ความจริงแล้วหลินหยางพาเฉาเยี่ยนหลิงมาไม่ได้ไกลเท่าไร ก็แค่หาโรงแรมห้าดาวแถวนั้นเองหลินหยางเปิดห้องสวีทสุดหรูชั้นบนสุดห้องหนึ่ง แต่ในใจก็ยังชั่งใจว่าจะต้องเปลี่ยนรถไหมตอนนี้รถคันนั้นของหลินหยางเล็กเกินไป แสดงออกได้ไม่เยอะ จึงหมดสนุกไปเยอะ จนถึงขั้นต้องมาโรงแรม สำหรับปรมาจารย์หลินผู้ขยันหมั่นเพียรและประหยัดมาโดยตลอด นี่เป็นการเปลืองเงินจริง ๆหลินหยางยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่ชั้นบนสุด จากที่นี่สามารถมองเห็นพื้นที่เล็ก ๆ จากบ้านของเธอได้พอดี หลินหยางลืมตาขึ้น วิวทิวทัศน์ก็ใกล้เข้ามามากขึ้น เขาก็มองเห็นสถานการณ์ภายในบ้านของเฉาเยี่ยนหลิงได้อย่างชัดเจน เฉาเยี่ยนหลิงเข้ามาสวมกอดหลินหยางจากด้านหลัง “หลินหยาง ขอบคุณนะ เพราะฉันได้พบคุณ ฉันถึงแหกคุกที่พวกเขาจะจับฉันขังได้ ทำให้ฉันมีชีวิตที่เป็นอิสระ”เฉาเยี่ยนหลิงไม่เสียใจกับสิ่งที่เธอเลือกเลย“งั้นก็ปล่อยให้ตัวเองโบยบินไปกับผมเถอะ” หลินหยางดีงเฉาเยี่ยนหลิงเข้าสู่อ้อมกอดจากด้านหลัง จนทำให้เธอฟุบลงไปบนบานหน้าต่างที่คฤหาสต์ตระกูลเฉา หลายคนกำลังเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม ทุกนาทีและทุกวินาทีคือความทุกข์ทรมานและทรมานสำหร
ผู้ที่ถูกพวกเขาตั้งความหวังไว้สูง ที่มาเพื่อทวงความยุติธรรมอย่างเหยียนหรูอวี้ ทันทีที่ขึ้นมา ก็ตบเหยื่ออย่างเฉาเค่อหมิงก่อนเลยหรือ? ทั้งยังเพิ่มอีกหนึ่งคดีความ ที่ว่ากล่าวหาเท็จต่อผู้อื่นให้เฉาเค่อหมิงอีกด้วย ดาร์คเกินไปแล้ว!ในตอนนี้เอง เสียงเย็นชาของเหยียนหรูอวี้ก็ดังขึ้น“เฉาเค่อหมิง คุณจำไว้เลยนะว่า ตอนนี้ฉันเป็นนายกเทศมนตรีแห่งเมืองลั่ว! ต่อหน้าฉัน โปรดรักษาปากของคุณให้สะอาดด้วย ฉันจะปฏิบัติต่อคุณเหมือนคนที่ดูหมิ่นเจ้านาย ตามความผิดอาญาดังกล่าวข้างต้น!”ใบหน้าของเธอเย็นชา ราวกับว่าอุณหภูมิของอากาศลดลงอย่างมาก จนทำให้เฉาเค่อหมิงถึงกับตัวสั่นทันทีทันใดนั้นเขาก็นึกตัวตนของเหยียนหรูอวี้ออกขึ้นมา!ไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากในตอนนี้ตัวเองยังเป็นแค่ผู้อำนวยการ อย่างนั้นจึงต้องปฏิบัติตามกฎหากเธอต้องการทำให้ตัวเองอับอายภายใต้กฎเกณฑ์ มันจะง่ายเกินไปท้ายที่สุดแล้ว ข้าราชการระดับหนึ่งก็ฆ่าคน...เขากัดฟันพูดว่า "ขออภัยนายกรัฐมนตรีเหยียน ผมแค่หวังว่าคุณจะบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง ท้ายที่สุดนอกเหนือจากผมแล้ว ก็ยังมีคนจากตระกูลเว่ยที่ดูอยู่! มีพยาน!"ในตอนนี้เอง เว่ย
สีหน้าของเหยียนหรูอวี้อึมครึมลง เธอสามารถใช้อำนาจกดขี่เฉาเค่อหมิงกับเว่ยเหยียนได้ ท้ายที่สุดแล้วเมืองลั่วก็อยู่ภายใต้เขตอำนาจของเธอแต่ถ้ามีคนจากกรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูเข้ามาแทรกแซง ไม่ต้องพูดถึงหลินหยางเลย แม้แต่ตัวเธอเองก็ปกป้องตัวเองไม่ได้...“คึกคักมากเลยนะ การที่ผมนอนกับผู้หญิงสักคนมีคนเยอะแยะขนาดนี้เข้ามาเยี่ยมชมเลยเหรอ?”ในตอนนี้เอง จู่ ๆ ก็มีเสียงขี้เกียจดังเข้ามา ทำลายบรรยากาศลงหลินหยางเดินจากข้างนอกเข้ามา อย่างสบายใจ ทั้งยังเสียไม้จิ้มฟันคาไว้ในปากอีกด้วย“ไอ้สารเลวนี้แม่งยังกล้ากลับมาเหรอ! แล้วลูกสาวฉันล่ะ?”เมื่อเห็นท่าทางอิ่มเอมของหลินหยาง ก็ยิ่งทำให้เฉาเค่อหมิงเดือดดาลออกมา“ทำไมผมถึงไม่กล้ากลับมาล่ะ? อย่างไรเสียนี่ก็เป็นบ้านของคุณนี่ โอ๊ะไม่ใช่ เล่นกับเฉาเยี่ยนหลิงเพลินไปหน่อยน่ะ จนลืมไปเลยว่านี่เป็นบ้านของคุณจริง ๆ ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมกลับก่อนนะ อ้อใช่สิ....” หลินหยางยิ้มอย่างขอโทษ แต่ยังเตือนเขา "ลูกสาวของคุณเหนื่อยแล้ว กำลังพักผ่อนอยู่ในโรงแรม เธอขอให้ผมมาบอกคุณ ว่าต้องการตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับคุณ หากว่าคุณอยากจะประจบตระกูลเว่ย งั้นคุณก็แต่งเข้าตร
เหยียนหรูอวี้มีสีหน้าตกตะลึง แม้หลินหยางจะเป็นนายท่านที่ทรงศักดิ์สูงสุดในใจเธอ แต่ตัวเขาในด้านคอนเนคชั่นนั้น ทำให้คนพูดไม่ออกจริงๆ หรือหากให้เปลี่ยนวิธีพูดแล้ว บุคลิกและวิธีการจัดการกับเรื่องราวของนายท่านเธอนี่ ยังมีเพื่อนกับเขาด้วยจริงๆ หรือ? “นี่ ในสายตาของเธอ ฉันคงไม่ได้ไร้สมองขนาดนั้นหรอกใช่ไหม? ถ้าฉันไม่มีแผนสำรองอยู่บ้าง จะบุกไปหาเรื่องพวกมันถึงที่หรือ?” หลินหยางพูดอย่างขำขัน “คุณรู้จักคนของกรมอัยการสูงสุดจริงหรือคะ…” เหยียนหรูอวี้พูดอย่างสงสัย “ไม่ใช่แค่รู้จัก พวกเรายังสนิทสนมกันดีด้วยล่ะ… กล่าวจบ หลินหยางก็เบะปาก ไม่พอใจต่อความไม่เชื่อใจของเหยียนหรูอวี้เท่าใดนัก มนุษยสัมพันธ์ของตนแย่ขนานนั้นเลยหรือ? แต่ไรมาตนก็ปฏิบัติกับผู้อื่นอย่างมีเมตตามาโดยตลอด ยกตัวอย่างเช่นกับลูกชายของอธิบดีกรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตู ก็คลุกคลีกันจนคุ้นเคยมากเลยนะ เหยียนหรูอวี้เห็นหลินหยางหยิบมือถือขึ้นมาเริ่มโทรหาคน ก็ได้แค่แสดงออกว่าเชื่อทั้งที่ยังสงสัย ผลคือเห็นหลินหยางที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จู่ๆ ก็เกาหัวขึ้นมาเล็กน้อย “นั่นสิ ฉันไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของไอ้หมอนั่นนี่นา” “เธอรอแป๊บนึ
“นายไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า” หลินหยางที่อยู่อีกด้านเบื่อหน่ายอย่างมาก ปรมาจารย์อย่างฉันไม่ใช่หรือไง ที่ช่วยนายจัดการเรื่องความต้องการทางร่างกายให้นายหรือไง? ไม่รู้สึกขอบคุณแถมยังมาแค้นฉันอีก? ให้ตายเถอะ ไอ้คนไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ! “ฉัน ฉันไม่ได้กลัว!” “ได้ได้ นายไม่ได้กลัว วันนี้ฉันมีธุระกับนาย” พูดจบ เขาก็เล่าเหตุการณ์แต่ต้นจนจบออกมารอบหนึ่ง หลังเหยียนฮ่าวได้ฟังก็ระเบิดโทสะขึ้นมา “บ้าเอ๊ย แกไปก่อเรื่องแล้วยังคิดจะให้ฉันตามไปแก้ปัญหาให้? แกคิดว่าฉันเป็นเนื้อบนเขียงของแกจริงๆ หรือไง!” “หรือว่านายไม่ใช่?” “แก…” เหยียนฮ่าวโมโหจนตัวสั่น ไอ้สารเลวนี่หน้าด้านจนแม้แต่เขาก็รู้สึกสู้ไม่ได้ มันทำให้เขามีสภาพขนาดนี้แล้ว ยังคิดจะหลอกใช้เขาทำงานให้มันอีก! “ให้นายห้านาที ถ้าถึงเวลาแล้วยังไม่มา ฉันก็จะไม่เกรงใจแล้ว” พูดจบหลินหยางก็ตัดสายไปทันที “ให้ตายเถอะ! ไอ้หลินหยาง ต้องมีสักวันที่ฉันจะฆ่าแกแน่!” เมื่อเหยียนฮ่าวเห็นโทรศัพท์ถูกตัดสายไปก็ร้อนใจขึ้นมาทันที เขาไม่กล้าที่จะไม่ไป ในมือหลินหยางยังมีคลิปเรื่องนี้ของเขาอยู่อีก ถ้ามันปล่อยคลิปออกไป เขาก็ไม่ต้องมีชีว
เว่ยเหยียนรีบเข้าไปต้อนรับอย่างกระตือรือร้นและระมัดระวังทันที แม้ในหนานตูตระกูลเว่ยจะมีชื่อเสียงอยู่มาก ทว่าตัวเขาเป็นเพียงลูกเมียน้อยของตระกูลเว่ยเท่านั้น เมื่อเผชิญหน้ากับเหยียนฮ่าวซึ่งเป็นลูกภริยาเอกของอธิบดีแห่งกรมอัยการสูงสุด เขาก็ได้แต่ทำตัวนอบน้อมเท่านั้น ทว่าเมื่อเห็นเหยียนฮ่าวที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยคราบอสุจิ เขากลับเผยรอยยิ้มประจบเอาใจออกมา “นี่คุณเพึ่งไปปลดปล่อยเสร็จมาหรือครับ ดูท่าศึกของคุณชายเหยียนคงร้อนแรงมากเลยนะครับ” “ไสหัวไปซะ!” เหยียนฮ่าวราวถูกจี้ใจดำ จึงตบผัวะเข้าไปฉาดใหญ่ทันที! หากไม่ใช่เพราะคนกลุ่มนี้ ตอนนี้เขาควรจะอยู่ระหว่างทางกลับหนานตูแล้ว ตอนนี้ เขายังต่อถ่อมาถึงที่นี่อีก เพราะต้องเร่งรีบมาตลอดทาง ทำให้กระเทือนถึงบาดแผล จนเขาเจ็บแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ อารมณ์จึงยิ่งเดือดพล่าน แต่เขาไม่กล้าระบายความหงุดหงิดนี้กลับหลินหยาง เว่ยเหยียนกลับกล้าเสนอหน้าเข้ามาที่ปากกระบอกปืน ไม่ตบเขาแล้วจะตบใครกันล่ะ! ทั้งที่เป็นการถูกตบเหมือนกัน ทว่าเว่ยเหยียนกลับไม่กล้ามีโทสะ เขากุมหน้าด้วยความน้อยใจและไม่เข้าใจ “คุณชายเหยียนโปรดอภัยด้วย ผมแค่ล้อคุณเล่นเท่านั้นครับ” “
ห้องเงียบลงในฉับพลัน เว่ยเหยียนตะลึงค้าง จากนั้นมองตามสายตาเหยียนฮ่าวไปที่หลินหยาง เฉาเค่อหมิงและจางซูอวิ๋นก็งุนงงไปแล้วเช่นกัน มองไปทางหลินหยางด้วยแววตางงงัน เฉาเยี่ยนหลิงชะงักงัน ดวงตาอันงดงามเต็มไปด้วยความตกใจ ส่วนเหยียนหรูอวี้ก็มีสีหน้าแปลกพิกลเช่นกัน และในเวลานี้ หลินหยางกำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่บนโซฟา ราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ขณะนั้นเอง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน เขาก็วางแก้วชาลงแล้วกล่าวเรียบๆ ว่า “เหมือนฉันจะยังไม่ได้ยินพวกเขาขอโทษนะ?” เหยียนฮ่าวก็ไม่ได้เห็นเว่ยเหยียนกับเฉาเค่อหมิงอยู่ในสายตาอยู่แล้วเช่นกัน ไม่ว่าอย่างไร ขอแค่ตนเองสามารถหลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้ก็พอ เขามองไปที่คนทั้งสอง แล้วพูดด้วยท่าทีของผู้เหนือกว่า “มองอะไรอีก! ยังไม่รีบคุกเข่าลงขอขมาให้ฉันอีก!” “ผม…” เว่ยเหยียนอ้าปากสองสามครั้งทว่าพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว แม้เขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดเหยียนฮ่าวจึงเชื่อฟังคำพูดของหลินหยางเช่นนี้ แต่เขาก็รู้ว่า ตนดูเหมือนจะประเมินหลินหยางต่ำไปแล้ว… เขาไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาในเมืองลั่วแน่ ภายใต้การบังคับกดดันของเหยียนฮ่าว เขาก็กัดฟัน คุกเข่าลงบนพื้นกล่าวว่า “ผม ผมผิดไป
หลินหยางพูดว่า “โทรสิ” “หา?” เฉาเค่อหมิงทำอะไรไม่ถูก “หูหนวกหรือไง บอกให้แกโทรไง!” เหยียนฮ่าวก็ตะลึงไปเช่นกัน จากนั้นก็แอบดีใจอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา เขาไม่กลัวหลูอ้าวตงจะตำหนิเขาแม้แต่น้อย เพราะเขาก็เป็นผู้ถูกกระทำเช่นกัน เขาถูกหลินหยางบังคับ เรื่องนี้มีเหตุผลที่ให้อภัยได้ นอกจากนี้ แค่เฉาเค่อหมิงเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะตำแหน่งหรือฐานะก็ไม่อาจเปรียบกับเขาได้ หลูอ้าวตงไม่มีทางลงโทษเขาเพราะมันแน่ กลับเป็นหลินหยางที่กล้าเป็นฝ่ายโทรไปหาหลูอ้าวตงเอง นั่นเป็นการหาเรื่องชัดๆ! การกระทำแบบนี้มีแต่จะทำให้มันตายเร็วขึ้นเท่านั้น! เฉาเค่อหมิงกลัวว่าหลินหยางจะปั่นหัวตนเล่น จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างหวาดระแวง “งั้นฉันจะโทรจริงๆ แล้วนะ?” “ถ้ายังไม่โทรอีกฉันจะซัดนายแทนแล้ว” หลินหยางพูดเรียบๆ เฉาเค่อหมิงไม่ลังเลอีกต่อไป เขากดโทรออกทันที จากนั้นเปิดลำโพงแล้วพูดอย่างระวังว่า “สวัสดีครับ? ใช่ท่านตงไหมครับ? ผมคือเสี่ยวเฉานะครับ…” “มีอะไร” เห็นได้ชัดว่าหลูอ้าวตงอารมณ์ไม่ดีนัก น้ำเสียงออกจะหงุดหงิดอยู่บ้าง เฉาเค่อหมิงรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ออกมารอบหนึ่งทันที “เรื่องเล็กเท
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?