เจ้าสาวมาเฟีย [15] เป็นห่วง

"นายควรไปหาหมอนะแม็กซ์เวลล์"

"อาการแบบนี้ฉันเป็นมาก่อน มันจะหายไปเอง"

"นายเคยเป็นแบบนี้มาก่อนอย่างนั้นเหรอ?"

"อืม อาการแบบนี้มักเกิดขึ้นเมื่อฉันพยายามคิดอะไรบางอย่างหรือเห็นสิ่งที่คุ้นเคย พอฉันเริ่มคิดอาการพวกนี้มันก็กำเริบขึ้นมา"

อาการแบบนี้หายไปราวสองปีกว่าๆ ตอนแรกคิดว่าจะหายขาด แต่วันนี้มันกลับทำให้รู้ว่าอาการพวกนี้ไม่เคยหายไป มันยังคงอยู่กับเขา เคยพยายามรักษาแต่ไม่เคยทำสำเร็จ ซ้ำอาการที่กำเริบวันนี้ เขารู้สึกว่ามันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ

"นายหายปวดหัวรึยัง เอายาแก้ปวดไหม"

"ไม่"

"ถ้าไม่ไหวก็แค่พูดออกมา นายเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ รู้สึกบ้างก็ได้" เธอเดินไปหยิบยาแก้ปวดมาให้แม็กซ์เวลล์ ทั้งที่ตัวเองกำลังไม่สบายแท้ๆ แต่กลับเลือกทำเหมือนไม่เป็นอะไร "กินซะ แล้วก็นอนพัก"

"ฉันมีงานต้องทำ"

"งานมันสำคัญมากกว่าสุขภาพนายเหรอ?"

"...."

"กิน ยา" เธอย้ำเสียงเข้มเมื่อเห็นแม็กซ์เวลล์เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่ยอมหยิบยาจากเธอไปกิน เขาตวัดสายตาไม่พอใจใส่ แต่เธอไม่ได้สนใจ "เด็กอนุบาลยังพูดง่ายกว่านายอีกรู้ไหม"

"ก็บอกว่าไม่...อื้อ!" เธออาศัยจังหวะที่เขาขยับปากพูด ยัดเม็ดยาเข้าไปในปากเขาอย่างรวดเร็ว

"กินน้ำตามสิ