รับผิดชอบ II

“ขอจูบให้ชื่นใจหน่อยไม่ได้หรือไง หือ..นะขอจูบทีนึงนะ”

“ไม่ต้องเลย บอกมาก่อนว่าคุณจะทำยังไงต่อไป”

“ใจร้อนจังแฮะ งั้น..เรามาแต่งงานกันเลยดีไหม เรื่องทุกอย่างมันก็จะง่ายขึ้น ว่าไง?” อะไรนะ เขาพูดง่าย ๆ อย่างนี้ออกมาได้ยังไง แถมยังทำราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายไปเสียอย่างนั้น หล่อนไม่เข้าใจเขาเลยจริง ๆ

   ฝ่ายชายหนุ่มถึงแม้ว่าประโยคที่พูดออกมาเมื่อครู่จะเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่เมื่อมานึก ๆ ดูก็ดีเหมือนกัน นั่นเป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะบีบบังคับให้หล่อนยอมรับเขาง่ายขึ้น บัดนี้เขาคิดได้แล้วว่าได้เดินหมากถูกทางแล้ว จับหล่อนคลุมถุงชนเสียเลย ถ้าหากว่าไม่ยอมง่าย ๆ ก็ยังมีท่านปู่ของเขาที่คอยหนุนหลังอีก นั่นยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อนึกถึงหนทางแห่งชัยชนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างเขาจะต้องมาคอยคิดแผนตลบหลังรวบรัดผู้หญิงตัวเล็ก ๆ และแสนจะธรรมดาคนนี้ได้เลย แต่มันก็เป็นไปแล้ว

  “หา! แต่ง..แต่งงาน คุณ! นี่น่ะหรือ? การรับผิดชอบของคุณ! คนเห็นแก่ตัว ปล่อยนะ..ฉันจะไม่ยอมทำตามคนที่เห็นแก่ตัว