บทที่ 30

“ฉันตบเธองั้นเหรอ?” เฉินมู่มองเฉินชิงเสวี่ยที่ทำตัวน่าสงสารบนโซฟา เจ้าตัวค่อย ๆ เผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้าที่ซีดขาวนั่น

หล่อนรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังอยากบิดเบือนข้อเท็จจริง ซึ่งมันเป็นความพิเศษของน้องสาวคนนี้

เฉินมู่เดินเข้าไปพร้อมยักไหล่ด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยาม “ถ้าฉันอยากจะทำอะไรกับเธอจริง ๆ ตอนนี้เธอคงจะอยู่ในหอผู้ป่วยหนักหรือไม่ก็...ห้องเก็บศพ”

“เฉินมู่!” เฉินลี้ซานพูดด้วยความโกรธ “อย่าให้มันเยอะเกินไป!”

ลู่ซีเจ๋อก็ดูผิดหวังเช่นกัน เขายืนขึ้นเดินไปใกล้เฉินมู่ แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “เฉินมู่ ผมรู้ว่าแม่ของผมส่งการ์ดเชิญให้คุณในวันนี้ ผมจะบอกคุณให้ชัดเจนว่า คุณล้มเลิกความตั้งใจนี้ซะเถอะ!”

“แม้ว่าแม่ของผมจะชอบคุณ! และแม้ว่าเสวี่ยเอ๋อจะทำผิดพลาดไปบ้าง แต่ผมก็จะไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่ใจร้ายอย่างคุณ!”

ลู่ซีเจ๋อเคยมีความประทับใจที่ดีต่อเฉินมู่ แต่หลังจากที่เฉินมู่เสียโฉม เขาก็รู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา

ต่อให้เฉินมู่จะร้องไห้ขี้มูกโป่งขนาดไหน ก็มีแต่จะทำให้เขาเบื่อมากยิ่งขึ้น

หลังจากรู้จักกันมาหลายปี เขาเริ่มรู้สึกเคยชินกับการไล่ติดตามของเฉินมู่

ดั่งเช่นครั้งที่เขาสั่งสอนเฉินมู่อ