LOGINShare
บทที่11
Last Updated:
2025-03-30 13:37:00บทที่11
จูล่งวนเวียนอยู่ภายในจวนสกุลจูตั้งแต่กลับมาถึง หลังจากแจ้งข่าวเรื่องงานให้กับครอบครัวทราบแล้ว พรุ่งนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงฉลอง แต่ใจของเขานั้นกลับไปที่เมืองหลวงเรียบร้อยแล้ว
‘นางจะแต่งกับใคร’
เขาในตอนนี้แม้อายุจะถึงวัยแต่งงานแล้ว แต่บิดามารดาก็ไม่เคยบังคับ ของเพียงให้แต่กับคนที่รักก็เพียงพอจึงไม่เคยพูดหรือเร่งเร้าใดๆ
เคยคิดที่จะให้บิดาไปสู่ขอนาง แม้ว่าสกุลจูเป็นคหบดีร่ำรวยไม่น้อยหน้าผู้ใด แต่เท่าที่สืบมา จื่อเหลียงเจ้ากรมอารักษ์บิดาของจื่อรั่วต้องการให้นางแต่งกับขุนนางเพื่อเส้นสายในราชสำนัก อีกข้อคือตัวเขาเองยังไม่พร้อมจะดึงนางมาสู่ทางที่ไม่แน่นอน หากเขายังไม่สามารถกระชากคนผู้นั้นลงมาจากหอคองาช้างได้ เขาก็ไม่ควรจะดึงนางเข้ามาเสี่ยงกับอัตราย
ที่ผ่านมาเห็นจื่อเหลียงทิ้งขว้างนางไว้ฝูโจ ส่วนนางนั้นก็ไร้ซึ่งบุรุษข้างกาย เขาเลยคิดอ่านไปเองว่าวันที่ทำการสำเร็จจะไปสู่ของนาง และบิดานางจะไม่มีวันปฏิเสธเขาแน่นอน
แต่มันผิดพลาดไง ใคร ใครมันไปบังอาจไปสู่ขอนางตัดหน้าเขา
“องค์ ชะ… คุณชายจู ม้าเร็วจากเมืองหลวงขอรับ”
จูล่งหันขวับไปตามทิศทางของเสียงในเงามืด ขึงตามองคนที่เรียกตนเอง องค์รักษ์เงาแทบหาเสียงตนเองไม่เจอ เพราะมีหน้าที่อารักขาอยู่ไกลๆเท่านั้นไม่เคยเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้ นี้เป็นหนแรกที่ได้ถวายงานจคงเผลยหลุดปากเกือบเรียกฐานะที่แท้จริงของเจ้านายตน พอยื่นจดหมายให้ก็รีบกระโดดหายไปในเงามืดทันที
‘นางจะแต่งงานในอีก 5 วัน กับคุณชายซานซีหาว บุตรชายคนเล็กของเสนาบดีฝ่ายซ้าย
เจ้าอย่ากังวลใจไปข้าไม่ทำให้เจ้ผิดหวัง ข้ากับนางตอนนี้เป็นสหายกัน นางแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการแต่งงาน และข้ากับลูกน้องของเจ้าจะช่วยให้นางสมปรารถนา
ข้าเป็นสหายที่ดีขนาดนี้หวังว่าเจ้ากลับบ้านครั้งนี้จะเลียบๆเคียงเรื่องของข้าให้น้องสาวของเจ้าฟังบ้าง
หลิวเสวี่ยอวี้’
“เฮอะ” จูล่งแค่นขำ รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก 2วันนี้มานี้เขาเครียดยิ่งกว่าตอนเตรียมตัวสอบเข้าสังกัดองครักษ์ในวังหลวงเสียอีก แต่หากหลิวเสวี่ยอวี้บอกจะจัดการให้เขาก็เบาใจ แต่น่ะ ไอ้เพื่อนคนนี้มันทำดีหวังน้องสาวเขาทำไมเขาจะไม่รู้
“พี่ใหญ่ท่านเผาอะไร” เสียงดรุณีน้อย แว่วดังมาก่อนตัว
แม้ใจความในจดหมายจะไม่ใช่ความลับแต่จูล่งก็โยนกระดาษลงในเตาให้ความร้อนจากถ่านเผาไหม้กระดาษเป็นจุล ก่อนจะหยิบจอกรินน้ำชาให้ผู้มาใหม่ มือหนาตบแปะๆที่เก้าอี้ตัวใกล้ ให้น้อยน้องนั่งลงเคียงข้าง
“เจ้ามาเงียบเชียบ สมกับที่พี่สอนเจ้าเองกับมือ” จูล่งยื่นจอกน้ำชาให้น้องห้าจูไป๋เสวี่ย น้องสุดท้องผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนทั้งสกุลจู
“ใช่ไหม ข้าเก่งขึ้นใช่ไหม ใช้วิชาตัวเบาแอบเข้ามาขนาดองครักษ์เกราะทองอย่างพี่ใหญ่ยังไม่รู้ตัว” จูไปเสวี่ยหัวเราะคิกคัก รู้สึกภูมิใจกับฝึกมิอของตนไม่น้อย
คุณชายใหญ่ยกมือหนาลูบศีรษะน้องน้อยแผวเบา
“น้องห้า พี่อยากถามเข้าอีกครั้งเจ้าอยากไปอยู่ในวังหรือไม่”
คนตัวเล็กเพียงยิ้มบางเปล่งเสียงนุ่มละมุนเสนาะหูเฉกเช่นทุกครั้ง
“ข้ายืนยันคำเดิมขอเลือกอยู่กับท่านพ่อและท่านแม่ใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไป”
แม้ไม่รู้ว่าความหมายที่แท้จริงว่าพี่ใหญ่ถามคำถามเล่านี้หลายครั้งหลายหนเพื่อการใด แต่จูไปเสวี่ยก็เพียงยิ้มรับและตอบกลับเหมือนทุกครั้ง ชีวิตในวังนางไม่ของย่างกลายเข้าไปพบพานมันอีกแล้ว ชาติเดียวก็เกิดพอแล้ว ในเมื่อชาตินี้มีโอกาสได้เลือกเหตุใดนางจะเลือกกลับไปตกนรกหลังกำแพงวังนั้นอีกกันเล่า
“ดึกแล้วเจ้ากลับเรือนนอนเถอะ พี่จะเข้านอน”
จูล่งเดินออกมาส่งน้องห้าที่หน้าเรือนนอน มองร่างบางเดินไกลออดไปจนหลับตา เขายังจำครั้งแรกที่เอ่ยถามนางได้ดี ตอนที่ตัวเขานั้นรู้ฐานะที่แท้จริงของตนเองและคนในครอบครัว
‘น้องห้าหากเลือกได้ระหว่างเป็นองค์หญิงแต่งตัวสวยๆ อยู่ภายในวัง กับเป็นหญิงสาวชาวบ้าน เจ้าจะเลือกอะไร’ จูล่งในวัย 15 เอ่ยถามน้องสาววัย 10 ขวบ เขาคิดว่าเด็กอายุเท่านี้ต้องตอบว่าอยากแต่งตัวสวยๆ อยู่อย่างหรูหรา
‘ข้าขอเลือกอยู่กับท่านพ่อและท่านแม่ใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไป’
นั้นเองที่เขาตัดสินใจที่จะหันหลังให้วังหลวง ตอนนั้นแม้สกุลเจียวจะรับปากว่าจะหนุนเขาขึ้นเป็นฮองเต้ แค่ตัวสกุลเจียวยังเอาตัวแทบไม่รอด แล้วจะมาหนุนอะไรเขาได้ หากเขาอยากได้บัลลังก์ ทุกคนภายสกุลจูย่อมอยู่อย่างไม่สงบสุข
แต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด คือวันที่เขาเจอกับหลิวเสวี่ยอวี้ที่โรงหมอ เขาอาสาพาหลิวเสวี่ยอวี้ไปส่งที่แคว้นฉู่ จึงได้รับรู้ความจริงว่า ฮองเต้หลงกำลังจะก่อสงครามกับแคว้นฉู่ หากเกิดสงครามผู้คนย่อมล้มตายมากมาย คนที่เดือดร้อนมากที่สุดคือชาวบ้าน หากแพ้สงครามย่อมถูกเกณฑ์ไปเป็นทาส หยิ่งตู่อยู่ติดชายแดนย่อมถูกโจมตีก่อนใคร ครอบครัวของเขาทั้งหมดคงไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุข อำนาจเท่านั้นที่จะปกป้องคนที่เขารักเอาไว้ได้ จูล่งจึงเลือกเดินทางที่อัตราย แต่ตัวเขานั้นไม่ได้คิดการเพียงคนเดียว ยังมีสหายต่างแค้วน และสกุลเจียวหนุนหลังในเงามืด และสิ่งที่จำทำให้บรรลุเป้าหมายคือการอยู่ให้ใกล้กับศัตรูมากที่สุด และตอนนี้เขาทำได้แล้ว เรียกว่ายืนหายใจรดต้นคอคนผู้นั้นก็ว่าได้
Related chapters
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่12
บทที่12จื่อรั่วมองขวาทีซ้ายทีอยู่เป็นนานสองนาน พรุ่งนี้เช้าสกุลซานจะส่งแม่สื่อมายังจวนของนาง แต่ที่นางกำลังสงสัยอยู่ในตอนนี้ก็คือ เหตุใดจึงมีบุรุษร่างยักษ์ถึง 2 คนนั่งอยู่ในเรือนของนาง “คุณชายหลิว ข้าว่าไปคุยที่โรงน้ำชาจะดีกว่า” ก็….มันรู้สึกพิลึกอย่างไรก็ไม่รู้สิ ถึงจะมีแม่นมอยู่แต่นางก็ไม่ได้สนิทกับบุรุษทั้งสองตรงหน้าขนาดนั้น แล้วที่สำคัญทั้งสองยังไม่ได้เข้าทางประตูจวน แต่กระโดดข้ามกำแพงเข้ามานะสิหลังจากหลายวันก่อนออกไปสืบข่าวว่าที่สามีทำให้ได้รู้จักกับคุณชายหลิวเสวี่ยอวี้ ด้วยความที่อยากรู้เรื่องของคุณชายซานอีกทั้งคนโรงน้ำชาคนก็พลุกพล่าน จึงยอมตามไป ได้รู้เรื่องของตระกูลซานอีกมากมาย จึงรู้ว่าตนนั้นหากแต่งเข้าไปชีวิตหามีความสงบสุขไม่ นอกจากอนุหลายคนแล้ว แม่สามียังเป็นถึงป้าของพระสนมนางหนึ่งของฮองเต้อองค์ปปัจจุบันเจ้ายศเจ้าอย่าง สนทนาปราศรัยกันอยู่ครู่ใหญ่ ก็รู้สึกถูกคอจึง อีกทั้งคุณชายหลิวยังอาสาจะช่วยนางคิดวิธีที่ไม่ต้องออกเรือนไป ฝแต่งงานกับชายมักมากเช่นนั้นแถมนางยังไม่ต้องคิดหาวิธีผ่านกลับเข้ามาทางประตูจวนอีกด้วย เพราะคุณชายหลิวนอกจากจะเป็นพ่อค้าแล้วยังมีวรยุทธ พานางกระโดดข้า
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่13
บทที่13“นางเป็นใคร” ซานชีหาวแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ หลังจากที่ได้พบจื่อรั่วอีกครั้ง“จื่อรั่ว บุตรสาวคนโตของข้าเอง” เป็นจื่อเหลียงที่ตั้งสติได้กาอนใครแม้จะตกใจใบหน้าของบุตรสาว แต่ก็ต้องเอ่ยแนะนำตามธรรมเนียม “แต่ๆ..ตอนที่ข้าพบนางที่ฝูโจ นางไม่ได้มีตุ่มหนองตามใบหน้าแบบนี้” คุณชายซานมองใบหน้าสตรีตรงหน้าอีกเพียงชั่วแวบก่อนจะเบื่อนหน้าหนี สยอดสยองเกินทน นั้นๆน้ำเหลืองใช่ไหมที่ไหลออกมาจากตุ่มบนหน้านาง “คุณชายซาน” จื่อรั่วหยอบกายลงอย่างงดงาม คลี่ยิ้มให้แขกฝ่ายชายและแม่สื่อ “กะ..เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเจ้า”“ข้าดื่มน้ำในจวน เช่นเดียวกับทุกคนในจวน ท่านพ่อท่านแม่ใหญ่และบ่าวพากันท้องร่วง ขอเองก็ท้องร่วงเช่นกันแต่ไม่คิดว่าข้านั้นจะอาการหนักกว่าคนอื่น พอตื่นมาก็เกิดคันตามร่างกาย จนเป็นตุ่มขึ้นไปทั้งตัวแบบนี้” จื่อรั่วเดินตามแรงประคองของแม่นมจางไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตัวก่อนจะเกาเบาๆที่ข้างแก้ม ราวกับว่าคันจนอดไม่ไหว“เจ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่รีบมาบอก” จื่อเหลียงแทบจะทุบโต๊ะ นางป่วยจนใบหน้าเน่าเฟะแต่ไม่ให้คนมาบอก มาพูดอะไรตอนนี้ต่อหน้าแขก ใครได้ยินจะหาว่าเขานั้นไม่ดูแลหาหมอมารักษาบุตรสาว“ท่านพ่อ ท
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่14
บทที่14“ข้าตีบทแตกใช่ไหม”ทันทีที่ก้าวขาเข้าประตูเรือนนอนก็พบบุรุษร่างยักษ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว จูล่งไม่ได้เพิ่งมาแต่ยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก ช่วยนางแต่งแผลตามใบหน้าและแขนจนรุ่งสาง พอเรียบร้อย เชิญให้กลับไปนอนก็ไม่ยอม บอกจะรอดูว่าแผนการทั้งหมดจะสำเร็จหรือไม่ ส่วนคุณชายหลิวพอฟ้าส่างก็ขอตัวกลับไปนอนทันที“ตอนเจ้าเกาแขน สมจริงมากทีเดียว ก็เล่นไม่อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน มันก็ต้องคันเป็นธรรมดา” จูล่งยกชาจิบราวกับว่าเรือนนอนนี้เป็นของตน ส่วนผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่เป็นเพียงแขก ข้าเพิ่งเข้ามาก่อนนางเพียงนิดเดียว เพราะตามไปลุ้นอยู่บนต้นไม้ข้างเรือนรับรอง กว่าแผนเสียโฉมจะไม่สำเร็จ“บ้าเสีย ท่านอยู่กับข้าทั้งคืนก็ไม่อาบน้ำเหมือนกันล่ะ” จื่อรั่วก้าวฉับๆ มานั่งเคียงข้างบุรุษร่างยักษ์ มาว่านางคันเพราะไม่อาบน้ำได้ยังไง นางเกาตามบทหรอก อาจจะมีคันจริงบ้างก็ไอ้กาวบ้านี้คันน้อยเสียเมื่อไร หยุยหยับไปทั้งตัว มือบางรับผ้าชุบน้ำอุ่นจากแม่นมมาเช็ดตามใบหน้าและแขน เพื่อให้กาวที่ทาไว้ละลายง่ายต่อการแกะ“ตอนแผลแตกสมจริงมากนะเจ้าค่ะ ข้ายังตกใจเลย” แม่นมจางถืออ่างน้ำอุ่นพร้อมผ้าขาวบางเดิมตามหลังเข้ามา
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่15
บทที่15สตรีนางหนึ่งก้าวเข้ามายังเหลาตงฟาง เสี่ยวเอ้อรีบรีบเข้ามาต้อนรับ ดูเหมือนการต้อนรับแขกทั่วไปหากเสี่ยเอ้อไม่เรียกชื่อเสียงเรียงนามของนางถูกต้อง“คุณหนูจื่อ คุณชายหลิวรอท่านที่ห้องชั้นสอง เชิญทางนี้”จื่อรั่วขมวดคิ้วจนหน้านิ้ว เหตุใดมีคนรู้จักนางโดยที่ยังไม่ได้แนะนำตัว อีกทั้งวันนี้นางเดินออกทางประตูใหญ่โดยขออนุญาตบิดาว่าจะมาโรงหมอกับแม่นม จึงใช้ผ้าปิดหน้าครึ่งหนึ่ง ส่วนบริเวณที่พ้นผ้าออกไปนางแปะเอากาวไม้ตุ่มเอาไว้ 4-5อัน จะได้ไม่เป็นที่ผิดสังเกตของคนในจวน“เสี่ยวเอ้อ รู้จักข้าด้วยหรือ”“คุณหนูที่ถูกยกเลิกการหมั้นหมายเพราะมีตุ่มหนองขึ้นบนใบหน้า ในเมืองหลวงมีเพียงคุณหนูตระกูลจื่อ จื่อรั่วเพียงคนเดียว” นิ้วหยาบกร้าน ชี้ไปยังหน้าผากที่มีตุ่มหน้าเกลียดหลายจุด ก่อนจะมองด้วยแววตาเวทนา ได้ข่าวว่าเดิมนางนั้นงดงามจนคุณชายซานซีหาวเพ้อหา บุรุษที่ไม่คิดจะแต่งฮูหยินเอก กลับยอมส่งเทียบหมั้นหมายไปหานาง ไม่คิดว่านางจะวาสนาน้อยล้มป่วยมีตุ่มขึ้นตามร่างกายจนน่าเกลียด เลยถูกถอนหมั้น จะโทษคุณชายซานก็ไม่ได้ หากเป็นเขาเองให้มีเมียอัปลักษณ์ไม่มียังจะดีกว่า“ข่าวลื่อช่างน่ากลัว” ร่างบางเดินตามเสี่ยเอ้อข
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่16
บทที่16หลังจากทานอาหารเรียบร้อยจูล่งจึงอาสาไปส่งจื่อรั่ว แต่นางไม่อยากให้คนในสกุลจื่อรู้ว่านางรู้จักคนในเมื่อหลวงไวขนาดนี้ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ ขนาดเรื่องนางถูกยกเลิกหมั้นหมาย เพียง 1วันก็เป็นข่าวไปทั่วเมืองหลวง เหลาอาหารคือจึดกระจายข่าวสารยิ่งกล่าวตลาดเสียอีก มิน่าเล่าพี่หลิวจึงเปิดสำนักขายข่าวด้วย ทำหลายอย่างหัวการค้าเสียจริง “งั้นข้าส่งเจ้าตรงนี้” ข้าส่งเจ้าที่หน้าเหลา แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าแอบตามไปส่งเจ้าไม่ได้ บุรุษที่ได้ฉายาแป๊ะยิ้มจากสตรีในดวงใจ ยืนเคียงคู่กับสหายอยู่หน้าเหลา สาวๆน้อยใหญ่ต่างพากันส่งสายตาให้ หวังให้คุณชายหลิวหรือองค์รักษ์จูหันมาสบตา วันนี้ก็กินข้าวอิ่มทิพย์แล้วคล้อยหลังจากที่จื่อรั่วเดินออกไปไม่นาน จูล่งก็หายไปไม่ต้องเดาให้อยาก จากหน้าทางเข้าเหลา คงแอบตามไปส่งนางกลับให้ถึงจวนอย่างปลอดภัยหลิวเสวี่ยอวี้ ทำเพียงยักไหล่แล้วเดินขึ้นไปชั้นสามของเหลา ตัวเขานั้นไม่ใช่เจ้าของเหลาตงฟางหรอก เจ้าของที่แทนจริงคือสกุลจูต่างหาก จูล่งให้น้องชายมาว่าแบบแปนและวางแผนธุรกิจเอาไว้ให้ทั้งหมด แม้กระทั้งผูดูแลเหลาก็เป็นคนที่ผ่านการฝึกมาจากเหลาของสกุลจู เพียงแค่ออกหน้า เพราะคนในเมือง
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทนำ
บทนำ‘คอยดูนะ ข้าจะให้เจ้าชดใช้ร้อยเท่าพันเท่า จู่ล่งไอ้คนไร้คุณธรรม’จื่อรั่ว อยากจะตะโกนด่าคนที่ที่สั่งให้นางมานั่งแอบซุ่มในพุ่มไม้กลางดึกดื่น อดหลับอดนอน แถมยุงก็กัด แต่ก็ทำได้เพียงแค่ก้นด่าผู้ว่าจ้างในใจเท่านั้น เพราะหากเสียงดัง คนที่กำลังถูกนางจับตาอยู่ได้รู้ตัวแน่นอนมือบางคว้าดึงทึ้งต้นหญ้าใบ้ไม้ที่ไม่รู้เรื่องราว เพื่อระบายอารม ไม่เขาใจว่าทำไม องครักษ์จู่ล่ง ต้องให้นางมาเฝ้าองค์หญิงเหม่ยฮวาในคืนนี้ด้วย หลังจากที่เฝ้าสืบข่าวขององค์หญิงมาตลอด 1 เดือน นางไม่เห็นว่าองค์หญิงจะมีบุรุษใดที่หมายปอง อีกทั้งองค์หญิงอายุเพียง 15 หนาวเท่านั้น เจ้านายขององค์รักษ์จูหวังสูงอยากเป็นราชบุตรเขย ถึงกับต้องจ้างวานให้นางมาคอยสอดส่องรายงานเรื่องราวขององค์หญิงเพื่อหวังพิชิตใจพระองค์ พอนึกถึงเรื่องการแต่งงาน ใบหน้างามก็สลดลงทันที สตรีที่นั่งยองๆกอดเข่าอยู่ในพุ่มดอกกุหลาบ พยามยามทำตัวแนบชิดกลมกลืนเข้าไปในพุ่มดอกไม้ให้มากที่สุด นางคือคุณหนูจื่อรั่ว คุณหนูใหญ่สกุลจื่อ ตอนนี้นางอายุเกิน 22 แล้ว เลยวัยแต่งงานมาหลายปี ไม่ใช่ไม่มีชายใดมาสู่ขอ ตั้งแต่งเข้าพิธีปักปิ่นนางก็มีคุณชายจากหลายตระกูลมาเกี้ยวพาไม่ขา
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่1
บทที่1มือบางสั่นเทาค่อยๆรับจดหมายจากแม่นม ค่อยๆคลี่อ่านด้วยใจระทึก หวังให้มันเป็นเพียงจดหมายถามสาระทุกข์สุขดิบจากบิดาเท่านั้น แต่คราวนี้ไม่ได้มีเพียงจดหมาย แต่มีคณะเดินทางมากับจดหมายด้วยแต่เมื่ออ่านไปได้เพียงไม่กี่ตัวอักษรน้ำตาก็หยดลงจดหมายจนเปียกปอน ร่างบางสั่นเทาจื่อรั่ว แม้นางนั้นจะเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อ บุตรสาวของเจ้ากรมอารักษ์ แต่กระนั้นนางก็เป็นเพียงบุตรสาวของฮูหยินรองเท่านั้น หลังจากมารดาเสียชีวิต ฮูหยินเอกย่อมไม่คิกจะปล่อยให้ลูกสาวของคนที่ค่อยทิ้มแทงหัวใจอยู่ในจวนเดียวกัน จื่อฮูหยินส่งนางมาอยู่หมู่บ้านใกล้จากเมืองหลวงทันทีที่มารดาของจื่อรั่วเสียชีวติ ตอนนี้จิ่อรั่วอายุเพียง 8 หนาวเท่านั้น จื่อฮูหยินให้เหตุผลว่านางนั้นแพ้ท้องหนัก ไม่อาจดูแลเด็กในวัยกำลังซุกซนอย่างจิ่อรั่วได้ บิดาที่เป็นเพียงที่พึ่งเดียวก็ไม่เคยคิดจะเหลี่ยวแล เพราะเกรงใจฮูหยินเอกตราบวันนั้นจนวันนี้ ก็ล่วงเลยมา 10 ปี คนตระกูลจื่อไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยี่ยนนางเลยซักครั้ง จดหมายมาเขียนมาเพียงถามข่าวคราว และส่งเบี้ยหวัดมาให้ทุกๆเดือน แต่ไม่มีครั้งใดที่บอกให้นางกลับเมืองหลวงได้ นางเองก็หมดความหวังที่จะกลับไปแ
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่2
บทที่2แม่นมจางวิ่งวุ่นไปทั่วจวน สั่งงานสาวใช้และคนงาน เช็คข้าวของที่ต้องตระเตรียมขนย้ายกลับเมืองหลวง แม้ว่าคุณหนูใหญ่จะสั่งเอาไว้ว่าให้พวกสาวใช้และคณะที่เดินทางมาจากเมืองหลวงทั้งหมดจัดการ แต่นางงก็ยังไม่วางใจ“นั้นโต๊ะเครื่องแป้งของคุณหนู พวกเจ้าขนระวังๆ หน่อย หากมีอะไรเสียหาย ข้าจะให้นายท่านลงโทษพวกเจ้า” นิ้วเหี่ยวหย่น ชี้ไม่ชี้มือเป็นพันละวันเมื่อเห็น บ่าวชายสองคนยกโต๊ะที่คุณหนูใช้แต่งหน้าทำผมทุกเช้าอย่างไม่ออมแรง จนกระจกทองเหลืองบานใหญ่สั่นไหวหวิดจะล่วงหล่นลงมา หาเป็นโต๊ะเครื่องแป้งปกติแล้ว ด้วยกำลังการยกเพียงเท่านี้คงไม่เสียหายอันใด แต่สำหรับข้าวของของคุณหนูของนางนั้นเป็นสิ่งของที่ใช้งานมาแล้วร่วม 10 ปีไม่เคยได้ซื้อเปลี่ยนด้วยเบี้ยหวัดที่ถูกส่งมาให้นั้นเพียงพอสำหรับใช้ในชีวิตประวันสำหรับ หนึ่งสตรีหนึ่งบ่าวรับใช้อย่างนางเท่านั้น แม้อยู่ห่างไกลจื่อหฮูหยินก็ยังไม่เคยคิดเมตตา บุตรสาวอีกคนของสามีเลยสาวใช้ต่างพากันเบ้ปาก เชอะของเก่าๆ พวกนี้ จะให้มาทะนุถนอมอะไรหนักหนา ของใช้ในเรือนพวกนางยังดูดีกว่าเสียอีก หากไม่ได้รับคำสั่งจากนายท่าน ว่าจะต้องพาคุณหนูใหญ่กลับไปอย่างสงบที่สุด พวกนางไม่ม
Last Updated : 2025-03-27
Latest chapter
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่16
บทที่16หลังจากทานอาหารเรียบร้อยจูล่งจึงอาสาไปส่งจื่อรั่ว แต่นางไม่อยากให้คนในสกุลจื่อรู้ว่านางรู้จักคนในเมื่อหลวงไวขนาดนี้ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ ขนาดเรื่องนางถูกยกเลิกหมั้นหมาย เพียง 1วันก็เป็นข่าวไปทั่วเมืองหลวง เหลาอาหารคือจึดกระจายข่าวสารยิ่งกล่าวตลาดเสียอีก มิน่าเล่าพี่หลิวจึงเปิดสำนักขายข่าวด้วย ทำหลายอย่างหัวการค้าเสียจริง “งั้นข้าส่งเจ้าตรงนี้” ข้าส่งเจ้าที่หน้าเหลา แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าแอบตามไปส่งเจ้าไม่ได้ บุรุษที่ได้ฉายาแป๊ะยิ้มจากสตรีในดวงใจ ยืนเคียงคู่กับสหายอยู่หน้าเหลา สาวๆน้อยใหญ่ต่างพากันส่งสายตาให้ หวังให้คุณชายหลิวหรือองค์รักษ์จูหันมาสบตา วันนี้ก็กินข้าวอิ่มทิพย์แล้วคล้อยหลังจากที่จื่อรั่วเดินออกไปไม่นาน จูล่งก็หายไปไม่ต้องเดาให้อยาก จากหน้าทางเข้าเหลา คงแอบตามไปส่งนางกลับให้ถึงจวนอย่างปลอดภัยหลิวเสวี่ยอวี้ ทำเพียงยักไหล่แล้วเดินขึ้นไปชั้นสามของเหลา ตัวเขานั้นไม่ใช่เจ้าของเหลาตงฟางหรอก เจ้าของที่แทนจริงคือสกุลจูต่างหาก จูล่งให้น้องชายมาว่าแบบแปนและวางแผนธุรกิจเอาไว้ให้ทั้งหมด แม้กระทั้งผูดูแลเหลาก็เป็นคนที่ผ่านการฝึกมาจากเหลาของสกุลจู เพียงแค่ออกหน้า เพราะคนในเมือง
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่15
บทที่15สตรีนางหนึ่งก้าวเข้ามายังเหลาตงฟาง เสี่ยวเอ้อรีบรีบเข้ามาต้อนรับ ดูเหมือนการต้อนรับแขกทั่วไปหากเสี่ยเอ้อไม่เรียกชื่อเสียงเรียงนามของนางถูกต้อง“คุณหนูจื่อ คุณชายหลิวรอท่านที่ห้องชั้นสอง เชิญทางนี้”จื่อรั่วขมวดคิ้วจนหน้านิ้ว เหตุใดมีคนรู้จักนางโดยที่ยังไม่ได้แนะนำตัว อีกทั้งวันนี้นางเดินออกทางประตูใหญ่โดยขออนุญาตบิดาว่าจะมาโรงหมอกับแม่นม จึงใช้ผ้าปิดหน้าครึ่งหนึ่ง ส่วนบริเวณที่พ้นผ้าออกไปนางแปะเอากาวไม้ตุ่มเอาไว้ 4-5อัน จะได้ไม่เป็นที่ผิดสังเกตของคนในจวน“เสี่ยวเอ้อ รู้จักข้าด้วยหรือ”“คุณหนูที่ถูกยกเลิกการหมั้นหมายเพราะมีตุ่มหนองขึ้นบนใบหน้า ในเมืองหลวงมีเพียงคุณหนูตระกูลจื่อ จื่อรั่วเพียงคนเดียว” นิ้วหยาบกร้าน ชี้ไปยังหน้าผากที่มีตุ่มหน้าเกลียดหลายจุด ก่อนจะมองด้วยแววตาเวทนา ได้ข่าวว่าเดิมนางนั้นงดงามจนคุณชายซานซีหาวเพ้อหา บุรุษที่ไม่คิดจะแต่งฮูหยินเอก กลับยอมส่งเทียบหมั้นหมายไปหานาง ไม่คิดว่านางจะวาสนาน้อยล้มป่วยมีตุ่มขึ้นตามร่างกายจนน่าเกลียด เลยถูกถอนหมั้น จะโทษคุณชายซานก็ไม่ได้ หากเป็นเขาเองให้มีเมียอัปลักษณ์ไม่มียังจะดีกว่า“ข่าวลื่อช่างน่ากลัว” ร่างบางเดินตามเสี่ยเอ้อข
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่14
บทที่14“ข้าตีบทแตกใช่ไหม”ทันทีที่ก้าวขาเข้าประตูเรือนนอนก็พบบุรุษร่างยักษ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว จูล่งไม่ได้เพิ่งมาแต่ยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก ช่วยนางแต่งแผลตามใบหน้าและแขนจนรุ่งสาง พอเรียบร้อย เชิญให้กลับไปนอนก็ไม่ยอม บอกจะรอดูว่าแผนการทั้งหมดจะสำเร็จหรือไม่ ส่วนคุณชายหลิวพอฟ้าส่างก็ขอตัวกลับไปนอนทันที“ตอนเจ้าเกาแขน สมจริงมากทีเดียว ก็เล่นไม่อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน มันก็ต้องคันเป็นธรรมดา” จูล่งยกชาจิบราวกับว่าเรือนนอนนี้เป็นของตน ส่วนผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่เป็นเพียงแขก ข้าเพิ่งเข้ามาก่อนนางเพียงนิดเดียว เพราะตามไปลุ้นอยู่บนต้นไม้ข้างเรือนรับรอง กว่าแผนเสียโฉมจะไม่สำเร็จ“บ้าเสีย ท่านอยู่กับข้าทั้งคืนก็ไม่อาบน้ำเหมือนกันล่ะ” จื่อรั่วก้าวฉับๆ มานั่งเคียงข้างบุรุษร่างยักษ์ มาว่านางคันเพราะไม่อาบน้ำได้ยังไง นางเกาตามบทหรอก อาจจะมีคันจริงบ้างก็ไอ้กาวบ้านี้คันน้อยเสียเมื่อไร หยุยหยับไปทั้งตัว มือบางรับผ้าชุบน้ำอุ่นจากแม่นมมาเช็ดตามใบหน้าและแขน เพื่อให้กาวที่ทาไว้ละลายง่ายต่อการแกะ“ตอนแผลแตกสมจริงมากนะเจ้าค่ะ ข้ายังตกใจเลย” แม่นมจางถืออ่างน้ำอุ่นพร้อมผ้าขาวบางเดิมตามหลังเข้ามา
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่13
บทที่13“นางเป็นใคร” ซานชีหาวแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ หลังจากที่ได้พบจื่อรั่วอีกครั้ง“จื่อรั่ว บุตรสาวคนโตของข้าเอง” เป็นจื่อเหลียงที่ตั้งสติได้กาอนใครแม้จะตกใจใบหน้าของบุตรสาว แต่ก็ต้องเอ่ยแนะนำตามธรรมเนียม “แต่ๆ..ตอนที่ข้าพบนางที่ฝูโจ นางไม่ได้มีตุ่มหนองตามใบหน้าแบบนี้” คุณชายซานมองใบหน้าสตรีตรงหน้าอีกเพียงชั่วแวบก่อนจะเบื่อนหน้าหนี สยอดสยองเกินทน นั้นๆน้ำเหลืองใช่ไหมที่ไหลออกมาจากตุ่มบนหน้านาง “คุณชายซาน” จื่อรั่วหยอบกายลงอย่างงดงาม คลี่ยิ้มให้แขกฝ่ายชายและแม่สื่อ “กะ..เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเจ้า”“ข้าดื่มน้ำในจวน เช่นเดียวกับทุกคนในจวน ท่านพ่อท่านแม่ใหญ่และบ่าวพากันท้องร่วง ขอเองก็ท้องร่วงเช่นกันแต่ไม่คิดว่าข้านั้นจะอาการหนักกว่าคนอื่น พอตื่นมาก็เกิดคันตามร่างกาย จนเป็นตุ่มขึ้นไปทั้งตัวแบบนี้” จื่อรั่วเดินตามแรงประคองของแม่นมจางไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตัวก่อนจะเกาเบาๆที่ข้างแก้ม ราวกับว่าคันจนอดไม่ไหว“เจ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่รีบมาบอก” จื่อเหลียงแทบจะทุบโต๊ะ นางป่วยจนใบหน้าเน่าเฟะแต่ไม่ให้คนมาบอก มาพูดอะไรตอนนี้ต่อหน้าแขก ใครได้ยินจะหาว่าเขานั้นไม่ดูแลหาหมอมารักษาบุตรสาว“ท่านพ่อ ท
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่12
บทที่12จื่อรั่วมองขวาทีซ้ายทีอยู่เป็นนานสองนาน พรุ่งนี้เช้าสกุลซานจะส่งแม่สื่อมายังจวนของนาง แต่ที่นางกำลังสงสัยอยู่ในตอนนี้ก็คือ เหตุใดจึงมีบุรุษร่างยักษ์ถึง 2 คนนั่งอยู่ในเรือนของนาง “คุณชายหลิว ข้าว่าไปคุยที่โรงน้ำชาจะดีกว่า” ก็….มันรู้สึกพิลึกอย่างไรก็ไม่รู้สิ ถึงจะมีแม่นมอยู่แต่นางก็ไม่ได้สนิทกับบุรุษทั้งสองตรงหน้าขนาดนั้น แล้วที่สำคัญทั้งสองยังไม่ได้เข้าทางประตูจวน แต่กระโดดข้ามกำแพงเข้ามานะสิหลังจากหลายวันก่อนออกไปสืบข่าวว่าที่สามีทำให้ได้รู้จักกับคุณชายหลิวเสวี่ยอวี้ ด้วยความที่อยากรู้เรื่องของคุณชายซานอีกทั้งคนโรงน้ำชาคนก็พลุกพล่าน จึงยอมตามไป ได้รู้เรื่องของตระกูลซานอีกมากมาย จึงรู้ว่าตนนั้นหากแต่งเข้าไปชีวิตหามีความสงบสุขไม่ นอกจากอนุหลายคนแล้ว แม่สามียังเป็นถึงป้าของพระสนมนางหนึ่งของฮองเต้อองค์ปปัจจุบันเจ้ายศเจ้าอย่าง สนทนาปราศรัยกันอยู่ครู่ใหญ่ ก็รู้สึกถูกคอจึง อีกทั้งคุณชายหลิวยังอาสาจะช่วยนางคิดวิธีที่ไม่ต้องออกเรือนไป ฝแต่งงานกับชายมักมากเช่นนั้นแถมนางยังไม่ต้องคิดหาวิธีผ่านกลับเข้ามาทางประตูจวนอีกด้วย เพราะคุณชายหลิวนอกจากจะเป็นพ่อค้าแล้วยังมีวรยุทธ พานางกระโดดข้า
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่11
บทที่11จูล่งวนเวียนอยู่ภายในจวนสกุลจูตั้งแต่กลับมาถึง หลังจากแจ้งข่าวเรื่องงานให้กับครอบครัวทราบแล้ว พรุ่งนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงฉลอง แต่ใจของเขานั้นกลับไปที่เมืองหลวงเรียบร้อยแล้ว ‘นางจะแต่งกับใคร’เขาในตอนนี้แม้อายุจะถึงวัยแต่งงานแล้ว แต่บิดามารดาก็ไม่เคยบังคับ ของเพียงให้แต่กับคนที่รักก็เพียงพอจึงไม่เคยพูดหรือเร่งเร้าใดๆเคยคิดที่จะให้บิดาไปสู่ขอนาง แม้ว่าสกุลจูเป็นคหบดีร่ำรวยไม่น้อยหน้าผู้ใด แต่เท่าที่สืบมา จื่อเหลียงเจ้ากรมอารักษ์บิดาของจื่อรั่วต้องการให้นางแต่งกับขุนนางเพื่อเส้นสายในราชสำนัก อีกข้อคือตัวเขาเองยังไม่พร้อมจะดึงนางมาสู่ทางที่ไม่แน่นอน หากเขายังไม่สามารถกระชากคนผู้นั้นลงมาจากหอคองาช้างได้ เขาก็ไม่ควรจะดึงนางเข้ามาเสี่ยงกับอัตรายที่ผ่านมาเห็นจื่อเหลียงทิ้งขว้างนางไว้ฝูโจ ส่วนนางนั้นก็ไร้ซึ่งบุรุษข้างกาย เขาเลยคิดอ่านไปเองว่าวันที่ทำการสำเร็จจะไปสู่ของนาง และบิดานางจะไม่มีวันปฏิเสธเขาแน่นอนแต่มันผิดพลาดไง ใคร ใครมันไปบังอาจไปสู่ขอนางตัดหน้าเขา“องค์ ชะ… คุณชายจู ม้าเร็วจากเมืองหลวงขอรับ”จูล่งหันขวับไปตามทิศทางของเสียงในเงามืด ขึงตามองคนที่เรียกตนเอง องค์รักษ์เงาแท
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่10
บทที่10หลังจากดื่มยาไปเพียงหนึ่งชุด จื่อรั่วก็หายจากอาการท้องร่วง ยกเว้นคนบนเรือนใหญ่ จนป่านนี้ก็ยังวิ่งเข้าสุขา เหตุที่จื่อรั่วและบ่าวไพร่ท้องเสียแค่ไม่กี่ชั่วยามเนื่องจากตัวนางมียาแก้ ส่วนบ่าวไพร่ในจวนล้วนทำงานหนักดื่มน้ำในบ่อที่มีส่วนผสมของยาระบายเพียงเล็กน้อยย่อมท้องเสียเพียงไม่นานก็สามารถฟื้นฟูร่างกายได้อย่างรวดเร็ว ผิดกับคนบนเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยหยิบจับสิ่งใดย่อมมีธาตุไฟที่อ่อนกว่าจึงมีอาการยาวมาจนถึงช่วงบ่ายแค่ท้องเสียยังน้อยไปท่านแม่ใหญ่คุณหนูของนางยอมท้องเสียเหมือนคนอื่นๆในจวนเพื่อจะไม่ให้ผู้ใดสงสัย นางก็คิดอยู่แล้วว่าขาเดินกลับจากโรงครัวคุณหนูโยนห่อผ้าลงบ่อน้ำทำไม นี่แค่วันเดียวยังก่อเรื่องขนาดนี้ อยากให้รีบแต่งออกไปโดนเร็ววันกลัวคุณหนูจะปิดบังนิสัยอันแท้จริงไว้ไม่มิด แต่แม่นมทำเพียงส่ายหน้าเพราะตัวนางเองก็ผิดที่ตามใจ จึงทำได้เพียงสงบปากสงบคำหลังจากแก้แค้นให้โต๊ะเครื่องแป้งจนสาแก้ใจแล้ว เรื่องต่อไปคือว่าที่สามีในอนาคต ซานซีหาว บุตรชายคนเล็กของเสนาบดีฝ่ายซ้าย “แม่นมท่านปิดห้องหับให้ดี ข้าจะออกไปหาข่าว”จื่อรั่วใช้อาการท้องเสียเช่นเดียวกับทุกคนในจวนเป็นข้ออ้างในการปิดเรือนเ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่9
บทที่9จื่อรั่วทิ้งตัวลงกับตั่งไม้แทบจะทันทีที่มาถึงเรือนเหมยฮวา เลือกเรือนหลังเล็กสุดและอยู่ลึกที่สุดในจวนสกุลจื่อแห่งนี้ เพิ่งเดินทางมาถึงก็ต้องไปปั้นหน้ายิ้มกับบิดา กว่าจะเข้ามาถึงเรือนนอนก็ขาแทบลากฮูหยินใหญ่ช่างรักนางเสียจริง เล็กๆน้อยๆให้ได้กลั่นแกล้งกันก็ไม่คิดที่จะผ่อนปรน“เดี๋ยว! แม่นม เหตุใดในเรือนไม่มีข้าวของของข้า”เมื่อนั่งพักจนหายเหนื่อยจึงมีเวลาได้สำรวจข้าวของที่นำมาจากฝูโจว ไม่มีชิ้นใดเลยที่คุ้นตา ทุกชิ้นล้วนเป็นของใหม่“ของเก่าที่มาจากฝูโจว ฮูหยินใหญ่บอกว่ามันเก่าแล้ว อีกทั้งไม่กี่วันคุณหนูก็จะแต่งออกไปต้องมีเครื่องเรือนติดตัวไปด้วยให้สมฐานะ ของเดิมที่ขนมาจากฝูโจไม่อาจนำไปบ้านสามีได้ เพราะจนจะพังแล้วเจ้าค่ะ”แม่นมจางหยิบจับ ปัดกวาดเช็ดถูเครื่องเรือนใหม่ด้วยรอยยิ้ม แม้ฮูหยินใหญ่จะเกลียดคุณของนางยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน แต่ก็ยังมีสำนึกผิดชอบชั่วดี จัดการเสื้อผ้า เครื่องเรือน และเครื่องประดับใหม่ มาให้เพื่อให้สมเกียรติคุณหนูใหญ่ของตระกูลจื่อ แม้ข้าวของเหล่านี้จะไม่ได้ล้ำค่ามากมายเท่าใดนัก แต่ก็ดีกว่าของเก่าหลายสิบเท่า“แล้วของเดิมเล่า เอาไปไว้ไหน” เท่าที่จำได้ขนกลับมาหลาย
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่8
บทที่8ร่างบางยืนอยู่หน้าประตูจวนสกุลจื่อ ‘ข้ากลับมาแล้ว’ ริมฝีปากอิ่มไหวระริกยกยิ้มด้วยความยินดี ในที่สุดก็ได้กลับมา“คุณหนู นายท่านรอที่เรือนรับรองแล้วเจ้าค่ะ” แม่บ้านหม่า ออกมายืนรอต้อนรับคุณหนูใหญ่ตามคำสั่งของฮูหยิน ข่าวลือว่าจื่อฮูหยินรังเกียจคุณหนูใหญ่ที่เกิดจากฮูหยินรอง จนถึงขั้นส่งไปอยู่ต่างเมืองและไม่ยินยอมให้กลับมาอยู่อาศัยร่วมจวน กระทบภาพลักษณ์อ่อนโยนเพียบพร้อมไปด้วยจารีตประเพณีของฮูหยินไม่น้อย แม้จะกลบข่าวลือด้วยการบอกใครๆว่าคุณหนูใหญ่นั้นร่างกายอ่อนแอ เลือกที่จะรักษาด้วยอยู่บ้านเกิดมารดา จนในที่สุดวันเวลาก็กลืนข่าวพวกนั้นจนหมดสิ้น แทบไม่เคยมีใครพูดหรือถามถึงคุณหนูจื่อรั่วอีกเลย การเดินทางกลับมาของคุณหนูในครั้งนี้จะทำให้ชื่อเสียงของจื่อฮูหยินแปดเปื้อนอีกครั้งไม่ได้ จึงต้องออกมายืนต้อนรับขับสู้อย่างยิ่งใหญ่ เพื่อแสดงให้ผู้คนภายในและภายนอกได้เห็นว่าตระกูลจื่อนั้นยินดีที่คุณหนูจื่อรั่วกลับมามากมายเพียงใดจื่อรั่วลงรถม้ามาพร้อมแม่นมจาง เดินตามคนสนิทของฮูหยินเข้าจวนไป เมียงมองรอบๆตัวไปตลอดทาง จวนสกุลจื่อนั้นเปลี่ยนไปมากนั้น ใหญ่โตโออ่ากว่าตอนที่นางอยู่จนแทบจะไม่เหลือภาพเดิม ม
