"ถ้าสบายใจกันแบบนี้พวกเราสองคนก็ไม่ขัด เพราะถึงยังไงแม็กซ์กับณัชชาก็เป็นอีกหนึ่งครอบครัวไปแล้ว พ่อกับแม่คงทำอะไรไม่ได้มาก" "ขอบคุณนะคะที่เข้าใจพวกเราสองคน" "ทานข้าวต่อกันเถอะ" @คฤหาสน์แม็กซ์เวลล์ ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านในช่วงสี่ทุ่ม โดยที่แม็กซ์เวลล์ให้ณิชาเข้าไปอาบน้ำก่อน ส่วนตัวเองล้มตัวลงนอนบน
วันต่อมา ณิชานั่งเช็ดตัวให้แม็กซ์เวลล์หลังจากทำแผลให้เขาเสร็จ โดยมีสายตาคมเข้มคอยจับจ้องไปละไปไหน พานทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนเช็ดตัวให้เขาจนเสร็จ "รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อคืนไหม" "เหมือนเดิม" "เหมือนเดิมนี่คือ?" "ไม่ได้เป็นอะไร" เขาตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เธออยา
"อืม" แม็กซ์เวลล์พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องรับรอง ส่วนณิชามายืนอยู่มุมหนึ่งของคาสิโนเพื่อคุยกับคนเป็นแม่ "คะแม่" เธอยืนสนทนากับผู้เป็นแม่ราวสิบนาที แม่เธอบอกว่าเมื่อกี้พี่ณัชชาโทรมาหา ทันทีที่รู้เรื่องเธอเริ่มมีความหวังให้พี่สาวกลับมา แม่บอกว่าพยายามเค้นถามว่าอยู่ที่ไหน แต่พี่ณัชชาไม่ยอมบอก บอ
แม็กซ์เวลล์อุ้มร่างบางของภรรยาขึ้นมายังห้องนอน เขาวางเธอลงเตียง ก่อนจะปลีกตัวออกมาหาอุปกรณ์ไปทำแผลให้ณิชา เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้เธอเสียขวัญไม่น้อย เธอร้องไห้ตั้งแต่อยู่บ่อนคาสิโนกระทั่งถึงบ้าน แถมยังไม่ยอมพูดจาอะไรกับเขา "เดี๋ยวทำแผลให้นะ" "...." ณิชาพยักหน้ารับ เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างเธอ เปิดกล่
ณิชาใช้เรียวแขนเล็กโอบรัดลำคอแม็กซ์เวลล์แล้วรั้งเขาลงมาหา ดวงตาทั้งสองจ้องกันอย่างหวานซึ้ง จนคนตัวโตอดใจที่จะจูบคนตัวเล็กไม่ได้ หญิงสาวขบเม้มลำคอมาเฟียหนุ่มจนเกิดเป็นรอยรักแดงช้ำอยู่หลายจุด แรงกระแทกกระทั้นจากเขาพลอยทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นวูบวาบตาม "อ๊า..." เขาก้มมองแก่นกายที่ผลุบโผล่อยู่ในร่องรัก
แม็กซ์เวลล์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากหลังจากนอนสลบไปสองนาน โดยมีณิชาคอยนั่งเช็ดตัวให้ ทันทีที่เธอเห็นเขารู้สึกตัว ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มหวานประดับขึ้นมา ก่อนหน้านี้เธอเป็นห่วงเขามาก ถึงแม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาการพวกนี้ของเขากำเริบแล้วทำให้เขาหมดสติ แต่เธอกลับไม่เคยชินได้เลย ยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี
@บริษัทแม็กซ์เวลล์ ณิชาเดินเข้ามาในบริษัทในสภาพเหม่อลอย เธอยืนถอนหายใจออกมาแผ่วเบาระหว่างรอลิฟต์ ทุกอย่างที่ดรีมพูดถูกต้องหมด ถึงเธอจะห้ามความรู้สึกไม่ได้ แต่อย่างน้อยๆ ควรเผื่อใจเอาไว้ในวันที่พี่ณัชชากลับมา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เธอก้าวขาเข้าไปข้างในพร้อมกับคินน์ ใช้เวลาไม่นาน ตัวลิฟต์ก็มาถึงชั้
"นั่นเครื่องบินส่วนตัวของนายเหรอ" เธอเอ่ยถาม ก่อนจะเบือนสายตาจากแม็กซ์เวลล์ไปยังเครื่องบินส่วนตัวลำหรูที่จอดอยู่ห่างไม่กี่เมตร "ใช่" เขาตอบณิชากลับสั้นๆ ก่อนจะจูงมือเธอเดินขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัวลำหรู ภายในมีพนักงานสาวแอร์โฮสเตสคอยยืนรอต้อนรับด้วยใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้ม "ไม่คิดว่าจะให้ฉันนั่งเคร
"...." "ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพี่เลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่มากขนาดไหน" "ก็นายไม่สนใจฉัน" "ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมขอโทษ หายงอนผมนะ" "...." "เงียบแบบนี้คือ? ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมพาไปกินอาหารญี่ปุ่นเอาไหม" เจเลอร์มองดรีมผ่านกระจกตรงหน้า เธอทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเพราะมันเป็นของโป
"เป็นยังไงบ้าง" "สวยมาก" "นายชอบไหม" "ชอบมาก ชุดนี้สวยเหมาะกับพี่" ดรีมยิ้มพลางเลื่อนมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย "เรามาถ่ายรูปคู่กันดีไหม" "พี่อยากถ่ายรูปคู่กับผมเหรอ?" "ใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนี่หน่า นะๆ พี่คะ รบกวนถ่ายรูปให้เราสองคนหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวตอบรับด
หลายวันต่อมา "อื้อ...ทำอะไรของพี่เนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อโดนคนตัวเล็กเข้ามาปลุกโดยวิธีการจุ๊บแก้มซ้ำหลายๆ รอบ เธอมักเข้ามาปลุกเขาแบบนี้ทุกเช้า "ตื่นเร็วเช้าแล้ว" "ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะ ผมเพลียมากเลย" คนฟังทำหน้านิ่ว ทุกครั้งที่เข้ามาปลุก เจเลอร์มักพูดแบ
"ไปกอดต่อบนห้อง" เขาจับมือดรีมให้เดินตามไปยังลิฟต์ สามวันที่ผ่านมาบอกตามตรงว่าคิดถึงเธอมาก แม้จะคุยกันผ่านแชตเป็นประจำแต่มันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเท่าเห็นหน้า ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย เจเลอร์จูงมือดรีมมายังห้องตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในเขาไม่รอช้าที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
สามวันต่อมา "รู้สึกยังไงบ้างที่มีผู้ชายโพสต์รูปลงไอจี" ณิชาที่กำลังเดินคล้องแขนดรีมเลือกซื้อของบนห้างสรรพสินค้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "เดี๋ยวเขาก็ลบออกไปเองแหละ" "การที่ผู้ชายทำแบบนี้ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะว่าเจเลอร์อะ เขาคิดเหมือนกันกับแก" "แต่ว่าเขาไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับฉัน" เธอพูดตัดพ้อออกมา
"อะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องปรายสายตามองสร้อยประจำตระกูลที่ดรีมคืนให้เพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองวิวตรงหน้าต่อพลางขยับปากพูดกับหญิงสาว "พี่เก็บไว้ใส่เถอะ" "แต่ว่านี่เป็นสร้อยประจำตระกูลของนายเลยนะ จะเอามาให้ฉันเก็บไว้ใส่เองได้ยังไง" "พี่เป็นเมียผมแล้วนะ ของๆ ผัว ก็เหมือนของๆ เมีย" "คะ...ใครเป็นเม
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมหรูกระทบเข้ากับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียง เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะมีแสงแดดกำลังแยงตา เธอดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่พลางมองไปรอบห้องนอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคอนโดของเจเลอร์ แล้วเธอก็นอนที่นี่
"เจเลอร์" เสียงนั้นทำให้เจเลอร์และดรีมพลันสายไปมอง พบว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่คือพิตต้า หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม "เจอกันอีกแล้วนะ" "มีอะไร" "ทำไมต้องทำตัวห่างเหินกันด้วยล่ะ เมื่อก่อนเจเลอร์ไม่เป็นแบบนี้นี่หน่า" "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จะพูดถึงทำไมอีก" "เพราะพิตต้ายังรักเจเลอร์อยู่ เราจะไม่
เธอปลีกตัวจากเจเลอร์มาเข้าห้องน้ำเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็เอาแต่เดินตามราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก้าวออกมาล้างมือ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือแล้วทิ้งลงถังขยะ จังหวะกำลังเดินออกไปเป็นต้องชะงัก เมื่อพิตต้า อดีตแฟนเก่าของเจเลอร์ได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี เธอและพิตต