ปะทะ

"นี่คืออะไร  "คิมถามเสียงเย็น พร้อมกับมองหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องไปด้วย

"เห็นปลาวาฬบอก ว่าคุณคิมเป็นคนซื้อของเล่นพวกนี้ให้ ไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมถึงไม่รู้ว่ามันคือรถบังคับ  "เบสถามพร้อมกับมองหน้าของคิมยิ้มๆ ในขณะที่สร้อยเอามือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ

"มานี้…  "คิมลากแขนของเบสเข้าไปในห้องพักญาติ ด้วยอารมณ์ที่เดือดแทบจะระเบิดออกมา

ปัง !! 

คิมปิดประตูลงตามแรงอารมณ์ของตัวเอง ในขณะที่มือก็กำแขนของเบสแน่นไม่ยอมปล่อย

"นายคิดว่าฉันใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ  "คิมกัดฟันถามเบสด้วยความโมโห

"อะไรของคุณเนี่ย อย่ามาใช้อารมณ์กับผมนะ ปล่อย...!! ผมไม่ใช่คนงานของคุณ ที่คุณจะมาใส่อารมณ์กับผมยังไงก็ได้  "เบสบอกกับคิมเสียงเรียบ

"อย่ามาปากดีกับฉันเบส ฉันให้นายมาดูแลลูกของฉัน ไม่ใช่มาช่วยกันทำให้วุ่นวายขึ้น  "

"แล้วผมไม่ทำตรงกับที่คุณพูดตรงไหนครับ ผมก็ดูแลในแบบของผม  "

"แบบที่ห้องแทบจะหาที่เดินไม่ได้อ่ะนะ  "

"ก็ให้ผมมาดูแลเด็กๆ ไม่ได้ให้ผมมาทำความสะอาดหนิ ผมผิดตรงไหน  "

"ปากดีใช้ได้หนิ ปากดีอย่างงี้ให้ตลอดนะเบส  "

"แล้วผมผิด...อุ๊บ อื้อ...อ อื้อ...อ จุ๊บ คุณ…!!  "เบสยกกำปั้นขึ้นจะชกหน้าของคิมทันที ที่คิมปล่อยปากออกจากปากของเขา เขาได้กลิ่นคาวเลือด จนเขาแทบอยากจะพ่นมันออกมาใส่หน้าของคิม ถ้าเขาไม่โดนคิมดึงเข้าไปกอดแน่น จนเขาขยับตัวไม่ได้สะก่อน

"ปากดีอีกสิ คราวนี้จะไม่ใช่แค่จูบนะ  "คิมพูดกับเบสเสียงเย็น

"ปล่อย…  "เบสดิ้นสุดแรงที่มี แต่เขาก็ขยับตัวไม่ได้ เขาไม่ใช่คนตัวเล็ก แต่เขาก็ตัวไม่ใหญ่และหนาเท่ากับคิม

แกร๊ก

"พ่อฮะ อย่าทำอะไรแม่เบสนะ ฮึก...ก ปล่อยแม่เบสนะ…  "ปลาวาฬวิ่งเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาที่ตื่นตกใจ พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

"แม่...!!  "คิมมองหน้าของปลาวาฬกับเบสสลับกันไปมา

"แม่เบสฮะ  "ปลาวาฬกอดขาของเบสเอาไว้แน่น ในขณะที่คิมก็กอดเบสเอาไว้แน่นไม่ต่างกัน

"ฮือๆ ฮือๆ แม่เบส ฮือๆ  "เสียงของฉลามร้องไห้ดังเข้ามาในห้อง

"ปล่อยสิ ผมจะไปดูลูก  "เบสสะบัดหลุดออกอย่างง่ายดาย เพราะว่าคิมยอมปล่อย หลังจากที่เขาได้ยินเสียงของฉลามร้องไห้ บวกกับยังงงๆกับเรื่องที่เด็กๆเรียกเบสว่าแม่อยู่

เบสย่อตัวลงไปอุ้มปลาวาฬแล้วเดินออกไปหาฉลาม

"แม่เบส ฮึก...ก  "ฉลามเห็นเบสเดินออกมา เขาก็กางแขนให้เบสกอดเขา

"ไม่ร้องครับ แม่ไม่ได้เป็นอะไร   "เบสกอดทั้งฉลามและปลาวาฬ พร้อมกับตบหลังของทั้งคู่เบาๆอย่างปลอบโยน

"คุณท่านคะ จัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วค่ะ เห็นสนบอกว่าคุณท่านมีประชุมต่อไม่ใช่เหรอคะ  "สร้อยรีบบอกกับเจ้านายทันที ที่เธอเห็นเจ้านายเดินออกมา 

"อธิบายมาสิ มันคืออะไร ทำไมลูกของฉันถึงเรียกเบสว่าแม่  "คิมถามเสียงเรียบ พร้อมกับมองไปที่พื้นห้อง ที่ตอนนี้ไม่มีรถบังคับหลงเหลืออยู่สักคัน

"พวกเราอยากมีแม่ฮะ แล้วแม่เบสก็ยอมเป็นแม่ให้พวกเราแล้วด้วย ใช่ไหมครับแม่เบส  "ปลาวาฬถามเบสทั้งที่นํ้าตาของเขายังนองหน้าอยู่ เพราะว่าเขายังตกใจ เขาคิดว่าพ่อคิมจะทำร้ายแม่เบสของพวกเขา

"ตามนั้น  "เบสยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ในขณะที่คิมหันมามองหน้าของเขาตรงๆ

"สน...กลับบริษัท  "คิมเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

"เบส...คุนท่านได้ทำอะไรเบสหรือเปล่าลูก  "สร้อยเดินเข้าไปหาเบส พร้อมกับสำรวจตามร่างกายของเบสไปด้วย

"ป้าสร้อยครับ เบสไม่เป็นไรครับ เขาไม่ได้ทำร้ายเบสครับ  "เบสบอกกับสร้อยพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"แต่พ่อกอดแม่เบสฮะ ผมเห็น  "ปลาวาฬบอกกับสร้อยด้วยท่าทางที่จริงจัง

"หือ...? ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ ไปกินข้าวกันค่ะ  "สร้อยบอกกับทุกคน ในขณะที่เบสทำหน้าไม่ถูกอยู่ 

"ปลาวาฬกับฉลาม ฟังแม่นะครับ เป็นผู้ชายลงท้ายว่าครับ ไม่ใช่ฮะ ไหนลองพูดดูสิครับ  "เบสบอกพร้อมกับรอลุ้นว่าเด็กๆจะทำตามเขาไหม

"ครับ ผมเก่งไหมครับ  "ฉลามถามแม่เบสด้วยนํ้าเสียงที่สดใส หลังจากที่เขายอมพูดตามแม่เบสอย่างเอาใจแล้ว

"เก่งมากครับ ปลาวาฬครับ  "เบสหันไปหาปลาวาฬ ที่ยังเงียบอยู่

"ทำไมถึงพูดฮะไม่ได้ล่ะฮะ แม่เบส  "ปลาวาฬเอียงคอถามเบสด้วยความสงสัย

"ผู้ชายต้องพูดครับ จะได้ดูแมนๆไงครับ ไหนลองพูดสิครับ  "เบสมองปลาวาฬด้วยสายตาที่เอ็นดู หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว

"ก็ได้ครับ พูดครับก็ได้ครับ ปลาวาฬจะได้แมนๆและหล่อด้วย  "ปลาวาฬพูดพร้อมกับทำหน้าว่าตัวเองหล่อไปด้วย

"งั้นเราไปกินข้าวกัน ฉลามกินเลยไหมครับ ข้าวมาพอดีเลย  "เบสถามฉลาม หลังจากที่มีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล เข็นรถส่งอาหารมาส่งที่หน้าห้อง และบอดี้การ์ดกำลังเอาเข้ามาให้เขา

"ครับ  "ฉลามพยักหน้ารับคำ สร้อยก็เลยรีบจัดแจงให้อย่างเอาใจ

"พรุ่งนี้ถ้ากลับบ้านจริงๆก็ดีนะคะ จะได้ทำของอร่อยๆให้เด็กๆกับเบสกินด้วย  "สร้อยพูดกับเบส หลังจากที่พวกเธอเริ่มกินข้าวด้วยกันไปได้สักพักแล้ว

"แล้วเอ่อ...อ คุณท่านของป้าสร้อย กลับมากินข้าวทุกวันหรือเปล่าครับ  "เบสถามสร้อย เพราะว่าเขาจะได้วางแผนหาทางหลบเลี่ยงได้ถูก

"แทบจะไม่ได้กินข้าวที่บ้านเลยค่ะ น่าสงสารคุณท่านนะคะ ทำงานนแทบจะไม่มีเวลาพัก ดูสิคะ ซื้อข้าวจะมากินที่นี่ก็ไม่ได้กิน ต้องรีบกลับไปทำงาน เห็นบอกว่ามีประชุม  "สร้อยบอกกับเบส ด้วยนํ้าเสียงที่สงสารเจ้านายจริงๆ

"ไม่เห็นน่าสงสารตรงไหนเลย  "เบสพึมพำคนเดียวเบาๆ

"แม่เบสนอนกับพวกเรานะฮะ เฮ้ย...นะครับ  "ปลาวาฬยิ้มประจบเบส เมื่อเขารู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด

"ห้องนอนของพวกเราใหญ่ๆครับแม่เบส นอนสามคนได้สบายเลย  "ฉลามที่นั่งกินข้าวอยู่บนเตียงคนเดียว บอกกับเบสอย่างอารมณ์ดี เมื่อคุยถึงเรื่องที่จะได้กลับบ้าน

"ครับ  "เบสพยักหน้ารับคำ ทั้งที่เขายังไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเองเลย

"แม่เบสครับ แม่เบสต้องไปส่งพวกเราที่โรงเรียนทุกวันเลยนะครับ เพื่อนๆมีแม่ไปส่งที่โรงเรียนทุกวันเลยครับ  "ปลาวาฬบอกกับเบสเสียงอ้อน

"ใช่ครับ มีแต่พวกเราที่มีแต่พี่ๆบอดี้การ์ดไปส่ง  "ฉลามพูดกับเบส เหมือนกับฟ้องแม่ของตัวเอง

"ครับ เดี๋ยวแม่ไปส่งเอง  "เบสพยักหน้ารับคำ ด้วยความรู้สึกที่สงสารเด็กๆ เขาเข้าใจความรู้สึกที่ไม่มีใครสนใจดี

…………………

"คุณท่านครับ  "

"สั่งอะไรขึ้นไปกินที่ห้องทำงานเลยสน ฉันไม่มีเวลา  "คิมบอกกับสน เพราะเขารู้ว่าคนสนิทจะพูดอะไร ในมือก็มีเอกสารการประชุมบ่ายนี้เปิดอ่านอยู่

"ท่านครับ คนของเรารายงานมาแล้วครับ ว่าคนที่ขับรถชนไม่ใช่คุณเบสครับ แต่เป็นพี่สาวฝาแฝด ที่เป็นดาราดังอยู่ในตอนนี้ครับ  "สนรายงานเจ้านายทันที ที่เห็นข้อความจากลูกน้อง ที่ให้ไปสืบข้อมูลของตระกูล จิรวราพงค์มา

"เห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง  "คิมกัดฟันพูดด้วยความโมโห

"ผู้หญิงคนนี้ เซ็นสัญญาเป็นนางแบบให้กับสินค้าของเรา เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาด้วยครับคุณท่าน  "สนบอกกับเจ้านาย พร้อมกับอ่านรายละเอียดที่ลูกน้องของเขาส่งมาให้ด้วย

"ตามต่อไปเรื่อยๆแล้วมารายงานฉันทุกเรื่อง  "คิมสั่งลูกน้องเสียงเรียบนิ่ง นิ่งจนสนเองที่ติดตามเจ้านายมาตลอดยังขนลุก

"ครับ คุณท่าน  "สนพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เขาจะเก็บแท็บเล็ต ที่เขาดูข้อมูลเพื่อรายงานเจ้านายไว้ที่เดิม

"ฉันจะทำให้ตระกูลนี้มันรู้ ว่าอย่าเล่นตลกกับฉันแบบนี้อีก  "คิมพูดเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะลงจากรถ โดยที่บอดี้การด์เปิดประตูรถให้ หลังจากที่รถมาถึงบริษัทแล้ว

"สวัสดีค่ะ...สวัสดีครับ  "พนักงานก้มหน้าทำความเคารพ ระหว่างที่คิมเดินผ่านไปที่ลิฟต์ เพื่อขึ้นไปที่ห้องทำงานชั้นบนสุดของตัวเอง 

คิมไม่พูดอะไร เขาแค่พยักหน้าให้เป็นการตอบรับ โดยที่ไม่มองหน้าของใครเลย และเดินด้วยความรวดเร็วไปที่ลิฟต์

"งื้อ...อ หล่ออ่ะ"

"ถ้าท่านมองเราสักนิดคงจะดีเนาะ"

"เงียบขรึมแบบนี้สเปคเลยอ่ะ"

"ไปทำงานย่ะ ถ้าคนของเขาได้ยิน แล้วเอาไปรายงานนะ อย่าว่าแต่จะได้ออกจากที่นี่เลย จะมีชีวิตรอดอยู่ไหมเถอะ"

"ร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ งื้อ...ชอบอ่ะ เวลาอยู่ด้วยกันสองคนคงจะดุน่าดู อิอิอยากเจอตอนดุแล้วสิ"

"จุ๊ๆมึงพูดเล่นไป เดี๋ยวได้โดนดุจริงๆ มึงได้อ้าปากไม่ออกแน่ๆ"

หลังจากที่คิมเดินเข้าไปในลิฟต์แล้ว พนักงานที่ก้มหน้าทำความเคารพเขาอยู่ ก็จับกลุ่มเม้ากันทันที

แกร๊ก

"ท่านครับ จัดโต๊ะเสร็จแล้วครับ  "สนรายงานเจ้านาย หลังจากที่เลขาจัดโต๊ะไว้รอแล้ว เพราะว่าระหว่างที่นั่งรถกลับมา เขาส่งข้อความมาบอกเลขาล่วงหน้าเอาไว้แล้ว เลขาที่นั่งกินข้าวอยู่ ต้องหยุดกินและมาทำตามคำสั่งทันที เพราะว่าถ้าไม่ทันใจเจ้านาย เจ้านายจะไม่กินและพายุจะลงยันเลิกงาน

"อือ…  "คิมพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปยังห้อง ที่ติดกับห้องทำงานของเขา ในชั้นทำงานของเขาเป็นห้องชุดคล้ายคอนโด มีทั้งห้องนอนห้องครัว มีไว้สำหรับเวลาทำงานดึกๆ และเวลาที่เขาไม่อยากกลับบ้าน และไม่อยากออกไปไหน และห้องนี้มีแค่แม่บ้านมาทำความสะอาดและสนกับเลขาเท่านั้น ที่ได้เข้ามาในห้องนี้ 

"ถึงเวลาประชุมแล้วครับคุณท่าน  "สนบอกกับเจ้านาย หลังจากที่เจ้านายกินข้าวอิ่มแล้ว และมานั่งอ่านเรื่องที่จะประชุมในบ่ายนี้ต่อ 

"แล้วที่โรงพยาบาลมีคนรายงานอะไรมาหรือยัง  "คิมถามพร้อมกับเก็บของส่วนตัว ก่อนที่เขาจะเดินนำสนออกไป

"ตอนนี้ทุกอย่างปกติครับ ทุกคนนอนหลับกัน หลังจากที่กินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วครับ  "สนดูข้อมูลที่คนของเขารายงานมา

"ทุกคน...?  "

"ครับ ทุกคน ในห้องเงียบสนิทมากเลยครับ  "สนพยักหน้าตอบเจ้านาย พร้อมกับมองหน้าของเจ้านายด้วยความแปลกใจ ที่ถามอะไรเขาแบบนี้ เพราะว่าเจ้านายของเขา ไม่เคยสนใจอะไรอยู่แล้ว นอกจากเรื่องงาน ขนาดคุณหนูเกิดอุบัติเหตุยังสั่งแล้วจบ จนเขาต้องรายงานทั้งที่เจ้านายไม่ได้ถาม