใจไหมครับครูข้าว”ขวัญข้าวจ้องราชันย์ที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าราวกับว่าเธอเป็นของเขาจริง ๆ แล้
ตอนที่ 31แผนล่อเสือสาวเข้าถ้ำขวัญข้าวพาราชันย์ขึ้นลิฟต์มาที่คอนโดอย่างเงียบ ๆ เธอไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง แม้ว่าอีกคนจะพยายามหยอดคำหวานใส่เป็นระยะแต่เธอก็ทำเป็นไม่ได้ยินเมื่อเปิดประตูเข้าไปภายในห้องยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อย ข้าวของทุกอย่างถูกจัดวางเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อยคือของบางอย่างที่เธอจำได้ดีว่ามันเป็นของที่ราชันย์เคยซื้อให้ก็ยังอยู่ที่เดิมตุ๊กตาตัวเล็กที่เขาเคยยัดใส่มือเธอในวันไปห้าง ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอเคยปฏิเสธว่าไม่ต้องการ แต่มันกลับยังวางอยู่ที่เดิมราวกับว่าเขาไม่เคยคิดจะเก็บมันไปไหนขวัญข้าวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นความรู้สึกบางอย่างในใจเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อยโดยที่เธอเองก็ไม่อยากยอมรับชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งบนโซฟา สังเกตเห็นสายตาของเธอที่มองของพวกนั้น เขายิ้มออกมาอย่างรู้ทัน“เธอเห็นแล้วใช่ไหม”เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก ขวัญข้าวหันมามองเขาทั
ตอนที่ 30กลับไปอีกครั้งขวัญข้าวแค่นหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ขยับไปข้างหลังเล็กน้อยแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและเบื่อหน่าย“ไปตายซะ!”เธอพูดพร้อมกับหันหลังจะเดินออกจากห้องฝึกแต่ทันใดนั้นราชันย์ก็ลุกขึ้นและก้าวไปขวางเธอเอาไว้ ขวัญข้าวยังไม่ทันจะเดินไปถึงประตู เขาก็ยึดตัวเธอไว้แน่นก่อนจะกระชากเธอเข้ามาใกล้ จับที่ไหล่ของเธอไว้แน่นก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างแรง ความรู้สึกของเขามันอัดแน่นจนเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด มันคิดถึง.. หิวโหย.. โหยหา..ขวัญข้าวตกใจกับการกระทำนั้นของเขา แต่ทันทีที่สัมผัสถึงริมฝีปากนุ่มเธอก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่มีทางยอมให้เธอไปง่าย ๆ ในตอนนี้เป็นแน่ ร่างกายของเธอแข็งทื่อไปชั่วขณะรู้สึกถึงการจูบที่เต็มไปด้วยความบีบคั้นและแรงของเขาที่พยายามควบคุมทุกสิ่งในตัวเธอทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนรอบตัวเธอและราชันย์ เขาผละออกจากเธอด้วยรอยย