ป่วยก็ต้องฉีดยา

นาวินที่ตอนนี้รู้สึกตัวก็เอื้อมไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง  ตีหนึ่งแล้วป้าแช่มบอกว่าวันนี้ทั้งวันเด้กดื้อของเขาไม่กินอะไรเลย  ชายหนุ่มลุกลงไปข้างล่างก่อนจะหาของกินเพื่อจะได้ให้คนป่วยกินยา  ป้าแช่มทำข้าวต้มแยกน้ำไว้ให้  นาวินอุ่นข้าวต้มก่อนจะใส่ถาดแล้วเดินขึ้นข้างบน  ลูกตาลยังคงมีไข้อยู่แต่ดีขึ้นบ้างแล้วเธอกำลังถูกคนตัวโตปลุกให้ลุกขึ้นมา

"ลูกตาลลุกก่อนมากินอะไรสักหน่อยจะได้กินยา"

"อื้อ...ไม่เอาอยากนอน"

"ลูกตาลอย่าดื้อกับอาเหนือนะคะลุกขึ้นมา"

"อาเหนือใจร้าย  ปล่อยหนูตายไปเลยไม่ต้องมายุ่งลูกตาลเกลียดอาเหนือไม่รักแล้วเลิกรักตั้งนานแล้ว  ฮือๆๆ"

นาวินถอนหายใจ  ยายเด็กนี่รักเขาหรือ อารมณ์เด็กๆน่ะเขาสี่สิบสามแล้วนะใครมันจะมารักคนแก่อย่างเขากัน   ก่อนจะอุ้มเธอมานั่งตักแล้วจับมาจูบจนลูกตาลต้องตื่นเพราะหายใจไม่ทัน  เขาจูบสูบวิญญาณของเธอเลย

"อื้ออออ"

"ตื่นแล้วหรือกินข้าวต้มก่อน  อย่ามางอแงไม่ใช่สามขวบเรียบจะจบแล้ว"

"คุณเหนือ...ฉันอยู่เองได้คุณกลับไปเถอะ  นี่บ้านฉันถ้าหิวเดี๋ยวฉันหากินเอง"

น้ำเสียงห่างเหินที่เธอใช้กับเขาทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดจริง  เด็กคนนี้ทำต่อมโมโหเขาทำงานได้ทุกวันสิน่า

"เรียกผัวซะห่างเหินเชียวนะ  กินข้าวเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะจับเธอกินแทน"

"หึ"

ลูกตาลแค่นเสียงใส่แล้วยอมตักข้าวต้มเข้าปาก  เธอกินจนเกือบหมดชามเพราะท้องมันร้องวันนี้ทั้งวันลุกไม่ไหวเลยไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย   ชายหนุ่มอมยิ้มยายเด็กดื้อหิวแต่เล่นตัว  ลูกตาลรับยากับน้ำมาจากเขาก่อนจะกินแล้วจากนั้นก็หันหลังให้   นาวินเอาชามกลับลงไปข้างล่างเขาไม่ชอบให้ในห้องมีกลิ่นอาหาร  เมื่อคนตัวโตไม่อยู่แล้วลูกตาลก็ลุกไปอาบน้ำ  เธอเหนียวตัวมากคงเพราะเหงื่อออกจากพิษไข้   นอนแช่น้ำอุ่นสักพักเสียงโวยวายข้างนอกก็ดังมา

"ลูกตาลไม่สบายใครให้อาบน้ำออกมาเดี๋ยวนี้นะ"

"กลับบ้านไปได้แล้วคุณเหนือ  หนวกหู"

"ได้จะให้พังประตูเข้าไปใช่ไหมแม่ตัวดี  ท้าทายหรือ"

สิ้นเสียงของเขาประตูห้องน้ำก็เปิดออกทันที  คนตัวเล็กมองเขาด้วยสายตาที่บอกว่าโกรธราวกับแม่เสือ    ชายหนุ่มขำในใจทำท่าอย่างกับลูกแมวขู่ใครกัน   แต่สิ่งยั่วยวนเขาคือเนินอกที่พ้นชายผ้าขนหนูนั่น  มีรอยสีกุหลาบที่เขาเป็นคนทำเต็มไปหมด  ดีที่เมื่อเช้าเธอไม่ไปทำงานไม่งั้นเขาคงอกแตกตายแน่ๆ   ร่องรอยของเขาๆอยากประทับตรามันอีกครั้ง  

ชายหนุ่มเดินไปอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาลูกตาลตกใจก่อนจะผลักเขาออก

"ว้าย...คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ"

"เรียกผัวห่างเหินแบบนี้ต้องทำโทษยังไงดีหื้ม"

"อย่ามาพูดจาทุเรศ  แค่คืนเดียวเขาไม่เรียกว่าผัวหรอกอย่ามาสำคัญตัวผิดๆ  อื้อ"

นาวินวางร่างบางลงได้ก็จูบลงไปทันที  เด็กคนนี้ต้องสั่งสอนอีกเยอะเลย   ลูกตาลดันเขาออกแต่เขาไม่ขยับ  ผ้าขนหนูหลุดไปแล้วเขากระชากมทันโยนทิ้ง  ทรวงอกคู่อวบกำลังถูกเขาดุดดื่มกับมันอยู่  หยิงสาวครางออกมาเบาๆแต่ยังคงต่อต้าน  นาวินรวบมือสองข้างของเธอด้วยมือข้างเดียวชูขึ้นเหนือศีรษะ  ก่อนจะชิมความหวานจากสองเต้าจนร่างเล็กบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่าน

"อย่าดื้อกับอานะตาล...แล้วถ้าคืนเดียวไม่เรียกว่าผัวงั้นต่อไปนี้จะย้ายมานอนที่นี่  อาจะเอาตาลทุกคืนดูสิต่อไปจะกล้าดื้อกับผัวไหม"

"คุณเหนือฉันจะฟ้องพ่อว่าคุณทำตัวเลวใส่ฉัน"

"พี่ติณนะเหรอ  กลัวมากเลยค่ะเมียจ๋า   ใครรังแกลูกตาลของอาเหรอนี่อากำลังจะรักษาอาการป่วยให้อยู่ไง"

"รักษาบ้าอะไรของอาเหนือกันปล่อยตาลเลยนะ"

"ป่วยก็ต้องฉีดยา  เข็มอาพร้อมแล้วคนไข้ล่ะครับพร้อมหรือยัง"

จากนั้นก็จูบคนตัวเล้กก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงไปหาความชุ่มชื้นที่เขาติดใจตั้งแต่เมื่อคืนวาน  หวานจนอยากกินทุกวัน

"อื้อ..อาเหนือพอแล้ว  อ๊าซ์  อาเหนือขา"