เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 27 แม้ว่าฉันจะเมามาย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 28 บริษัทไวแอท
ดวยเหตุผลบางอย่าง แอเรียนจำผู้หญิงที่เกี่ยวแขนกับเขาที่สนามบินและผลักมาร์ค เทรมอนต์ ออกไปโดยสัญชาตญาณ“เราจะคุยกันเมื่อคุณมีสติ!”ถ้าเขามีสติเขาคงไม่อยากแตะต้องเธอแน่นอน…“ออกไป!" เขาคำรามด้วยน้ำเสียงต่ำแอเรียนถึงกับผงะและรีบลุกขึ้น เธอคลี่ชุดนอนออกก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องข้าง ๆ แม้ว่าสิ่งที่เหลืออยู่คือเตียง แต่เธอก็ยังนอนในห้องที่ว่างเปล่าได้เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น แอเรียนนั่งลงที่ห้องอาหารเธอเห็นแม่รี่เอาผ้าปูที่นอนในห้องเดิมของเธอออกไปด้วยความเร่งรีบแม้แต่ที่นอนก็ถูกย้ายออกไปมาร์คเทรมอนต์ไม่แม้แต่จะละสายตาจากเธอในขณะที่เขาลงมาชั้นล่างและหายเข้าไปในรถแอเรียนทานอาหารง่าย ๆ จากนั้นก็คว้ากระเป๋าแล้วออกไป เมื่อเธอทำงานเธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการปรากฏตัวของมาร์ค เทรมอนต์ขณะที่เธอนั่งลงในสำนักงาน ไซมอน ดอนน์ หัวหน้างานของเธอก็วางเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน“ส่งสิ่งนี้ไปยังบริษัทไวแอทจำไว้ว่าคุณต้องส่งมอบให้กับเลขานุการของคุณเทรมอนต์เป็นการส่วนตัว ถ้าคุณโชคดีคุณอาจสามารถส่งมอบให้คุณเทรมอนต์ได้โดยตรง อย่ามอบให้คนอื่นเป็นอันขาด”แอเรียนสะดุ้งเล็กน้อย ถ้าจำไม่ผิดสำนักงานใหญ่ของไวแอทอยู่ภา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 29 ความโกรธของมาร์ค เทรมอนต์
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าจากห้องทำงานของมาร์ค เทรมอนต์ “ฮึ่ม! คุณบอกว่าคุณไม่ว่าง แต่คุณก็ไม่ได้ยุ่ง! ฉันเห็นกระเป๋าที่ฉันชอบ - ไม่ใช่สิ หมายถึงกระเป๋าที่ฉันรัก! ซื้อให้ฉันโอเคไหม?”ลมหายใจของแอเรียน วินน์ ติดอยู่ในลำคอเหมือนมีใครบางคนกำลังทำให้เธอสำลักเธอไม่ได้ยินว่ามาร์ค เทรมอนต์ พูดอะไรกลับมาหรือเปล่าไม่นานพอผู้หญิงคนนั้นก็ออกมา เมื่อสบตากับแอเรียนก็ประหลาดใจเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เธอเห็นที่สนามบินการจ้องมองของเธอไม่ได้มองไปบนใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่เหนือกว่า แต่ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่รองเท้าส้นสูงที่ผู้หญิงคนนี้สวม มาร์ค เทรมอนต์ ห้ามไม่ให้ทุกคนรบกวนความสงบและเงียบในชั้นนี้ แต่เขาอนุญาตให้ผู้หญิงคนนี้มาที่นี่ด้วยรองเท้าส้นสูง“เป็นเธออีกแล้วสินะ เธอมีธุระอะไรกับพี่มาร์คของฉันมิทราบ? ฉันไม่รู้ว่าในอดีตเธอมีอะไรกับพี่มาร์ค แต่ฉันไม่ชอบขี้หน้าเธอและจากนี้ไปฉันจะขัดเคืองกับเธอ หลังจากเรากลับมาจากต่างประเทศฉันเจอเธอทุกครั้งที่มองหาพี่มาร์คที่รักของฉันและฉันเกลียดมัน" ผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ขี้เล่นและน่ารัก แม้ว่าคำพูดของเธอจะเสียดแทง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 30 เเต่งงานแล้ว
“ไม่ ฉันจะไปในทันที” แอเรียนตอบในไม่ช้าขณะที่เธอหันกลับมาปากกาก็บินผ่านหูของเธอและกระแทกเข้ากับประตูห้องทำงาน หมึกรั่วจากรอยแตกของปากกาและเปื้อนพื้นการขว้างปาสิ่งของ หมายความว่ามาร์ค เทรมอนต์ นั้นโกรธมาก แอเรียนไม่กล้าขยับตัวแม้ว่าเธอจะสั่นเล็กน้อย เธออยากหักห้ามความกลัวที่มีต่อเขา แต่เธอไม่สามารถ..."มานี่!" เสียงของมาร์ค เทรมอนต์ เจือไปด้วยความโกรธ สำหรับแอเรียนมันเป็นการเตือนล่วงหน้าถึงสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิตความลังเลของเธอเกิดขึ้นเพียงสองวินาทีก่อนที่เธอจะหันไปหาเขาโดยมือของเธอกำชายเสื้อของเธอและมองเขาอย่างระมัดระวังมาร์ค เทรมอนต์ ดึงเธอเข้ามาใกล้เขาและโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของเธอแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้เธอขยับ เสียงของเขาเสียดแทงและเย็นยะเยือก “คุณเรียกผมว่าอะไรนะ? การสร้างความแตกต่างที่ชัดเจนเช่นนี้หมายความว่าคุณกำลังเปลี่ยนวิธีพูดกับฉันที่บ้านด้วยใช่ไหม?”เมื่อเขาคิดได้ว่าเธอควรจะยืนอยู่นอกห้องทำงานนานกว่าสองชั่วโมงกว่าจะมาพบเขาความโกรธของเขาก็ลุกเป็นไฟในที่สุดแอเรียนก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธ“ฉัน… ฉันกังวลว่าคุณคิดว่าฉันไม่สามารถแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัวได้”มาร์ค
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 31 คุณมีอะไร?
ลิฟต์หยุดที่ชั้นเจ็ด การข่มขู่อย่างท่วมท้นกระตุ้นให้ไซมอน ดอนน์ เงยหน้าขึ้นมองชายที่เข้ามาในลิฟต์ในขณะที่เขาเดินไปที่มุมโดยสัญชาตญาณประตูลิฟต์ปิดลงชั่วครู่ จู่ ๆ ชายคนนั้นก็เตะเข้าที่ท้องส่วนล่างของไซมอน ดอนน์ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่คุกคามอย่างไม่ต้องสงสัย“อย่าแตะต้องคนที่คุณไม่ควรเเตะ”การเตะที่รุนแรงทำให้ไซมอน ดอนน์ ก้มลงกอดท้องของเขาอย่างงุนงง"คุณเป็นใคร?"“สามีของแอเรียน วินน์!”…เมื่อแอเรียนกลับมาและก้าวเข้ามาในห้องโถงของคฤหาสน์เทรมอนต์ ปฏิกิริยาทันทีของเธอคือตรวจสอบว่ามาร์ค เทรมอนต์ กลับมาแล้วหรือยังแมรี่รู้สึกขบขันกับท่าทางระมัดระวังของเธอขณะที่เธอหัวเราะเบา ๆ “ท่านยังไม่กลับมาน่ะ!”แอเรียนหายใจออกด้วยความโล่งใจ “เขาบอกว่าคืนนี้เขาจะกลับมาทานอาหารเย็น…”ตามเหตุผลแล้วเขาควรจะกลับบ้านเร็วกว่าเธอแอเรียนออกมาจากห้องอาบน้ำ เห็นว่ามาร์ค เทรมอนต์ นั่งอยู่ที่ห้องอาหารแล้ว ผมของเขาชื้นและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเลานจ์ของเขา ดูเหมือนว่าเพิ่งอาบน้ำมาเช่นกัน นี่เป็นนิสัยของเขาหลังจากกลับมาถึงบ้านแอเรียนนั่งตรงข้ามกับเขาและเริ่มกินอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอตักอาหารเข้าปากโทรศัพท
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 32 ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น
แอเรียนกลั้นหายใจทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าความปรารถนาที่จะยุติสถานการณ์ปัจจุบันของเธอนั้นไม่ใช่อะไรนอกจากความฝันนั่นเอง เขาได้รับความเมตตาแล้วโดยการช่วยชีวิตเธอเพื่อชดเชยบาป เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ...“ฉันจะไปนอนห้องแขก” นี่เป็นการต่อต้านรูปแบบสุดท้ายของเธอ“ลองก้าวไปอีกขั้นสิ!”การคุกคามของมาร์ค เทรมอนต์นั้นเย็นยะเยือกอย่างขมขื่น รู้สึกเหมือนกับว่าลมเยือกแข็งภายนอกได้พัดเข้ามาในหัวใจของเธอเธอหยุดก้าวเดินและเงียบเพื่อรอให้เขาพูดต่อหลังจากเงียบไปชั่วครู่ริมฝีปากบางของเขาก็แยกออกเพื่อพูดอีกครั้ง“คุณอยากจะจากไปอย่างแย่ ๆ เหรอ? โอเค ผมจะทำตามความปรารถนาของคุณ! บนข้อเสนอที่ว่า ... คุณต้องมีลูกให้ผม!”เด็ก? เขาอยากให้เธอมีลูก? เด็กที่เป็นของพวกเขา?จู่ ๆ แอเรียน วินน์ ก็นึกถึงอดีตตอนที่แม่ของเธอจากไปหาผู้ชายคนอื่นโดยไม่มีข้อแม้หรือพิจารณาใด ๆ สำหรับเธอ การสบประมาทและดูหมิ่นที่เธอเผชิญมาตั้งแต่ยังเด็กยังคงชัดแจ้งอยู่ในใจของเธอการมีลูกเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเธอโดยเฉพาะ ในใจเธอต้องการความรับผิดชอบ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนคำสัญญากระนั้นแอเรียนที่โหยหาอิสรภาพ เธอปรารถนาที่จะหลบหนีชี
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 33 แม่ของแอรี่ คินซีย์
ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นแอเรียน วินน์ ตรงไปที่ทำงานโดยไม่ทานอาหารเช้า เอกสารจำนวนมากปรากฏขึ้นอย่างลึกลับบนโต๊ะทำงานของเธอทำให้แอเรียนถึงกับขมวดคิ้ว“นี่คือใคร?”มีคนพูดด้วยเสียงกระซิบจากด้านข้าง “คุณดอนน์มอบหมายให้คุณ คุณทำให้เขาขุ่นเคืองหรือเปล่า? เขาโยนเกือบทุกอย่างในแผนกให้คุณ คุณอาจต้องทำงานล่วงเวลาในวันนี้…”แอเรียนไม่ได้พูดอะไรโดยที่เดาได้ว่านี่คือการแก้แค้นที่อาฆาตของเขาสำหรับการปฏิเสธและความอับอายเมื่อวาน เธอนั่งลงเพื่อทำงานตามเธอได้รับข้อความระหว่างรับประทานอาหารกลางวันซึ่งอ่านว่า “ฉันเป็นแม่ของแอรี๋ คินซีย์ เจอกันหน่อย ฉันจะรอคุณที่มอคค่าคาเฟ่”เมื่อค้นหาความทรงจำของเธอ แอเรียนจำชื่อ แอรี่ คินซีย์ ไม่ได้เธอจึงตอบว่า “ดิฉันไม่รู้จักแอรี่ คินซีย์ ค่ะ”เธอได้รับอีกข้อความสั้น ๆ “ฉันรู้จักคุณก็เพียงพอแล้ว แล้วเจอกันที่นั่น”ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดใบหน้าของผู้หญิงที่มาร์ค เทรมอนต์ พามาที่สนามบินก็ผุดขึ้นมาในความคิดของแอเรียนราวกับว่ากำลังนี้ล่อลวงเธอด้วยความสงสัยเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน แอเรียนก็ออกจากห้องทำงานไปที่มอคค่าคาเฟ่่ ลูกค้าเป็นกลุ่มคนชั้นกลางถึงชั้นสูงบรรยากาศจึงเงี
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 34 รังเกียจ
กลับไปที่ทำงาน แอเรียนไม่สนใจการปั่นป่วนที่มาจากในท้องของเธอ จิตใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับการมองเห็นใบหน้าของเฮเลน คาเมราน เธอไม่เคยคิดเลยว่าแม่ที่เสียไปนานจะปรากฏตัวในชีวิตของเธอเช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าเธอโกรธหรือรังเกียจ แต่เธอก็ประสบกับกระแสแห่งอารมณ์ในตัวเธอเนื่องจากเป็นเวลาหลายปีมาแล้ว แอเรียนจึงดูแตกต่างออกไป เฮเลน คาเมราน จำเธอไม่ได้ แต่เธอแยกแยะได้! ใบหน้าของเธอฝังลึกลงไปในความทรงจำของเธอมานานมีบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจเฮเลน คาเมราน จากไปเมื่อเธออายุได้หกขวบ แม้ว่าเธอจะแต่งงานใหม่ทันที แอรี่ คินซีย์ จะต้องอายุน้อยกว่าเธอเจ็ดปีโดยไม่คำนึงเลย ดูเหมือนว่าแอรี่ คินซีย์ จะยังไม่บรรลุนิติภาวะ ...ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวโดยกำเนิดของ เฮเลน คาเมราน ก็คงไม่สามารถดูแลเธออย่างทุ่มเทในฐานะแม่เลี้ยงได้ แอเรียนเป็นอะไรสำหรับเธอ ... เแอรี่ คินซีย์ เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอใช่หรือไม่?!“แอเรียน วินน์ คุณวางแผนที่จะอยู่ที่นี่ทั้งคืนเพื่อทำงานล่วงเวลาใช่ไหม?” ไซมอนต์ ดอนน์ ดูเหมือนจะไม่ดีเมื่อเขาเข้ามาควบคุมโดยไม่มีอะไรทำอย่างที่เห็นแอเรียนกำลังพักผ่อนบนโต๊ะแอเรียนยืดตัวขึ้นและทำงานต่อไปโดยไม่มองไซมอน ดอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 35 โอกาศคืนนี้
“ดิฉันบอกคุณไปแล้ว ไปหามาร์ค เทรมอนต์ ถ้าคุณต้องการให้ฉันจากไป ฉันไม่พูดในเรื่องนี้ นอกจากนี้ฉันกำลังบอกคุณอย่างชัดเจนในตอนนี้ - ฉันจะไม่ไป! มาร์ค เทรมอนต์ เป็นสามีของฉัน เราแต่งงานกันแล้ว!”หลังจากที่เธอโวยวาย แอเรียนก็วิ่งเข้าไปในหิมะ น้ำตาสองไหลอาบแก้มสองข้างของเธอ การได้พบแม่ของเธอเช่นนี้ไม่พบกันจะดีเสียกว่าเธอไม่รู้ว่าเธอเดินมาไกลแค่ไหนเมื่อเสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลังเธอเมื่อคิดว่านั่นคือเฮเลน คาเมราน เธอก็เพิกเฉย เมื่อรถขับผ่านเธอ ไบรอัน เพียซ ก็โผล่หน้าออกมาจากหน้าต่าง“นายหญิง ขึ้นมาสิครับ”แอเรียน เช็ดน้ำตาที่แห้งบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัวและมองไปที่เบาะหลัง มองเห็นโครงร่างของ มาร์ค เทรมอนต์ อย่างคลุมเครือเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกแช่แข็งและค่อย ๆ กลับคืนสู่ความอบอุ่นหลังจากเข้าไปในรถ ในช่วงเวลาที่ลังเลเธอถามว่า “คุณรู้ว่าแอรี่ คินซีย์ เป็นน้องสาวคนเล็กของฉันใช่ไหม? นี่เป็นการแก้แค้นของคุณด้วยหรือ?”“คุณสามารถคาดเดาได้ถ้าคุณต้องการ” มาร์ค เทรมอนต์ ตอบความเงียบเป็นสิ่งที่ยังคงอยู่ในรถ หลังจากนั้นไม่นานแอเรียนก็ร้องไห้“ฮ่าฮ่า… มาร์ค เทรมอนต์ จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนฉันเกลียดคุณ
บทล่าสุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
