ตอนที่ 4 - 1 พอกลายเป็นที่นิยมก็ย่อมมีคนอิจฉา

หลังจากออกกำลังกายตามเวลาที่เธอกำหนดเอาไว้เสร็จ หญิงสาวก็กลับขึ้นห้องพักของตน เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็เดินไปหยิบน้ำดื่มออกมาจากตู้เย็นหนึ่งขวด แล้วเดินไปเปิดประตูด้านหลังเพื่อออกไปนั่งพักที่เก้าอี้ด้านนอกห้องก่อนที่จะกลับเข้ามาอาบน้ำ วันนี้เธอต้องไปถ่ายแบบภาพนิ่งชุดคอลเลคชั่นใหม่ที่พี่พุดซ้อนรับงานเอาไว้ให้

รถตู้ของบริษัทถูกส่งมารับนางแบบสาวที่คอนโดหรูแห่งนี้ ภายในรถมีเมริสาที่พี่พุดซ้อนแวะไปรับมาก่อนหน้านั้นนั่งรออยู่แล้ว อลินายกมือไหว้ทักทายผู้จัดการส่วนตัวและคนขับรถ แล้วหันไปทักทายเพื่อนนางแบบวัยเดียวกัน

“ดูฮาน่าสิ แค่เดินออกมาจากคอนโดคนก็มองตามคอแทบเคล็ดละ” เมริสาเอ่ยแซวเพื่อนสาวยิ้มๆ อลินาไม่เคยสังเกตเลยว่าตัวเธอเองนั้นค่อนข้างโดดเด่น เพราะตอนอยู่ที่อเมริกาเธอก็ไม่ได้โดดเด่นเกินใคร

“เขาก็มองเพราะเรามาอยู่ใหม่ไง หน้าแปลกไรงี้” อลินาตอบออกมาแต่ใช้คำพูดไม่ถูกทำให้ทั้งผู้จัดการสาวและเพื่อนสาวพากันหัวเราะออกมาแล้วแก้ไขเป็นคำที่ถูกให้

“คิกๆๆ เค้าไม่ได้เรียกว่าหน้าแปลกจ้ะ เค้าเรียกว่าแปลกหน้า” คนฟังถึงกับอายขึ้นมาทันที

“อ๋า....แปลกหน้า”

อลินาแก้คำที่เธอพูดผิดให้ถูกต้องแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่คนทั้งรถจะพากันเงียบไปเพราะรถกำลังมุ่งหน้าสู่สตูดิโอที่อยู่นอกเขตเมือง

ภายในห้องแต่งหน้าแต่งตัวของนางแบบ เสียงช่างแต่งหน้าที่กำลังจัดการแต่งเติมเสริมความงามให้กับสองนางแบบสาวหน้าใหม่เอ่ยชมทั้งสองสาวไม่ขาดปาก ยิ่งกับอลินายิ่งถูกชื่นชมเพราะผิวหน้าของเธอนั้นเนียนไร้ที่ติ อลินาได้แต่ส่งยิ้มหวานให้เป็นการแทนคำขอบคุณ สองสาวนั่งนิ่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมอยู่นานเกือบชั่วโมงจนในที่สุดสองนางแบบสาวก็พร้อมในการถ่ายแบบ

“มองกล้องครับ น้องฮาน่าเงยหน้าขึ้นนิดนึงครับ ส่วนน้องเมย์มองไปที่ผลิตภัณฑ์ที่ถืออยู่หน่อยครับ ใช่ครับ...อย่างนั้นแหละครับ”

เสียงของช่างภาพวัยสามสิบปลายๆ บอกให้นางแบบสาวทั้งสองทำตามที่ตนต้องการ ทั้งอลินาและเมริสาก็ทำตามได้ไม่มีผิดพลาด

นานนับสองชั่วโมงกับการถ่ายแบบเปิดตัวสินค้าให้แบรนด์เสื้อผ้าน้องใหม่ของประเทศไทย และเมื่อทำงานเสร็จ พุดซ้อนผู้จัดการส่วนตัวของสองสาวจึงขอตัวพาทั้งคู่กลับไปที่บริษัททันทีเพราะเย็นนี้มีงานเดินแบบที่งานประมูลเครื่องเพชรโรงแรมหรู และผู้ที่เดินชุดฟินาเล่ของงานก็คือนางแบบในอเดลโมเดลลิ่ง อลินาและเมริสาได้เดินในชุดแรกๆ เท่านั้นเพราะยังถือว่าเป็นน้องใหม่

“งานนี้นางแบบและนายแบบของโมเดลลิ่งเราได้ไปร่วมเดินแบบทั้งหมดห้าคนนะจ๊ะ มีน้องอิงค์ น้องแพม น้องอาร์ต น้องเมย์ และน้องฮาน่า” เจ๊ลูซี่เอ่ยชื่อของนางแบบและนายแบบที่ได้ไปร่วมงานเดินแบบคืนนี้ออกมา

“ว้าว... งานนี้เด็กของพุดซ้อนได้ไปทั้งสองคนเลย ดีใจด้วยนะ ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเพิ่งเห็นเด็กเธอได้รับงานพร้อมกันแบบนี้เป็นครั้งแรก” คำพูดเหมือนแสดงความยินดีแต่มันแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยอีกฝ่าย

คนฟังทำเป็นไม่สนใจ พุดซ้อนไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นพี่ในบริษัทถึงต้องพูดออกมาอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ก็ทำงานให้กับบริษัทเหมือนกัน ผลประโยชน์ที่นางแบบได้รับก็คือผลประโยชน์ของบริษัท

“เอาล่ะ.. เอาล่ะ... พาเด็กๆ ไปก่อนงานจะเริ่มสักสองสามชั่วโมงนะจ๊ะ อ้อ.!!! อย่าลืม...คอนเซปต์ของบริษัทเรานะจ๊ะ”

เจ๊ลูซี่รีบขัดจังหวะก่อนที่จะได้เกิดศึกย่อมๆ ในบริษัท เจ๊ลูซี่รู้ดีว่าพุดซ้อนนั้นไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งกับใคร แต่ถ้าใครมายุ่งกับเธอมากๆ เธอก็จะไม่ทนเหมือนกัน ที่ผ่านมาไม่ค่อยมีปัญหาอะไรเพราะเด็กที่พุดซ้อนดูแลนั้นไม่ค่อยมีงานเข้ามา แต่พอได้เด็กใหม่มาดูแลสองคนกลับมีงานเข้ามาไม่ขาด

“รับทราบค่า/ครับ” ผู้จัดการนางแบบนายแบบต่างพากันขานรับออกมา

“ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของใครของมันได้จ้ะ แล้วก็พุดซ้อนพี่ขอคุยด้วยแป๊บนึงนะ” ทุกคนลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป ทิ้งให้เจ๊ลูซี่คุยกับพุดซ้อนตามลำพัง

“พี่เข้าใจพุดซ้อนนะ ยัยพวกนั้นคงจะอิจฉาเธอที่อยู่ดีๆ ก็ได้เด็กที่มีแบรนด์สนใจมากมายไปดูแล ยังไงถ้าหลบเลี่ยงได้ก็หลบเลี่ยงนะทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ พี่เชื่อว่าพุดซ้อนจะช่วยให้เด็กใหม่ทั้งสองคนกลายเป็นที่รู้จักในฐานะนางแบบแถวหน้าของบริษัทเราได้ ไม่แน่นะวันข้างหน้าเด็กสองคนนี้อาจจะมีคนใดคนนึงได้เป็นนางแบบที่มีชื่อเสียงแถวหน้าของประเทศไทยก็ได้” เจ๊ลูซี่เอ่ยออกมายืดยาวเพื่อให้พุดซ้อนไม่ต้องรู้สึกกดดันที่เจอคำพูดแดกดันของพวกรุ่นพี่

“หนูเข้าใจดีค่ะเจลูซี่ เจ๊ไม่ต้องห่วง หนูจะทำหน้าที่ดูแลเด็กสองคนนั้นให้ดีที่สุด” พุดซ้อนยิ้มออกมาก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันกลับไปทำงานที่ตนรับผิดชอบ