11

พนักงานสาวแผนกต้อนรับแอบซุบซิบกันหลังเคาน์เตอร์ หลังจากคนที่เป็นหัวข้อของการสนทนาเพิ่งจะขับรถออกไปได้ไม่นาน

“ตอนแรกนะ ฉันคิดว่าคุณแพททริกจะได้กับยัยลูเซียน่าซะอีก ขานั้นชอบวีนชอบเหวี่ยง แถมเวลามาที่นี่ก็ชอบวางตัวราวกับเจ้าของน่ะแกฉันละเกลียดแม่นี่จริงๆ” นีน่าพนักงานต้อนรับเอ่ยขึ้น

“เมื่อคืนฉันได้ไปช่วยบริการแขกในงานที่คฤหาสน์มา ฉันเห็นนางหน้าแตกกลางงาน แล้วส่งเสียงกรี๊ดจนคุณเจคอปสุดหล่อของฉันทนไม่ไหวต้องยกมือขึ้นปิดหูเลยแก!” เจนนี่ที่ได้ไปช่วยดูแลแขกที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์เมื่อคืน คุยอวดสองสาวที่ไม่ได้ไป

“แหม น้อยๆ หน่อยเถอะหล่อน คุณเจคอปของฉัน ฮ่าๆๆๆ  อย่างแกน่ะเดินผ่านสักสิบรอบ คุณเจคอปยังไม่มองเลยย่ะ!” มินนี่ตอกกลับเพื่อนสาวอย่างรู้สึกหมั่นไส้

“โถๆ ทำอย่างกะแกไม่เคยฝันอย่างนั้นแหละมินนี่! ฉันเห็นนะเวลาที่คุณออร์แลนโด้พาสาวๆ มาฟาดที่นี่ แกก็ได้แค่มองเขาเดินผ่านแกไปอย่างไร้ตัวตนทุกครั้ง ฮ่าๆๆ ผู้ชายอะไร! เย็นชาชะมัดเลยอะ!” เจนนี่เอาคืน เพื่อนสาว

“เย็นชาแบบนี้แหละ มินนี่ชอบบบบบ” มินนี่เพ้อต่ออย่างสุขใจ  เมื่อนึกไปถึงเจ้าชายน้ำแข็งที่ตนแอบชื่นชอบ

“แหม! ทำงานครับ ทำงาน! ถ้าอยากจะเพ้อจะฝันต่อ ไปฝันที่บ้านนะครับที่นี่ที่ทำงาน หรือว่ามีใครอยากจะกลับไปนอนฝันยาวสักสามเดือนบ้างไหม? เดี๋ยวผมจะได้เซ็นอนุมัติให้เลย!” เดวิดเอ่ยเตือน หลังจากที่ยืนฟังสามสาวมาสักพัก!

“ว้าย!” สามสาวตกใจที่จู่ๆ ผู้จัดการก็โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง  จึงรีบพากันสลายตัวอย่างรวดเร็ว!

Rocasander Villa...บูกัตติเวย์รอนสีดำเงาแล่นเข้ามาจอดด้วยความเร็ว แพททริกสันก้าวลงจากรถและเดินตรงไปยังห้องอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาถึงก็เจอทุกคนกำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ เขารีบส่งยิ้มไปให้สาวเจ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ กับมารดา

พิมพลอยหน้าแดงขึ้นมาทันใด ‘พระเจ้า! เธอนอนไม่หลับเลย  เอาแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดซ้ำไปซ้ำมา ทุกอย่างช่างดูราวกับความฝัน และคนที่ตอกย้ำว่าความฝันนั้นเป็นจริง! ก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้วตอนนี้!’

“สวัสดีครับพ่อ แม่ สวัสดีจ้ะน้องพิม!” แพททริกสันเอ่ยทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่กำลังจะเข้านั่งข้างๆ กับสาวเจ้า พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นน้องชายเดินผิวปากลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามคนที่เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยสีหน้าตึงๆ

“ทำไมนายยังอยู่ที่นี่! เมื่อคืนไม่ได้กลับไปนอนที่เพนต์เฮาส์เหรอเจค?”

“พอดีผมไม่มีรถกลับน่ะป๋า จะขอยืมของพ่อไปใช้ก็เกรงใจมันไม่เหมือนใช้รถของตัวเองน่ะ ว่าไหมครับ!” เจคอปส่งยิ้มยียวนไปให้พี่ชายที่ทำหน้าบูดบึ้ง มะลิฉัตรหัวเราะเบาๆ อย่างเข้าใจความรู้สึกของบุตรชายคนโต เพราะตนเป็นคนสั่งห้ามไม่ให้เจ้าตัวนอนที่คฤหาสน์ จนกว่าจะได้แต่งงานกับพิมพลอยซะก่อน

แพททริกสันโอดครวญกว่าจะยอมกลับก็เกือบตีสามทำให้จิมมี่เจมส์ที่นั่งรออยู่ตรงม้านั่งด้านหน้าคฤหาสน์ถึงกับสัปหงกเป็นพักๆ จนเธอต้องเอ่ยปากไล่ให้บุตรชายกลับไปนอนที่เพนต์เฮาส์! ไม่อย่างนั้นเช้านี้คงได้เห็น จิมมี่เจมส์นอนอยู่ตรงม้านั่งแน่ๆ 

“รถนายมีตั้งหลายคันไม่ใช่เหรอ? ก็เอามาใช้สักคันสิ! แม่ครับ  เมื่อคืนทำไมแพทนอนที่นี่ไม่ได้ แต่เจคนอนได้ แบบนี้แพทไม่ยอมจริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มหันไปตัดพ้อต่อว่าผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าบึ้งตึงทันใด

“แหมๆ ป๋านี่ยังไม่ทันแก่ก็ขี้น้อยใจแล้วเหรอ อ๊ะ! หรือว่า...ใกล้จะแก่แล้วล่ะ หืม!” เจคอปหยอกพี่ชายต่ออย่างนึกสนุก 

“เจคถ้านายพูดคำว่าแก่อีกคำเดียว ได้กินยำโปรตีนแต่เช้าแน่ อ้อ! ส่วนรถนายเอาคืนไปเลยฉันยกให้ แล้วไม่ต้องมานอนที่นี่อีก จนกว่าฉันกับน้องพิมจะแต่งงานกันเข้าใจไหม!” แพททริกสันบอกเสียงห้วนๆ พร้อมกับโยนกุญแจรถให้น้องชายอย่างเซ็งๆ

“งั้นผมกลับก่อนนะครับพ่อ แม่ พี่ไปก่อนนะสาวน้อย” เจคอปรีบคว้ากุญแจอรถ พลางยิ้มกว้างอย่างสมใจที่ได้รถคืน จากนั้นก็รีบโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มน้องสาวบุญธรรม แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไอ้เจค!” แพททริกสันลุกขึ้นตะโกนตามหลังน้องชายตัวแสบอย่างโมโห ‘ไอ้น้องเวรนี่มันกวนจริงๆ เลยให้ตายสิ นี่ถ้าเราไม่ยอมยกรถคืนให้ สงสัยว่ามันต้องมานอนที่นี่ยาวแน่ๆ’ ชายหนุ่มกลอกตาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้หญิงสาว แล้วรับประทานอาหารเช้าร่วมกับครอบครัว ท่ามกลางรอยยิ้มของเลโอนาดท์และมะลิฉัตร ที่แอบขำกับอาการหึงหวงของบุตรชายคนโต

พอทานอาหารเสร็จ แพททริกสันก็ขออนุญาตพาสาวเจ้าออกไปเที่ยวข้างนอก ตามประสาชายวัยสามสิบห้าที่กำลังอินเลิฟ มะลิฉัตรอนุญาตแต่ก็กำชับให้พาพิมพลอยกลับก่อนสี่ทุ่ม ชายหนุ่มอ้าปากค้างราวกับไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อถูกกำหนดขอบเขตเหมือนเด็กวัยรุ่น ที่ห้ามกลับเข้าบ้านหลังสี่ทุ่ม!

หญิงสาวอมยิ้มขณะที่นั่งบูกัตติมากับอีกฝ่ายครั้งแรก เธอรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูกกับสายตาที่หันมามองเธอเป็นระยะๆ

“พี่แพท จะพาน้องพิมไปไหนเหรอคะวันนี้?” 

“น้องพิมอยากไปไหนล่ะคะ” เขาหันมาเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี

“น้องพิมอยากจะไปดูหนังเรื่อง The Avengers 2 ที่เพิ่งเข้าโรงน่ะค่ะ พี่แพทอยากดูไหมคะ?” พิมพลอยถามยิ้มๆ

“น่าสนุกนะคะ แต่พี่แพทว่า...ฟิฟตี้เชดส์ ออฟ เกรย์ (Fifty Shades Fo Grey) ก็น่าสนใจนะ” แพททริกสันเสนอ

“เอ่อ...น้องพิมว่าอเวนเจอร์ดีกว่าค่ะ” เธอรีบบอกอย่างอายๆ  ‘บ้าจริง! ใครจะไปกล้าดูหนังรักอีโรติกกับเขากันล่ะ!’

“โอเคค่ะ อเวนเจอร์ก็อเวนเจอร์ พี่แพทตามใจน้องพิมค่ะ แต่ถ้ามีแผ่นออกเมื่อไหร่ พี่แพทจะซื้อเอาไว้ดูกับน้องพิมในห้องนอนของเราด้วยกันสองต่อสองนะคะ” แพททริกสันยังไม่ยอมละความพยายามที่จะดูหนังรัก  อีโรติกกับสาวเจ้าให้ได้

“ไม่ดูค่ะ! แล้วก็เลิกมองน้องพิมแบบนี้ซะที!” พิมพลอยตกใจที่อีกฝ่ายหันมามองเธอด้วยสายตาหื่นๆ ‘พระเจ้า! เธอชักจะเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วสิ’ 

“กลัวอะไรคะ น้องพิม!” แพททริกสันแสร้งเอ่ยถาม ‘โถๆ แม่กวางน้อยของเขา สั่นใหญ่เลย หึๆ!’

“ก็กลัวที่พี่แพททำท่าทางหื่นๆ น่ะสิคะ” พิมพลอยบอกน้ำเสียงจริงจัง พลางส่งค้อนให้คนที่ยังไม่หยุดส่งสายตาแพรวพราวมาให้

“ฮ่าๆๆ ก็แฟนพี่น่ามองนี่คะ แล้วพี่ก็อยากจะทำอะไรๆ กับน้องพิมมานานแล้ว ก็เลยเก็บท่าทางไม่ค่อยอยู่ แต่ช่างเถอะค่ะ อีกเดี๋ยวน้องพิมก็ชินเอง เพราะหลังจากนี้...รับรองได้เห็นทุกวันแน่ๆ ค่ะ” แพททริกสันยอมรับอย่างหน้าด้านๆ ในความหื่นที่เก็บกดเอาไว้มานาน ‘ให้ตาย! เธอไม่รู้หรอกว่ามันอึดอัดและทรมานขนาดไหน!’

“พี่แพท! น้องพิมจะไม่คุยด้วยแล้วนะ” พิมพลอยคิดในใจอย่างหวั่นๆ พร้อมกับจินตนาการไปถึงฉากวาบหวิวในหนังรักอีโรติก ฟิฟตี้เชดส์ที่ไปดูกับเพื่อนสาวเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ไม่กล้าบอกให้อีกฝ่ายรู้ เพราะกลัวว่าเขาจะปล่อยความหื่นออกมาเยอะกว่าเดิม

  The Diamond  R…แพททริกสันอมยิ้มและลอบมองหญิงสาวเป็นพักๆ จนกระทั่งมาถึงห้างสรรพสินค้ายักษ์ใหญ่ในเครือของโรคาซานเดอร์ที่ตนดูแลอยู่

เหล่าพนักงานต่างพากันหันมองอย่างสนใจ ที่เห็นประธานใหญ่แต่งตัวสบายๆ เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ และรองเท้าหนังสีน้ำตาล ซึ่งแทบจะไม่มีใครเคยเห็นมุมนี้มาก่อน แถมสาวน้อยที่เดินมาด้วยข้างๆ กายนั้น เป็นคนเดียวกับที่อยู่ในข่าวหน้าหนึ่งของวันนี้

“น้องพิมจะหาอะไรทานก่อนไหมคะ หรือว่าจะดูหนังเลย”

“เพิ่งทานข้าวมา น้องพิมว่าดูหนังเลยก็ได้ค่ะ” พิมพลอยตอบ  เสียงเบา

“จัดให้ตามคำขอครับเจ้าหญิงของพี่” ชายหนุ่มบอก พร้อมกับยิ้มกว้างให้หญิงสาว

‘โอ๊ย! นี่พี่แพทจะขยันหว่านเสน่ห์เธอทุกห้านาทีเลยเหรอ ไม่รู้หรือไงนะว่าแค่นี้เธอก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว’ พิมพลอยใบหน้าร้อนผ่าวกับคำพูดที่หวานปนเลี่ยนของอีกฝ่าย ที่ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงจริงๆ

ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงหนัง VIP ซึ่งที่นั่งออกแบบมาเหมือนเตียงนอน มีทั้งหมอนและผ้าห่ม บรรยากาศราวกับห้องนอนส่วนตัวไม่มีผิด

พิมพลอยมองห้องวีไอพีที่ไม่เคยได้เข้ามาใช้บริการเลยสักครั้งอย่างทึ่งๆ ‘นี่กะจะให้ได้กันในนี้เลยเหรอเนี่ย? พระเจ้า! ทั้งโรงมีแค่เธอกับเขาเท่านั้น! แถมแอร์ก็เย็นอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนืออีก’ หญิงสาวหันไปมองหน้าคนที่ยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ อย่างหวาดระแวง

หลังจากที่ทั้งคู่ขึ้นไปนั่งพิงบนเตียงได้ครู่หนึ่ง พนักงานก็ยก ป็อบคอร์น ยี่ห้อ Garrett Popcorn ที่มีทั้งอัลมอนด์ แมคคาเดเมียคลุกกับคาราเมล (Almond Macadamia CaramelCrisp) พร้อมเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟ

พอหนังเริ่มฉายไปได้สักพัก แพททริกสันก็หันไปมองอาการที่สั่นเป็นเจ้าเข้าของสาวข้างกายอย่างขำๆ

“หนาวไหมคะ น้องพิม” ชายหนุ่มกระซิบถามที่ข้างหูเบาๆ ทำเอาคนที่กำลังหวาดระแวงถึงกับสะดุ้งนิดๆ อย่างตกใจ

“มะ...ไม่ค่อยหนาว ทะ...เท่าไหร่ค่ะ” เธอตอบเสียงสั่นๆ

“เหรอคะ แต่ทำไมพี่แพทถึงหนาวมากก็ไม่รู้สิ!”

แพททริกสันบอกพลางยกคนตัวเล็กมานั่งบนตักของตัวเอง จากนั้นก็ดึงผ้ามาห่มให้ แล้วใช้แขนสองข้างโอบกอดเธอเอาไว้อย่างถือโอกาส พิมพลอยดิ้นขัดขืนในตอนแรก แต่สุดท้ายก็ยอมให้อีกฝ่ายกอดแต่โดย