ซ่งชิงชวนมองใบหน้าเล็กของเฉียวสือเนี่ยนที่ดูเย็นชา และเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “จุดประสงค์ของผมชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผมตามจีบคุณมานานขนาดนี้ และตอนนี้พวกเราก็มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันแล้ว แน่นอนว่ามาขอคุณแต่งงานน่ะสิ”ขณะเอ่ย ซ่งชิงชวนดูเหมือนจะจัดปกเสื้อของตัวเองด้วยความไม่ได้ตั้งใจ เฉียวสือเนี่ยน
ข่าวใหญ่เกี่ยวข้องกับซ่งกรุ๊ปที่เมืองไห่เฉิงโปรเจกต์ประจำปีที่สำคัญของตระกูลซ่งจู่ ๆ ก็เกิดปัญหาที่ร้ายแรงขึ้น ถ้าจัดการไม่ทันเวลามีความเป็นไปได้มากว่าจะทำให้ตระกูลซ่งตกอยู่ในวิกฤตห่วงโซ่การจัดหาเงินทุนได้แต่ตอนนี้ซ่งชิงชวนให้ความร่วมมือในการสอบสวนที่สถานีตำรวจจึงไม่สามารถปลีกตักออกมาได้ และผู้บริ
พอรู้ว่าคนที่โทรศัพท์เข้ามาเป็นใคร สีหน้าของซ่งชิงชวนก็หน่ายระอาขึ้นมาทันที เขากดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป “ครับ คุณแม่”“นี่แกเป็นอะไรไป? เกิดเรื่องใหญ่กับซ่งกรุ๊ปขนาดนั้น แล้วแกยังจะนั่งอยู่ในสถานีตำรวจไม่ยอมออกมาอยู่ได้!” เซิ่งจวงฮุ่ยเดือดดาลตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดเรื่องจ้างวานคนทำร้ายร่างกาย
“แกมั่นใจนะว่าทำให้เฉียวสือเนี่ยนยอมอยู่ในโอวาทได้?” เซิ่งจวงฮุ่ยยังคงไม่เชื่อเขาเท่าไรซ่งชิงชวนกล่าวเสียงเย็น “เธอไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียวเสียหน่อย หรือว่าคุณแม่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังเธอมีใครอยู่? ถ้าบีบคั้นคงอื่นเกินไป จนเสียหายกันทั้งสองฝ่าย ใครจะได้ประโยชน์ล่ะ?”เซิ่งจวงฮุ่ยชะงักไปเล็กน้อย ชั่งน้ำหนั
“ในเมื่อเธออยากตายขนาดนั้น ทำไมไม่แทงตัวเอง แทนที่จะเล่นมายากลกระโดดตึกแบบนี้!” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเอือมระอา“ฉันก็คิดจะแทง...”ทันใดนั้น เฉียวสือเนี่ยนก็รู้สึกว่าคำพูดของฮั่วเยี่ยนฉือมีบางอย่างที่ผิดปกติเธอกระโดดตึกตอนไหน?“คุณผู้หญิงคะ ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว”เวลานี้ ป้าหวังผู้เป็นสา
“เฉียวสือเนี่ยน เธอโวยวายพอหรือยัง และคิดจะโวยวายไปถึงเมื่อไร! ฮั่วเยี่ยนฉือกล่าวโทษอย่างโมโหและเย็นชาเฉียวสือเนี่ยนหัวเราะอย่างไม่มีเสียงออกมาเห็นได้ชัดว่า เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของเขา แต่ท่าทางที่ฮั่วเยี่ยนฉือปฏิบัติต่อเธอกลับไม่ต่างจากคนนอกเลย“เยี่ยนฉือ คุณอย่าใจร้ายกับสือเนี่ยนมากนักสิคะ”เฉี
ญาติคนนี้ที่รักเธอมากที่สุด แม้แต่ตอนที่เสียชีวิตในชาติที่แล้ว เธอก็ยังไม่ได้พบหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำครั้งนี้ เธอจะต้องอยู่เคียงข้างและแสดงความกตัญญูเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้ผู้อาวุโสท่านผิดหวังอีกแล้วเพราะว่ายังมีบาดแผลอยู่ เฉียวสือเนี่ยนจึงไม่กล้าไปพบคุณตาเธอทำได้แค่ระงับความตื่นเต้นและรีบ
เฉียวสือเนี่ยนหันกลับมา “ใครอนุญาตให้เธอเอาไปทิ้ง เก็บขึ้นมา!”พนักงานฝ่ายต้อนรับไม่กลัวเธอด้วยซ้ำ “ทำไมต้องเสียแรงเปล่าด้วยล่ะคะ ถึงอย่างไรท่านประธานก็คงไม่อ่านหรอก ทุกครั้งที่คุณส่งสิ่งของมา เขาก็ให้พวกเราเอาไปทิ้งหมดเลย!เมื่อก่อนเฉียวสือเนี่ยนเป็นห่วงว่าฮั่วเยี่ยนฉือจะทำงานหนักเกินไป จึงยอมลำบาก