เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 93 สามีที่ช่างเกรงใจภรรยา
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 94 วิธีที่ดีที่สุดที่จะช่วย
ครึ่งชั่วโมงต่อมาในที่สุดมาร์คก็ออกมาพร้อมกับคุณเยตส์ เลขานุการของคุณเยสต์ ติดตามอย่างใกล้ชิดพร้อมกับไบรอันแอเรียนยืนอยู่หน้ารถและไม่ได้เข้าใกล้พวกเขา เธอรอจนกระทั่งมาร์คและไบรอันอยู่ตามลำพังก่อนจะก้าวไปข้างหน้ามาร์คผงะเมื่อเห็นเธอ "คุณอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูสบาย ๆเธอสอดมือซึ่งกลายเป็นสีแดงจากความหนาวเย็นลงในกระเป๋าของเธอ “ฉันมาถึงที่นี่ ตอนที่คุณกำลังเดินออกมาพอดี”แก้มของเธอแดงขึ้นจากลมหนาวที่พัดเข้ามา เขาไม่ได้ตาบอด เขาไม่เชื่อคำที่เธอพูด "เข้าไปในรถ เราจะไปที่โรงแรมก่อน”สิ่งแรกที่มาร์คทำเมื่อกลับถึงโรงแรมคืออาบน้ำ แอเรียนใช้ประโยชน์จากนิสัยการชำระล้างของเขาเพื่อคิดหาวิธีที่ดีที่สุดในการเจาะลึกเรื่องนี้กับเขา ประตูห้องน้ำเปิดออกก่อนที่เธอจะคิดอะไรขึ้นมา เขาจุดบุหรี่ขณะใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ ดูดไปสองเฮือกก็ดับไฟ "มีอะไร?"เธอรู้สึกประหม่าและสูญเสียคำพูด ใบหน้าของเธอแดงก่ำเขาหยิบนาฬิกาซึ่งเขาถอดออกก่อนอาบน้ำและเล่นกับมัน “เกี่ยวกับครอบครัวของทิฟฟานี่ใช่ไหม?”“ใช่ค่ะ” แอเรียนพยักหน้า “คุณ… ช่วยได้ไหม?”เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอและตอบด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 95 ความคิดอันชั่วร้ายของแอเรียน
เขาหมายถึงอะไรกับ "ผมรู้ว่าควรทำอะไร"? แอเรียนแอบสงสัยว่าเขากำลัง “สตาร์ทเครื่องยนต์” แต่ใบหน้าที่ดูบึ้งตึงของเขาบอกเธอว่าไม่เป็นเช่นนั้น… ด้วยเหตุนี้เธอจึงเริ่มสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติในใจของเธอเขาหลับไปทันทีที่เขาล้มตัวลงนอน บางทีเขาอาจหมดแรงแอเรียนนอนอยู่ข้างเตียงอย่างระมัดระวังหลังอาบน้ำ เธอนอนไม่หลับแต่กลัวการเคลื่อนไหวมากเกินไป ความรู้สึกนั้นมันเหลือทนจริง ๆทันใดนั้นโทรศัพท์ของมาร์คก็ดังขึ้น มันถูกทิ้งไว้บนตู้ข้างเตียงข้าง ๆ เธอ เธอลุกขึ้นและขโมยไปอย่างรวดเร็ว หน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นแสดงข้อความส่วนหนึ่งว่า ‘มาร์คที่รักคุณหลับหรือยัง? ฉันผิดไปแล้ว ฉันคิดถึงคุณ คุณมาหาฉันได้ไหม…'ส่วนถัดไปของข้อความไม่ปรากฏ แต่เธอเดาได้ว่ามันคืออะไร - แอรี่อยากเจอเขา!หากเธอต้องสร้างความแตกแยก ความเกลียดชังของเธอกับมาร์คก็ถือว่าหมดหนทางแก้ไขและเปราะบาง อย่างไรก็ตามความเกลียดชังของเธอที่มีต่อแอรี่และเฮเลนนั้นท่วมท้นราวกับท้องทะเลความคิดที่ "ชั่วร้าย" ก่อตัวขึ้นในหัวของเธอ เธอจะตอบข้อความให้เขา น่าเสียดายที่เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอพบว่ามีการป้องกันด้วยรหัสผ่านแอเรียนมองผ่านความทร
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 96 น้องชาย?
ร่างกายของแอเรียนแข็งทื่อทันที สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอกลัวมากยิ่งขึ้น “ฉันนอนได้ค่ะ แค่ว่าตอนกลางวันฉันนอนมากเกินไป ไปนอนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนคุณแล้ว…”มาร์คไม่ตอบกลับและมือของเขาก็ไม่ได้สร้างความหายนะต่อไป เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกและจ้องมองไปที่เพดานสีดำอย่างว่างเปล่าที่เธอไม่รู้จัก ตาของเขาก็เปิดเช่นกันและการจ้องมองของเขาก็เงียบขรึมและสงบต่างจากเมื่อครู่ที่เขาเพิ่งตื่น...เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นแอเรียนตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายและเหงื่อออกเต็มไปหมด เครื่องทำความร้อนในห้องอุ่นเกินไปและเธอก็ไม่เคยชิน เธอลุกขึ้นและปิดเครื่องทำความร้อน ท้องฟ้าสว่างสดใสเพียงแค่ภายนอก แต่มาร์คยังคงหลับใหล…เธอนั่งบนโซฟาตรงข้ามจากเตียง ปลดล็อกโทรศัพท์และอ่านข่าว โรงงานของครอบครัวทิฟฟานี่ล้มเมื่อคืนที่ผ่านมา ข่าวดังกล่าวเต็มไปด้วยรายงานการล้มละลายของโรงงานแปรรูปอัญมณีที่ดีที่สุดอันดับสามของเมืองหลวง พวกเขาได้เผยแพ่จำนวนหนี้จำนวนมากที่แน่นอนของพวกเขาเธอรู้สึกแย่และอ่อนแอในทันทีนั้น เธอกำลังเฝ้าดูทิฟฟานี่ล้มลง แต่ก็ไม่มีอำนาจที่จะช่วยเธอได้แอเรียนเงยหน้าขึ้นมองชายบนเตียง เขาดูไม่ดุร้ายเมื่อเขาหลับ เขาจะไม่ใจดีกับคนอื่น
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 97 เขาทำดีกับเธอไหม?
มาร์คดูเหมือนจะว่างในช่วงบ่ายเขาจึงไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่นั่งทำงานบนโซฟาผ่านแล็ปท็อปแอเรียนหาวไม่หยุดหย่อน เธออดไม่ได้ที่จะพยายามหาหัวข้อที่จะพูดคุยเพื่อที่เธอจะได้ตื่นตัว อย่างไรก็ตามเธอลงเอยด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ชาร์ลส์เคยพูดถึงก่อนหน้านี้ “คุณมีน้องชายจริง ๆ เหรอ?”มือของมาร์คแข็งขึ้น สีหน้าของเขามืดมน “คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหมล่ะ? ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเขาคงจะมาเคาะประตูบ้านเพื่อขอโชคลาภของครอบครัวตั้งนานเเล้วล่ะ”เมื่อตระหนักได้ว่าเธอปากพล่อยไปแล้วตอนนี้เธอก็กลัวเกินกว่าที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ อาการง่วงนอนค่อย ๆ เข้าครอบงำ แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอได้รับข้อความว่า "ฉันอยู่ใน โจลาค ซิตี้"โจลาค ซิตี้ เป็นเมืองที่เธอและมาร์คกำลังเยี่ยมชมอยู่ในขณะนี้ ใครเป็นคนส่งข้อความนั้นมา? พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่?หัวใจของเธอเต้นแรง หลังจากจัดเรียงความเป็นไปได้ทั้งหมดแล้วเธอก็คาดเดาได้อย่างชัดเจน ผู้ที่อยู่เบื้องหลังหมายเลขนั้นคือ วิล...เธอเหลือบมองมาร์คอย่างรู้สึกผิดและยืนยันว่าเขาไม่ได้สนใจเธอก่อนจะตอบกลับข้อความว่า ‘คุณเป็นใคร?’คำตอบกลับมาเร็วมาก: 'วิล ซีวาน ฉันอยู่ที่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 98 การทรยศต่อความไว้วางใจ
“เขาค่อนข้างดีนะ อย่างน้อยก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้อบกพร่องของเขาได้ ”แอเรียนลดสายตาลงไปที่นิ้วของเธอเมื่อเธอพูด“ใช่เลย… ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนดี แต่ฉันหวังว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีเช่นกัน” ความเศร้าที่อธิบายไม่ได้ในคำพูดของวิลทำให้แอเรียนคอตกเธอรู้สึกได้ถึงความหนักหน่วงของหัวข้อนี้และเธอก็ต้องเปลี่ยนเรื่อง “นายรู้แล้วหรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของทิฟฟ์? ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้เลย…”วิลพยักหน้า "ใช่ ฉันรู้ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน จำนวนเงินนั้นมากเกินไป ทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวของพวกเขาจะถูกยึดภายในครึ่งเดือนเพื่อชำระหนี้ การกู้ยืมเงินจากธนาคารและสิ่งอื่น ๆ หนี้เพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่ คือ… สิ่งที่พวกเขาเป็นหนี้กับมาร์ค เทรมอนต์ การประมาณของฉันคือยังมีหนี้มูลค่าอย่างน้อยหนึ่งล้านดอลลาร์ที่พวกเขาไม่สามารถชำระได้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่า มาร์ค เทรมอนต์ จะจัดการกับมันอย่างไร จากบุคลิกของเขาแล้วฉันไม่คิดว่าเขาจะใช้ความรุนแรง แต่แม้ว่าพวกเขาจะค่อย ๆ จ่าย แต่มันก็ยากสำหรับพวกเขาที่จะกลับมาตั้งตัวได้ใหม่ ดังนั้นพวกเขาอาจต้องใช้เวลาตลอดชีวิตในการชำระหนี้"แอเรียนขมวดคิ้ว “ฉันจ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 99 กระติกน้ำร้อนแตก
เจตนาที่อยู่เบื้องหลังคำพูดล้อเลียนของเธอไม่อาจชัดเจนไปกว่านี้แววตาขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตาของมาร์คแทน เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่าง “คุณออกไปได้แล้ว”แอรี่ผงะ แต่ก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ "อะไรนะคะ? พี่มาร์คที่รัก... เมื่อคืนฉันรีบมาที่นี่และพบคุณเพียงคนเดียวในวันนี้ คุณจะให้ฉันไปเร็ว ๆ แบบนี้ได้อย่างไร?"“อย่าต้องให้ผมพูดอีกเป็นครั้งที่สอง” เขาไม่ได้มองผู้หญิงบนเตียง ความขุ่นเคืองในดวงตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความโกรธเเอรี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลุกขึ้นและออกไปเธอก่นด่าเป็นพัน ๆ ครั้งเมื่อนึกถึงข้อความที่มาร์คได้รับ แม้ว่าเธอจะไม่รู้เนื้อหาของข้อความ แต่ก็เห็นได้ชัดว่านั่นคือสาเหตุที่แท้จริง คนโง่คนไหนที่ทำลายช่วงเวลาที่แสนยิ่งใหญ่ของเธอ!วันรุ่งขึ้นตอนเที่ยงมาร์คเชิญชาร์ลส์ โมแรนไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารเดิมที่พวกเขาเคยทานมาก่อนหน้านี้เมื่อชาร์ลส์มาถึงและรู้ว่าแอรียนน์ไม่อยู่ในสายตาเขาจึงถามมาร์คด้วยรอยยิ้มว่า “แล้วแอเรียนล่ะ อยู่ไหน?”มาร์คปกปิดอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดีเบื้องหลังรอยยิ้มอันสดชื่นของเขา “เธอเดินหน้าและกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมงานบางอย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 100 การบริจาคแบบไม่เปิดเผยตัว
สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยให้กระติกน้ำร้อนที่เก่าและดูสกปรกซึ่งมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาใช้มันนานแค่ไหน “นี่ไง ใช้มันสิ”ทิฟฟานี่สะอิดสะเอียนเเละไม่ยอมรับมัน “ เนื่องจากคุณมีกระติกน้ำร้อนเป็นของตัวเอง คุณไม่สามารถเติมเองได้หรือไงคะ? คุณโง่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”เมื่อสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ ของผู้ป่วยได้ยินคำสบประมาทพวกเขาทั้งหมดก็ลุกขึ้นยืนอย่างดุเดือด “คุณเรียกใครว่าโง่?! มันเป็นแค่กระติกน้ำร้อน แล้วไงถ้าเราทำมันพัง? เราจะเปลี่ยนให้คุณ คุณต้องพร่ามต่อไปหรือไม่?!”หลังจากใช้ชีวิตของภรรยาที่ร่ำรวยมาตลอดชีวิต ลิเลียน เลน ไม่เคยพบเจอคนแบบนี้มาก่อน เธอรีบเดินขึ้นไปดึงทิฟฟานี่ไว้ข้างหลัง “ไม่เป็นไรทิฟฟ์ แค่ไปซื้อใหม่ อย่าส่งเสียงดังรบกวนการพักผ่อนของพ่อเลยนะ”ทิฟฟานี่จ้องมองไปที่ครอบครัวคนอื่น ๆ จากนั้นก็เดินออกไปและกระแทกประตูที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอดูเหมือนว่าเธอมีคำว่า "ไสหัวไป" เขียนอยู่ทั่วใบหน้าของเธอในตอนนี้ ใครก็ตามที่ขวางทางเธอจะเป็นคนที่โชคร้ายเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็รีบวิ่งออกไปอย่างไม่ทันระวังและชนใครบางคน เนื่องจากเธอโกรธตั้งแต่แรกแล้วเธอจึงตะโกนใส่บุคคลนั้นทัน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 101 หางาน
แจ็คสัน เวสต์ ยิ้มอย่างเบี้ยว ๆ “เปล่าครับ แต่ผมรู้จักลูกสาวของเขาดี”พยาบาลรู้สึกได้ทันทีราวกับว่าสามีในอนาคตของเธอถูกคนอื่นฉกไปแล้ว ในน้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความผิดหวังที่เธอไม่สามารถซ่อนเอาไว้ได้ “เอ่อ… ได้เลยค่ะ ดิฉันจะจัดการให้คุณเอง”ณ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนรวบรวมเงินทั้งหมดที่เธอมีและวางขายภาพวาดของเธอบนอินเทอร์เน็ต น่าเสียดายที่การขายภาพวาดไม่ใช่รูปแบบหนึ่งของรายได้ที่มั่นคง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเสียใจที่ลาออกจากงานอย่างรีบร้อนในตอนนั้น เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุร้ายเช่นนี้กับครอบครัวเลน หากไม่มีรายได้ที่มั่นคงจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะบริจาคเงินแม้เพียงเล็กน้อยก็ตามเธอโอนเงินที่มีให้ทิฟฟานี่ก่อน กลัวว่าทิฟฟานี่จะปฏิเสธความปรารถนาดีของเธอ เธอจึงส่งคำเตือนถึงเธอว่า “เราสามารถเอาชนะความเจ็บปวดนี้ไปได้ด้วยกัน เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ยังมีฉันและวิล อย่าดื้อรั้นในเวลาแบบนี้เลยนะ'เมื่อทิฟฟานี่ได้รับเงินและข้อความในที่สุดเธอก็น้ำตาไหล เธอไม่สนใจสายตาแปลก ๆ ที่ผู้คนบนท้องถนนจ้องมาที่เธอขณะที่เธอเดินกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับกระติกน้ำร้อนที่เพิ่งซื้อมาใหม่ในมือในสถานการณ
บทล่าสุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
