เพนต์เฮ้าส์โอนิกซ์"นายไปโรงพยาบาลเถอะครับ" ไทเปเอ่ยร้องของอย่างลำบากใจเมื่อตามผู้เป็นนายกลับถึงเพนต์เฮ้าส์ โอนิกซ์ก็ตรงเข้าห้องคอมและเอาแต่จดจ่ออยู่กับการตามหาแพรวาต่อ มือขวาคนสนิทเหลือบมองบาดแผลที่ต้นแขนกำยำด้วยความเป็นห่วง"ช่างมัน มีข่าวของแพรวาไหม"น้ำเสียงทุ้มอ่อนล้าชัดเจนเอ่ยถามออกไปเป็นรอบที่ร้อยของวันได้ เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้แค่นั้น เขาไม่ได้นอนมาตั้งแต่หญิงสาวหายตัวไป เฝ้าแต่เจาะระบบค้นหาเธอทุกวิถีทาง แต่ก็คว้าน้ำเหลวทุกครั้ง การตามหาคนคนหนึ่งโดยไม่รู้อะไรเลยไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทร ถึงอย่างงั้นโอนิกซ์ก็ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจไทเปถึงกับถอนหายใจอย่างอ่อนใจกับความดื้อดึงของเจ้านาย ก่อนจะตอบกลับด้วยประโยคเดิม"ยังไม่มีครับ"ลูกน้องที่ส่งไปสืบข่าวยังปั๊มที่พบเห็นแพรวาเป็นครั้งสุดท้ายแจ้งกลับมาว่า มีแม่ค้าแถวนั้นจำหญิงสาวผมแดงได้ เธอลงมาจากรถแท็กซี่และเข้าห้องน้ำไป แต่ก็ไม่มีใครเห็นเธอออกมา ทำให้ไทเปคิดว่าเธอคงจะสวมวิกเพื่อปลอมตัวเรือนผมสีแดงเป็นที่สะดุดตาโดยง่าย แต่หากเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลหรือดำคนอื่นก็จะไม่สนใจ แพรวาวางแผนมาอย่างรอบคอ
หลายวันต่อมาสภาพร่างกายของโอนิกซ์ดูทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด หลังจากพยายามค้นหาตัวหญิงสาวอยู่ตลอด ยิ่งไม่มีความคืบหน้าใดๆ ทำให้หัวใจของมาเฟียหนุ่มห่อเหี่ยวลงทุกวันเหล่าเพื่อนฝูงต่างแวะเวียนมาคอยพูดคุยและเฝ้าจับตาดู กลัวว่าชายหนุ่มจะทรุดหนักไปมากกว่านี้ ทุกคนเป็นห่วงเขากันมากเพราะเรื่องราวที่โอนิกซ์ต้องเผชิญมันหนักหนาเหลือเกินแม้ไทเปจะพยายามเข้าไปช่วยงานในบริษัทบ้าง เพราะเจ้านายไม่สนใจสิ่งอื่นเลยนอกจากการตามหาตัวแพรวา แต่สุดท้ายแล้วมือขวาคนสนิทก็ไม่อาจปิดข่าวได้นาน เมื่อบอร์ดบริหารต่อสายตรงไปยัง 'อิทธิกร' บิดาของโอนิกซ์ แจ้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่าโอนิกซ์ไม่เข้าบริษัทมาเกือบอาทิตย์แล้ว ทำให้ชายวัยกลางคนต้องกลับมาบริหารชั่วคราวไทเปจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเล่าความจริงให้อิทธิกรรับทราบวิคเตอร์และลีออนถือถุงอาหารของเข้ามาในเพนต์เฮ้าส์ของเพื่อนสนิท ก็ระบายลมหายใจยาวด้วยความหนักใจเมื่อเห็นใบหน้าที่เคยหล่อเหลาดูซูบตอบ หนวดเคราขึ้นตามกรอบหน้าจนเขียวครึ้ม เสื้อผ้ายับยู่เหมือนตื่นนอนมาปุ๊บเขาก็ตรงเข้ามาหาข่าวของหญิงสาวในห้องคอมทันทีประตูสีเข้มของห้องคอ
2 เดือนต่อมาจังหวัดเชียงใหม่หญิงสาวผมสีดำความยาวประบ่า สวมเดรสยาวเลยเข่าสีครีมอ่อนดูเรียบร้อย กำลังนั่งอยู่กลางวงล้อมท่ามกลางเหล่าเด็กๆ อายุไล่เลี่ยกันเกือบ 30 คนมือบางกางหน้าหนังสือนิทานให้เด็กๆ ให้เห็นกันทั่ว มุมปากประดับยิ้มหวานขณะเล่านิทานให้ทุกคนฟัง"นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน ซินเดอเรลล่ากำลังเพลิดเพลินกับการเต้นรำกับเจ้าชายก็นึกถึงคำเตือนของนางฟ้าแม่ทูนหัวขึ้นมาได้ เธอตกใจมาก และรีบวิ่งออกจากปราสาทมา""เจ้าชายไม่รอช้า เขาวิ่งตามหญิงสาวปริศนา ตะโกนเรียกรั้งเธอเอาไว้ แต่ซินเดอเรลล่าก็ไม่ได้หันกลับมา แต่แล้วรองเท้าแก้วที่เธอสวมข้างหนึ่งก็หลุดออก เธอหันไปมอง เห็นเจ้าชายวิ่งตามมาใกล้จึงตัดใจออกวิ่งต่อ และทิ้งรองเท้าแสนสวยไว้แบบนั้น""เจ้าชายจะหาซินเดอเรลล่าเจอไหมคะ""หนูสงสารซินเดอเรลล่าจัง"เด็กๆ ในห้องที่กำลังจดจ่อกับนิทานที่หญิงสาวเล่าต่างทำหน้าเศร้า เอ่ยถามด้วยความอยากรู้หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถาม เสียงหวานเล่าเนื้อหาในส่วนต่อไปแทน กระตุ้นให้เด็กต่างลุ้นเอาใจช่วยนางเอกในนิทาน"เจ้าชายเก็บรองเท้าของเธอไว้ รับสั่งให้เสนาบดีออกค้นหาให้ทั่วอาณาจักร เพื่อตามหาหญิงสาวที่สามารถสวมรองเท้าข
โอนิกซ์ตามเธอกลับมายังห้องเช่าขนาดเล็ก สายตาคมสำรวจที่พักชั่วคราวของเธอด้วยแววตาไม่พอใจชัดเจน มันเป็นเพียงแค่ห้องแถว 4 ชั้นธรรมดา แพรวาอาศัยอยู่ชั้น 3 ไม่มีลิฟต์อำนวยความสะดวก ต้องเดินขึ้นลงบันไดเอาเท่านั้นด้านหน้าตึกไม่มีแม้กระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คนที่เช่าก็มีตั้งแต่กรรมกรวัยฉกรรจ์ แม่ค้า พนักงานโรงงาน และอีกมากมาย ทำเอาอดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้ยิ่งได้เห็นด้านในห้องพักเธอเขาก็ถึงกับระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ห้องสี่เหลี่ยมคับแคบแทบไม่มีเครื่องเรือนใดๆ มีฟูกที่นอนวางไว้ในสุดชิดผนังห้อง อีกฝั่งมีโซฟาเล็กๆ และโต๊ะเตี้ยที่หญิงสาวซื้อหามาใส่เอง เคาน์เตอร์ครัวไม้วางไมโคเวฟและซิงค์สำหรับล้างมือ ด้านข้างมีตู้เย็นขนาดเล็กตั้งติดกันสายตาคมตวัดมองหญิงสาวอย่างคาดโทษ"เธอกดเงินสดติดตัวมาตั้งเยอะ ทำไมไม่เลือกที่มันปลอดภัยกว่านี้"เขาไม่ได้ติดหรู แค่นึกเป็นห่วงหญิงสาวที่อาศัยตามลำพัง กลอนประตูก็ดูไม่แน่นหนา หากมีคนไม่หวังดีบุกเข้ามา เธอจะเอาตัวรอดอย่างไร"อะไรประหยัดได้ก็อยากประหยัดไว้ อีกอย่างเงินส่วนใหญ่วาบริจาคให้สถานสงเคราะห์ไปเกือบหมดแล้ว" การเงินของสถานสงเคราะห์ย่ำแย่ เธอจ
แพรวานั่งตัวลีบอยู่บนเตียงใหญ่ในโรงแรมหรูระดับ 5 ดาว หลังจากกลับจากโรงพยาบาล โดยมีสายตากดดันของคนตัวสูงจ้องเขม็งมองมาผลตรวจครรภ์เธออยู่ในเกณฑ์ปกติ ทารกแข็งแรงดี ส่วนเธอโดนคุณหมอติเรื่องน้ำหนักตัวน้อยกว่าที่ควร โอนิกซ์ได้ซักถามทุกข้อสงสัยกับหมอทุกอย่างแล้ว แต่อารมณ์เขาก็ยังไม่ดีขึ้น"พรุ่งนี้เธอต้องกลับกรุงเทพพร้อมฉัน จะพาไปฝากครรภ์กับโรงพยาบาลที่ดีที่สุด""วายังไม่ได้บอกกับครูที่สถานสงเคราะห์เลย ถ้านิกซ์ต้องรีบกลับ กลับไปก่อนก็ได้นะ""ไม่ ฉันจะไม่ยอมห่างกับเธออีกแล้ว" เขาย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง"แต่ว่า...""เธอมาเชียงใหม่ยังไง ฉันเช็กเที่ยวบินทั้งในและต่างประเทศไม่มีชื่อของเธอเลย""วามารถทัวร์"แพรวาก้มหน้างุดราวกับคนมีความผิดติดตัวเอ่ยตอบเสียงเบาหวิว"เธอพาลูกฉันนั่งหัวสั่นหัวคลอนในรถทัวร์ 10 กว่าชั่วโมงเนี่ยนะ!" โอนิกซ์เอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทำแพรวายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่"มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น" เธอแย้งเสียงเบาแต่ดูเหมือนคุณพ่อป้ายแดงจะไม่คิดเช่นนั้น เขายอมรับว่าก่อนหน้าไม่เคยคิดเรื่องลูกเลย แต่เมื่อตอนนี้เขาเป็นพ่อคนแล้วก็จะทำหน้าที่ดูแลปกป้องคนทั้งคู่
ส่วนปลายจ่อชิดกลีบกุหลาบ พยายามจะดันเข้ามา แต่เพราะเธอห่างหายจากเซ็กซ์มานานร่องเล็กจึงคับแน่นกว่าเดิมมาก เธอหลับตาพริ้มแอ่นกายตอบสนอง บดเบียดช่วงล่างเข้าหาความใหญ่โตหัวหยักร้อนผ่าวค่อยๆ แทรกผ่านความคับแคบมาอย่างเชื่องช้า ทำทั้งคู่แทบจะขาดใจกับความเสียดเสียวเกินทน"อ๊า...นิกซ์...แน่นจัง""อย่าเพิ่งตอดแรง...อ่า...เสียวหัวมาก"เขาระมัดระวังอย่างที่สุดไม่ใช่เผลอตัวกระแทกส่งความใหญ่โตเข้าไปตามใจปรารถนา ขยับเข้าออกช้าๆ เร่งเร้าให้น้ำหวานใสเป็นตัวช่วงเบิกทาง ไม่นานก็สามารถส่งเอ็นหนาเข้าไปได้จนสุดความยาวคนตัวสูงบีบต้นขาเธอไว้แน่น หลับตาสูดหายใจเข้าออกหนักหน่วงขณะแช่ความใหญ่โตในกายเธอ ข้างในขมิบตอดรัดจนใจเขาอย่างกระหน่ำกระแทกใส่เธออย่างป่าเถื่อนตามแรงอารมณ์ แต่ก็กลั้นใจย้ำกับตัวเองหลายครั้งว่าเธออุ้มท้องลูกเขาอยู่ใบหน้าหล่อร้ายดูทรมานเหลือเกิน ขณะขยับเอวเข้าออกเบาๆ ไม่ต่างจากหญิงสาวที่บิดกายเร่าๆ ตอบรับจังหวะแสนหวานโดยดี"มีลูกคนเดียวพอนะครับ นิกซ์ทนไม่ไหวแน่ อยากทำเมียหนักๆ จัง""อ๊ะ...อ๊ะ...นิกซ์เร็วกว่านี้ก็ได้""อ่าาาส์ อย่ายั่วสิ เดี๋ยวยั้งแรงไม่ไหว""แบบนี้...อ๊ะ...อ่า...วาทรมานจัง""
เช้าวันต่อมา โอนิกซ์พาแพรวามาลาเหล่าเด็กๆ และคุณครูที่สถานสงเคราะห์ โดยเธอให้สัญญากับทุกคนว่าจะแวะมาหาใหม่เมื่อมีโอกาสแพรวาจัดการถอนเงินบางส่วนจากบัญชีที่ภีรดา มารดาของอาชาเคยฝากไว้ให้ ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายซ่อมบำรุงอาคารหลังเก่าและซื้อของใช้จำเป็นในการดูแลเด็กและการเรียนหนังสือของน้องๆ ทุกคนดีใจกันมาก โดยเฉพาะฉัตรฉายที่อยากให้เด็กน้อยทุกคนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เงินที่ได้รับมามีจำนวนมาก สามารถดูแลทุกชีวิตในบ้านเด็กกำพร้าได้อีกหลายปีทีเดียวอดีตคุณครูชราอวยพรลูกศิษย์ ได้เห็นอดีตเด็กน้อยที่ตนเคยดูแลมีความสุขเธอก็พลอยสุขใจตามไปด้วย"คนนี้เจ้าชายของคุณครูพี่วาเหรอคะ""หล่อจังเลย หนูก็อยากเจอเจ้าชายหล่อๆ แบบนี้บ้าง"เสียงน้อยๆ แย่งกันออกความเห็น เมื่อพบชายหนุ่มสูงสง่ายืนข้างคุณครูสาย เขาคอยประคองเธอไว้อย่างหวงแหน จนเด็กๆ ต่างรับรู้ได้"แล้วอย่าลืมสัญญาที่ให้กับครูพี่วานะคะ ถ้าหนูเจอเจ้าชายก็รักษาเขาไว้ให้ดี" หญิงสาวย่อตัวลงพูดคุยกับเด็กน้อยที่ยืนล้อมรอบตัว พร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนให้"สัญญาค่า / สัญญาครับ" เสียงตะโกนของเด็กชายหญิงดังขึ้นพร้อมกัน แม้จะเสียดายที่ต้องจากคุณครูแส
เช้าวันต่อมาแพรวารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนช่วงสายของอีกวัน มือน้อยเลื่อนไปยังที่ข้างเตียงก็พบเพียงความว่างเปล่า ใจเธอแป้วลงเล็กน้อย กวาดสายตามองหาชายหนุ่ม แต่ก็ไม่พบเขาในห้องเธอขยี้ตาขับไล่ความง่วงงุน ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเดินลงมายังชั้นล่างมุมปากบางคลี่ยิ้มหวาน มองมาเฟียหนุ่มกำลังง่วนกับการทำอาหารในห้องครัวเธอเดินลงบันไดมา เท้าเคาน์เตอร์ครัวมองท่าทางคล่องแคล่วด้วยสายตาลุ่มหลง"ทำอะไรเยอะจัง""หมอบอกว่าน้ำหนักวายังน้อย นิกซ์เลยต้องขุนสักหน่อย"มาเฟียหนุ่มว่าพลางวางจานอาหารร้อนๆ ลงตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเอื้อมไปหยิบ เขาก็ยกมันไปเสียก่อน"ต่อไปนี้ไม่ให้นั่งเก้าอี้สูงแล้วนะ ไปนั่งทานดีๆ ที่โต๊ะ""งั้นวาช่วย""ไม่ต้องครับ วาไปนั่งเถอะ นิกซ์ยกเอง"เขาใช้มือที่วางอีกข้างกุมมือบาง พลางจูงไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้านหลัง ส่วนตัวเขาก็ต้องเดินวนมาหยิบจานอาหารอีกหลายใบที่เคาน์เตอร์ครัว ก่อนทั้งสองจะลงมือทานอาหารเช้าด้วยกันเมนูส่วนใหญ่เป็นเมนูสุขภาพสำหรับคนท้อง เน้นไปที่ผัก เนื้อปลา และไก่เป็นหลัก เป็นมื้อแรกในรอบหลายเดือนที่แพรวารู้สึกเจริญอาหารและทานได้เยอะไม่ลืม
เพนต์เฮ้าส์โอนิกซ์โอนิกซ์ส่งยิ้มพลางยื่นนิ้วมือไปหาลูกน้อยในอ้อมแขน ซึ่งอัศวินก็หัวเราะร่าพยายามยื่นมือมาคว้ากำนิ้วบิดาเอาไว้ เขาพยายามบีบๆ คลายๆ อยู่หลายครั้ง และมักจะส่งเสียงโต้ตอบบ้างเวลาผู้เป็นพ่อพูดคุยด้วยแม้จะยังไม่รู้ความก็ตามไม่แปลกใจเลยทำไมเพื่อนเขาถึงอยากพาลูกชายตัวเล็กของตนกลับบ้านไปด้วย อัศวินเลี้ยงง่ายและอารมณ์ดี บางครั้งเขาก็มักจะเพลินกับการหยอกล้อกับลูกจนลืมเวลาไป"เล่นพอยังคะตัวเล็ก หม่ามี๊พาไปอาบน้ำดีกว่า""คิก คิก คิก"อัศวินหัวเราะคิกคักขณะดวงตากลมโตบ้องแบ๊วมองมารดาและยิ้มจนตาหยี"กวนปะป๊านานแล้วนะคะ ไปกัน"โอนิกซ์ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ภรรยา ประคองทารกให้หญิงสาวรับไปอุ้มต่อ สายตาอบอุ่นสื่อความหมายสบมองกัน แม้ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา แต่ทั้งคู่ก็มีความสุขมากในทุกช่วงเวลาแพรวาอุ้มอัศวินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ส่วนโอนิกซ์ก็หยิบโน้ตบุ๊กมานั่งเคลียร์งานที่คั่งค้างต่ออีกนิดหน่อยมุมปากหยักยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังแววออกมาจากห้องน้ำ จนอดใจไม่ไหวต้องวางโน้ตบุ๊กบนตักลงแล้วเดินไปดูสองแม่ลูกแทนแพรวานำอ่างอาบน้ำสำหรับเด็กมาตั้งไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน
3 เดือนต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSประธานหนุ่มเจ้าของบริษัทโลจิสติกส์ขนาดใหญ่ ก้มอ่านเอกสารร่างสัญญาฉบับใหม่ มือขวาควงปากกา มือซ้ายก็ประคองร่างของลูกชายตัวเล็กโยกกล่อมให้หลับภายในห้องทำงานเต็มไปด้วยอุปกรณ์เลี้ยงเด็ก ทั้งเปลที่นอน และคอกกั้นบุนวมอย่างดี พร้อมตุ๊กตาของเล่นขนาดต่างๆ จนไม่เหลือคราบห้องของประธานบริษัทแม้แต่น้อยแพรวาเปิดประตูเข้ามา หลังจากคลอดลูกน้อยรูปร่างเธอก็กลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว แทบจะดูไม่ออกว่าเคยผ่านการตั้งครรภ์มาก่อนใบหน้าสวยดูเปล่งประกายความงามชัดเจน ผิวขาวเนียนตัดกับเส้นผมสีดำสนิทยาวจรดแผ่นหลัง เธอสวมชุดเสื้อสูทสีครีมคู่กับกระโปรงเอวสูงสีเดียวกัน ราศีภรรยาประธานบริษัทจับทุกระเบียบนิ้วมุมปากที่ทาทับด้วยลิปสติกสีนู้ดยกยิ้มขึ้น จรดฝีเท้าเงียบเชียบไม่ให้รบกวนการนอนหลับของลูกน้อยโอนิกซ์เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร สายตาใต้กรอบแว่นดูอ่อนโยนเมื่อมองผู้มาใหม่ วางปากกาในมือลง"นี่เอกสารประชุมอาทิตย์หน้าค่ะ""เหนื่อยไหมครับ""นิกซ์ต่างหาก วินดื้อไหมเอ่ย""เล่นเสร็จ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้"สายตาอ่อนโยนมองใบหน้าหลับใหลของลูกชายที่ถอดแบบมาจากเขาแทบจะพิมพ์เดียวกัน ยก
2 เดือนต่อมาโรงพยาบาลแพรวานั่งๆ นอนๆ อยู่แต่บนเตียงคนไข้ โอนิกซ์ย้ายเธอมาที่โรงพยาบาลได้สองวันแล้วเพื่อรอวันคลอด ตอนนี้แพรวายังไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นเท่าไร ต่างจากคนเป็นสามีที่ดูตื่นตัวพร้อมทุกสถานการณ์ เขาจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับทารกแรกเกิดไว้พร้อมสรรพ รวมถึงจัดการออกแบบตกแต่งห้องนอนรับแขกเก่าที่แพรวาเคยนอนเป็นห้องเด็กอ่อน แม้ลูกยังต้องนอนห้องเดียวกับพวกเขาอีกหลายปีก็ตามท้องเธอโตเสียแทบเดินไม่ไหว จะลุกจะนั่งต้องมีโอนิกซ์คอยช่วยพยุงวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ห้องพักของเธอครึกครื้น"พี่วาเอาแอปเปิลไหม คลีปอกให้" คลีโอและลีโอหอบกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมว่าที่คุณแม่ตั้งแต่เช้า"ได้จ้ะ ขอบคุณนะ""ค่า เดี๋ยวคลีไปล้างก่อน"คลีโอเดินไปยังส่วนครัวของห้องพักซึ่งไม่ต่างจากโรงแรมดีๆ มีอุปกรณ์ช่วยอำนวยความสะดวกครบครัน แถมยังมีแยกโซนสำหรับคนไข้และญาติเวลามาเยี่ยมไว้ด้วย ห้องรับแขกก็กว้างขวาง แบ่งเป็นสัดส่วนจึงไม่รบกวนการพักผ่อนของคนไข้"ปอกเป็นเหรอไง เอามีดมานี่ พี่ทำเอง" ลีโอที่แทบทนดูไม่ไหว ดึงมีดคมออกจากมือแฟนสาว และดันตัวเธอไปข้างๆ ก่อนจะจัดการแอปเปิลสีแดงด้วยตัวเองชายหนุ่มจัดการป
ย่านใจกลางเมืองเหล่ามาเฟียสี่คน ยืนหน้าเครียดมองประตูร้านขนมหวานด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนที่เป็นคนเสนอความคิด"เอาจริงดิ พาพวกกูมาคุยงานในร้านขนมเนี่ยนะ" ลีออนเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้"แล้วยังไง""ดูหน้าแต่ละคนก่อน แล้วค่อยถามว่ายังไง""มึงก็รู้กูห่างเมียนานไม่ได้ มันปวดหัวอยากจะอ้วก ถ้าอยากคุยงานก็คุยที่นี่" โอนิกซ์ตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะจูงมือภรรยาสาวที่ท้องโตเข้าไปในร้านเป็นคนแรก"แน่ใจเหรอวะ" ลีออนหันมาขอความเห็นจากเพื่อนที่เหลือ ซึ่งวิคเตอร์ก็ทำได้เพียงถอนหายใจ ส่วนไคโรและลีโอก็ส่ายหน้าไม่ได้ตอบคำถาม และพาแฟนตัวเองเข้าไปในร้านด้วยเช่นกัน"เชี่ย พวกกูสองคนมาทำห่าอะไรเนี่ย นึกว่านัดเดทคู่""กูยอมให้มึงควงได้วันหนึ่ง แต่ถ้าเริ่มลวนลามกูเมื่อไร กูถีบมึงแน่""ถุย! กูเนี่ยนะ จะลวนลามมึง พูดจาน่าถูกกระสุนฝังหัวจริงๆ""หึ"วิคเตอร์ทำเพียงแค่แค่นหัวเราะ และเดินตามคนอื่นเข้าไปในร้าน สุดท้ายเพื่อนผู้เรื่องมากก็หมดข้อโต้แย้ง ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ครู่หนึ่งก็ยอมตามเข้ามาโอนิกซ์แยกโต๊ะระหว่างกลุ่มสาวๆ ในนั่งริมหน้าต่างร้าน ส่วนกลุ่มเขาแยกมาอีกโต๊ะก่อ
คฤหาสน์ตระกูลโอนิกซ์แพรวาคลี่ยิ้มละลายใจ ขณะผลักร่างสูงของผู้เป็นสามีลงบนเตียงกว้างในห้องนอนของเขา โอนิกซ์หอบหายใจเข้าออกหนักหน่วงด้วยความตื่นเต้น เฝ้ามองหญิงสาวค่อยๆ คลานขึ้นมาคร่อมร่างด้วยท่าทางยั่วเย้าชวนคลั่งคอเสื้อเว้าลงมา จนสามารถมองเห็นเนื้อนุ่มคู่สวยใต้ชุดเดรสน้ำเงิน ความกระสันทำช่วงล่างปวดหนึบ ดุนดันเป้ากางเกงขึ้นเป็นลำคนตัวเล็กยกยิ้มอย่างคนมีอำนาจเหนือกว่า มือน้อยลูบไล้ลำกายแข็งขืนผ่านกางเกง เฝ้ามองคนข้างใต้พยายามบดเบียดช่วงล่างเข้าหามือเธอ"จะให้รางวัลอะไรนิกซ์ครับ" เขาถามเสียงกระเส่า ความรู้สึกตื่นตัววูบหวิวทรมานเหมือนตนกำลังโดนทำโทษมากกว่า"รอดูสิคะ ใจร้อนจัง""อ่า เมียขี้ยั่วจัง"มือซุกซนเริ่มทำการปลดตะขอกางเกงพร้อมดึงมันลง โอนิกซ์ก็ยกสะโพกช่วยให้เธอจัดการกับกางเกงเกะกะโดยง่าย ท่อนเอ็นร้อนแข็งแทบชี้หน้า แต่ก็ยังมี บ็อกเซอร์อีกตัวปกปิดเอาไว้แพรวานั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขา ใช้มือสัมผัสความใหญ่โตผ่านเนื้อผ้าอย่างยั่วยวนใจเย็น แต่คนที่นอนหอบหายใจกลับจะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง รูดชั้นในลง โยนทิ้งออกไปในที่สุดท่อนเอ็นใหญ่ขนาดเท่าข้อมือหญิงสาวปรากฏสู่สาย
หลังมื้ออาหารจบลง งานประมูลสินค้าเพื่อร่วมบริจาคเงินให้แก่เด็กด้อยโอกาสจึงเริ่มขึ้น แขกที่มาร่วมงานทยอยเดินไปยังโซนหน้าเวทีโอนิกซ์โอบเอวภรรยาคนสวยไว้ตลอดทาง ระมัดระวังทุกย่างก้าวจนเธอนั่งลงข้างไปรยาเรียบร้อย เขาจึงนั่งขนาบข้าง ไม่นานไฟในห้องจัดเลี้ยงก็ถูกหรี่ลง พร้อมเสียงพิธีกรดำเนินงานดังขึ้น"สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานประมูลเพื่อการกุศลครั้งที่ 4 รายได้จากการประมูลทั้งหมด หลักหักค่าใช้จ่ายแล้วจะนำไปช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสยังพื้นที่ห่างไกล ของที่นำมาร่วมประมูลในวันนี้มีมูลค่ารวมกันเกือบ 50 ล้านบาทเลยทีเดียว ขอให้ทุกท่านสนุกไปกับงานในครั้งนี้นะครับ"แขกที่มาร่วมงานต่างปรบมือเสียงดัง ตื่นเต้นที่จะได้ชมของล้ำค่ามากมาย และยังได้โอกาสอวดบารมีและเงินในบัญชีให้คนอื่นรับรู้ด้วย"ของชิ้นแรก เปิดกันมาด้วยแจกันเครื่องลายครามจากราชวงศ์ชิง ของประเทศจีนโบราณ พร้อมใบรับประกัน ขอเปิดการประมูลที่ หนึ่งล้านบาทครับ"เมื่อพิธีกรให้สัญญา ผู้ร่วมงานก็ชูป้ายขานราคากันอย่างสนุกสนาน แพรวาตกใจกับราคาที่สูงลิ่วของของแต่ละอย่าง ความคิดที่อยากจะร่วมงานเพื่อช่วยเหลือเด็กน้อยต้องถูกหยุดไว้ชั่วคร
ครืด ครืด ครืดโอนิกซ์ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา ก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นชื่อมารดาปรากฏที่หน้าจอ ก่อนจะต้องกดรับสายอย่างไม่มีทางเลือก(ลูก วันนี้อย่าลืมมางานเลี้ยงการกุศลที่โรงแรม คาเรน ฮิลล์ นะ)"ผมบอกตอนไหนว่าจะไปครับ"(ไม่ต้องบอก เพราะแม่ไม่ให้ทางเลือกจ๊ะ)"วาเขาเหนื่อย แม่ยังจะให้ลูกสะใภ้ไปเดินร่อนในงานอีกเหรอครับ"(หนูวาโอเค เธอรับปากแม่เมื่อวานเรียบร้อยจ้า แต่งตัวมาหล่อๆ สวยๆ แล้วเจอกัน 1 ทุ่ม รักลูกจ้า)"เดี๋ยว! แม่ครับ"โอนิกซ์ร้องเรียกมารดาเสียงดัง แต่คุณหญิงไปรยาก็ไม่อยู่รอฟังคำบ่นจากปากลูกชาย กดวางสายไปเสียก่อน โอนิกซ์จึงทำได้เพียงถอนหายใจ"วาไปรับปากแม่เหรอ ว่าจะไปงานเลี้ยงอะไรนั่น""ค่ะ คุณแม่โทรหาเมื่อวาน อยากให้เราสองคนไปร่วมงานด้วย""เฮ้อออ~ วาน่าจะปฏิเสธไป งานพวกนี้น่าเบื่อจะตาย ทำวาเหนื่อยเปล่าๆ""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณแม่บอกเป็นงานประมูลเพื่อนำเงินช่วยเหลือไปมอบให้เด็กด้อยโอกาส เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถ้าวาช่วยได้ก็อยากจะช่วย" หญิงสาวอธิบายเพิ่มทำให้ผู้เป็นสามีหมดทางแย้งดูเหมือนมารดาจะจับทางถูก เข้าหาแพรวาก่อนเพื่อมัดมือชกให้เขาเข้าร่วมงานไปด้วย"เอาเถอะ
หลายวันต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSภาพประธานหนุ่มแสนหล่อเหลาโอบประคองเอวบางของสาวสวยผมดำประบ่าเดินเคียงคู่กันเข้ามาในบริษัท สร้างความแตกตื่นให้กับเหล่าพนักงานเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างพยายามแย่งกันชะโงกดูใบหน้าหญิงสาวผู้โชคดีว่าเธอคือใครโอนิกซ์ไม่ได้เข้าบริษัทมาหลายเดือน แต่เมื่อกลับมาอีกทีก็พกสาวสวยมาด้วย จึงเป็นที่สนใจใคร่รู้ของพนักงานทุกคน"ใครอ่าแก สวยจังเลย""แฟนประธานหรือเปล่า ใช่คนเดียวกับที่มีคนเคยไปเจอไหม""ฉันว่าฉันคุ้นๆ หน้าผู้หญิงนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ใช่ดารา นางแบบหรือเปล่า""แกดูที่เขามองกันสิ ขนาดยืนอยู่ตรงนี้ยังเห็นประกายความรักเลย""เฮอะ จะอยู่ได้นานแค่ไหน คนก่อนก็โผล่มาแป๊บเดียว ก็หายไปแล้ว""ยัยนี่! ประธานเราไม่ค่อยวุ่นวายกับผู้หญิงก็รู้กันอยู่ ฉันว่าคนนี้จริงจัง"เสียงซุบซิบแสดงความเห็นของกลุ่มพนักงานดังขึ้น หลังจากทั้งคู่ผ่านบริเวณนั้นไปแล้ว แม้จะอยากรู้ใจแทบขาด ว่าหญิงสาวคนนั้นคือใคร แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปถาม ได้แต่คาดเดากันไปต่างๆ นานาทั้งสองขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นบนสุดของตึกสำนักงานหรู เพียงออหญิงสาววัยกลางคนลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นสองหนุ
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ริมฝีปากนุ่มทั้งสองก็พุ่งเข้ามาหากัน ชายหนุ่มรวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด บดจูบร้อนแรงใส่เธอไม่หยุดหย่อน แพรวาก็ไม่น้อยหน้า ท่อนแขนเล็กโอบลำคอหนา เผยอริมฝีปากตอบกลับอย่างเร่าร้อนดุเดือดฝ่ามือร้อนไล่ตามแผ่นหลังลงไปบีบขยำสะโพกกลมกลึงของเธอหนักหน่วง พร้อมบดเบียดแก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งดุนกางเกงออกมาเป็นลำชิดกายสาวเรียวลิ้นเปียกชื้นกระหวัดเกี่ยวพันสลับบดจูบดูดเม้ม ส่งผลให้น้ำลายสีใสไหลเลอะมุมปาก แต่อารมณ์ปรารถนาที่พุ่งสูงทำให้สองหนุ่มสาวที่ตกอยู่ในห้วงตัณหาไม่ได้ใส่ใจมันสักนิดติ๊ง~เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่ยอมแยกจากกัน โอนิกซ์ดึงคนตัวเล็กออกมาโดยที่ริมฝีปากทั้งคู่ไม่ละห่างกันแม้เพียงเสี้ยววิมือน้อยสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มเส้นผมดกหนา แทรกลิ้นเข้าไปโพรงปากคนตัวสูง ดูดดุนปลายลิ้นสาก พลางลากมืออีกข้างสัมผัสกล้ามหน้าอกแกร่งใต้เสื้อเชิ้ตสีเข้มโอนิกซ์เหลือบตามองหมายเลขห้อง โชคดีที่ทั้งชั้นมีเพียงไม่กี่ห้องจึงไม่มีลูกค้าอื่นสัญจรเดินผ่านไปมาขัดจังหวะคนทั้งคู่คีย์การ์ดสีขาวในกระเป๋าเสื้อถูกล้วงออกมา แตะเข้าที่แผงวงจรประตูก็ได