LOGINShare
บทที่ 558
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 559
ระหว่างระดับแปดกับระดับสาม ความแตกต่างมากเกินไป เพียงแค่ฝ่ามือเดียว โฉวเยี่ยจื่อก็ไม่มีโอกาสได้ต่อต้าน ถูกโจมตีจนตัวลอยกระเด็นออกไป อาเจียนออกมาเป็นเลือด“ระดับสามตัวเล็ก ๆ ก็กล้าขวางฉัน น่าขำ! ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเห็นว่าเธอพอไปวัดไปวาได้ ตอนนี้เธอคงตายไปแล้วหวังเหลียนเฉิงกล่าวด้วยความโมโหอย่างดูถูกเขาออมมือ เพราะเขายังอยากจะมาหาความสุขกับโฉวเยี่ยจื่อ ไม่ได้อยากจะฆ่าเธอเขาเดินไปที่ข้างกายของโฉวเยี่ยจื่อ กำลังจะเดินขึ้นไปข้างบน ผลปรากฏว่ากลับถูกใครบางคนกอดขาเอาไว้โฉวเยี่ยจื่อไอออกมาเป็นเลือด แต่กลับยังพูดพร้อมฉีกยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก “ไอ้แก่ แกคู่ควรที่จะมีอะไรกับฉันเหรอ? แกกับหลินหยางต่างกันไกลโข”“ไสหัวไป!”หวังเหลียนเฉิงโมโห เตะขาออกไป ทำให้โฉวเยี่ยจื่อถูกเตะลอยกระเด็นออกไป!โฉวเยี่ยจื่อกระดูกซี่โครงหักหลายท่อน ร่างกายงอเหมือนกุ้ง ได้รับบาดเจ็บสาหัส คงมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน“แม่งเอ๊ย ทำลายความสนุกของฉัน รอให้ฉันสนุกกับแกเสร็จ ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ แล้วเอาไปให้หมากิน!”หวังเหลียนเฉิงโกรธจริง พ่นลมหายใจอย่างเยาะหยัน แล้วเดินออกไปด้านหลังมีเสียงอ่อนแอดังลอยมาอีกครั้ง...“จะส
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 560
“รนหาที่ตาย!”หวังเหลียนเฉิงพูดจาดูถูก ปราณแท้ทั่วทั้งตัวพลุ่งพล่าน เสื้อผ้าพองขึ้นมา พลังทั่วทั้งร่างขับเคลื่อนจนถึงระดับสูงสุด พุ่งเข้าโจมตีหลินหยาง!วันนี้เขาไม่มีโอกาสได้ระเบิดกำลังรบออกมาเลย ในเวลานี้จึงระเบิดออกมาทั้งหมด บีบจนเกิดรอยนิ้วมือ ราวกับสามารถเจาะทะลุทุกอย่างได้!ดรรชนีดับสูญ!นี่คือวรยุทธ์ระดับเขตลับ เขาเคยเห็นร่างกายอันทรงพลังของหลินหยาง ไม่เหลือโอกาสให้แม้แต่น้อยหลินหยางคำราม ปราณแท้ในร่างกายของเขาใช้จนหมดเกลี้ยง ในเวลานี้ใช้ร่างกายที่ไร้ที่ติในการพยายามต่อสู้โดยเฉพาะ!พลังของร่างกายระเบิดจนถึงระดับสูงสุด การปะทะกับหวังเหลียนเฉิงซึ่ง ๆ หน้า ทำให้เกิดระลอกคลื่นอันทรงพลัง สั่นสะเทือนจนมือและเท้าของหวังเหลียนเฉิงเกิดอาการชา อาเจียนออกมาเป็นเลือดทันที“ไม่ถูกต้อง!”หวังเหลียนเฉิงถอยไปข้างหลังหลายก้าว สีหน้าซีดขาว จ้องมองหลินหยางด้วยใบหน้าตื่นตกใจเมื่อครู่นี้พลังที่หลินหยางระเบิดออกมาน่ากลัวมากเกินไป! ทำให้เลือดลมของเขาพลุ่งพล่าน มือกำลังสั่นระริกถึงแม้ว่าเขาจะถูกม๋อจื่อทำให้ได้รับบาดเจ็บ แต่อาการบาดเจ็บของหลินหยางสาหัสยิ่งกว่า เมื่อครู่นี้เห็นได้ชัดว่าหลินหย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 561
สีหน้าของหวังเหลียนเฉิงซีดขาว จ้องมองหลินหยางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว!ต้องเข้าใจว่า นิ้วนั้นเมื่อครู่นี้เกือบจะจิ้มเข้าไปที่หัวใจของหลินหยาง แต่หลินหยางกลับเสี่ยงอันตรายอันใหญ่หลวง แต่ก็ต้องพุ่งตัวเข้าใส่!เขากำลังเดิมพันครั้งใหญ่!ที่สำคัญก็คือ ดวงชะตาของเขาดีขนาดนี้ ชนะเดิมพันแล้วจริง ๆ!หลินหยางหอบเล็กน้อย สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เลือดลมเกือบจะแห้งเหือด พลังถูกใช้จนหมด แต่กลับหันหน้าไปมองหวังเหลียนเฉิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าฉันอยากฆ่าแกมากขนาดไหน”หวังเหลียนเฉิงสติแตกไปแล้ว หันหลังกลับจะหนี เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป วิธีการต่อสู้ของหลินหยางไม่ปกติเลยสักนิด เขาไม่ได้มีความมั่นใจว่าจะสามารถฆ่าหลินหยางได้ ขืนสู้ต่อไปคนที่ตายก็คือตัวเอง!“ไปตายซะ!”หลินหยางตะโกนเสียงดังเขามีบาดแผลเต็มตัว รูบนหัวไหล่ยังมีเลือดซึม แต่กลับไม่ยอมเลิกรา หวังเหลียนเฉิงยั่วโมโหเขา โฉวเยี่ยจื่อก็สละชีวิตเพื่อตนเอง ทำไมเขาถึงต้องปล่อยโอกาสแก้แค้นไป!ได้ยินเสียงคำรามของมังกรคชสารดังขึ้น เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเลือดลมของหลินหยางแห้งเหือดไปแล้ว แต่กลับพยายามบีบเคล้นเลือดลม ออ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 562
เขาลุกขึ้นอย่างยากลำบาก อุ้มโฉวเยี่ยจื่อขึ้นมา วางไว้ที่กลางห้องนอน เขายังคิดไม่ออกว่าควรจะนำเธอไปไว้ที่ไหน นำเธอไว้ข้างกายของตนเองก็ไม่ปลอดภัยในขณะที่กำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่นไหม้กลุ่มหนึ่ง เมื่อเดินมาถึงห้องครัวกลับเห็นหม้อที่ไหม้จนแห้ง ข้างในมีคราบไหม้ที่เป็นก้อนสีดำก้อนหนึ่ง‘ถ้าคุณอยู่อีกสองสามวัน ไม่ช้าก็เร็วผมคงอาหารเป็นพิษตาย’ในหัวสมองของหลินหยางอดไม่ได้ที่จะมีภาพโฉวเยี่ยจื่อ กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ ก่อนหน้าที่หวังเหลียนเฉิงจะพุ่งเข้ามาหาปรากฏขึ้นเขายกโจ๊กออกมา ใช้ช้อนตักกินทีละคำ กลิ่นไหม้แสบจมูก แต่หลินหยางกลับใบหน้าไร้ความรู้สึกหลังจากนั้นก็วางชามและช้อนลงเสียงดังปัง“ขอบคุณ อร่อยมาก”เขานำหม้อและชามวางกลับไปไว้ที่เดิม พูดด้วยเสียงเรียบจนจบจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาลั่วหงอวี๋ น้ำเสียงของลั่วหงอวี๋ที่อยู่ปลายสายเรียบเฉย “ว่ายังไง?”“เถ้าแก่ลั่ว มีเรื่องอยากจะรบกวนคุณหนึ่งเรื่อง” หลินหยางกล่าว “ผมมีคนป่วยอยู่คนหนึ่ง อยากจะส่งไปอยู่กับคุณ”“ผู้หญิง?”ลั่วหงอวี๋กล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ“ผู้หญิงโง่คนหนึ่ง” หลินหยางกล่าวอย่างจนปัญญา“รู้ไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 563
ความสามารถระดับนี้ทำให้เขารู้สึกละอายที่สู้ไม่ได้ นับตั้งแต่เขาเข้าสู่วงการก็เป็นบุคคลผู้โดดเด่นรุ่นเยาว์แห่งหนานตู“คุณชาย ผมรับคุณนายน้อยกลับมาแล้ว แต่เกิดเรื่องไม่คาดคิดบางอย่างขึ้น เจ้าหลินหยางนั่นขวางทาง ผมว่าจ้างนักฆ่าประมาณร้อยคนบริเวณใกล้เคียงเมืองลั่วไปสังหารเขาแล้ว ผลปรากฏว่า...” เขากล่าวอย่างระวัง“ปล่อยให้มันหนีไปได้? ไม่เป็นอะไร ไม่คิดเลยนั่นคือคนที่เอาชนะจ้าวเจี้ยนชิงได้”หวงเทียนเฉวียนกล่าวเสียงเรียบเฉย“ไม่เพียงแค่หนีไปได้ มัน มันฆ่านักฆ่าร้อยคนจนหมด...” หลัวจงกล่าวอย่างระวังหวงเทียนเฉวียนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ในดวงตามีแสงเปล่งประกาย ราวกับกระบี่คมที่ชักออกจากฝัก “ฆ่าหมดเลย?”“ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน แต่มันสังหารนักฆ่าหนึ่งร้อยคน...เพียงคนเดียวจริง ๆ!”ในระหว่างที่พูด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดวิดีโอคลิปตอนหนึ่งให้หวงเทียนเฉวียนดูดูเหมือนว่าจะเป็นมุมของกล้องวงจรปิดบนท้องถนน มีความวุ่นวายเล็กน้อย แต่สามารถเห็นได้ว่า หลินหยางตกอยู่กลางวงล้อม ต่อสู้กวาดล้าง ราวกับเทพสังหารที่ลงมาจุตินักฆ่าร้อยคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ หลินหยางต่อสู้จนเลือดอาบ ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยแ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 564
“สิ่งที่ต้องระวังเพียงอย่างเดียว คือลั่วหงอวี๋คนนั้น สืบข้อมูลของเธอเจอแล้วหรือยัง?” หวงเทียนเฉวียนกล่าวเสียงเรียบ“ยังไม่มีครับ อยากจะลองหยั่งเชิงหน่อยไหมครับ?” หลัวจงกล่าวถาม“ไม่จำเป็น”หวงเทียนเฉวียนกลับพูดเสียงเรียบ “ตอนที่ยังไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของคนคนนั้น อย่าสร้างศัตรู”“ถ้าหากหลินหยางจะเอาแต่เป็นเต่าหดหัวอยู่ที่เมืองลั่ว เราจะทำอะไรมันไม่ได้เลยเหรอครับ?”หลัวจงกัดฟันกรอด ในมุมมองของเขา ตนสามารถจัดการหลินหยางได้ทุกเมื่อ และหลินหยางไม่มีทางปรากฏตัวแน่นอน ถึงอย่างไรสิ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่ก็คือตระกูลหวงและหลินหยางในตอนนี้สามารถสังหารนักฆ่าร้อยคนได้ภายในครั้งเดียว เกรงว่าบริเวณใกล้เคียงเมืองลั่วจะไม่มีระดับเบิกฟ้ายอมลงมือกับหลินหยางอีกแล้วเห็นได้ชัดว่าคนที่ต่อสู้อย่างสบาย ๆ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะทำให้ตัวเขาหมดปัญญาสู้ จึงทำให้เขาโมโหเป็นอย่างยิ่ง“รอให้ฉันใช้การมู่หรงยิ่นเสร็จ จะนำศพของมู่หรงยิ่นส่งคืนไปให้มัน ถ้าหากมันยังสามารถอดทนไม่โผล่หัวออกจากเมืองลั่วได้ ก็หมายความว่าคนคนนี้ไร้ศักดิ์ศรี แม้ว่าจะมีพรสวรรค์ในวงการก็ไม่สามารถไปไกลได้กว่านี้แล้ว ไม่คุ้มค่าที่ต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 565
“ปล่อยออกมาฉันจะตัดแขนขาเขา ไม่ต่างอะไรกับติดคุก” หลินหยางมองบนพร้อมกล่าว “สรุปว่าจะจ่ายหรือไม่จ่าย ถ้าหากแกไม่รับปาก ฉันจะออกไปเดินเล่นตามสบาย ๆ แล้วนะ”“แกนี่มัน...”หลูอ้าวตงน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความโมโห แต่หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขากัดฟันกล่าว “แกไม่จำเป็นต้องลำพองใจ ฉันไม่เชื่อ ว่าแกจะฆ่าคนไปมากมายขนาดนั้น ยังเหลือพละกำลังได้อีกมากมายสักแค่ไหน! เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปจะต้องเอาชีวิตแกได้แน่!”“เลิกพูดจาไร้สาระ! แล้วจะจ่ายหรือไม่จ่าย!” หลินหยางกล่าวอย่างหมดความอดทนหลูอ้าวตงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ถึงได้กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “สมุนไพรใหม่ พรุ่งนี้ถึง! หวังว่าแกจะยังมีชีวิตอยู่ได้เสวยสุข!”พูดจบเขาก็วางสายหลินหยางกลับรู้สึกดีขึ้นมาก หลูอ้าวตงไม่พูดอะไรอย่างอื่น สมุนไพรที่ส่งให้ไม่มีข้อบกพร่องจริง ๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะสมุนไพรของหลูอ้าวตงมาเติมได้ทันถ่วงที พละกำลังของเขาในตอนนี้คงฟื้นฟูไม่ได้ถึงแปดส่วนจากนั้นหลินหยางก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารหงเฉิน ตามการนัดหมายเมื่อวานนี้เมื่อหลินหยางมาถึงร้านอาหารหงเฉิน ก็มีพนักงานต้อนรับรออยู่ที่นั่นแล้ว พาไปหลินหยางยังห้องส่วนตัวลับแห่งหนึ่งทันทีที่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 566
“ฝีมือของเถ้าแก่ลั่วค่อนข้าง...เป็นเอกลักษณ์”หลินหยางรู้สึกทนไม่ค่อยไหวแล้ว มันยากที่จะใช้คำว่าอร่อยหรือไม่อร่อยมาตัดสิน ถ้าหากเป็นไปได้ละก็ เขาอยากจะถามลั่วหงอวี๋ มีฝีมือแบบนี้เปิดร้านอาหารได้ยังไง ไปศึกษาค้นคว้าและผลิตยาพิษไม่ดีกว่าเหรอ?โลกของปรมาจารย์พิษต้องการคนมรพรสวรรค์แบบคุณมาก!“ไม่อร่อยใช่ไหม?”บนใบหน้าที่เรียบเฉยและไม่แยแสของลั่วหงอวี๋ ในเวลานี้แสดงให้เห็นถึงความจนปัญญาอย่างชัดเจน “ฉันชอบศึกษาค้นคว้าอาหารเลิศรสมากถึงได้เปิดร้านอาหารร้านนี้ ใครจะไปรู้ว่าฝีมือจะมีปัญหา ช่างเถอะ ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกินแล้ว...”หลินหยางมองเห็นสีหน้าที่มีความผิดหวังเล็ก ๆ นั้นของลั่วหงอวี๋กลับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารต่อด้วยสีหน้าคงเดิม “เอกลักษณ์ที่ผมบอก หมายถึงว่าฝีมือการทำอาหารของคุณมีความเป็นรสชาติฝีมือแม่ อืม รสชาติอาหารที่แม่ของผมทำเหมือนกับคุณมาก...”“จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็กินเยอะ ๆ ซิ!” สีหน้าของลั่วหงอวี๋เปล่งประกายทันที แถมยังคีบอาหารให้หลินหยางด้วยตัวเองอีกด้วยหลินหยางกลั้นใจกินข้าวจนหน้าเขียวแล้ว หลังจากพยายามกล่าวลากับลั่วหงอวี๋หลินหยางขึ้นมาบนรถ ใน
Latest chapter
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
