LOGINShare
บทที่11
Last Updated:
2025-03-30 13:37:00บทที่11
จูล่งวนเวียนอยู่ภายในจวนสกุลจูตั้งแต่กลับมาถึง หลังจากแจ้งข่าวเรื่องงานให้กับครอบครัวทราบแล้ว พรุ่งนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงฉลอง แต่ใจของเขานั้นกลับไปที่เมืองหลวงเรียบร้อยแล้ว
‘นางจะแต่งกับใคร’
เขาในตอนนี้แม้อายุจะถึงวัยแต่งงานแล้ว แต่บิดามารดาก็ไม่เคยบังคับ ของเพียงให้แต่กับคนที่รักก็เพียงพอจึงไม่เคยพูดหรือเร่งเร้าใดๆ
เคยคิดที่จะให้บิดาไปสู่ขอนาง แม้ว่าสกุลจูเป็นคหบดีร่ำรวยไม่น้อยหน้าผู้ใด แต่เท่าที่สืบมา จื่อเหลียงเจ้ากรมอารักษ์บิดาของจื่อรั่วต้องการให้นางแต่งกับขุนนางเพื่อเส้นสายในราชสำนัก อีกข้อคือตัวเขาเองยังไม่พร้อมจะดึงนางมาสู่ทางที่ไม่แน่นอน หากเขายังไม่สามารถกระชากคนผู้นั้นลงมาจากหอคองาช้างได้ เขาก็ไม่ควรจะดึงนางเข้ามาเสี่ยงกับอัตราย
ที่ผ่านมาเห็นจื่อเหลียงทิ้งขว้างนางไว้ฝูโจ ส่วนนางนั้นก็ไร้ซึ่งบุรุษข้างกาย เขาเลยคิดอ่านไปเองว่าวันที่ทำการสำเร็จจะไปสู่ของนาง และบิดานางจะไม่มีวันปฏิเสธเขาแน่นอน
แต่มันผิดพลาดไง ใคร ใครมันไปบังอาจไปสู่ขอนางตัดหน้าเขา
“องค์ ชะ… คุณชายจู ม้าเร็วจากเมืองหลวงขอรับ”
จูล่งหันขวับไปตามทิศทางของเสียงในเงามืด ขึงตามองคนที่เรียกตนเอง องค์รักษ์เงาแทบหาเสียงตนเองไม่เจอ เพราะมีหน้าที่อารักขาอยู่ไกลๆเท่านั้นไม่เคยเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้ นี้เป็นหนแรกที่ได้ถวายงานจคงเผลยหลุดปากเกือบเรียกฐานะที่แท้จริงของเจ้านายตน พอยื่นจดหมายให้ก็รีบกระโดดหายไปในเงามืดทันที
‘นางจะแต่งงานในอีก 5 วัน กับคุณชายซานซีหาว บุตรชายคนเล็กของเสนาบดีฝ่ายซ้าย
เจ้าอย่ากังวลใจไปข้าไม่ทำให้เจ้ผิดหวัง ข้ากับนางตอนนี้เป็นสหายกัน นางแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการแต่งงาน และข้ากับลูกน้องของเจ้าจะช่วยให้นางสมปรารถนา
ข้าเป็นสหายที่ดีขนาดนี้หวังว่าเจ้ากลับบ้านครั้งนี้จะเลียบๆเคียงเรื่องของข้าให้น้องสาวของเจ้าฟังบ้าง
หลิวเสวี่ยอวี้’
“เฮอะ” จูล่งแค่นขำ รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก 2วันนี้มานี้เขาเครียดยิ่งกว่าตอนเตรียมตัวสอบเข้าสังกัดองครักษ์ในวังหลวงเสียอีก แต่หากหลิวเสวี่ยอวี้บอกจะจัดการให้เขาก็เบาใจ แต่น่ะ ไอ้เพื่อนคนนี้มันทำดีหวังน้องสาวเขาทำไมเขาจะไม่รู้
“พี่ใหญ่ท่านเผาอะไร” เสียงดรุณีน้อย แว่วดังมาก่อนตัว
แม้ใจความในจดหมายจะไม่ใช่ความลับแต่จูล่งก็โยนกระดาษลงในเตาให้ความร้อนจากถ่านเผาไหม้กระดาษเป็นจุล ก่อนจะหยิบจอกรินน้ำชาให้ผู้มาใหม่ มือหนาตบแปะๆที่เก้าอี้ตัวใกล้ ให้น้อยน้องนั่งลงเคียงข้าง
“เจ้ามาเงียบเชียบ สมกับที่พี่สอนเจ้าเองกับมือ” จูล่งยื่นจอกน้ำชาให้น้องห้าจูไป๋เสวี่ย น้องสุดท้องผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนทั้งสกุลจู
“ใช่ไหม ข้าเก่งขึ้นใช่ไหม ใช้วิชาตัวเบาแอบเข้ามาขนาดองครักษ์เกราะทองอย่างพี่ใหญ่ยังไม่รู้ตัว” จูไปเสวี่ยหัวเราะคิกคัก รู้สึกภูมิใจกับฝึกมิอของตนไม่น้อย
คุณชายใหญ่ยกมือหนาลูบศีรษะน้องน้อยแผวเบา
“น้องห้า พี่อยากถามเข้าอีกครั้งเจ้าอยากไปอยู่ในวังหรือไม่”
คนตัวเล็กเพียงยิ้มบางเปล่งเสียงนุ่มละมุนเสนาะหูเฉกเช่นทุกครั้ง
“ข้ายืนยันคำเดิมขอเลือกอยู่กับท่านพ่อและท่านแม่ใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไป”
แม้ไม่รู้ว่าความหมายที่แท้จริงว่าพี่ใหญ่ถามคำถามเล่านี้หลายครั้งหลายหนเพื่อการใด แต่จูไปเสวี่ยก็เพียงยิ้มรับและตอบกลับเหมือนทุกครั้ง ชีวิตในวังนางไม่ของย่างกลายเข้าไปพบพานมันอีกแล้ว ชาติเดียวก็เกิดพอแล้ว ในเมื่อชาตินี้มีโอกาสได้เลือกเหตุใดนางจะเลือกกลับไปตกนรกหลังกำแพงวังนั้นอีกกันเล่า
“ดึกแล้วเจ้ากลับเรือนนอนเถอะ พี่จะเข้านอน”
จูล่งเดินออกมาส่งน้องห้าที่หน้าเรือนนอน มองร่างบางเดินไกลออดไปจนหลับตา เขายังจำครั้งแรกที่เอ่ยถามนางได้ดี ตอนที่ตัวเขานั้นรู้ฐานะที่แท้จริงของตนเองและคนในครอบครัว
‘น้องห้าหากเลือกได้ระหว่างเป็นองค์หญิงแต่งตัวสวยๆ อยู่ภายในวัง กับเป็นหญิงสาวชาวบ้าน เจ้าจะเลือกอะไร’ จูล่งในวัย 15 เอ่ยถามน้องสาววัย 10 ขวบ เขาคิดว่าเด็กอายุเท่านี้ต้องตอบว่าอยากแต่งตัวสวยๆ อยู่อย่างหรูหรา
‘ข้าขอเลือกอยู่กับท่านพ่อและท่านแม่ใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไป’
นั้นเองที่เขาตัดสินใจที่จะหันหลังให้วังหลวง ตอนนั้นแม้สกุลเจียวจะรับปากว่าจะหนุนเขาขึ้นเป็นฮองเต้ แค่ตัวสกุลเจียวยังเอาตัวแทบไม่รอด แล้วจะมาหนุนอะไรเขาได้ หากเขาอยากได้บัลลังก์ ทุกคนภายสกุลจูย่อมอยู่อย่างไม่สงบสุข
แต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด คือวันที่เขาเจอกับหลิวเสวี่ยอวี้ที่โรงหมอ เขาอาสาพาหลิวเสวี่ยอวี้ไปส่งที่แคว้นฉู่ จึงได้รับรู้ความจริงว่า ฮองเต้หลงกำลังจะก่อสงครามกับแคว้นฉู่ หากเกิดสงครามผู้คนย่อมล้มตายมากมาย คนที่เดือดร้อนมากที่สุดคือชาวบ้าน หากแพ้สงครามย่อมถูกเกณฑ์ไปเป็นทาส หยิ่งตู่อยู่ติดชายแดนย่อมถูกโจมตีก่อนใคร ครอบครัวของเขาทั้งหมดคงไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุข อำนาจเท่านั้นที่จะปกป้องคนที่เขารักเอาไว้ได้ จูล่งจึงเลือกเดินทางที่อัตราย แต่ตัวเขานั้นไม่ได้คิดการเพียงคนเดียว ยังมีสหายต่างแค้วน และสกุลเจียวหนุนหลังในเงามืด และสิ่งที่จำทำให้บรรลุเป้าหมายคือการอยู่ให้ใกล้กับศัตรูมากที่สุด และตอนนี้เขาทำได้แล้ว เรียกว่ายืนหายใจรดต้นคอคนผู้นั้นก็ว่าได้
Related chapters
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่12
บทที่12จื่อรั่วมองขวาทีซ้ายทีอยู่เป็นนานสองนาน พรุ่งนี้เช้าสกุลซานจะส่งแม่สื่อมายังจวนของนาง แต่ที่นางกำลังสงสัยอยู่ในตอนนี้ก็คือ เหตุใดจึงมีบุรุษร่างยักษ์ถึง 2 คนนั่งอยู่ในเรือนของนาง “คุณชายหลิว ข้าว่าไปคุยที่โรงน้ำชาจะดีกว่า” ก็….มันรู้สึกพิลึกอย่างไรก็ไม่รู้สิ ถึงจะมีแม่นมอยู่แต่นางก็ไม่ได้สนิทกับบุรุษทั้งสองตรงหน้าขนาดนั้น แล้วที่สำคัญทั้งสองยังไม่ได้เข้าทางประตูจวน แต่กระโดดข้ามกำแพงเข้ามานะสิหลังจากหลายวันก่อนออกไปสืบข่าวว่าที่สามีทำให้ได้รู้จักกับคุณชายหลิวเสวี่ยอวี้ ด้วยความที่อยากรู้เรื่องของคุณชายซานอีกทั้งคนโรงน้ำชาคนก็พลุกพล่าน จึงยอมตามไป ได้รู้เรื่องของตระกูลซานอีกมากมาย จึงรู้ว่าตนนั้นหากแต่งเข้าไปชีวิตหามีความสงบสุขไม่ นอกจากอนุหลายคนแล้ว แม่สามียังเป็นถึงป้าของพระสนมนางหนึ่งของฮองเต้อองค์ปปัจจุบันเจ้ายศเจ้าอย่าง สนทนาปราศรัยกันอยู่ครู่ใหญ่ ก็รู้สึกถูกคอจึง อีกทั้งคุณชายหลิวยังอาสาจะช่วยนางคิดวิธีที่ไม่ต้องออกเรือนไป ฝแต่งงานกับชายมักมากเช่นนั้นแถมนางยังไม่ต้องคิดหาวิธีผ่านกลับเข้ามาทางประตูจวนอีกด้วย เพราะคุณชายหลิวนอกจากจะเป็นพ่อค้าแล้วยังมีวรยุทธ พานางกระโดดข้า
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่13
บทที่13“นางเป็นใคร” ซานชีหาวแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ หลังจากที่ได้พบจื่อรั่วอีกครั้ง“จื่อรั่ว บุตรสาวคนโตของข้าเอง” เป็นจื่อเหลียงที่ตั้งสติได้กาอนใครแม้จะตกใจใบหน้าของบุตรสาว แต่ก็ต้องเอ่ยแนะนำตามธรรมเนียม “แต่ๆ..ตอนที่ข้าพบนางที่ฝูโจ นางไม่ได้มีตุ่มหนองตามใบหน้าแบบนี้” คุณชายซานมองใบหน้าสตรีตรงหน้าอีกเพียงชั่วแวบก่อนจะเบื่อนหน้าหนี สยอดสยองเกินทน นั้นๆน้ำเหลืองใช่ไหมที่ไหลออกมาจากตุ่มบนหน้านาง “คุณชายซาน” จื่อรั่วหยอบกายลงอย่างงดงาม คลี่ยิ้มให้แขกฝ่ายชายและแม่สื่อ “กะ..เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเจ้า”“ข้าดื่มน้ำในจวน เช่นเดียวกับทุกคนในจวน ท่านพ่อท่านแม่ใหญ่และบ่าวพากันท้องร่วง ขอเองก็ท้องร่วงเช่นกันแต่ไม่คิดว่าข้านั้นจะอาการหนักกว่าคนอื่น พอตื่นมาก็เกิดคันตามร่างกาย จนเป็นตุ่มขึ้นไปทั้งตัวแบบนี้” จื่อรั่วเดินตามแรงประคองของแม่นมจางไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตัวก่อนจะเกาเบาๆที่ข้างแก้ม ราวกับว่าคันจนอดไม่ไหว“เจ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่รีบมาบอก” จื่อเหลียงแทบจะทุบโต๊ะ นางป่วยจนใบหน้าเน่าเฟะแต่ไม่ให้คนมาบอก มาพูดอะไรตอนนี้ต่อหน้าแขก ใครได้ยินจะหาว่าเขานั้นไม่ดูแลหาหมอมารักษาบุตรสาว“ท่านพ่อ ท
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่14
บทที่14“ข้าตีบทแตกใช่ไหม”ทันทีที่ก้าวขาเข้าประตูเรือนนอนก็พบบุรุษร่างยักษ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว จูล่งไม่ได้เพิ่งมาแต่ยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก ช่วยนางแต่งแผลตามใบหน้าและแขนจนรุ่งสาง พอเรียบร้อย เชิญให้กลับไปนอนก็ไม่ยอม บอกจะรอดูว่าแผนการทั้งหมดจะสำเร็จหรือไม่ ส่วนคุณชายหลิวพอฟ้าส่างก็ขอตัวกลับไปนอนทันที“ตอนเจ้าเกาแขน สมจริงมากทีเดียว ก็เล่นไม่อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน มันก็ต้องคันเป็นธรรมดา” จูล่งยกชาจิบราวกับว่าเรือนนอนนี้เป็นของตน ส่วนผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่เป็นเพียงแขก ข้าเพิ่งเข้ามาก่อนนางเพียงนิดเดียว เพราะตามไปลุ้นอยู่บนต้นไม้ข้างเรือนรับรอง กว่าแผนเสียโฉมจะไม่สำเร็จ“บ้าเสีย ท่านอยู่กับข้าทั้งคืนก็ไม่อาบน้ำเหมือนกันล่ะ” จื่อรั่วก้าวฉับๆ มานั่งเคียงข้างบุรุษร่างยักษ์ มาว่านางคันเพราะไม่อาบน้ำได้ยังไง นางเกาตามบทหรอก อาจจะมีคันจริงบ้างก็ไอ้กาวบ้านี้คันน้อยเสียเมื่อไร หยุยหยับไปทั้งตัว มือบางรับผ้าชุบน้ำอุ่นจากแม่นมมาเช็ดตามใบหน้าและแขน เพื่อให้กาวที่ทาไว้ละลายง่ายต่อการแกะ“ตอนแผลแตกสมจริงมากนะเจ้าค่ะ ข้ายังตกใจเลย” แม่นมจางถืออ่างน้ำอุ่นพร้อมผ้าขาวบางเดิมตามหลังเข้ามา
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่15
บทที่15สตรีนางหนึ่งก้าวเข้ามายังเหลาตงฟาง เสี่ยวเอ้อรีบรีบเข้ามาต้อนรับ ดูเหมือนการต้อนรับแขกทั่วไปหากเสี่ยเอ้อไม่เรียกชื่อเสียงเรียงนามของนางถูกต้อง“คุณหนูจื่อ คุณชายหลิวรอท่านที่ห้องชั้นสอง เชิญทางนี้”จื่อรั่วขมวดคิ้วจนหน้านิ้ว เหตุใดมีคนรู้จักนางโดยที่ยังไม่ได้แนะนำตัว อีกทั้งวันนี้นางเดินออกทางประตูใหญ่โดยขออนุญาตบิดาว่าจะมาโรงหมอกับแม่นม จึงใช้ผ้าปิดหน้าครึ่งหนึ่ง ส่วนบริเวณที่พ้นผ้าออกไปนางแปะเอากาวไม้ตุ่มเอาไว้ 4-5อัน จะได้ไม่เป็นที่ผิดสังเกตของคนในจวน“เสี่ยวเอ้อ รู้จักข้าด้วยหรือ”“คุณหนูที่ถูกยกเลิกการหมั้นหมายเพราะมีตุ่มหนองขึ้นบนใบหน้า ในเมืองหลวงมีเพียงคุณหนูตระกูลจื่อ จื่อรั่วเพียงคนเดียว” นิ้วหยาบกร้าน ชี้ไปยังหน้าผากที่มีตุ่มหน้าเกลียดหลายจุด ก่อนจะมองด้วยแววตาเวทนา ได้ข่าวว่าเดิมนางนั้นงดงามจนคุณชายซานซีหาวเพ้อหา บุรุษที่ไม่คิดจะแต่งฮูหยินเอก กลับยอมส่งเทียบหมั้นหมายไปหานาง ไม่คิดว่านางจะวาสนาน้อยล้มป่วยมีตุ่มขึ้นตามร่างกายจนน่าเกลียด เลยถูกถอนหมั้น จะโทษคุณชายซานก็ไม่ได้ หากเป็นเขาเองให้มีเมียอัปลักษณ์ไม่มียังจะดีกว่า“ข่าวลื่อช่างน่ากลัว” ร่างบางเดินตามเสี่ยเอ้อข
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่16
บทที่16หลังจากทานอาหารเรียบร้อยจูล่งจึงอาสาไปส่งจื่อรั่ว แต่นางไม่อยากให้คนในสกุลจื่อรู้ว่านางรู้จักคนในเมื่อหลวงไวขนาดนี้ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ ขนาดเรื่องนางถูกยกเลิกหมั้นหมาย เพียง 1วันก็เป็นข่าวไปทั่วเมืองหลวง เหลาอาหารคือจึดกระจายข่าวสารยิ่งกล่าวตลาดเสียอีก มิน่าเล่าพี่หลิวจึงเปิดสำนักขายข่าวด้วย ทำหลายอย่างหัวการค้าเสียจริง “งั้นข้าส่งเจ้าตรงนี้” ข้าส่งเจ้าที่หน้าเหลา แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าแอบตามไปส่งเจ้าไม่ได้ บุรุษที่ได้ฉายาแป๊ะยิ้มจากสตรีในดวงใจ ยืนเคียงคู่กับสหายอยู่หน้าเหลา สาวๆน้อยใหญ่ต่างพากันส่งสายตาให้ หวังให้คุณชายหลิวหรือองค์รักษ์จูหันมาสบตา วันนี้ก็กินข้าวอิ่มทิพย์แล้วคล้อยหลังจากที่จื่อรั่วเดินออกไปไม่นาน จูล่งก็หายไปไม่ต้องเดาให้อยาก จากหน้าทางเข้าเหลา คงแอบตามไปส่งนางกลับให้ถึงจวนอย่างปลอดภัยหลิวเสวี่ยอวี้ ทำเพียงยักไหล่แล้วเดินขึ้นไปชั้นสามของเหลา ตัวเขานั้นไม่ใช่เจ้าของเหลาตงฟางหรอก เจ้าของที่แทนจริงคือสกุลจูต่างหาก จูล่งให้น้องชายมาว่าแบบแปนและวางแผนธุรกิจเอาไว้ให้ทั้งหมด แม้กระทั้งผูดูแลเหลาก็เป็นคนที่ผ่านการฝึกมาจากเหลาของสกุลจู เพียงแค่ออกหน้า เพราะคนในเมือง
Last Updated : 2025-03-30เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่17
บทที่17ผ่านไปแรมเดือน จื่อรั่วเอาเม็ดตุ่มบนใบหน้าออก เหลือเพียงแต้มแดงๆเท่านั้น “องครักษ์ในวังทำหน้าที่อะไรบ้างหรอพี่หลิว”จื่อรั่วถามคุณชายหลิวเจ้าของเหลาตงฟาง ที่นางและแม่นมมาฝากท้องมื้อกลางวันเฉกเช่นทุกวัน จนตอนนี้คนในเหลาเริ่มชินกับใบหน้าที่มีจุดแดงๆของจื่อรั่ว คาดว่าอีกไม่นานคงต้องเลิกแกล้งใบหน้าเสียโฉมได้แล้ว ใครจะเป็นแผลตุ่มหนองโดยไม่ได้เป็นโรคอะไรได้เล่า หากรั้งอาการไว้นานกว่านี้ ท่านพ่อหาหมอมาตรวจแล้วรู้ว่านางร่างกายปกติจะยุ่งไปกันใหญ่“ก็อารักขาฮองเต้ตลอดเวลา มีผลัดเวรกับคนในหน่อย แต่ห้ามออกจากวังหากไม่ได้รับอนุญาต”“ต้องอยู่ในวังตลอดเลยหรอ แล้วครอบครัวล่ะ ไม่ต้องกลับไปดูแลอย่างงั้นเหรอ”“องครักษ์เป็นหน้าที่ที่ต้องเสียสละคอยคุ้มครองเจ้านาย เป็นโล่กำบังคมหอกคมดาบให้เจ้านาย บางคนก็ตายแทน เจ้าถามเรื่องนี้ คิดถึงองครักษ์จูล่งอย่างงั้นหรอ”“ข้าไม่ได้คิดถึง แค่สงสัยข้าก็มาที่เหลาทุกวัน นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วไม่เห็นสหายของพี่หลิว เลยสงสัยว่าหน้าที่องครักษ์ไม่มีวันหยุดเลยหรอ”“ก็คงเหมือนแม่นมของเจ้า ที่ดูแลเจ้าตลอดเวลา” ก่อนจะบู้ยปากไปทางแม่นมจางที่นั่งคีบหมูย่างใส่ชาม จื่อรั่ว
Last Updated : 2025-04-06เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่18
บทที่18แต่แล้วงานหมั้นหมายหรืองานแต่งก็ไม่เกิดขึ้นเลย คุณชายบ้านใดส่งแม่สื่อมาทุกคนจะประสบอุบัติเหตุแปลกประหลาดนอนละเมอตกบ่อน้ำ เดินๆ อยู่เจอวัวหลุดมาไล่ขวิด แขนหักบ้าง ขาหักบ้าง บางคนที่ส่งหนังสือแต่งงานจวนก็เกิดไฟไหม้เสียหายโชคดีไม่มีใครตายจึงเริ่มมีข่าวลือแปลกๆ เกี่ยวกับคุณหนูจื่อ หากใครคิดที่จะส่งแม่สื่อมา จะต้องประสบเคราะห์บางคนไม่เชื่อข่าวลื่อ เพราะเคยเห็นใบหน้าอันงดงามของนางที่เหลาตงฟาง ยอมเสี่ยงผ่านด้านเคราะห์ส่งแม่สื่อมายังจวนสกุลจื่อ สามวันหลังจากนั้นก็พลัดตกบันไดข้ามแม่น้ำ กลิ้งล้มลุกคลุกคลาน นอกแขนจะหักแล้วยังอับอายผู้คนบริเวณนั้นอีกด้วยจรกที่จวนสกุลจื่อแม่สื่อแมบจะเดินชนกันก็ค่แยๆ หายไปทีละคนสองคน จนตอนนี้ไม่มีแม่สื่อคนไหนอยากมาสกุลจื่อเพราะเกรงจะได้รับไอร้ายจากคุณหนูจื่อ“อาทิตย์นี้มีใครมาสู่ขอเจ้าไหม”“ไม่มีเจ้าค่ะ” จะไปมีได้ไง ข่าวลือของนางมีใครในเมืองหลวงไม่รู้บ้าง มาสู่ขอนางมีหวังได้เจ็บตัว ขนาดลูกชายเหลาตรงข้ามเคยสงสารตาให้นางยามนางมาที่เหลาตงฟางกับแม่นม พอมีข่าวลื่อเรื่องดวงเคราะห์ของนาง คุณชายคนนั้นก็ไม่ออกมายืนรอนางหน้าเหลาอีกเลย ชาตินี้คงไม่ต้องคาดหวังว่าจะ
Last Updated : 2025-04-06เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่19
บทที่19ร่างบางนั่งอ้างปากค้างอยู่บนรถม้ามุ่งหน้าเข้าสู่ประตูวัง คุณชายจูล่งกับพี่หลิวทำได้อย่างที่พูดจริงๆ นางยังไม่หายตกใจที่ถูกบิดาไล่นางออกจากจวน วันต่อมาบิดาก็มาบอกว่ายกนางให้เจียวเฟย พระสนมของฮองเต้และต้องย้ายเข้าไปอยู่ในวังกับพระนางทันทีตอนนี้จื่อรั่วได้เข้าวังมารับใช้พระสนมเจียวในวังหลวง ด้วยเส้นสายของพี่หลิว พูดแบบนั้นคงไม่ผิดเท่าไร เพราะคืนก่อนเดินทางเข้าวังคุณชายหลิว แอบปีนเข้ามาหานาง ก่อนจะเอาสัญญาจ้างงานมาให้นางประทับลายมือ การเข้าวังของนางในครั้งนี้เป็นฝีมือของสองสหายนั้น“น้องจื่อ ข้าส่งเจ้าได้แค่ตรงนี้ อย่าลืมสิ่งที่จ้ากำชับเอาไว้ให้ดี พ้นกำแพงนี้ไปเจ้าไว้ใจได้เพียง จูล่งเท่านั้น” หลิวเสวี่ยอวี้สั่งให้คนหยุดรถม้าเพื่อจะสั่งเสียคนบนรถ การให้นางเข้าไปในวังหลวงไม่ใช่ความคิดของเขา เป็นความคิดบ้าๆของคนบ้างคนที่ไม่อยากให้นางอยู่อย่างลำบากด้านนอกคนเดียว เชอะทำเป็นพูดดี อยากให้นางอยู่ในสายตาตนเองมากว่า กลัวนางจะตกปากรับคำแต่งงานกับบุรุษอื่น โชคดีที่สกุลเจียวซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลที่ร่วมอุดมการณ์ แต่ต่อให้ไม่ใช่ผู้ร่วมอุดมการณ์ จูล่งสั่งสิ่งใดคนตระกูลเจียวพร้อมถวายตัวรับใช้โดย
Last Updated : 2025-04-06
Latest chapter
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่32
บทที่32รถม้าวิ่งเข้าสู่ราชวัง จื่อรั่วถูกมัวมัวประคองลงจากรถม้า ก่อนจะส่งมือของนางทาบลงฝ่ามือใหญ่ จื่อรั่วช้อนสายตามองผ่านผ้าคุลม เอ่ยเสียงแผ่วเบา “พี่ล่ง”จูล่งแต่งชุดเจ้าบ่าว จับจูงเจ้าสาวเข้าสู่พิธี จื่อรั่วเดิมตามแรงดึงจากฝ่ามือหนาและแรงประคองจากมัวมัว ไหนราชโองการให้นางแต่งกับฮองเต้ แต่นี้จูล่ง ไม่ผิดแน่จูล่งรู้สึกได้ถึงแรงสั่นไหวของสตรีข้างๆจึงเอียงใบหน้ากระซิบลงข้างหู “ไว้เสร็จพิธีข้าจะเล่าทุกอย่างให้รั่วเอ้อร์ ฟังทั้งหมด แต่ตอนนี้เจ้าต้องใจเข้าพิธีแต่งงานของเราสองคนก่อนเถิด”จื่อรั่วช้อนสายตาตามเสียงนั้น บุรุษผู้นี้เป็นจูล่งไม่ผิดแน่ ใบหน้านี้ สายตาที่มองนางอย่างมั่นคงและจริงใจรอยยิ้มละมุนละไมที่มีให้นางเพียงผู้เดียว เป็นจูล่งของนางไม่ผิดแน่ จึงพยักหน้าตอบรับเบาๆ กระชับมือแน่น สื่อให้บุรุษด้านข้างรับรู้ว่านางเชื่อใจเขาแต่กว่าพิธีจะเสร็จสิ้นก็เรัยกว่าแทบจะพรากลมหายใจคันชั่งหยกยื่นมาหมายจะเปิดผ้าคลุมเจ้าสาว“ช้าก่อน ท่านติดค้างข้าหลายเรื่องทีเดียว ข้าควรได้ฟังคำอธิบายก่อน ท่านถึงจะมีสิทธิ์เปิดผ้าคลุมออก” “แต่ข้ากับเจ้าเข้าพิธีกันเรียบร้อยแล้วน่ะ” จูล่งโอดครวญ เขาอยากจะเห็น
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่31
บทที่31หุบเขาห่างไกล มีเรือนหลังใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้ จื่อรั่วตื่นมาท่ามความงุนงง มือของนางถูกกุมเอาไว้ด้วยมืออันเหี้ยวย่นของแม่นมจาง จื่อรั่วจำวันนั้นได้เป็นอย่างดีเขาพานางออกจากวังมาในสภาพไร้สติ เขาทำตามที่รับปากนางเอาไว้ พานางออกมาจากวังต้องห้ามได้ แต่กลับไร้เงาของเขา แม่นมจางนำจดหมายที่จูล่งฝากเอาไว้ให้‘ขอโทษที่วางยาเจ้า การออกมาจากวังหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย วิธีนี้รวดเร็วที่สุด ข้าต้องภาระกิจใหญ่ ซึ่งอาจหมายถึงชีวิต หากภารกิจสำเร็จข้าจะไปรับเจ้ากลับหยิ่งตู่ไปพบครอบครัวของข้า แต่ถ้าหากไม่ บุรุษที่เดินทางไปกับเจ้าเป็นคนที่ข้าไว้ใจ เขาจะดูแลเจ้ากับแม่นมจางเป็นอย่างดี’จื่อรั่วอ่านจดหมายนั้นซ้ำไปซ้ำมา อยู่หลายครั้ง ร้องไห้น้ำตารองหน้าอยู่หลายคืน จนในที่สุดนางก็ลุกขึ้นมาสำรวจรอบๆเรือน พอเบื่อก็ออกสำรวจรอบๆป่า จนได้พบว่า บุรุษที่จูล่งฝากฝังนางเอาไว้ ฝีมือวรยุทธ์ดีเยี่ยมก็แน่ล่ะ จูล่งเก่งขนาดนั้น ลูกน้องจะกระจอกงอกง่อยได้อย่างไร “ข้าจะรอท่าน”ดวงหน้างามทอดสายตาทองไปยังทางขึ้นเขา นางไม่ร้องไห้คร่ำครวญ แต่จะรอคอยบุรุษที่นางรักด้วยหัวใจที่เชื่อหมั่นว่าเขาจะทำภารกิจสำเร็จลุล่วง ไม่เป็
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่30
บทที่30ปั้ง!ฝ่ามือหนามือหนาตบลงบนพนักวางแขน บัลลังก์ทองสั่นสะเทือน“ข้าจะแต่งกับนาง ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาขวาง” จูล่งฮองเต้ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง หัวข้อถกเถียงในท้องพระโรงวันนี้คือ การรับสนมเข้าวัง “แต่คุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อ ไม่เหมาะสมจะเป็นฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ” แม้เจียวก้านและขุนนางฝ่ายเจียวก้าวจะสนับสนุนเขาเต็มกำลัง แต่ก็ทีขุนนางอีกหลายคนที่มองว่าคุณหนูจื่อรั่วไม่เหมาะกับตำแหน่งแม่ของแผ่นดิน“ถ้าอย่างไร รับคุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อเข้ามาเป็นพระสนมก่อนดีไหมพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางอีกคนรีบเสนอ เพราะหลายวันที่ผ่านมาถดเถียงกันอยู่เพียงเรื่องนี้ ไม่ว่าอย่างไรฮองเต้ก็จะรับนางเข้ามาเป็นฮองเฮา“ข้าบอกแล้วข้าไม่รับสนม ไม่ว่าตำแหน่งใดๆก็ไม่รับ ข้าจะรับจื่อรั่วมาเป็นฮองเฮาเพียงผู้เดียว” ไม่ว่าอย่างไร จูล่งก็ไม่มีทางรับสตรีใดเข้าวัง“ฝ่าบาท ราชวงศ์จำเป็นต้องแตกสาขา เพื่อความมั่นคงของแคว้น ตอนนี้เชื่อพระวงค์โดยสายเลือดมีเพียงพระองค์ เหล่าอ๋องทั้งสามและองค์หญิงที่อภิเษกไปอยู่แคว้นฉู่”กงกงเดินเข้ามากระซิบกระซาบ จูล่งฮองเต้พยักหน้า ไม่ช้าก็มีบุรุษสวมชุดเกราะเดินองอาจเข้ามาภายในท้องพระโรง แม่ทัพใหญ่ซ่งเว่ยหลง เป็นคนคุ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่29
บทที่29จูล่งสถาปนาตนเองขึ้นเป็นจูล่งฮองเต้ โดยใช้ยังคงใช้พระนามเดิมที่บิดามารดาตั้งให้ ขึ้นนั่งบัลลังก์มังกรโดยที่ขุนนางไม่มีใครคิดที่จะจะขัดขวาง วังหลังก็ถูกกวาดล้าง จูล่งฮองเต้สั่งให้ถอดถอนสนมทุกนางให้กลับบ้านเก่าพร้อมจ่ายเบี้ยรายปีให้เป็นครั้งสุดท้าย ส่วนองค์หญิงองค์ชายทุกคนถูกถอดถอนบรรดาศักดิ์พร้อมเบี้ยรายปีครั้งสุดท้ายเช่นเดียวกัน ทุกคนโชคดีที่จำนวนเหล่าองค์หญิงองค์ชายมีจำนวนไม่มาก เพราะฮองเต้หลงมีรับสั่งให้สนมตั้งแต่ขั้นผินลงไปดื่มยาห้ามครรภ์ทุกครั้งที่ทำการรับใช้พระองค์ ทรงไม่โปรดให้สนมชั้นต่ำตั้งครรภ์มังกรจูไป๋เสวี่ยขี่ม้าตามหลังคุณชายสี่และรองแม่ทัพไป๋ชู่จากเมืองลี่เจียงกลับเมืองหลวงแคว้นเว่ยทันทีหลังจากพี่สี่รีบควบม้ากลับมาส่งข่าวด่วน การยึดบัลลังก์คืนจากฮองเต้หลงสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี พี่ๆ ทั้งสี่คนได้แผลกันคนละเล็กละน้อยเท่านั้น แต่แม่ทัพหลิวเสวี่ยอวี้ บาดเจ็บสาหัสเป็นตายเท่ากัน หลังจากที่คุณชายรองดึงกระบี่ออกจากอก จนวันนี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาจูกูกัดกิ่นและจูฮูหยินตัดสินใจขอเดินทางแยกกับบุตรชายและบุตรสาวเพราะทั้งสองเดินทางด้วยรถม้าต้องใช้เวลา จูไปเสวี่ยขี่ม้าไปคงเดินทางถึงไ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่28
บทที่28แม้จะต้องสังหารคนที่เคยยืนเคียงบ่าเคียงไหล่มาก่อน จูล่งก็ไม่ลังเล เขารู้ฝีมือองครักษ์ของฮองเต้ทุกคนเป็นอย่างดี แต่องครักษ์ทุกคนก็รู้ฝีมือเขาเช่นกันเมื่อถูกลุมล้อม จูล่งจึงพลาดพรั้ง ถูกปลายกระบี่จองฮองเต้แทงเข้าที่หัวไหล่ขวา ฮองเต้หลงหมายจะซ้ำอีกดาบสังหารกบฏแท่ทัพหลิวเห็นจูล่งพลาดพลั้ง จึงกระโดดเอาตัวเข้าบังจูล่งเอาไว้ แทงกระบี่สวนออกไปยังทิศทางที่ฮองเต้แทงหมายจะสังหารจูล่งกระบี่ทั้งสองเล่นจึงปักที่อกข้างซ้ายของทั้งสองฝ่ายพอดี ทั้งคู่ตึงทรุดลงไปนั่งกับพื้น“อย่าอาฆาตแค้นกันเลย คิดซะว่ามันคือเวรกรรมที่พระองค์สังหารคนที่เลี้ยงดูพระองค์” จูล่งตวัดปลายกระบี่ตัดศีรษะของฮองเต้หลงหลุดจากบ่าในกระบี่เดียวรีบไปประคองแม่ทัพหลิวเพื่อดูอาการและให้คนไปตามน้องรองมาดูอาการแม่ทัพทันทีส่วนองครักษ์ที่ยังเหลือรอดชีวิตอยู่ เมื่อเห็นฮองเต้สิ้นพระชนม์จึงวางดาบยอมจำนวน ไม่มีประโยชน์ที่จะสู้ต่อไปอีกแล้วคุณชายรองจูเหวินจางรีบฝ่าเข้ามาดูอาการแม่ทัพหลิวในทันที“แม่ทัพเอาตัวบังให้ข้า ไม่งั้นคนที่นอนอยู่ตรงนั้นอาจเป็นข้าเอง” จูล่งกล่าวบอกน้องชายเสียงเบา เขาเป็นหนี้ชีวิตแม่ทัพหลิวแล้ว หากไม่ได้แม่ทัพ คง
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่27
บทที่27หลังจากที่สำรวจเส้นทางตามแผนที่ พบกุญแจและทางเข้าตามที่จูไป๋เสวี่ยบอกอย่างไม่ผิดเพี้ยน แม่ทัพหลิวจึงวางแผนนำกองกำลังเขาเมืองหลวง โดยการเดินทางเจ้าเมืองหลวงหลายๆ เส้นทาง แยกกันมากลุ่มล่ะ 1-2คนเท่านั้น เพื่อจะได้ไม่เป็นการผิดสังเกต ผู้นำตระกูลอย่างเจียวเจี้ยก็สนับสนุนอาวุธและเสบียงอาหาร ยอมเปิดคลังเสบียงของตระกูลเพื่อช่วยเหลือในครั้งนี้ สิ่งที่ทำให้พี่น้องทั้งสี่ของสกุลจูและเขาตกใจก็คือ นอกจากจะเชื่อมไปยังพระราชวังยังมีอาวุธมากมายเก็บซ่อนเอาไว้ หากดูผิวเผินเส้นทางนี้ไม่เคยมีการใช้งานมาก่อนเพราะไม่มีรอยเท้าใดๆ เลยเงาสายหนึ่งวิ่งฝ่าท่ามกลางความมืดไปมุ่งตรงไปยังปลายทางอย่างไม่หยุดพัก บนไหล่หนามีร่างสลบไสลของสตรีนางหนึ่ง “เจ้าไม่คิดจะบอกความจริงกับนาง” หลิวเสวี่ยอวี้มองสหายที่แบกร่างจื่อรั่วที่สลบออกมาจากอุโมงค์ลับ จูล่งค่อยๆว่างร่างของนางลงบนรถม้าแผ่วเบา จุมพิตลงบนหน้าผาก ก่อนจะพยักหน้าให้องครักษ์เงาบังคับรถม้าลงจากเขาไป“ข้าฝากจดหมายไว้กับองครักษ์มู่แล้ว” นั้นคือชื่อขององครักษ์เงาที่คอยตามดูแลนางมาตลอดหลายปีอีกไม่เพียงชั่วยามจะเริ่มแผนการทั้งหมด แม้จะฝากนางไว้กับเจียวเฟย แต่กร
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่26
บทที่26จูล่งและน้องชายทั้งสามเก็บตัวอยู่ภายในจวน รอเวลาให้แม่ทัพหลิวเสวี่ยอวี้ไปส่งบิดา มารดาและน้องห้ายังแคว้นฉู่อย่างปลอดภัย แต่ก็ต้องโมโหจนลมออกหูเพียงไม่กี่วันหลิวเสวี่ยอวี้ก็กลับมาที่เมืองหยิ่งตู่“ว่าไงน่ะ น้องห้าอยู่ลี่เจียง! ทำไมไม่ไปส่งในเมืองหลวง ที่วางแผนเอาไว้ไม่ใช่แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรคุณชายหลิว” จูล่งให้คนทุบกำแพงเชื่อมระหว่างจวนของสกุลจูกับจวนของเฉิงตง เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่ไม่ให้คนภายนอกสงสัย พอเขารู้ว่าแม่ทัพหลิวกลับมาแล้วจึงรีบหามาเพื่อสอบถามเรื่องครอบครัวที่ฝากฝังให้ไปส่งที่แคว้นฉู่ ระหว่างทางเจอรองแม่ทัพถึงได้รู้ว่า น้องห้าและบิดามารดาอาศัยอยู่ที่หัวเมืองใกล้ๆ นี้เอง มิน้าถึงกลับมาเร็วนัก “น้องห้าอยู่ลี่เจียง! ทำไมไม่ไปส่งในเมืองหลวง ที่วางแผนเอาไว้ไม่ใช่แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรคุณชายหลิว” จูล่งให้คนทุบกำแพงเชื่อมระหว่างจวนของสกุลจูกับจวนของเฉิงตง เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่ไม่ให้คนภายนอกสงสัย พอเขารู้ว่าแม่ทัพหลิวกลับมาแล้วจึงรีบหามาเพื่อสอบถามเรื่องครอบครัวที่ฝากฝังให้ไปส่งที่แคว้นฉู่ ระหว่างทางเจอรองแม่ทัพถึงได้รู้ว่า น้องห้าและบิดามารดาอาศัยอยู่ที่หัวเมือ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่25
บทที่25จูล่งเดินทางกลับหยิ่งตู่ทันทีที่ได้รับอนุญาตจากฮองเต้ เขาแสร้งว่าจะมากีดกันไม่ให้น้องห้ากับคู่หมั้นแต่งงานและให้ถอนหมั้นกัน ที่จริงแล้วเขาเพียงหาทางออกจากวังโดยที่ฮองเต้ไม่สงสัยต่างหากจูล่งควบม้าจากเมิงหลงมุ่งหน้าหยิ่งตู่โดยไปไม่หยุดพัก ระหว่างทางก็มีสายเงาดำคอยตามอยู่ไม่ไกล เขารู้จักลมปราณเหล่านั้นเป็นอย่างดี เหล่าองครักษ์เงาของเขาเองเมื่อมาถึงหยิ่งตู่ จึงเรียกสหายออกมาสอบสวน“เจ้ากล้าดียังไง ถึงมาสู่หมั้นหมายกับน้องห้าโดยที่ไม่บอกข้าก่อน” หลังจากมาถึงจวนสกุลจู จูล่งก็บุกมายังจวนของเฉิงตง สหายรักของหลิวเสวี่ยอวี้ ที่ปลอดตัวเป็นพ่อค้าในเมืองหยิ่งตู่“นางขอข้าแต่งงาน” หลิวเสวี่ยอวี้ตอบออกไปทันที“เจ้าจะโกหกจูล่ง ก็รอตอนข้าไม่อยู่ไม่ได้เหรอ” เฉิงตงกล่าว เพราะเข้าอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด จูไป๋เสวี่ยกลัวต้องถูดคัดตัวเข้าวัง บุกมาหาเขายามวิกาล ขอให้เข้าหมั้นหมายกับนาง ตัวเขานั้นรู้ดีแก่ใจว่าหลิวเสวี่ยอวี้ปักใจรักรางมาหลายปี เป็นมดแดงแผงพวงมะม่วงทำได้เพียงมองนางอยู่ในที่ไกลๆ จึงปฏิเสธนาง แต่สหายเขานั้นกลับเห็นสบโอกาสรีบอาสาขอแต่งงานแทน“ไม่ว่าใครจะขอแต่ง ตอนนี้คนทั้งหยิ่งตู่ก็รับรู้
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่24
บทที่24ช่วงสายของวัน เจียวเฟย นั่งชอบดอกบัวที่เก๋งในอุทยาน จื่อรั่วค่อยพัดวีดให้อยู่ไม่ห่าง หากมองด้วยสายตาคนนอกแล้ว สตรีที่เจียวเฟยนำเข้าวังมาชุบเลี้ยง เติบโตงดงามขึ้นกว่าวันแรกที่เข้ามาวังมากหนัก กริยาของนางยามสะบัดข้อมือขวนมองเสียเหลือเกิน“รั่วเอ้อร์” “พี่ล่ง” จื่อรั่วแทบจะทำพัดหลุดจากมือ นางกับจูล่งไม่เคยพบกันต่อหน้าผู้คนแบบนี้ เหตุจูล่งจึงเข้ามาหานางทั้งๆที่นางยังรับใช้พระสนมอยู่เช่นนี้เจียวเฟยโบกพระหัตถ์ให้ขันทีละสาวใช้คนอื่นๆออกไปจากเก๋ง เหลือเพียงนางและจื่อรั่ว บุรุษผู้มาใหม่เสียหน้าเคร่งเครียด“เจ้ามาตอนกลางกลางแบบนี้ ไม่กลัวใครเห็นงั้นเหรอ” เจียวเฟย หรี่ตามองเพียงเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตากลับไปยังบัวอยู่ที่อยู่ในสระ“ข้าน้อยไม่มีเวลาแล้ว เจียวเฟย ข้าน้อยขอยืมตัวนางซักครู่ขอรับ” ไม่รอคำตอบจูล่งก็คว้าแขนของจื่อรั่วออกจากเก๋ง จื่อรั่วกวาดสายตามองก็พบว่าขันทีและสาวใช้ทั้งหมดที่อยู่นอกเก๋งก้มหน้ามองเพียงปลายเท้าของตนเท่านั้น“รั่วเอ้อร์” เมื่อลับสายตาคนจูล่งก็รีบบอกข้อความสำคัญ “ฟังข้าให้ดี”“ท่านหายไปไหนมา ข้ารอท่านทุกคืน” แม้จะบอกให้เชื่อใจบุรุษตรงหน้า แต่นางเคยคาดหวังกับบิดา
