บทที่ 0002

เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าข้าดูไม่มีความสุข วันรุ่งขึ้นเซี่ยจิ่งหวนก็ยกเลิกงานราชการทั้งหมด พาข้าแต่งกายเหมือนสามัญชนคนธรรมดาออกจากวัง ไปเที่ยวชมงานวัด

ข้าเติบโตมาในป่าเขา มีนิสัยรักอิสระไม่ชอบอยู่ในกรอบธรรมเนียมประเพณี

ปีแรกที่เข้าวัง ข้ารู้สึกอึดอัดกับกฎระเบียบในวังจนแทบหายใจไม่ออก

หลังจากนั้น ทุกครั้งที่เซี่ยจิ่งหวนมีเวลาว่างก็จะพาข้าออกไปเที่ยวนอกวังเพื่อผ่อนคลาย

ในงานวัดมีผู้คนสัญจรไปมาวุ่นวาย เซี่ยจิ่งหวนกอดข้าแนบชิดไว้ในอ้อมแขน ราวกับว่าข้าเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเขา กลัวว่าคนอื่นจะเบียดเสียดมาโดนตัวข้า

ขณะเดินไปเรื่อยๆ ก็มาถึงร้านขายโคมไฟ

เซี่ยจิ่งหวนหยิบก้อนตำลึงเงินออกมาซื้อโคมไฟรูปกระต่ายจากเจ้าของร้าน แล้วยื่นให้ข้า

"อาเหยา นี่คือโคมไฟกระต่ายดวงที่หนึ่งร้อย ตามที่ข้าสัญญาไว้กับเจ้า"

ข้ามองโคมไฟกระต่ายอย่างเหม่อลอย

หลังจากที่เซี่ยจิ่งหวนรู้ว่าข้าชอบโคมไฟกระต่าย ทุกครั้งที่ออกมาเที่ยวงานวัด เขาก็จะซื้อให้ข้าหนึ่งดวง

ในวังถึงกับแบ่งตำหนักหนึ่งหลังไว้เก็บโคมไฟโดยเฉพาะ ยามว่างข้าเคยลองนับดู มีโคมไฟอยู่เก้าสิบเก้าดวง

ตอนนั้นเซี่ยจิ่งหวนบอกว่า "ต้องรวบรวมให้ครบหนึ่งร้อยดวงถึงจะสมบูรณ์ ข้ากับอาเหยาจะได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า"

ตอนนี้ในดวงตาของเขามีแต่เงาสะท้อนของข้า มันเต็มไปด้วยความรัก

ข้ารู้สึกอยากจะถามเขาตรงนี้เลยว่า หากยังรักข้าอยู่ ทำไมถึงรับตัวลูกสาวแม่ทัพเข้าวัง

แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้พูดออกไป

เพราะนี่เป็นสิทธิ์อำนาจของเขาในฐานะฮ่องเต้

ข้ารับโคมไฟจากมือเขาแล้วพูดว่า "ฟ้ามืดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ"

เพิ่งกลับถึงวัง หญิงสาวในชุดหรูหราคนหนึ่งก็วิ่งตรงมาทางข้า

ข้าถูกนางชนล้ม โคมไฟในมือร่วงลงพื้นและลุกไหม้ ลามมาติดเสื้อผ้าของข้าด้วย

องครักษ์รีบดับไฟ คว้าถังน้ำสาดใส่ตัวข้าจนไฟดับ

ทั้งตัวข้าเปียกโชก เสื้อผ้าไหม้เกรียม เหมือนลูกหมาตกน้ำแลดูน่าอนาถ

ส่วนคนที่ชนข้า กลับซบอยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยจิ่งหวน พูดเสียงออดอ้อนว่า "เมื่อวานฝ่าบาทบอกว่าจะไปเยี่ยมฮองเฮาที่ตำหนักเฟิ่งฉีแล้วรีบกลับมา แต่จวบจนถึงช่วงค่ำวันนี้พระองค์ก็ยังไม่ยอมกลับมา..."

เซี่ยจิ่งหวนรีบผลักนางออกทันที แล้วพยุงข้าขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง

ข้าสะบัดมือเขาออก แกล้งถามเหมือนไม่รู้เรื่องว่า "ฝ่าบาท หญิงสาวผู้นี้คือ..."

เซี่ยจิ่งหวนขยับริมฝีปาก กำลังจะอธิบายให้ข้าฟัง

แต่สตรีนางนั้นกลับเชิดหน้าขึ้น พูดอย่างภาคภูมิว่า "หม่อมฉันชื่อหลินจื่อยวน เป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ และกำลังจะได้รับการแต่งตั้งเป็น..."

"หุบปาก!"

หลินจื่อยวนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเซี่ยจิ่งหวนตวาดใส่จนเงียบ

"ข้ากำลังคุยกับฮองเฮา เจ้าไม่มีสิทธิ์เข้ามาสอดปาก รีบกลับตำหนักเจิ้งเฉียนไปทบทวนความผิดของตัวเองเดี๋ยวนี้!"

ความโปรดปรานตลอดหลายวันที่ผ่านมา ทำให้หลิ่นจื่อยวนเผลอตัวไป

นางไม่อยากเชื่อว่าเซี่ยจิ่งหวนจะปฏิบัติกับนางเช่นนี้ ยื่นมือไปเกาะแขนเขาและร้องเรียก "ฝ่าบาทเพคะ..."

เซี่ยจิ่งหวนสะบัดมือออกทันที ตวาดว่า "เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือไร!"

หลินจื่อยวนวิ่งหนีไปด้วยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ

หลังจากนางไปแล้ว เซี่ยจิ่งหวนก็รีบอธิบายกับข้าว่า "อาเหยา ช่วงนี้เหตุการณ์แถวชายแดนไม่สงบนัก เป็นช่วงที่ต้องใช้กำลังทหาร บิดาของหลินจื่อยวนเป็นแม่ทัพใหญ่ ข้าจำใจต้องรับนางเข้าวัง"

"แต่เจ้าวางใจได้ ในวังนางก็เป็นแค่เครื่องประดับเท่านั้น ข้าจะรักเพียงแค่เจ้าคนเดียวตลอดไป"

ข้าพูดเสียงเรียบว่า "ฝ่าบาททรงเป็นถึงฮ่องเต้ ย่อมมีเหตุผลรองรับในทุกการกระทำ ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับสตรีเรือนหลังอย่างหม่อมฉัน"

หลังจากนั้น เซี่ยจิ่งหวนก็ส่งข้ากลับตำหนักเฟิ่งฉี แต่ยังไม่ทันถึงประตูตำหนัก ก็มีนางกำนัลวิ่งมาอย่างรีบร้อนและกราบทูลว่า "ฝ่าบาท คุณหนูจื่อยวนตกน้ำ..."

เซี่ยจิ่งหวนรีบหันหลังจากไปทันที เดินไปได้สองก้าวก็ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าข้ายังอยู่ตรงนี้ จึงหันมาบอกข้าว่า "อาเหยา นางเป็นบุตรสาวของแม่ทัพ ข้าไม่อาจปล่อยให้นางเป็นอะไรตอนอยู่ในวังได้..."

ข้ายิ้มมุมปาก พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า "ข้าเข้าใจ"

หลังจากเซี่ยจิ่งหวนจากไป ข้าก็แอบสะกดรอยตามเขาไปเงียบๆ