ตอนที่ 1
ความทรงจำที่เลวร้าย........
“ภพ”
เทวนาถเรียกชื่อลูกชายที่กำลังทำเป็นมองไม่เห็นเขาที่นั่งรออยู่ที่โซฟากลางบ้าน
“คุณพ่อ...มานั่งทำไมตรงนี้ ดึกแล้วยังไม่เข้านอนพรุ่งนี้จะความดันสูงได้นะครับ”
ธีภพเมื่อหลีกไม่ได้ก็เปลี่ยนใจกลับมานั่งคุยกับบิดาแทนทั้งที่รู้ว่าพ่อของเขากำลังจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากฟัง
“ลูกจำอาพชรเพื่อนของพ่อที่เคยมาที่บ้านเราบ่อย ๆ จำได้ไหม วันนี้ลูกสาวเขาโทรศัพท์มาบอกพ่อว่าพชรมีอาการ หัวใจล้มเหลวเฉีบพลัน พ่อตามไปที่โรงพยาบาลแต่ไม่ทัน ทุกอย่างมันเร็วมากเมื่อวานตอนบ่ายยังไปดื่มกาแฟด้วยกันอยู่เลย ”
“ผมเสียใจด้วยนะครับคุณพ่อ ”
ธีภพไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อเพราะตอนนี้บิดาของเขาอยู่ในห้วงอารมณ์ที่เศร้าจนเขาไม่กล้าพูดอะไรมาก
“ชีวิตพ่อก็ยังไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้ได้อีกสักกี่วัน ธีภพลูกก็รู้ว่าพ่อมีห่วงอยู่เพียงเรื่องเดียวมันยากนักหรือที่ลูกจะทำให้พ่อสบายใจหรือจะรอให้พ่อต้องไปอย่างพชรลูกถึงจะทำให้พ่อได้”
เทวนาถพูดจบก็ลุกจากโซฟาและเดินขึ้นไปยังห้องนอนด้วยท่าทางเหมือนคนกำลังสิ้นหวัง
ธีภพเติบโตมากับความเกลียดชังคำว่าครอบครัวเพราะมารดาของเขาทิ้งครอบครัวไปกับผู้ชายคนใหม่ตั้งแต่ชายหนุ่มอายุได้แค่เพียงสิบปี
วิกานดาแต่งงานกับธีภพเพราะถูกครอบครัวของเธอบังคับและตอนนั้นวิกานดาเองก็มีคนรักอยู่แล้ว ชีวิตแต่งงานของทั้งคู่แทบไม่มีความสุข เทวนาถเอาแต่หวาดระแวงว่าภรรยาของเขาจะกลับไปหาคนรักเก่าทั้งที่วิกานดาเองไม่เคยทำอะไรที่เป็นการนอกใจเลยสักครั้ง
ธีภพเกิดและเติบโตมากับครอบครัวที่มีแต่การทะเลาะวิวาทมีปากเสียงกันแทบไม่เว้นแต่ละวันจนในที่สุดวันหนึ่งมารดาของเขาก็ตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านและไม่กลับมาอีกเลย ชายหนุ่มจึงตั้งใจมาตลอดว่าเขาจะไม่มีทางมีครอบครัวเขาจะอยู่คนเดียวและนี่คือสิ่งเดียวที่ทำให้ธีภพทุกข์ใจเพราะเขาอยากเห็นลูกชายมีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างน้อยมันก็จะทำให้เขาหมดห่วงถ้าวันหนึ่งต้องจากโลกนี้ไป
ชายหนุ่มที่กำลังนั่งคิดถึงภาพครอบครัวของเขาเมื่อในอดีตกลับมามีสติอยู่กับปัจจุบันอีกครั้งเมื่อมีคนโทรศัพท์มา
“คุณธีภพใช่ไหมคะ ธิชาเองนะคะที่เช่าคอนโดมิเนียมของคุณ”
คนโทรศัพท์มารีบแนะนำตัวเองเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงจะจำเสียงเธอไม่ได้แน่
“ผมจำได้แล้วครับว่าแต่มีอะไรโทรมาดึกแบบนี้”
“เมื่อสักครู่มีคนมาเคาะประตูที่ห้องค่ะแต่ธิชาไม่รู้จักเลยไม่ยอมเปิดให้ เขาบอกว่าชื่อณภัทร ธิชาเลยคิดว่าคุณน่าจะรู้จัก”
ธีภพนึกขึ้นมาได้ว่าเขาลืมบอกเพื่อนสนิทว่าตอนนี้คอนโดมิเนียมของเขามีคนมาเช่าแล้วเพราะปกติแล้วห้องที่ธิชาเช่า ธีภพจะเก็บไว้พักเองแต่ด้วยความสงสารหญิงสาวที่เป็นคนต่างจังหวัดเงินเดือนก็น้อยมีพนักงงานที่บริษัทแนะนำมาชายหนุ่มเลยใจอ่อนยอมให้เช่าในราคาที่ถูกมาก
“เขาเป็นเพื่อนของผมเอง ขอโทษด้วยนะพอดีผมลืมบอกเขาไปว่าคุณมาเช่าแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะตอนแรกที่ธิชากลัวเพราะคิดว่าเป็นพวกมิจฉาชีพ เอ่อ..คุณธีภพเรียกธิชาเฉย ๆ ก็ได้นะได้ยินคุณเรียกว่าคุณที่ไรไม่คุ้นหูเลย”
ธิชาสาวน้อยจากต่างจังหวัดเธอเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยจึงตัดสินใจเข้ามาหางานทำที่กรุงเทพและตอนนี้เธอก็ได้งานที่บริษัทของธีภพแต่อยู่ในแผนกที่อยู่คนละที่กับชายหนุ่มทั้งคู่จึงไม่เคยเจอกันได้มารู้จักกันครั้งนี้เพราะเลขาของชายหนุ่มแนะนำให้ธิชามาขอเช่าคอนโดมิเนียมจากเจ้านายเผื่อจะได้ราคาถูก
“ผมเรียกคุณว่าธิชาก็ได้แต่ช่วยเรียกผมว่าคุณธีก็พอไม่ต้องมาเต็มยศแต่ก็ดีนะไม่เรียกนามสกุลด้วย”
ทั้งสองต่างพากันหัวเราะด้วยความสนุกสนานเมื่อยิ่งคุยกันก็ยิ่งรู้สึกถูกคอจนต่างพากันลืมเวลาไปจากที่ตอนแรกหญิงสาวตั้งใจจะแค่โทรศัพท์มาถามเรื่องที่มีคนมาเคาะประตูตอนนี้กลายเป็นคุยกันจนถึงตอนเด็ก ๆ ไปแล้ว ส่วนใหญ่ธีภพจะเป็นฝ่ายฟังเพราะอีกฝ่ายพูดเก่งมากจนชายหนุ่มหาโอกาสพูดตอบแทบไม่ทัน
“คุณธีเราคุยกันเกือบสองชั่วโมงแล้วธิชาขอตัวไปนอนก่อนนะคะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ารถติดกว่าจะถึงที่บริษัทจะสายเอา นอนหลับฝันดีนะคะ”
ธีภพนั่งยิ้มอยู่คนเดียวหลังจากที่ปลายสายวางสายไปแล้ว นานมากที่ธีภพรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้คุยกับใครสนุกแบบนี้มาก่อนเพราะชีวิตของเขามีแค่เพียงพนักงานที่บริษัทแต่ที่จะคุยกันมากก็เลขาหน้าห้องเท่านั้น เพื่อนตอนนี้ก็มีแค่ณภัทรคนเดียวซึ่งก็หาโอกาสคุยกันได้ไม่บ่อยเพราะอีกฝ่ายมีสาวให้ไปเดทไม่เว้นแต่ละวัน
ห้องนอนที่ตอนนี้มันดูอ้างว้างให้ความรู้สึกเหงามากขึ้นเมื่อภาพความทรงจำเก่า ๆ ย้อนคืนมา เสียงของพ่อกับแม่ที่ทะเลาะกันยังดังอยู่ในความคิดถึง คำพูดด่าทอที่ชายหนุ่มฟังจนคุ้นหูถึงแม้มันจะผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้วแต่เขาไม่เคยลืมมันได้สักวัน
ธีภพเคยพยายามที่จะหาผู้หญิงสักคนมาเป็นแฟนและแต่งงานตามที่บิดาต้องการแต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยทำสำเร็จบางคนเขาก็เป็นฝ่ายทิ้งหรือไม่ก็ฝ่ายหญิงทนความเฉยชาของเขาไม่ได้ทิ้งไปเองก็มี
เรื่องราวของอาพชรที่บิดาของเขาพูดถึงวันนี้ทำให้ธีภพตัดสินใจที่จะลองเริ่มต้นมองหาใครสักคนที่จะเข้ามาทำให้เขาอยากมีครอบครัวแต่ตอนนี้ชายหนุ่มยังคิดไม่ออกเพราะผู้หญิงในชีวิตเขานอกจากพนักงานก็ไม่มีใครเลย
ค่ำคืนนี้คงเหมือนคืนอื่น ๆ คือลงท้ายด้วยการนอนไม่หลับเพราะเรื่องราวในอดีตที่วนเวียนอยู่ในความคิดไม่ยอมหายไปจากความคิดสักทีแต่นอกเหนือจากฝันร้ายคืนนี้ธีภพมีหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะรู้จักเข้ามาอยู่ในความฝันด้วย รอยยิ้มของธิชาลอยมาแทนที่ใบหน้าที่อาบน้ำตาของมารดาที่ชายหนุ่มเคยฝันเห็นทุกวัน
“ยายพูดเก่ง....ตามมาพูดถึงในฝันเลย”
ธีภพสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก เขาส่ายหัวอมยิ้มเมื่อคิดถึงความฝันที่อยู่ดี ๆ ก็มีหน้าของหญิงสาวพูดเก่งเข้าไปอยู่ในความฝันด้วย
ตอนที่ 2เธอคือคนที่ใช่........ “คุณธีผ่านมาทำอะไรแถวนี้คะ” ธิชาหันไปถามเจ้านายทันทีหลังจากที่ขึ้นมานั่งบนรถเพราะบ้านของธีภพไม่ได้อยู่ทางเดียวกับคอนโดที่เธออยู่เสียหน่อย “ผมแวะมาทำธุระให้คุณพ่อเห็นธิชาบ่นว่ารถติดก็เลยแวะ มารับกลัวเริ่มงานเดือนแรกเธอจะไปสายเดี๋ยวหัวหน้าแผนกจะว่าเอา” ธีภพโกหกอย่างไม่มีพิรุธเพราะเขาเตรียมคำตอบมาแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันเขาถึงได้ยอมตื่นเช้าและรีบมารับธิชาทั้งที่มันเป็นคนละทางกับที่ทำงานของเขา “คุณธีแวะร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งข้างหน้าหน่อยค่ะ” “แวะทำไมเธอหิวหรือ” “หิวสิคะ อาหารเช้าเป็นมื้อสำคัญร้านนี้อร่อยมาก ธิชากินเกือบทุกวันเลยค่ะเพราะปกติลงรถประจำทางเสร็จก็จะซื้อเดินกินไปจนถึงที่บริษัทก็อิ่มพอดี” ธีภพไม่เต็มใจจอดแต่ก็ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรเพราะเขาแค่คิดว่าอาหารข้างทางมันดูไม่สะอาดและไม่น่าจะอร่อยแต่ก็ต้องยอมจอดให้สาวน้อยได้ลงไปซื้อกิน “คุณธีอ้าปากค่ะเดี๋ยวธิชาป้อนเองรับลองคุณจะต้องติดใจแน่ ๆ” ชายหนุ่มทำตัวว่านอนสอนง่ายอ้าปากให้อีกฝ่ายป้อนทั้งข้าวเหนีย
ตอนที่ 3สุดท้ายคือ........ ความสัมพันธ์ถูกพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนเจอกัน ทุกวันเพราะหลังจากที่ธิชายอมเป็นคนรักเจ้านายสุดหล่อก็ย้ายเธอไปทำงานที่เดียวกับเขาทันที ธิชาพาธีภพไปทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเธอหลังจากนั้นไม่ถึงเดือนเทวนาถก็ทำหน้าที่พ่อไปสู่ขอสาวให้ลูกชายทันที “คุณธีคะเราเพิ่งคบกันไม่ถึงปีมันเร็วไปไหมที่เราจะแต่งงานกัน” หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัวเมื่อเพื่อน ๆ หลายคนต่างพากันทักท้วงเพราะทั้งคู่ยังรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่ “ทำไมถึงคิดแบบนั้นคนเราจะอยู่ด้วยกันได้ไหมมันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเราคบกันมานานแค่ไหนแต่มันอยู่ที่ว่าเราอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขหรือความทุกข์มากกว่ากัน ธิชาไม่มีความสุขหรือเปล่าเวลาที่อยู่กับผม” ธีภพเล่นบทหน้าเศร้าเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมแต่งงานด้วย “ธิชามีความสุขที่สุดเลยค่ะ แต่แค่อดคิดไม่ได้ว่ามันเร็วไป” “กว่าจะถึงวันแต่งงานก็อีกตั้งหลายเดือน รวม ๆ แล้วเราก็คบกันเกือบปีและทุกวันนี้เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันบางคนคบกันเป็นหลายปีแต่เจอกันแค่เดือนละครั้ง อย่าคิดมากไปเลยชีวิตของแต่ ละคนมั
ตอนที่ 4ตัดสินใจ........ ธิชาตัดสินใจที่จะไม่อ่านข้อความย้อนหลังต่อเพราะเท่าที่เธอเห็นตอนนี้มันก็มากพอที่จะทำให้หัวใจของเธอเหมือนจะขาดลง ความรักที่มันเกิดขึ้นในหัวใจเธอและหญิงสาวคิดมาตลอดว่ามันก็คงเกิดขึ้นกับธีภพเหมือนกันแต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเธอกำลังรักเขาฝ่ายเดียวชายหนุ่มที่เพียบพร้อมทุกอย่างขอเธอแต่งงานเพียงเพราะคิดว่าเธอดูซื่อเหมาะกับการที่เขาจะหลอกใช้เป็นเครื่องมือทำให้บิดาของเขาพอใจก็เท่านั้น “คุณธีไม่จริงใช่ไหม คุณรักธิชาและเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน” สาวน้อยนั่งร้องไห้สองมือลูบเบา ๆ ลงไปที่ท้องของเธอ ที่ตอนนี้มีอีกชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในนั้นเป็นพยานความรักของเธอที่มีต่อสามีแต่ตอนนี้ธิชาเริ่มไม่แน่ใจว่าข่าวดีที่เธอรอจะบอก กับคุณพ่อคนใหม่เธอควรเลือกที่จะเก็บไว้เป็นความลับก่อนดีหรือเปล่า “ธิชา ผมกลับมาแล้ววันนี้ลืมเอาโทรศัพท์ไป ไม่ได้คุยกันเลย” ธีภพกลับมาถึงบ้านก็รีบเข้ามาหาภรรยาที่กำลังทำอาหารมื้อเย็นอยู่ในครัวทันที “โทรศัพท์อยู่บนโต๊ะทำงานของคุณธีนะคะ กลับมา เหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำก่อนดีไหม อาบน้ำเสร็จกับข้าวก็
ตอนที่ 4ตัดสินใจ........ ธิชาตัดสินใจที่จะไม่อ่านข้อความย้อนหลังต่อเพราะเท่าที่เธอเห็นตอนนี้มันก็มากพอที่จะทำให้หัวใจของเธอเหมือนจะขาดลง ความรักที่มันเกิดขึ้นในหัวใจเธอและหญิงสาวคิดมาตลอดว่ามันก็คงเกิดขึ้นกับธีภพเหมือนกันแต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเธอกำลังรักเขาฝ่ายเดียวชายหนุ่มที่เพียบพร้อมทุกอย่างขอเธอแต่งงานเพียงเพราะคิดว่าเธอดูซื่อเหมาะกับการที่เขาจะหลอกใช้เป็นเครื่องมือทำให้บิดาของเขาพอใจก็เท่านั้น “คุณธีไม่จริงใช่ไหม คุณรักธิชาและเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน” สาวน้อยนั่งร้องไห้สองมือลูบเบา ๆ ลงไปที่ท้องของเธอ ที่ตอนนี้มีอีกชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในนั้นเป็นพยานความรักของเธอที่มีต่อสามีแต่ตอนนี้ธิชาเริ่มไม่แน่ใจว่าข่าวดีที่เธอรอจะบอก กับคุณพ่อคนใหม่เธอควรเลือกที่จะเก็บไว้เป็นความลับก่อนดีหรือเปล่า “ธิชา ผมกลับมาแล้ววันนี้ลืมเอาโทรศัพท์ไป ไม่ได้คุยกันเลย” ธีภพกลับมาถึงบ้านก็รีบเข้ามาหาภรรยาที่กำลังทำอาหารมื้อเย็นอยู่ในครัวทันที “โทรศัพท์อยู่บนโต๊ะทำงานของคุณธีนะคะ กลับมา เหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำก่อนดีไหม อาบน้ำเสร็จกับข้าวก็
ตอนที่ 3สุดท้ายคือ........ ความสัมพันธ์ถูกพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนเจอกัน ทุกวันเพราะหลังจากที่ธิชายอมเป็นคนรักเจ้านายสุดหล่อก็ย้ายเธอไปทำงานที่เดียวกับเขาทันที ธิชาพาธีภพไปทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเธอหลังจากนั้นไม่ถึงเดือนเทวนาถก็ทำหน้าที่พ่อไปสู่ขอสาวให้ลูกชายทันที “คุณธีคะเราเพิ่งคบกันไม่ถึงปีมันเร็วไปไหมที่เราจะแต่งงานกัน” หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัวเมื่อเพื่อน ๆ หลายคนต่างพากันทักท้วงเพราะทั้งคู่ยังรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่ “ทำไมถึงคิดแบบนั้นคนเราจะอยู่ด้วยกันได้ไหมมันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเราคบกันมานานแค่ไหนแต่มันอยู่ที่ว่าเราอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขหรือความทุกข์มากกว่ากัน ธิชาไม่มีความสุขหรือเปล่าเวลาที่อยู่กับผม” ธีภพเล่นบทหน้าเศร้าเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมแต่งงานด้วย “ธิชามีความสุขที่สุดเลยค่ะ แต่แค่อดคิดไม่ได้ว่ามันเร็วไป” “กว่าจะถึงวันแต่งงานก็อีกตั้งหลายเดือน รวม ๆ แล้วเราก็คบกันเกือบปีและทุกวันนี้เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันบางคนคบกันเป็นหลายปีแต่เจอกันแค่เดือนละครั้ง อย่าคิดมากไปเลยชีวิตของแต่ ละคนมั
ตอนที่ 2เธอคือคนที่ใช่........ “คุณธีผ่านมาทำอะไรแถวนี้คะ” ธิชาหันไปถามเจ้านายทันทีหลังจากที่ขึ้นมานั่งบนรถเพราะบ้านของธีภพไม่ได้อยู่ทางเดียวกับคอนโดที่เธออยู่เสียหน่อย “ผมแวะมาทำธุระให้คุณพ่อเห็นธิชาบ่นว่ารถติดก็เลยแวะ มารับกลัวเริ่มงานเดือนแรกเธอจะไปสายเดี๋ยวหัวหน้าแผนกจะว่าเอา” ธีภพโกหกอย่างไม่มีพิรุธเพราะเขาเตรียมคำตอบมาแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันเขาถึงได้ยอมตื่นเช้าและรีบมารับธิชาทั้งที่มันเป็นคนละทางกับที่ทำงานของเขา “คุณธีแวะร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งข้างหน้าหน่อยค่ะ” “แวะทำไมเธอหิวหรือ” “หิวสิคะ อาหารเช้าเป็นมื้อสำคัญร้านนี้อร่อยมาก ธิชากินเกือบทุกวันเลยค่ะเพราะปกติลงรถประจำทางเสร็จก็จะซื้อเดินกินไปจนถึงที่บริษัทก็อิ่มพอดี” ธีภพไม่เต็มใจจอดแต่ก็ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรเพราะเขาแค่คิดว่าอาหารข้างทางมันดูไม่สะอาดและไม่น่าจะอร่อยแต่ก็ต้องยอมจอดให้สาวน้อยได้ลงไปซื้อกิน “คุณธีอ้าปากค่ะเดี๋ยวธิชาป้อนเองรับลองคุณจะต้องติดใจแน่ ๆ” ชายหนุ่มทำตัวว่านอนสอนง่ายอ้าปากให้อีกฝ่ายป้อนทั้งข้าวเหนีย
ตอนที่ 1ความทรงจำที่เลวร้าย........“ภพ” เทวนาถเรียกชื่อลูกชายที่กำลังทำเป็นมองไม่เห็นเขาที่นั่งรออยู่ที่โซฟากลางบ้าน “คุณพ่อ...มานั่งทำไมตรงนี้ ดึกแล้วยังไม่เข้านอนพรุ่งนี้จะความดันสูงได้นะครับ” ธีภพเมื่อหลีกไม่ได้ก็เปลี่ยนใจกลับมานั่งคุยกับบิดาแทนทั้งที่รู้ว่าพ่อของเขากำลังจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากฟัง “ลูกจำอาพชรเพื่อนของพ่อที่เคยมาที่บ้านเราบ่อย ๆ จำได้ไหม วันนี้ลูกสาวเขาโทรศัพท์มาบอกพ่อว่าพชรมีอาการ หัวใจล้มเหลวเฉีบพลัน พ่อตามไปที่โรงพยาบาลแต่ไม่ทัน ทุกอย่างมันเร็วมากเมื่อวานตอนบ่ายยังไปดื่มกาแฟด้วยกันอยู่เลย ” “ผมเสียใจด้วยนะครับคุณพ่อ ” ธีภพไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อเพราะตอนนี้บิดาของเขาอยู่ในห้วงอารมณ์ที่เศร้าจนเขาไม่กล้าพูดอะไรมาก “ชีวิตพ่อก็ยังไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้ได้อีกสักกี่วัน ธีภพลูกก็รู้ว่าพ่อมีห่วงอยู่เพียงเรื่องเดียวมันยากนักหรือที่ลูกจะทำให้พ่อสบายใจหรือจะรอให้พ่อต้องไปอย่างพชรลูกถึงจะทำให้พ่อได้” เทวนาถพูดจบก็ลุกจากโซฟาและเดินขึ้นไปยังห้องนอนด้วยท่าทางเหมือนคนกำลังสิ้นหวัง