แชร์

บทที่ 17

“วางใจได้เลย พวกเราไม่พูดออกไปแน่นอน เธอรีบพูดมาเถอะน่า”

ทุกคนรบเร้ากันใหญ่

เฉินย่ายิ้มเยาะและพูดว่า “ว่ากันว่าผู้จัดการเจิ้งหงในตอนที่สัมภาษณ์ไอ้หนุ่มนั่นอยู่ ก็สร้างความยากลำบากขึ้นทุกรูปแบบ แล้วผลคือผู้อำนวยการฉู่ที่มาแอบมาดูงานโดยไม่บอกกล่าวก็ได้มาเห็นเข้า ผู้อำนวยการฉู่ท่านโกรธมาก และเรียกรองผู้อำนวยการหลินมาเป็นพิเศษ จากนั้นผู้จัดการเจิ้งหงก็ถูกตำหนิยกใหญ่”

ทันใดนั้นหวังซวี่ก็ตระหนักขึ้นได้ “ฉันก็ถึงว่า ทำไมตอนที่ลุงของฉันเห็นฉันก็รู้สึกราวกับเห็นศัตรูที่ไปฆ่าพ่อของเขา ทั้งยังพูดด้วยว่าฉันเกือบทำให้เขาตาย นั่นเป็นเพราะผู้จัดการฉู่ที่ได้รับการแต่งตั้งขึ้นใหม่มาเห็นเข้านี่เอง”

“รั่วเวย เธอก็ได้ยินหมดแล้วใช่ไหมล่ะ? เรื่องนี้โทษผมไม่ได้นะ ต้องโทษโชคชะตาของไอ้หนุ่มนั่น”

“นับว่าหนุ่มนั่นโชคดี” สีหน้าของถังรั่วเวยดูแย่อย่างหาที่เปรียบมิได้

หวังซวี่พูดปลอบขึ้นว่า “เธอวางใจเถอะ ผมจะหาเหตุผลมาไล่ไอ้หนุ่มนั่นออกไปทีหลังเอง”

ในไม่ช้า ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว หวังซวี่จะต้องไปเจรจาสัญญา และจะพาถังรั่วเวยกับคนอื่น ๆ ไปดูงานด้วย

เดิมทีฉู่เฉินไม่ได้วางแผนที่จะไปด้วย แต่พอเห็นว่าถังรั่วเวยไปด้วย เขาจึงต้องตามไปด้วยเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วใครให้เขาไปสัญญากับถังไห่ซานว่าจะดูแลถังรั่วเวยกันล่ะ

หลังจากที่ทุกคนขึ้นรถเบนซ์ E300 ของหวังซวี่ไปแล้ว แถวข้างหลังก็ยังเหลือเพียงที่นั่งเดียว

หวังซวี่ขวางฉู่เฉินเอาไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยามว่า “โทษทีนะฉู่เฉิน รถคันนี้ของผมเพิ่งซื้อมาใหม่ คุณขึ้นมานั่งแล้วจะทำให้รถของผมสกปรกเอาได้ ถ้าเช่นนั้นคุณเรียกแท็กซี่ไปดีไหม? โลเคชั่นคือห้องส่วนตัวหมายเลข 802 ของโรงแรมรอยัล”

“หวังซวี่พูดถูกเลย คนบ้านนอกคนนี้มีคุณสมบัติอะไรที่จะมานั่งเบนซ์กันล่ะ”

“ฉู่เฉิน ถ้าคุณไม่มีเงินเรียกแท็กซี่ ผมให้คุณได้หนึ่งร้อยบาทนะ”

เฉินย่าและกัวรุ่ยหัวเราะอย่างมีความสุขออกมา ราวกับว่าพวกเขากำลังดูตัวตลกตัวหนึ่งอยู่

ฉู่เฉินพูดอย่างไม่สนใจว่า “พวกคุณไปกันก่อนเถอะ ผมจะตามไปทีหลัง”

หวังซวี่ผิวปากใส่เขาอย่างภาคภูมิใจ แล้วเหยียบคันเร่งขับออกไปทันที

ถังรั่วเวยเห็นฉู่เฉินยืนอยู่ริมถนนตามลำพังผ่านกระจก ก็แสดงอาการทนไม่ได้ออกมา แต่แล้วเธอก็ส่ายหน้าไปมา

ถังรั่วเวยนะถังรั่วเวย

ในเมื่อเธอไม่ชอบหนุ่มคนนี้ งั้นก็พยายามทำตัวไร้ความปรานีหน่อยละกัน อย่าไปให้ความหวังกับเขาเลย

สิบกว่านาทีต่อมา ฉู่เฉินก็เรียกแท็กซี่มาถึงยังหน้าทางเข้าของโรงแรมรอยัล

ในขณะที่เขากำลังจะเข้าไป ทันใดนั้นก็มีแสงแฟลชของกล้องถ่ายรูปมาจากด้านข้าง

ฉู่เฉินหันกลับไป เห็นเพียงชายสวมหมวกแก๊ปคนหนึ่งอยู่ห่างออกไปสิบเมตร กำลังยกกล้องขึ้นมาถ่ายเขาเอาไว้ และเมื่อเห็นว่าตัวเองถูกเห็นเข้าแล้ว ชายคนนั้นก็รีบวิ่งหนีไปทันที

แต่ผลนั้นชัดเจน ว่าฉู่เฉินสามารถจับเขาเอาไว้ได้โดยไม่ต้องพยายามอะไรมาก “พูดมา ว่าทำไมมาแอบถ่ายผม?”

“ใคร……ใครแอบถ่ายคุณกัน คุณอย่ามาพูดมั่ว ๆ นะ” ชายหนุ่มพูดอย่างหลบเลี่ยงสายตา

“งั้นเหรอ?”

ฉู่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณเชื่อไหมว่าตอนนี้ผมสามารถเปลื้องผ้าคุณได้ แล้วก็จะโยนคุณที่เปลือยเปล่าลงบนถนนน่ะ?”

“พี่ชาย อย่า……” ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ตกใจ และรีบพูดความจริงขึ้นว่า “คือแบบนี้ครับ ตระกูลฉินให้เงินรางวัลห้าล้าน ให้ผมหาตัวคุณ คุณไม่รู้หรอก ว่าปาปารัสซี่ทั้งหนานเจียงต่างก็บ้ากันไปหมดแล้ว……”

เขาหยิบรูปถ่ายอีกใบออกมาจากกระเป๋าและปรากฏว่าเป็นภาพของฉู่เฉินในกล้องวงจรปิดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งโดนคนใช้เทคโนโลยีล้างออกมาเป็นภาพถ่าย

“ตระกูลฉินเหรอ?”

ฉู่เฉินจึงตระหนักขึ้นมาได้

เห็นได้ชัดว่าวิธีการก่อนหน้านี้ของเขาในโรงพยาบาลทำให้ทุกคนในตระกูลฉินตกใจมาก

และเหตุผลที่พวกเขาตามหาตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก็เพราะว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถรักษาท่านปู่ของตระกูลฉินได้จนหายดี

“คุณกลับไปบอกคนของตระกูลฉิน อยากให้ผมรักษาน่ะได้ ให้พวกเขามาขอโทษผมด้วยตัวเอง ผมจะรออยู่ในห้องส่วนตัวหมายเลข 802 ของโรงแรมรอยัล”

หลังจากฉู่เฉินปล่อยชายหนุ่มไปแล้ว เขาก็ไม่พูดอะไรอีกแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมรอยัล

ชายหนุ่มคนนั้นรีบกดเบอร์แล้วโทรออกไป

ภายในโรงพยาบาล ฉินปิงเยว่เดินไปมาอยู่หน้าประตูห้อง เธอขมวดคิ้วแน่น และใบหน้าก็ดูซีดเซียว

ข่าวที่คุณปู่อาการไม่ค่อยดีได้แพร่กระจายออกไป จนอดีตหุ้นส่วนทางธุรกิจของตระกูลฉินต่างก็ยุติความร่วมมือกับพวกเขา และฝั่งคู่แข่งทางธุรกิจก็ได้โจมตีอุตสาหกรรมของตระกูลฉินอย่างรุนแรง……

พูดได้เลยว่า ตอนนี้ตระกูลฉินทั้งหมดต่างตกอยู่ในอันตราย และมีเพียงชายผู้นั้นเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเขาได้

ดังนั้นภายในเวลาเพียงสิบกว่าชั่วโมงสั้น ๆ นี้ ตระกูลฉินจึงใช้ความสามารถมาตามหาฉู่เฉินอย่างบ้าคลั่ง แต่ที่น่าเสียดายสำหรับพวกเขาคือ ฉู่เฉินดูเหมือนจะหายไปจากโลกนี้ อย่างไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ เอาไว้เลย

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status