ตอนที่ 12 ถ้าจะนอนก็ต้องจ่าย

          เมื่อคืนกัญญาวีร์แวะที่ร้านขายยาที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อซื้อยาแก้ปวดและแก้อักเสบให้ปุณณิศาทานเช้านี้หญิงสาวเลยไม่รู้สึกเจ็บมาก แต่ตามเนื้อตัวยังมีร่องรอยที่เขาทำไว้ เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกายสาวก็สั่นสะท้าน เธอยอมรับว่ามันเจ็บมาก แต่หลังจากนั้นเขาก็อ่อนโยนกับเธอมากขึ้น

ปุณณิศาจำไม่ได้ว่าตัวเองมีความสุขกี่ครั้ง รู้แต่ไม่เคยมีความสุขแบบนั้นมาก่อน ไม่รู้ว่าเวลาที่เขาเห็นตัวเองในกระจกเขาจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาหรือเปล่า เพราะเธอเองก็ทั้งข่วนทั้งหยิกและกัดไปที่บ่าของเขาไปไม่รู้กี่ครั้ง แต่ตอนนั้นมันห้ามร่างกายไม่ได้เลยสักนิด ทุกอย่างมันเป็นไปตามสัญชาตญาณซึ่งเขาเป็นคนปลุกมันขึ้นมา

          ปุณณิศาใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวนานกว่าทุกวันเพราะต้องปกปิดร่องรอยที่เขาทำไว้ให้ดีก่อนที่จะออกจากบ้าน        หญิงสาวแวะที่ธนาคารจัดการขึ้นเช็คจากนั้นก็รีบตรงไปยังโรงพยาบาล

          “พี่ปุณมาพอดีเลย ผมขอไปเรียนก่อนนะครับแม่แล้วตอนเย็นจะมาใหม่นะครับ”

          “ตั้งใจเรียนนะปั้น”

          “ครับแม่ ผมไปก่อนนะครับแม่ พี่ปุณ”

          พอลูกชายออกไปแล้วสีหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ ของปนัดดาก็เปลี่ยนไป เพราะตอนนี้เธอกังวลเรื่องเงิน ถึงแม้ปุณณิศาบอกว่าค่ารักษาพยาบาลคู่กรณีออกให้ทั้งหมด แต่เธอเองก็หยุดงานมาเกือบสิบวันแล้วก็เท่ากับว่าขาดรายได้ไปอีกหลายพันเลยทีเดียว

          “แม่เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าไม่ดีเลย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าให้ปุณตามหมอไหมคะแม่” ปุณณิศารีบถามด้วยความห่วงใย

          “เปล่าจ้ะปุณ แม่คิดว่าแม่หายแล้ว แม่อยากจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

          “หมอบอกอีกสามวันแม่จะได้กลับแล้วนะคะ”

“แต่แม่อยากกลับจะได้ไปขายของ นอนอยู่ที่นี่แม่ขาดรายได้”

 “อย่าเพิ่งห่วงเรื่องนั้นเลยค่ะแม่”

“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ตอนนี้ปุณต้องลำบากทำงานคนเดียว อีกไม่ถึงเดือนน้องก็ต้องใช้เงินอีกแล้ว”

          “ปุณยังทำงานไหวค่ะ แม่คะปุณมีเรื่องจะปรึกษาแม่ค่ะ”

          ปุณณิศาเล่าเรื่องที่จะมีคนจ้างให้เธอไปทำงานเป็นภรรยาหลอกๆ ให้มารดาฟังเพราะถ้าเธอกับเขาตกลงเรื่องค่าจ้างและถ้าเขาให้เธอมาดูแลมารดาได้มันก็จะดีกับเธอและมารดา

          “เขาไว้ใจได้แค่ไหนล่ะลูก หนูรู้จักเขามาก่อนไหม”

          “เขาเป็นเพื่อนคุณเมคินเจ้าของผับที่ปุณทำงานอยู่ค่ะแม่” ปุณณิศาไม่ได้ตอบคำถามแรกเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาไว้ใจได้มากแค่ไหนและก็นับว่าโชคดีที่มารดาไม่เอะใจ

          “แม่ว่ามันแปลก ทำไมเขาถึงมาจ้างลูกสาวของแม่ละ”

          “เขารู้จากคุณเมคินค่ะ ว่าปุณกำลังลำบาก”

          “แม่ขอโทษนะ ที่ทำให้หนูต้องลำบากขนาดนี้” ปนัดดาสงสารลูกสาวที่ต้องมารับผิดชอบทุกอย่างภายในบ้าน

          “แม่ขา อย่าโทษตัวเองสิคะ ที่ปุณถามแม่ไม่ใช่เพราะอยากให้แม่โทษตัวเองนะคะ แม่ว่าปุณรับงานนี้ดีไหม”

          “ถ้าแค่เป็นภรรยาหลอกๆ แน่นะปุณ ปุณไม่ได้ไปนอนกับเขาใช่ไหม” ปนัดดาถามเพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะไม่ยอมให้ลูกสาวไปทำงานกับเขาแน่ๆ

          “แค่แกล้งเป็นภรรยาเองค่ะ” ปุณณิศารู้สึกผิดเพราะเธอนอนกับเขาไปแล้วเพื่อแลกกับเงินค่ารักษาพยาบาล ถ้ามารดารู้คงจะเสียใจมาก

          “แล้วปุณจะต้องทำงานนี้นานแค่ไหน อย่าลืมนะอีกสองเดือนกว่าก็จะเปิดเทอมแล้ว”

          “ปุณยังไม่ได้ตกลงจะรับงานค่ะ ปุณมาถามแม่ก่อน”

          “แล้วปุณต้องไปทำงานที่ผับอีกไหม”        

          “เท่าที่คุยกับคุณกับคุณเมคิน เขาบอกว่าหนูคงไปทำงานที่อื่นไม่ได้เพราะกลัวว่าปู่เขาจะสืบรู้ ส่วนค่าจ้างคุณเมคินจะช่วยพูดให้ ถ้าเขาจ้างเท่าที่จะได้จากการทำงานที่ผับและให้ปุณได้มาดูแลแม่ได้ปุณก็จะรับค่ะ”

          “ถ้าไม่ต้องทำงานกลางคืนก็ดี”

          “หนูก็คิดอย่างนั้นค่ะ ปู่เขาก็คงแก่มากแล้ว เขาคงอยากหาใครสักคนไปอยู่เป็นเพื่อนปู่ด้วยมั้งคะแม่”      

          “เท่าฟังดูมันก็น่าสนใจดีนะ เรื่องนี้แม่ให้ปุณตัดสินใจเอง”

          “คืนนี้คุณเมคินจะนัดให้เขามาคุยเรื่องรายละเอียดค่ะ ถ้าเขาตกลงตามที่ปุณขอ ปุณก็ว่าจะรับค่ะ เพราะปุณเองก็ไม่ค่อยชอบทำงานในผับเท่าไหร่”

          ปุณณิศาและกัญญวีร์ถูกเรียกให้ขึ้นมายังชั้นสองเพื่อตกลงกับชานนท์เรื่องงานที่เขาเสนอ

          “ปกติแล้วเธอได้ค่าจ้างเดือนหนึ่งเท่าไหร่เหรอปุณ”

          “หนูมาทำงานยังไม่ถึงเดือนแต่กัญญาบอกว่าเดือนหนึ่งได้เกือบสี่หมื่นค่ะ”

          “ค่ะ กัญญาได้เกือบสี่หมื่นประมาณนั้นแต่ถ้าเดือนไหนมีวันหยุดเยอะก็จะได้มากขึ้นไปอีกค่ะวันธรรมดาเราได้ค่าดริ๊งค์กันไม่กี่ร้อย แค่ถ้าวันหยุดคืนหนึ่งมากสุดก็เกือบห้าพันเลยค่ะ”

          เรื่องนี้ชานนท์ถามจากเมคินมาแล้ว เขาแค่อยากจะรู้ว่าเธอกับเพื่อนจะพูดตามที่เจ้าของร้านบอกหรือเปล่า และเมื่อข้อมูลที่ได้ตรงกันเขาก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

          “ถ้าฉันจะจ้างเธอเดือนละห้าหมื่น ตกลงไหม”

          “ห้าหมื่นเหรอคะ”

          “อือ ทำไมน้อยไปเหรอ”

          “เปล่าค่ะ มันมากกว่าที่หนูคิด แต่หนูต้องทำอะไรบ้างล่ะคะ”

          “เธอต้องเขาไปอยู่ที่บ้านฉันในฐานะเมียของฉัน”

          “แค่นั้นใช่ไหมคะ”

          “ก็แค่นั้นหรือเธอคิดว่าฉันจะจ้างเธอไปทำอะไรล่ะ”

          “เปล่าค่ะหนูก็แค่สงสัย แล้วหนูขอกลับมาดูแม่ มาช่วยแม่ทำงานบ้างได้ไหมคะ”

          “ได้สิ แต่เธอต้องบอกฉันก่อนทุกครั้งว่าจะไปไหน”

          “หนูต้องดูแลคุณปู่ของคุณด้วยไหมคะ”

          “ไม่ต้องหรอกคุณปู่ท่านมีคนดูแล้ว แต่เธออาจจะต้องไปคุยเป็นเพื่อนท่านบ้าง ไปวัดกับท่านบ้าง”

          “แล้วหนูต้องทำงานนานแค่ไหนคะ”

          “น่าจะประมาณหกเดือน”

          “แต่หนูยังเรียนอยู่แล้วถ้าเปิดเทอมล่ะคะ”

          “เธอก็ไปเรียนตามปกติ” ชานนท์เพิ่งรู้ว่าเธอเรียนอยู่เขานึกว่าเธอมาทำงานกลางคืนแล้วไม่สนใจการเรียน

          “งั้นก็ตกลงค่ะ”

          “เดี๋ยวค่ะ กัญญามีอะไรจะถามเพิ่ม” กัญญาวีร์ที่นั่งฟังอยู่นานกลัวเพื่อนของตนจะถูกเขาเอาเปรียบจึงรีบท้วงขึ้น

          “มีอะไรอีกเหรอ”

          “คุณจ้างเพื่อนของกัญญาไปทำหน้าที่เมียหลอกๆ เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์นอนกับปุณ ถ้าคุณจะนอนคุณก็ต้องจ่าย”

          “กัญญา” ปุณณิศาอายจนหน้าแดงที่เพื่อนพูดเรื่องนั้นออกไป

          “เรื่องนี้ฉันว่าฉันน่าจะตกลงกันสองคนได้นะ”

          “กัญญาหวังว่าคุณจะเอาเปรียบเพื่อนของกัญญานะคะ”

          “แน่นอน”

          ชานนท์หยิบเช็คขึ้นมาเขียนตัวเลขลงไปหนึ่งใบระบุจำนวนเงินหนึ่งแสนบาทยื่นให้กัญญาวีร์ ส่วนอีกเขาใส่ตัวเลขลงไปหนึ่งล้านบาทเพื่อยื่นให้กับปุณณิศา

          “ค่าอะไรคะ” กัญญาวีร์มองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ

          “ค่าเก็บความลับยังไงล่ะ เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้”

          “กัญญาว่ามันมากไป”

          “รับไปเถอะฉันเต็มใจให้ เธออาจจะได้ช่วยฉันอีกก็ได้”

          “ขอบคุณค่ะ”

          “คุณชานนท์คะแล้วทำไมของหนูจำนวนเงินถึงได้เยอะขนาดนี้ล่ะคะ เราตกลงกันที่ห้าหมื่นถ้าจ่ายล่วงหน้าหกเดือนก็สามแสนเองนะคะ”

          “ห้าหมื่นคือเงินชดเชยที่เธอต้องขาดรายได้จากการทำงานที่ผับ ส่วนที่เหลือเป็นเงินค่าจ้างที่จะมาเป็นเมียของฉันไงล่ะ”

          “ทำไมมันเยอะจังล่ะคะ”

          “เอาน่า งานที่ฉันให้เธอทำมันไม่ได้สบายหรอกนะ ปู่ฉันน่ะเรื่องมากและเจ้าเล่ห์ เธอต้องเตรียมตัวอีกมาก พรุ่งนี้ไปหาฉันบริษัท เธอเปลี่ยนการแต่งตัวเดี๋ยวฉันจะให้คนพาเธอไปซื้อ”