LOGINShare
บทที่ 231
Related chapters
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 232
เฉินมู่ส่ายหัว “ไม่ได้ ถ้าเป็นซุยซินยี่ที่มาสร้างปัญหาให้กับคุณ พวกเขาจะหนีไปทันทีที่รถตำรวจมาถึง และปัญหาจะไม่มีวันจบสิ้น”เฉิงหยวนเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เสียที่ไหนกันล่ะ เธอกลัวสุด ๆ “งั้น…งั้นถ้าพวกเขาบุกรุกเข้ามาจะทำยังไง?”ในที่สุดเฉินมู่ก็สวมเสื้อผ้าเสร็จ เธอหยิบกระเป๋ามาสะพายหลัง เปลี่ยนรองเท้า แล้วตอบไปว่า “ตอนนี้ฉันจะรีบขับรถไป คุณอย่าเพิ่งทำอะไรนะ นอกจากฉันแล้ว ก็ห้ามเปิดประตูให้ใครเป็นอันขาด”เฉิงหยวนรู้แล้วว่าเฉินมู่กำลังเดินทางมา เธอจึงค่อยจะโล่งใจขึ้นมาหน่อยแม้ว่าอาคารที่ปรักหักพังเล็ก ๆ ของเธอจะเป็นห้องหลังเก่า แต่ประตูกันขโมยได้รับปรับปรุงใหม่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถเปิดเข้ามาได้ในชั่วขณะหนึ่งทันทีที่เฉินมู่เดินออกจากอะพาร์ตเมนต์ ท้องฟ้าข้างนอกก็ยังมืดอยู่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาตีสามก่อนฟ้าสาง ไม่น่าแปลกใจที่เฉิงหยวนบอกว่าเธอตื่นเต็มตาเฉินมู่โทรหาถังอวี่ ผู้ที่อนุญาตให้เธอเอารถสปอร์ตมาขับ เพราะเขายุ่งจนเท้าแทบไม่ได้สัมผัสพื้นดิน ทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์ อีกฝ่ายก็ตวาดลั่น “ประสาทไปแล้วเหรอ ถึงไม่ยอมให้คนอื่นเขาหลับนอนเนี่ย!”เฉินมู่ทำ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 233
ชายร่างใหญ่หลายคนมองไปที่เฉินมู่ เธอสวมเสื้อหนาวสีขาวแขนสั้น และสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า ดวงตายังคงฉายแววง่วงงุน อีกทั้งบนปกเสื้อยังเรียงรายไปด้วยขนห่านตัวใหญ่ แลดูน่ารักน่าชังเฉินมู่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางเหยียบรองเท้าบูทมาร์ตินธรรมดา ๆ เดินเข้าไป ผมยาวที่ยุ่งเหยิง มองดูแล้วเหมือนกับว่าเธอคนนี้ตื่นนอนมาแล้วไม่ได้หวีผมอย่างใดอย่างนั้นชายร่างใหญ่มองหน้ากัน เวลาก่อนฟ้าสางตีสาม จะมีสาวน้อยที่ไหนมาเดินทอดน่องอยู่แบบนี้กัน? ชายหัวโตยืนขึ้น แล้วพูดอย่างดุดัน “มาทางไหนกลับไปทางนั้น! อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน!”เฉินมู่ถูหน้ากากของตนเองที่มีน้ำมูกไหลอยู่ภายในเบา ๆ พลางเอ่ย “แต่ประตูที่พวกนายกำลังทุบอยู่นั่น คือบ้านของเพื่อนฉันนะ”ชายคนนั้นได้ยินก็หัวเราะเยาะเย้ยเขาโยนค้อนในมือทิ้ง แล้วเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง พร้อมพูดอย่างเริงร่า “โอ้ ฉันเคยเห็นฮีโร่ผู้กอบกู้อเมริกา แต่ยังไม่เคยเห็นใครพาตัวเองมาตายแบบนี้เลย!”“สาวน้อย เธอรู้จักฐานะทางสังคมของวงศ์ตระกูลซุยไหม? พวกที่ยั่วยุตระกูลซุยจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตที่ดีหรอก!” เฉินมู่พยักหน้า ชายร่างใหญ่จึงคิดว่าตนเองนั้นเกลี้ยกล่อมให้เธอออกไปได
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 234
ประตูนี้ถูกพังทลายไปไม่น้อยเลย ถ้าเธอมาช้ากว่านี้ พวกนั้นคงมีโอกาสคงถลันเข้าไปในห้องแล้วเฉินมู่เพียงยื่นมือออกไปขยับอะไรบางอย่างเพื่อเปิดประตู และตะโกนว่า “เฉิง…”ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีมีดทำครัวพุ่งเข้ามาตรงหน้า! เฉินมู่ยกมือจับข้อมือของคู่ต่อสู้อย่างแน่นหนา และพูดอย่างเหลืออด “เฉิงหยวน นี่ฉันเอง” ทันทีที่เฉิงหยวนได้ยินเสียงของเฉินมู่ เธอก็ดึงมีดทำครัวกลับไปด้วยความตื่นตระหนก ก่อนถามเสียงสั่น “คุณบาดเจ็บตรงไหนไหม? แล้วพวกมันล่ะ?”เฉินมู่เอ่ยตอบ “หนีไปแล้ว เปิดประตูให้ฉันเข้าไป”เฉิงหยวนผลักเฟอร์นิเจอร์ที่อยู่ด้านหลังประตูด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะเขยิบให้เฉินมู่เดินเข้ามา เธอโผล่หัวออกมามองออกไปข้างนอก พลางเหลือบดูรอยนิ้วมือสีแดงบนผนัง แล้วพูดด้วยความกลัวเล็กน้อย “พวกมันมาจะฆ่าฉันเหรอ?” เฉินมู่ส่ายหัว “นี่ไม่ใช่การถ่ายหนังนะ ถ้าฆ่าคุณก็ต้องติดคุกนะสิ? พวกมันแค่มาทำให้คุณกลัว” “แปดสิบเปอร์เซ็นต์อาจเป็นเพราะการยั่วยุเมื่อคืนนี้ เพราะฉะนั้นซุยซินยี่เลยโกรธมาก และขอให้ใครบางคนมาสอนบทเรียนคุณในชั่วข้ามคืน” เฉิงหยวนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “แล้วยาย…”“ไม่ต้องกังวล” เฉินมู่กล่าว
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 235
พูดจบเขาก็หมุนตัวแล้วลงบันไดไปทันที เฉินมู่ชะงักงันอยู่นาน พลันเอ่ยถามไป “ฮั่วหยุนเซียว คุณมาถามแค่นี้เหรอ?”ฮั่วหยุนเซียวไม่ตอบกลับ เสียงรองเท้าค่อย ๆ ห่างไปไกล ในไม่ช้าก็เงียบหายไปในทางเดินเฉินมู่ขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงของตนเอง เธอรู้สึกว่าฮั่วหยุนเซียวไม่ค่อยมีความสุขมาก และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีความสุขด้วยเหมือนกันเฉินมู่หันหลังกลับเดินเข้าไปที่ห้อง เฉิงหยวนยังยืนถือชามรอ พลางเอ่ยถาม “คุณยังจะกินอยู่ไหม? บะหมี่อืดหมดแล้ว” เฉินมู่โบกมือ “ไม่กินแล้ว คุณกินเถอะ”เฉิงหยวนคว้าชามของเฉินมู่มากินอย่างมีความสุขและดูดเส้นบะหมี่อีกครั้งอย่างเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเฉินมู่เล็กน้อย “คนนั้นใครเหรอ?”เฉินมู่ไม่ได้พูดอะไร เฉิงหยวนจึงพึมพำกับตัวเองเสียงเบา “เขามาที่นี่ในตอนเช้าเพื่อตามหาคุณ แถมยังจะห่วงใยคุณอีก”หัวใจของเฉินมู่เต้นแรง แต่เธอไม่ได้ตอบบทสนทนานั่นกลับไป หลังทานเสร็จ เฉินมู่ขอให้ใครสักคนติดตั้งประตูกันขโมยใหม่ และติดตั้งสัญญาณกันขโมยที่ประตูด้วย เฉิงหยวนตรวจสอบอย่างระมัดระวังและกล่าวว่า “คราวนี้คงไม่มีปัญหาแล้ว” เฉินมู่ยิ้มบาง “แม้ว่าซุยซินยี่จะโง่ แต่เธอก็คงจะไม่
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 236
พลันสายจากปลายทางก็ถูกตัดไป เฉินมู่หมุนศีรษะแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้งอีกฝั่งของบริษัทฮั่ว ณ ห้องทำงานของประธานฮั่วหยุนเฉินสังเกตเห็นใบหน้าของพี่ชาย จากนั้นก็ถามอย่างระมัดระวัง “พี่ทะเลาะกับเฉินมู่เหรอ?”ฮั่วหยุนเซียวส่ายหัว “ไม่”“แล้วทำไมพี่ถึงไม่กลับไปกินข้าวกับเธอ?”ฮั่วหยุนเซียวพลิกดูเอกสาร พลางเอ่ย “งานยุ่ง”ฮั่วหยุนเฉินทำทีกระแอมไอออกมา “พี่ชาย พี่เคยดูเอกสารพวกนี้แล้วนะ พี่นั่งดูพวกมันมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว เดิมทีพี่อ่านได้เร็วมาก นอกจากพวกข่าวดาราแล้ว พี่ก็จำอย่างอื่นได้แม่นทั้งหมด”ฮั่วหยุนเซียว “...”ฮั่วหยุนเฉินเดินไปดึงเอกสารในมือเขาออก พร้อมยิ้มบาง “ผมเดาถูกใช่ไหมล่ะ? พูดมาเถอะน่า ทะเลาะกันเรื่องอะไร? เธอไปเรียกถังอวี่ว่าที่รักอีกแล้วเหรอ?”พูดยังไม่ทันจบ สีหน้าของฮั่วหยุนเซียวก็มืดครึ้มในชั่วพริบตาเดียวสุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็ยังไม่มีทางออก ก็เลยต้องปล่อยให้มันผ่านไปเอง ยิ่งช่วงนี้ได้ยินชื่อถังอวี่อีก บอสฮั่วก็แทบอยากจะเอาดาราหนุ่มไปโยนทิ้งในมหาสมุทรแปซิฟิกจริง ๆฮั่วหยุนเฉินรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในทันที “เสี่ยวมู่มู่ยุ่งอยู่กับการช่วยชีวิตของเฉิงหยวนอยู่ไม่ใช่เห
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 237
เวลาสองทุ่ม ถังอวี่สั่งให้คนทำอาหารมาไว้ให้บนโต๊ะเป็นการพิเศษ และยังเปิดไวน์ไว้หนึ่งขวดเขามองดูโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้าอย่างพอใจเสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น ถังอวี่ปรับจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปที่ประตู พลันยกรอยยิ้มพิเศษที่เปรียบเสมือนเจ้าชายแห่งเสียงเพลงขึ้นมา และเปิดประตูออกไป “ยินดีต้อนรับ…”และแล้วรอยยิ้มสุดพิเศษของเจ้าชายแห่งเสียงเพลงก็หยุดชะงัก มุมปากเขากระตุกขึ้นสองครั้ง “ลุง...ลุง…” ฮั่วหยุนเซียวยืนอยู่ที่ประตูโดยสวมเสื้อคลุมสีเทามืด และการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อจนไม่สามารถมองเห็นความสุขหรือความโกรธได้ “เจ้าแกะน้อย” เฉินมู่สวมแจ็กเก็ตหนา และยกมือทักทาย “สวัสดี!” ฮั่วหยุนเซียวเหลือบมองเขา พลางเอ่ยถาม “อาหารพร้อมหรือยัง?” ถังอวี่พยักหน้าตอบทันที “พร้อมแล้ว พร้อมแล้วครับ” ฮั่วหยุนเซียวเดินเข้าไปด้านใน เสียงเข้าเอ่ยบอกราวออกคำสั่ง “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะ” เมื่อฮั่วหยุนเซียวเดินไปแล้ว ถังอวี่ก็คว้าตัวเฉินมู่ไว้พร้อมกัดฟันถาม “ลุงมาได้ยังไงเนี่ย?!”เฉินมู่ตอบหน้าซื่อ “เขายังไม่ได้กินข้าว ฉันก็เลยชวนมาด้วยกันไง ทำไมเหรอ? อาหารค
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 238
เธอพูดต่ออีกว่า “คุณต้องค่อยเป็นค่อยไปโอเคไหม? ลำพังฉันคนเดียวยังล้างประวัติเฉิงหยวนไม่สะอาดเลย มันคงจะยุ่งเหยิงเข้าไปอีกถ้าต้องมาจัดการเรื่องอื้อฉาวของคุณด้วย”หัวใจของฮั่วหยุนเซียวฟูฟ่องขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานมาวางบนจานของเฉินมู่ แล้วพูดว่า “กินข้าว”เฉินมู่เทไวน์ครึ่งแก้วด้วยความโกรธ “ฉันยุ่งมากจริง ๆ นะ!”ถังอวี่พึมพำ “มันเป็นอย่างนี้นี่เอง…” ฮั่วหยุนเฉินขยี้ตามองไปหาพี่ชายของเขาอย่างมีชัย พลางพูดในใจว่านี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ! เขาโอบไหล่ถังอวี่อีกครั้งราวปลอมประโลม “โอ้ นายต้องมีอนาคตที่ดีแน่! ฉันได้ยินมาว่าเจ้าหญิงไวโอลินตัวน้อยจากต่างประเทศชอบนายมาก! นายลองเก็บไปคิดดูบ้างนะ!”โอวจินโบกมือ “ไม่ได้ เป็นผู้หญิงในประเทศดีกว่า” หมอหนุ่มสะอึกเบา ๆ และมองไปที่เฉินมู่แวบหนึ่ง “เฉินมู่คิดว่าไง? ในประเทศดีกว่าไหม?” ใบหน้าของเฉินมู่เปลี่ยนเป็นสีแดงจากการดื่ม เธอกระพริบตา พลางเอ่ยว่า “ใช่”เฉินมู่เกือบจะกินอิ่มแล้ว ร่างบางดื่มอีกเล็กน้อย และส่งเสียงร้องเพื่ออยากไปเล่นเกมที่ห้องนั่งเล่น ฮั่วหยุนเฉินและโอวจินตามเธอไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งฮั่วหยุนเซียวและถังอวี่ไว
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 239
ฮั่วหยุนเฉินตะโกนขึ้นอย่างกังวล “บ้าบอที่สุด! นี่มันเกี่ยวข้องกับความสุขตลอดชีวิตของพี่ชายฉันเลยนะ!”เขาเอื้อมมือไปดึงถังอวี่ แล้วพูดว่า “อวี่เอ้ย ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว นายรีบกลับไปนอนที่บ้านเถอะ โตขนาดนี้แล้ว ลุงรองคงไปนอนกับนายด้วยไม่ได้หรอกนะ!”ถังอวี่เหลือบมองฮั่วหยุนเฉินด้วยท่าทางหวาดกลัว “ลุงบ้าไปแล้วเหรอ?”ฮั่วหยุนเฉิน “…”ถังอวี่เดินไปที่โต๊ะ พลันคว้ากุญแจรถไว้แน่น “ไปกันเถอะ เธออยากได้ที่รักของเธอไม่ใช่เหรอ?”เฉินมู่เดินตามไปอย่างมีความสุข ฮั่วหยุนเซียวดึงเธอกลับมา แล้วกัดฟัดมองไปที่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของตนเอง “นี่คุณยังจะไปจริง ๆ เหรอ?”เฉินมู่พยักหน้า “ไปสิ!”จากการยืนกรานที่จะไปของเฉินมู่ กลุ่มคนจึงทำได้เพียงเดินตามไปได้เท่านั้นจากนั้นถังอวี่ก็เดินโซเซไปที่โรงรถและกดปุ่มที่กุญแจ พลันรถปอร์เช่สีเงินราวกับสายฟ้าในโรงรถก็เปิดไฟขึ้นอัตโนมัติ เขาโยนกุญแจไปที่มือของเฉินมู่ ก่อนเอ่ย “รีบไปสิ ฉันง่วงนอนแล้ว!” เฉินมู่รีบวิ่งไปที่รถพร้อมกับกุญแจ ร่างบางกอดกระจกรถอย่างกระตือรือร้นและรักใคร่ “ฉันได้เจอที่รักของฉันแล้ว!”ทั้งโรงรถมีเพียงเสียงร้องตะโกนไปของเฉินมู่ ส่วน
Latest chapter
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 255
ฮั่วหยุนเซียวไม่รู้ว่าควรจะสงสารสาวน้อยตรงหน้าดี หรือควรจะภูมิใจในความหนักแน่นในสถานการณ์ที่อันตรายของเธอดีเขายกมือพร้อมขมวดคิ้ว “ฮานเฉิง จัดการให้เรียบร้อย”“ครับ บอส”ฮานเฉิงยกโทรศัพย์อยู่หลายสาย และแล้วนักข่าวที่สมควรจะอยู่ที่นี่ต่อ กลับแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็วเฉิงหยวนกระพริบตา “ทำไมพวกเขาไปกันหมดแล้วล่ะ?”เมื่อฝูงชนสลายตัว สายตาเฉินมู่ก็สะดุดเข้ากับรถเบนท์ลีย์หรูที่จอดอยู่ข้างทาง“ปีศาจร้ายปรากฎตัวแล้ว” เธอกล่าวเฉิงหยวนถือถุงขนมของตัวเองตามไปและถามต่อ “อะไรนะ?”เฉินมู่ช่วยถือของในมือเธอ แล้วพูดว่า “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อนแล้วกัน”ใต้แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาว สองสาวพูดคุยถึงเรื่องในอนาคต และรถหรูระดับโลกอย่างเบนท์ลีย์คันนั้นก็ขับตามหลังมาอย่างช้า ๆฮานเฉิงถามอย่างสุขุม “บอสครับ พวกเราจะขับช้าขนาดนี้จริงเหรอครับ?”ฮั่วหยุนเซียวมองแผ่นหลังหญิงสาวตรงหน้าอย่างสนใจ แล้วพยักหน้า “ขับช้ากว่านี้”ฮานเฉิง “...”เมื่อเดินมาถึงใต้อาคาร เฉินมู่ก็พูดว่า “คุณไปเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเราไปโรงพยาบาลกัน”เฉิงหยวนปัดมือไปมา “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน พวกเขาแค่ขว้างปาผักมาขู่ฉัน
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 254
เธอลงจากรถแล้วเห็นเฉิงหยวนที่ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้ เหมือนแมวที่กำลังตื่นตระหนกตกใจ และไม่มีที่ซ่อนตัวเธอวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไป แล้วดึงเฉิงหยวนเข้ามายังอ้อมอก พร้อมถามอย่างกังวลว่า “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”เมื่อเฉิงหยวนเห็นเฉินมู่ ก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมาเธอยื่นมือไปปัดเศษผักบนตัวของเฉินมู่ออกให้ พร้อมส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”เฉินมู่ประคองเธอให้ลุกขึ้น และแล้วไข่ไก่ฟองหนึ่งก็ลอยมา แต่เฉินมู่ยกมือขึ้นรับไว้ได้อย่างแม่นยํา“แกร๊ก” ไข่ไก่ในมือถูกบดขยี้จนแหลก และไข่ไก่เหลว ๆ ก็ไหลลงมาตามข้อมือของเธอ แววตาอันโหดเหี้ยมของเฉินมู่ทำให้ฝูงชนและนักข่าวต่างค่อย ๆ สงบลงเธอพูดกับหน้ากล้องที่ใกล้ที่สุด ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “จรรยาบรรณของนักข่าวคือการนำเสนอความเป็นจริง หวังว่าสื่อมวลชนทุกคนจะตระหนักข้อนี้ไว้หน่อย”พลันมีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ความจริงก็คือเฉิงหยวนเป็นมือที่สาม! คนทั้งโลกต่างก็รู้เรื่องนี้!”“ใช่ ๆ คุณเป็นใคร! ทำไมถึงได้แก้ตัวแทนเฉิงหยวน!”เฉินมู่ตอบอย่างเยือกเย็น “เธอไม่ใช่มือที่สาม หวังว่าหลังจากวันที่ความจริงกระจ่างแล้ว ทุกคนในที่นี้ต้องขอโทษต่อการกระทำที่ทำต่อเฉิงหยวน”จ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 253
เฉินมู่ซบอยู่ในอ้อมกอดลู่ซีเจ๋อพร้อมเช็ดน้ำตาด้วยท่าทีน้อยใจ “พี่คะ พี่เชื่อฉันสักครั้งเถอะ…”ลู่ซีเจ๋อหมดความอดทนกับเฉินมู่อย่างสิ้นเชิง เขาตะโกนอย่างเหลืออดว่า “ออกไป! ไสหัวออกไป!”เฉินมู่มองท่าทีที่ปวดใจของลู่ซีเจ๋อ แล้วถอนหายใจ “ลู่ซีเจ๋อ คุณ…”ลู่ซีเจ๋อมองหน้าเธอด้วยความโกรธเคืองเฉินมู่จึงได้เงียบลง พลางคิดว่าทำไมต้องปริปากพูดคำนี้ทั้ง ๆ ที่่ก่อนหน้านี้เธองัดหลักฐานเป็นร้อย ๆ อย่างเพื่อให้เห็นถึงจิตใจอันโหดเหี้ยมของเฉินชิงเสวี่ย แต่ลู่ซีเจ๋อก็มองไม่เห็นเธอจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ แถมยังต้องถูกเฉินชิงเสวี่ยตอกกลับว่าเธออิจฉา“คุณคิดจะพูดอะไรอีก?” ลู่ซีเจ๋อมองเธอด้วยโกรธเคืองเฉินมู่ส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว แต่มีอะไรอยากจะบอกคู่หมั้นสุดที่รักของคุณหน่อย”เฉินชิงเสวี่ยมองเฉินมู่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว “พี่มีอะไรอยากให้ฉันช่วยคะ...”เฉินมู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “รบกวนเธอฝากบอกซุยซินยี่กับเฉินชิงโหรวด้วยนะ ว่าเฉิงหยวนจะกลับเข้าสู่วงการบันเทิงเร็ว ๆ นี้”เฉินชิงเสวี่ยจ้องมองเฉินมู่อย่างปวดใจ พลันเอ่ย “พี่คะ เฉิงหยวนเป็นมือที่สาม ทำไมพี่ยังจะคบหากับคนแบบนั้นอยู่อีก?”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 252
แผลเป็นที่หน้าเกลียดน่ากลัวเหมือนตัวหนอนเกาะอยู่บนใบหน้า แถมยังมีรอยแดง ๆ อยู่รอบ ๆ เฉินชิงเสวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งใจ แผลเป็นยังอยู่!ตอนที่กำลังลองชุดคราวก่อน เธอได้ข่าวว่าเฉินมู่กำลังรักษารอยแผลพวกนี้ มันทำเธอทุรนทุรายไปหลายวันเธอกลัวว่าเฉินมู่จะรักษาร่อยรอยแผลบนใบหน้าจนหายดี เพราะหากใบหน้านี้หายดีแล้ว มันจะกลับมาทำให้ชาวเมืองปินไห่ตกตะลึงอีกครั้ง เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะอย่างโล่งใจ แถมยังเย้ยหยันเฉินมู่ต่อว่า “ได้ยินว่าเธอไปรักษาใบหน้า ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?”เธอชี้ไปยังใบหน้าของเฉินมู่ พร้อมหัวเราะเยาะเย้ย “เธอดูไม่ออกเหรอว่ามันอาการหนักกว่าเมื่อก่อนอีกน่ะ?”“เฉินมู่ อย่าพยายามต่อไปเลย หน้าของเธอยังไงก็รักษาไม่หายหรอก เธอต้องแบกหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลแบบนี้ไปตลอดชีวิต เธอจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะตลอดเวลา และถูกทอดทิ้งตลอดไป”เฉินมู่ง้างมือขึ้นแล้วกระแทกไปที่ใบหน้าของคนเจ็บอย่างแรง ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยหันไปตามเสียงดัง “เพี๊ยะ”เฉินชิงเสวี่ยโดนตบจนโกรธมาก เธอจ้องมองเฉินมู่ด้วยความเคียดแค้น “สมควร ใครให้เธออยู่เป็นหนามยอกอกในตระกูลเฉิน เธอควรตายไปพร้อมกับแม่ของเธอตั้งนานแล้ว!”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 251
“นี่คุณ!” ลู่ซีเจ๋อถูกเฉินมู่ปั่นหัวจนออกอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทั้งป่าเถื่อนและชั่วร้ายอย่างเธอมาก่อนเฉินชิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก พี่สาวก็แค่ล้อเล่น คุณไปเถอะ”เฉินชิงเสวี่ยออดอ้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอยากจะทานของหวานหน้าโรงพยาบาล ลู่ซีเจ๋อจึงได้แต่ทำตามคู่หมั้น แต่ก่อนเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่เฉินมู่อีกหนึ่งทีทันทีที่เขาเดินออกไป เฉินมู่ก็ขมวดคิ้วมองไปทางร่างบนเตียงอย่างเร็ว “เหลือเราแค่สองคนแล้ว มีอะไรอยากพูดไม่ใช่เหรอ?”ครั้งแรกเฉินลี่ซานสั่งให้เธอมาที่นี่ ครั้งที่สองลู่ซีเจ๋อก็พาเธอมาด้วยตัวเองอีกหนึ่งครั้ง เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนวางแผนทั้งหมดให้เฉินมู่มาที่นี่ ไม่รู้ว่าเธอจะมีแผนการอะไรอีกเฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนสีหน้าในทันที ใบหน้าอ่อนหวานเมื่อสักครู่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเธอมองหน้าเฉินมู่อย่างหงุดหงิด พร้อมพูดว่า “เธออย่ายุ่งเรื่องของตระกูลซุย!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนถามว่า “ทำไมเหรอ? ตระกูลซุยทำไมเหรอ?”เฉินชิงเสวี่ยพูดตรง ๆ ว่า “ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี ตระกูลซุยกับตระกูลเราทำธุรกิจร่วมกันมา ถ้าเธอทำงานแต่งซินยี่
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 250
เฉินมู่ยักไหล่เล็กน้อย “ถึงฉันจะทำร้ายเธอจนตาย ฉันก็จะไม่รู้สึกผิด”ลู่ซีเจ๋อขมวดคิ้ว “เฉินมู่ คุณทำร้ายเสวี่ยเอ๋อถึงขั้นนั้น เธอยังไม่ถือโทษโกรธ แค่บอกให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งกับตระกูลซุย แค่คุณไปเยี่ยมเธอบ้าง มันยากนักหรือไง?”เธอหัวเราะเยาะเล็กน้อย “แค่เธอบอกว่าไม่ถือโทษโกรธฉัน คุณก็เชื่อเหรอ? ลู่ซีเจ๋อ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าในสมองคุณมันมีรอยหยักบ้างไหม”ลู่ซีเจ๋ออึ้งไปสักพัก เขาไม่ใช่คนที่ทะเลาะวิวาทกับใครบ่อย ๆ ร่างสูงลากเฉินมู่ไปเรื่อย ๆ แล้วพูดว่า “ไปโรงพยาบาลกับผม!”ช่วงเวลาเลิกเรียนนักศึกษาทุกคนเดินลงจากอาคาร ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตรงนั้น และแล้วทั้งสองก็เริ่มตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนเฉินมู่ไม่อยากตกเป็นประเด็นของคนทั้งมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ จึงสะบัดมือออกอย่างจำใจและตอบว่า “ปล่อย ฉันเดินเองได้”ลู่ซีเจ๋อปล่อยมือเธอ เฉินหยวนจึงรีบวิ่งมาดึงแขนเฉินมู่ไว้ “ฉันไปเป็นเพื่อนนะ”เฉินมู่แตะมือเธอเบา ๆ “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก เธอกลับหอพักไปก่อนเถอะ”เฉินหยวนพูดด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “งั้นเธอต้องระวังตัวนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องรีบโทรหาฉันนะ หรือไม่ก็… โทรหาตัวรวจเลย!”เฉินหยวนหัวเ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 249
เช้าวันถัดมา เฉินมู่ไปมหาวิทยาลัยตามปกติเรื่องของเฉิงหยวนยังเป็นที่กล่าวถึงบนโลกโซเชียล ซุยซินยี่ยอมจ่ายให้กับคอมเมนท์พวกนี้ไม่น้อยเลยจริง ๆแต่เฉินมู่ยังต้องกลับไปเรียน ถึงแม้ว่าชาวเน็ตจะยังพากันด่าทอดาราในสังกัดของเธอก็ตามทันทีที่เดินเข้าห้องเรียน เฉินหยวนก็โบกมือเรียก “เฉินมู่ ฉันจองที่ตรงนี้ไว้ให้เธอ”เฉินมู่สาวเท้าเข้าไปพร้อมกระเป๋านักเรียน พลางเผยยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะ”จางหยางที่นั่งโต๊ะด้านหน้าก็ยื่นกาแฟกับพร้อมแซนด์วิชให้ “อาหารเช้าของเธอ”เฉินมู่พูดด้วยความปลาบปลื้มใจ “ทำไมพวกเธอดีกับฉันจังเลย?”จางหยางส่ายหัวอย่างเคอะเขิน แล้วตอบว่า “แต่ก่อนฉันไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอ เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันจะแก้ตัว” ตั้งแต่ที่เธอทำให้ผู้คนเกิดความประทับใจในคืนงานเลี้ยงปีใหม่ ทุกคนในชั้นเรียนก็หันมาดีกับเธอเฉินหยวนรีบวิ่งเข้ามาซุบซิบ “เธอเห็นหรือยังว่าข่าวเฉิงหยวนในเน็ตกลับมาฉาวอีกแล้วนะ?”เฉินมู่รับอาหารเข้ากัดไปหนึ่งคำ ก่อนพยักหน้าตอบ “เห็นแล้ว”เฉินหยวนรีบโต้ตอบทันที “เฉินมู่ ฉันเห็นเธอสนิทกับหล่อน หล่อนไม่ใช่คนดีนะ!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนตอบว่า “หล่อนเป็นคนดีมาก แล้วต่อไปเธอจะรู้เอง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 248
แค่คําเดียว ทำให้มุมปากของฮั่วหยุนเซียวกระตุกยกโค้งราวไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มไว้ได้เขาแตะมือไปที่ใบหน้าของเฉินมู่ พลางเรียกอย่างอ่อนโยนว่า “มู่มู่”เฉินมู่ลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ แล้วถาม “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว แล้วคุณทานข้าวหรือยัง?”แม้ว่าเธอไม่ได้งดงามเหมือนเหล่าคนมีชื่อเสียง แต่ก็แฝงด้วยความอ่อนหวานอยู่บ้างฮั่วหยุนเซียวไม่เคยรู้สึกว่า คําว่าเฉินมู่คํานี้จะอบอุ่นและน่าหลงใหลเช่นนี้มาก่อนหญิงสาวที่เขาสนใจนอนอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีกำลังงัวเงียผมเผ้ายุ่งเหยิงสามคำถามต่อเนื่องนั้นดึงเขาออกจากภวังค์และเข้าสู่ความเป็นจริง แต่เขาไม่มีทางเลือก และทำตามอย่างเต็มใจเฉินมู่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง ช่วงนี้เธอพักผ่อนไม่เพียงพอ ถ้าอยู่ในความสงบเมื่อไหร่เธอพร้อมจะหลับทันที“อืม…” จู่ ๆ ความเย็นก็เข้ามากระทบริมฝีปาก สมองเฉินมู่รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันทีสมองของเธอเริ่มประมวลผล พลันฝืนลืมตาขึ้น และเลียริมฝีปากตามสัญชาตญาณเธอมองเข้าไปในสายตาลึกลับของชายตรงหน้า ก่อนถามอย่างงุนงงว่า “อะไรเหรอ?”ปลายลิ้นของฮั่วหยุนเซียวไล่เลียตรงริมฝีปากล่างของตน รา
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 247
เมื่อทุกคนออกไป เฉิงหยวนก็ยังคงเกาะแขนของเฉินมู่ด้วยร่างกายอันสั่นอยู่อย่างนั้นเฉินมู่แตะมือเธอ พร้อมปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ ฉันจะคอยปกป้องคุณเอง”เฉิงหยวนพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคนร้ายแบบพวกนั้น ถึงได้กล้ากล่าวหาเหยื่อแบบนี้”ผู้อำนวยการหยางวิ่งเข้ามาถามอย่างรีบร้อน “ผู้อำนวยการเฉินบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ? ผมพยายามห้ามคุณหนูซุยแล้ว แต่…”เฉินมู่ปัดมือไปมา พลางบอก “ไม่เป็นไรค่ะ ผู้อำนวยการหยางไม่ต้องกังวล นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเรา”เธอมองร่องรอยความเสียหายของข้าวของบนพื้น แล้วพูดต่อ “พวกเธอทำอะไรเสียหายบ้าง ลิสต์ให้ฉันด้วยนะ”ผู้อำนวยการหยางรีบยกปัดไม้ปัดมือปฎิเสธอย่างเร็ว “ไม่ได้ ๆ จะให้ผู้อำนวยการเฉินชดใช้ได้อย่างไร?” เฉินมู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ใครบอกว่าฉันจะเป็นคนชดใช้ค่าเสียหาย? คุณหยางจัดการลิสต์รายการของที่เสียหายมาก็พอค่ะ”ผู้อำนวยการหยางก็ไม่รู้ว่าเฉินมู่คิดจะมาไม้ไหน จึงทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้นเฉิงหยวนกระแอมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความระมัดระวังว่า “คงไม่ใช่ให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายหรอกนะ?”“หึหึ” เฉินมู่ยิ้ม “ไม่ใช่ คนที่ลงมือทำลายข้าวของต่าง
