เจ้าสาวมาเฟีย [19] ผู้หญิงของแม็กซ์เวลล์

วันต่อมา

ณิชานั่งเช็ดตัวให้แม็กซ์เวลล์หลังจากทำแผลให้เขาเสร็จ โดยมีสายตาคมเข้มคอยจับจ้องไปละไปไหน พานทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนเช็ดตัวให้เขาจนเสร็จ

"รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อคืนไหม"

"เหมือนเดิม"

"เหมือนเดิมนี่คือ?"

"ไม่ได้เป็นอะไร" เขาตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เธออยากใช้ผ้าที่เพิ่งเช็ดตัวให้เขาหมาดๆ อุดปากอุดจมูกให้ขาดอากาศหายใจเสียจริง ตัวเองไม่สบายแท้ๆ แต่กลับบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร

"อาหารเช้าน่าจะเสร็จแล้ว ลงไปกินกันเถอะ"

"อืม"

"เดินไหวไหม"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร" เธอไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย เดินนำเขาลงมาข้างล่างแล้วตรงยังห้องอาหาร

"ทำไมไม่กินข้าว" ณิชาเห็นว่าแม็กซ์เวลล์เอาแต่นั่งมองอาหารเช้า ไม่ยอมตักทานจึงเอ่ยถาม

"ไม่หิว"

"ถ้านายไม่กินข้าวแล้วจะกินยาได้ยังไง"

"เอากาแฟดำมาให้ฉันแก้วนึง" แม็กซ์เวลล์หันไปออกคำสั่งกับสาวใช้ ทว่าณิชากลับห้ามเอาไว้

"ไม่ต้อง ให้เขากินข้าวก่อนแล้วค่อยเอากาแฟดำมาให้เขา"

"ได้ค่ะนายหญิง" สาวใช้คนนั้นตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ถ้านายไม่กินข้าว นายก็ห้ามกินกาแฟ"

"เป็นแค่เมียไม่ใช่แม่"

"ได้ดีเพราะเมียมีเยอะแยะไป ไม่อยากเป็นหนึ่งในคนโชคดีรึไง"