“วางบนจุดกลางกระดาน ทรงพลังไม่อาจหยุดยั้ง!”รูม่านตาเสิ่นชิงโจวหดลง พลังแห่งการต่อสู้ถูกจุดขึ้นภายในใจ“ทว่า...”เสิ่นชิงโจวยิ้มเบาๆ “องค์ชายเก้า พรสวรรค์ของท่านล้นเหลือ แต่ท้ายที่สุดท่านก็ยังเด็กเกินไป! ท่านแข็งแกร่งเพียงใดก็ช่าง ครั้นลมพัดผ่านยอดเขา...”เสิ่นชิงโจวกลับไม่ยอมรับการท้าทายจากหลี่หลงหลิน แต่วางหมากด้วยท่าทางสงบเยือกเย็น อิงตามจังหวะของตน วางหมากสีขาวที่มุมแห่งหนึ่งครู่ต่อมาหลี่หลงหลินวางอีกตัว ใกล้กับจุดกลางกระดานเสิ่นชิงโจวขมวดคิ้วนี่คือการเดินหมากแปลกประหลาดอะไรกันไม่เคยเห็นมาก่อน!แต่อย่างไรก็ตาม!อิงตามจังหวะการเดินของตน ไม่ต้องให้หลี่หลงหลินเข้ามายุ่งหมาก วางลงช้าๆเพียะ ๆ ๆ...วางต่อเนื่องสี่ตัว เสิ่นชิงโจวมองออกแล้ว ฝีมือการเดินหมากของหลี่หลงหลินอ่อนหัดยิ่งนักถึงขั้นเรียกได้ว่า เขาเดินหมากไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ!หมากดำสี่ตัวถึงขั้นกลายเป็นเส้นตรงหนึ่งเส้นน่าขันยิ่งนัก!เสิ่นชิงโจวส่ายหน้า “ดูท่าแล้วข้ามองคนผิดไป! เดิมทีท่านก็ไม่คู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของข้า...”เพียะ!หลี่หลงหลินวางหมากตัวที่ห้าอย่างไม่เกรงใจ ยิ้มเย็นพูดว่า “ห้าหมากเรียงกัน! ท่านอ
“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง “เดินหมากแพ้ ก็ล้มกระดาน? ทำเลยเถิดถึงเพียงนี้เชียว? ช่างแล้ว ท่านเองก็อย่าโกรธเขาเลย! อย่างไรเสีย เขากลายเป็นนักโทษ ยังจะสามารถก่อปัญหาสร้างความวุ่นวายอะไรได้อีก?”“กระดานหมาก...กระดานหมาก...”หลี่หลงหลินอึดอัดใจแย่แล้ว ปากบ่นงึมงำไม่หยุด เอ่ยถามซูเฟิ่งหลิงอย่างกะทันหัน “เจ้าพูด อะไรคือกระดากหมากของข้า?”ซูเฟิ่งหลิงใคร่ครวญครู่หนึ่ง พูดว่า “นั่นยังต้องพูดอีกหรือ! ย่อมต้องเป็นฝ่าบาทอย่างไรเล่า!”หลี่หลงหลินชะงัก “เสด็จพ่อ?”ซูเฟิ่งหลิงพูดอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว! ท่านสามารถทำสำเร็จไปเสียทุกอย่าง ชนิดที่ว่าแม้แต่ในทางที่ไม่ถูกต้องก็ทำได้! ก็เพราะท่านเป็นองค์ชายเก้า โอรสที่ฝ่าบาทโปรดปรานที่สุด!”“หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ศีรษะคงหลุดจากบ่าไปแล้ว!”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เจ้าพูดมีเหตุผลยิ่งนัก! สิ่งที่ข้าพึ่งพาอาศัย ตั้งแต่เริ่มจนจบก็คืออำนาจกษัตริย์! เป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อ! ก็เพราะสาเหตุนี้ ข้าถึงสามารถโอหังไม่เกรงกลัว ไม่ให้ความสำคัญต่อกษัตริย์เท่าที่ควร ลบหลู่ขุนนางได้!”“ไม่ว่าอัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวน หรืออาจารย์ของฮ่องเต้เสิ่นชิงโจว!”“ข้าล้
หลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิง เดินผ่านศาลาระเบียงทางเดิน สวนพฤกษา มุ่งหน้าไปยังตำหนังเฟิ่งซี“ฮองเฮาประสงค์ร้ายต่อฝ่าบาท?”ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วแน่น รู้สึกเหลือจะเชื่อ “องค์ชายเก้า นี่ตกลงเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่? ใช่หรือไม่ว่าท่านเข้าใจผิดไป!”สีหน้าหลี่หลงหลินไม่สบอารมณ์มาก “ข้าเองก็หวังให้เข้าใจผิดไป! แต่...พวกเราล้วนถูกเสิ่นชิงโจวหลอกแล้ว! เขามิได้ทำเพื่อใต้หล้า และราษฎร์!”“เสิ่นชิงโจวก่อกบฏ ก็เพื่อ...เพื่อองค์ชายใหญ่!”ซูเฟิ่งหลิงชะงัก พูดอย่างไม่เข้าใจ “องค์ชายใหญ่ ท่านกำลังพูดถึงรัชทายาทที่ถูกปลดหลี่เทียนฉี่?”หลี่หลงหลินพยักหน้า “ใช่! ก็คือเสด็จพี่ใหญ่!”อันที่จริง ฮ่องเต้หวู่มิได้แต่งตั้งรัชทายาท แต่ยึดตามหลักธรรมเนียมปฏิบัติของบรรพบุรุษ แต่งตั้งลูกชายคนโตหลี่เทียนฉี่เป็นรัชทายาท โปรดปรานเขาอย่างมากจากนั้น ไม่รู้เพราะเหตุใด รัชทายาทกลับก่อกบฏ ตกตะลึงทั้งใต้หล้า!ฮ่องเต้หวู่กริ้วหนัก ปลดตำแหน่งรัชทายาท ส่งฮองเฮาเข้าตำหนักเย็นหลายปีต่อมา เหล่าขุนนางขอความเมตตาอย่างยากลำบาก ฮ่องเต้หวู่จึงคลายโทสะ อภัยโทษรัชทายาท แต่งตั้งเขาเป็นเจ้าแคว้น ปกครองตงไห่ เฝ้าชายแดนของต้าเซี่ย!ต่อ
เสิ่นชิงโจวทำทั้งหมด ก็เพื่อองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่!ในอดีต หลี่เทียนฉี่ก่อกบฏล้มเหลว ถูกปลดจากรัชทายาทกลายเป็นเจ้าแคว้นเสิ่นชิงโจวไม่ยอมตัดใจ!วางแผนมานานหลายปี ก็เพื่อช่วยหลี่เทียนฉี่ก่อกบฏอีกครั้ง ครอบครองบัลลังก์ฮ่องเต้!ซูเฟิ่งหลิงพูดอย่างกระตือรือร้น “ข้าเข้าใจแล้ว! ฮองเฮาหลู่เป็นมารดาแท้ๆ ขององค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่! ยิ่งไปกว่านั้น หลี่เทียนฉี่ก่อกบฏล้มเหลว นางพลอยเดือดร้อนไปด้วย ถูกส่งเขาตำหนักเย็น! ปากนางไม่พูด แต่ฝ่าบาทในหัวใจนาง กลับมีความแค้นฝังลึก!”“ระหว่างสามีและลูกชาย นางเลือกลูกชาย!”“ดังนั้น นางไม่ใช่ช่วยเสิ่นชิงโจว แต่ช่วยหลี่เทียนฉี่ ปลงพระชนม์ฝ่าบาท!”สีหน้าหลี่หลงหลินไม่สบอารมณ์มาก “ใช่แล้ว! ต่อให้เสด็จพ่อระวังเยี่ยงไร ก็คิดไม่ถึง ภรรยาร่วมผูกผมร่วมเตียงเคียงหมอนมานานหลายปีจะทำร้ายพระองค์! หวังว่าจะยังทันเวลา!”ระหว่างพูด หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงมาถึงหน้าตำหนักเฟิ่งซีแล้ววันนี้ตำหนักเฟิ่งซี ป้องกันอย่างแน่นหนาองครักษ์หน้าประตูเห็นสองคนมา ก็รีบกางแขนขวางไว้ “องค์ชาย! ฮองเฮามีรับสั่ง ห้ามมิให้ผู้ใดเข้าตำหนักเฟิ่งซี! ท่านโปรดกลับไปด้วย!”สีหน้าหลี่หลงหล
มุกเหงื่อขนาดเท่าถั่วเหลือง ผุดพราวเต็มหน้าผาก ร่างกายกระตุกอย่างแรงมองออกว่า เขากำลังได้รับความเจ็บปวดยากเกินจะทนไหว“ใครกัน? ใครวางยาทำร้ายเรา?”“หรือว่า จะเป็นนางกำนัลข้างกายฮองเฮา?”ต่อให้มาถึงขั้นนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่เคยคิดมาก่อน คนวางยาพิษจะเป็นคนเคียงหมอนของตน“เสด็จพ่อ...”หลี่หลงหลินเองก็ว้าวุ่น “ท่านอดทนก่อน! ลูกจะรีบไปตามหมอหลวง...”ฮ่องเต้หวู่จับมือหลี่หลงหลินไว้แน่นๆ เส้นเลือดปูดนูนบนหน้าผาก “เจ้าเก้า เราอาจจะทนไม่ไหวแล้ว! เจ้าอย่าไป...เรายังมีเรื่องสำคัญ...”เพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ฮ่องเต้หวู่พูดได้ไม่ชัดนัก นิ้วมือของเขาสั่นเทา หยิบของบางอย่างออกจากอก ส่งถึงมือหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินก้มหน้าอ่าน ตัวคนก็อึ้งงันอยู่กับที่!พระราชโองการ!พระราชโองการแต่งตั้งรัชทายาท!องค์ชายคนอื่น ต่างเฝ้าฝันถึงสิ่งนี้หลังฮ่องเต้หวู่เขียนดีแล้ว ก็พกติดตัวไว้อยู่ตลอดความเป็นตายอยู่ตรงหน้า ฮ่องเต้หวู่นำพระราชโองการออกมา มอบให้หลี่หลงหลินแคว้นจะขาดกษัตริย์ไปไม่ได้!หากฮ่องเต้หวู่เป็นอะไรไป วิญญาณกลับสู่น้ำพุเก้าชั้นฟ้าฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ ยังมิได้แต่งตั้งรัชทายาท ใต้หล้าจ
ในเวลาเดียวกันฮองเฮาผู้มีเมตตาและคุณธรรมท่านนี้ ฉีกหน้ากากที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความอบอุ่นอย่างสิ้นเชิง ในสายตาของหลี่หลงหลิน ราวกับอสรพิษที่เลือกกัดคนตัวหนึ่ง!เพื่อทำให้ลูกชายแท้ๆ หลี่เทียนฉี่ขึ้นสู่ตำแหน่งฮ่องเต้ฮองเฮาหลู่ใกล้เสียสติเต็มที!แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ นางก็กล้าลงมือสังหาร!นับประสาอะไรกับหลี่หลงหลิน?ขอเพียงฮองเฮาหลู่นำพระราชโองการแต่งตั้งรัชทายาทไปจากมือหลี่หลงหลินได้ แก้ไขชื่อแซ่ เปลี่ยนจากหลี่หลงหลินเป็นหลี่เทียนฉี่เช่นนั้น หลี่เทียนฉี่รัชทายาทที่ถูกปลด ก็สามารถกลับมาเป็นรัชทายาทได้ใหม่อีกครั้ง อย่างถูกต้องตามครรลองครองธรรม!“ท่านอย่าฝันเลย!”หลี่หลงหลินเก็บพระราชโองการไว้ในอก เผชิญหน้ากับฮองเฮาหลู่ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากภายนอกระลอกหนึ่งเว่ยซวินในชุดปักลายหม่าง เร่งฝีเท้าบุกเข้ามาข้างหลังเขา ยังมีองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดที่ชวนให้ตกตะลึงพรึงเพริดก็คือ ซูเฟิ่งหลิงถูกองครักษ์เสื้อแพรจับไว้ มือสองข้างไพล่หลัง ผลักเข้ามาแล้วเว่ยซวินเห็นฮ่องเต้หวู่นอนบนพื้น ไม่รู้เป็นหรือตาย ทันใดนั้นว้าวุ่นใจหนัก สีหน้าไม่สบอารมณ์มากฮองเฮาหลู่รีบร้องตะโกน ล้มล
หลี่หลงหลินลอบถอนหายใจแต่ไหนแต่ไรมา ผลประโยชน์ของตนและเว่ยซวิน มิได้เสียเปล่าในช่วงเวลาสำคัญเว่ยซวินตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับตนแน่นอน ยังมีสิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นผลประโยชน์ร่วมกันระหว่างตนเองและเว่ยซวิน ไม่ว่าอย่างไร ฮ่องเต้หวู่ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปหลี่หลงหลินได้ยินว่าเว่ยซวินต้องการตามหมอหลวง รีบร้องห้ามไว้ “อย่าเป็นอันขาด!”เว่ยซวินชะงัก พูดอย่างไม่เข้าใจ “ไม่เรียกหมอหลวง ฝ่าบาทจะทำเช่นไร...”หลี่หลงหลินอธิบาย “ด้วยอำนาจของฮองเฮาหลู่ ในบรรดาหมอหลวง น่ากลัวว่ามีคนของนางอยู่! ถึงตอนนั้น ไม่เพียงรักษาเสด็จพ่อไม่หาย ยังจะทำสิ่งตรงกันข้ามอีกด้วย...”เว่ยซวินตกใจเหงื่อเย็นผุดทั่วทั้งสรรพางค์กาย พยักหน้าคล้ายไก่จิกข้าว “อืม กระหม่อมเลอะเลือนไปแล้ว! ทั้งหมดขอให้องค์ชายเก้าตัดสินใจ!”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดว่า “สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วนมาก เจ้าปล่อยซูเฟิ่งหลิงก่อน ให้นางกลับบ้าน ไปพาพี่สะใภ้สามซุนชิงไต้มา! เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว มีเพียงนางสามารถช่วยฝ่าบาทได้!”เว่ยซวินไฉนเลยจะไม่รับปาก รีบพูด “รีบปล่อยพระชายา! เฮ้อ ล้วนเป็นพวกเดียวกัน ทั้งหมดเข้าใจผิดไปแล้ว!”
หลี่หลงหลินปาดเหงื่อเย็นเต็มศีรษะ “พี่สะใภ้สาม เสด็จพ่อถูกวางยาพิษอะไร?”ภายในใจเขาว้าวุ่นมากแม้ซุนชิงไต้เชี่ยวชาญด้านยาพิษมากแต่หากเป็นพิษแปลกประหลาดนั่นก็ยุ่งยากแล้ว!สีหน้าซุนชิงไต้เคร่งขรึม พูดว่า “สารหนู!”เพียงเว่ยซวินได้ยิน ทันใดนั้นสีหน้าเผือดซีด ล้มลงกับพื้นสารหนู!แม้ว่านี่เป็นยาพิษที่พบเห็นได้บ่อยๆ แต่ฤทธิ์รุนแรงมาก ไม่มียารักษา!ฝ่าบาท ยังสามารถช่วยชีวิตกลับมาได้จริงหรือ?หลี่หลงหลินกลับถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง “เป็นสารหนูไม่ผิดไปดังคาด!”แท้จริงแล้วเมื่อครู่หลี่หลงหลินก็หยั่งเดาไว้แล้ว ยาพิษที่ฮองเฮาหลู่ใช้กับฮ่องเต้หวู่ อาจเป็นสารหนูเหตุผลนั้นง่ายมากประการแรก ที่นี่คือฝ่ายในของวังหลวง การป้องกันแน่นหนาต่อให้เป็นฮองเฮา ก็ไม่สามารถทำยาพิษแปลกอะไรออกมาได้อย่างง่ายดายประการที่สอง ในสายตาคนยุคสมัยโบราณ กินสารหนูเข้าไป นั่นต้องตายอย่างแน่นอนแท้จริงแล้วนี่คือความเข้าใจผิดอย่างหนึ่งสารหนูเป็นพิษ แต่มีวิธีถอนพิษย่อมดีกว่ายาพิษกระเรียนแดงทำนองนั้น ยาพิษที่สูญหายไปในยุคสมัยต่อมานั้นดีมากนักยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อฮองเฮาหลู่ใส่สารหนูลงในน้ำแกงโสม นั่
ฮ่องเต้หวู่ยังไม่ตาย? เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหลายแทบไม่เชื่อหูตัวเอง พวกเขาได้รับข่าวที่แน่ชัดว่า ฮ่องเต้หวู่ถูกวางยาพิษจากยาพิษสารหนู ใครเป็นคนวางยานั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ ยาพิษสารหนูไม่มีทางรักษาได้ และต้องตายอย่างแน่นอน! เพียงแค่ฮ่องเต้หวู่สิ้นพระชนม์ หลี่หลงหลินก็จะกลายเป็นกบฏ! แต่... ถ้าฮ่องเต้หวู่ยังไม่ตาย นั่นก็จะเป็นปัญหาใหญ่แล้ว! หลี่จือหัวเราะลั่น “เจ้าเก้า เจ้ากำลังจะตายแล้ว ยังทำอวดเก่งอยู่หรือ! เสด็จพ่อของข้าเสวยยาพิษและสิ้นพระชนม์ไปแล้ว เจ้าจะอวดเก่งอะไร? ยังจะพาเสด็จพ่อมาออกมาอีกหรือ? คงจะเป็นแค่ร่างไร้วิญญาณที่ถูกพามาใช่หรือไม่? ฮ่าฮ่าฮ่า…” ทันใดนั้น เสียงเอ่ยอย่างโกรธจัดก็ดังขึ้น “เจ้าสี่ ข้าตายแล้วเจ้าดูมีความสุขมากนะ!” ทุกคนหันไปมอง ต่างก็ตกตะลึง เห็นชายคนหนึ่งในชุดมังกรเดินออกมาช้าๆ โดยมีเว่ยซวินคอยพยุง ใบหน้าขมวดคิ้วเต็มไปด้วยความโกรธ ฮ่องเต้หวู่? เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหมดต่างตกตะลึง แม้สีหน้าจะซีดเซียวและดูอ่อนเพลีย แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นฮ่องเต้หวู่! และไม่ใช่ใครมาปลอมเป็นคนอื่น รูปลักษณ์อาจสามารถปลอมได้ แต่ความย
“มีเพียงหลี่หลงหลินเท่านั้นที่ไม่ควรเป็นฮ่องเต้!” ถ้าเขาเป็นฮ่องเต้แล้วจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร? ต้องรู้ว่าไม่ว่าจะอยู่ข้างตู้เหวินยวนหรือองค์ชายสี่ ทุกๆ อย่างฝ่ายเป็นศัตรูกับหลี่หลงหลิน ฎีการ้องเรียนเขามีเป็นกองๆ! ปัญหาคือหลี่หลงหลินมีพระราชโองการในมือ แบบนี้แล้วจะทำอย่างไรดี? ในขณะนั้น พระราชโองการได้ถูกส่งมาถึงหลี่จือ หลี่จือปรายสายตามองแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยยิ้มเยาะ “เจ้าเก้า กลอุบายนี้ของเจ้า หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกข้าไม่ได้หรอก! พระราชโองการนี้ต้องเป็นของปลอมแน่! เจ้ากับพวกนักโทษเว่ยซวินร่วมมือกันทำพระราชโองการปลอมขึ้นมา สมควรถูกลงโทษเช่นไรดี!” เมื่อเหล่าขุนนางข้าราชการได้ยิน ก็เหมือนตื่นจากความฝันทันที ไม่ว่าจะเป็นราชโองการจริงหรือเท็จ แต่พระราชโองการนี้ต้องเป็นของปลอม! ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น... หลี่หลงหลินจะไม่เพียงแต่ได้เป็นองค์รัชทายาท แต่ยังได้เป็นฮ่องเต้ด้วย! วันสิ้นโลกของพวกเขากำลังมาถึง “ใช่แล้ว มันต้องเป็นของปลอม!” “เว่ยซวิน! เจ้ากล้าร่วมมือกับเจ้าเก้า วางแผนล้มล้างอำนาจหรือ?” “ฆ่าล้างพวกขันที กำจัดคนชั่ว!” “องค์ชายเก้า ท่านคือกบฏ รีบมอบตัวซะ!” เหล่าข
“ดีจริงๆ เลยนะ เจ้าเก้า!”“ถึงขั้นกล้าประกาศตัวเป็นรัชทายาท เป็นการกระทำที่เลวร้ายและไร้ศีลธรรมอย่างยิ่ง!”บนใบหน้าของหลี่จือ นอกจากความตกตะลึงแล้ว ยังปรากฏความยินดีจนแทบปิดไม่มิด!ทำไมเจ้าหกถึงล้มเหลวในการก่อกบฏ?นอกจากถูกหลี่หลงหลินคนต่ำช้ากลั่นแกล้งแล้วยังมีอีกหนึ่งสาเหตุสำคัญยิ่ง นั่นคือ เจ้าหกหมายจะปลงพระชนม์ฮ่องเต้เพื่อขึ้นครองบัลลังก์!ถึงแม้จะสำเร็จ แต่บัลลังก์เขาก็ไม่มั่นคง!เพราะเขาไม่มีฐานะที่ชอบธรรมแม้แต่หลี่เฟิงอวิ๋น ซีเหลียงอ๋องผู้มีความสามารถมาก เคยบุกเข้าไปถึงตำหนักหยั่งซินได้สำเร็จ เหตุใดถึงล้มเหลวทั้งที่ใกล้จะสำเร็จอยู่แล้ว?เพราะขาดฐานะที่ชอบธรรมเช่นกัน!จริงๆ แล้ว หลี่จือเองที่ไม่กล้าก่อกบฏมาตลอด ก็เพราะการไม่มีฐานะที่ชอบธรรม เกรงว่าจะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างไม่ถูกต้อง!แต่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้วเจ้าเก้าช่างโง่เขลานัก! ไม่เพียงแต่ใช้พิษสังหารฮ่องเต้ แต่ยังกล้าประกาศตัวเป็นรัชทายาท และสวมชุดรัชทายาท!นี่มันไม่ต่างอะไรกับการมอบคำว่าฐานะที่ชอบธรรมมาให้ตนถึงมือ!ตราบใดที่ตนกำจัดเจ้าเก้าผู้ทรยศคนนี้ได้ ก็สามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้อย่างส
ในมือของหลี่จือมีกำลังชั้นยอดจากกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงหนึ่งพันนายเท่านั้นเมื่อเทียบกับกองกำลังเขาทิศประจิมสองพันนายแล้ว จำนวนกำลังพลของเขาถือว่าด้อยกว่ามาก!หากเปิดศึกขึ้นจริง ผลแพ้ชนะย่อมยากจะคาดเดาแต่เมื่อเพิ่มกองทัพป้องกันเมืองห้าพันนายของจางเฉวียนเข้ามา สถานการณ์ก็พลิกผัน!ชัยชนะครั้งนี้ย่อมแน่นอน!หลี่จือเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะกล่าวว่า “หรงกั๋วกง ให้ลูกชายของเจ้าถอยไป! มิเช่นนั้น ดาบและหอกมันไร้ตา!”ในตอนนี้ จางเฉวียนเปรียบเสมือนถูกวางอยู่บนเตาร้อน ไม่มีทางเลือกอื่นใด จึงต้องกัดฟันเดินไปยังหน้าประตูวัง พลางตะโกนด่าทออย่างเกรี้ยวกราด “จางอี้ เจ้าลูกดื้อ รีบมานี่!”จางอี้ในชุดมัจฉาบิน คาดดาบปักลายที่เอว เดินมาหาจางเฉวียน แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านพ่อ อย่าทำให้ลูกลำบากใจเลย!”เพี๊ยะ!จางเฉวียนตบหน้าจางอี้เต็มแรง ก่อนจะตวาดลั่น “หลีกไป! ข้าจะเข้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท! ใครกล้าขวางทาง ข้าจะสังหารไม่ปรานี!”เมื่อคำสั่งถูกประกาศ กองทัพป้องกันเมืองก็พุ่งเข้าไปในพระราชวังราวกับคลื่นทะเลองครักษ์เสื้อแพรซึ่งมีกำลังเพียงไม่กี่ร้อยนาย ไม่อาจต้านทานกองกำลังจำนวนมหา
จวนขององค์ชายสี่หลี่จือเงยหน้าหัวเราะลั่น “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เจ้าเก้าสุดท้ายก็ทนไม่ไหว ต้องเรียกกองกำลังเขาทิศประจิมเข้าวังจนได้! ดูเหมือนในวังจะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆ! นี่แหละ โอกาสของข้ามาถึงแล้ว!”เซียวเม่ยเอ๋อร์ที่เชื่อฟังและปฏิบัติตามทุกอย่าง พิงอยู่ข้างหลี่จือ พร้อมรอยยิ้มเย้ายวน “นี่เป็นโอกาสดีที่สวรรค์ประทานให้! ข้าขออวยพรให้องค์ชายสี่ได้รับชัยชนะ และขึ้นครองบัลลังก์!”หลี่จือชะงัก “เจ้าจะไม่เข้าวังไปกับข้าหรือ หรือว่าเจ้าไม่อยากเห็นเจ้าเก้าถูกจับกุมและถูกประหารด้วยตาตัวเองหรือ?”เซียวเม่ยเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ “ข้าเป็นเพียงสตรี! เรื่องที่ต้องเห็นเลือดขอข้ามเถอะ! ให้ท่านราชครูไปกับท่านแทนเถิด!"หลี่จือพยักหน้าเหตุผลที่เขาอยากให้เซียวเม่ยเอ๋อร์ไปด้วยก็เพราะกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพันนายเหล่านี้ รับคำสั่งจากเซียวเม่ยเอ๋อร์หรือเซียวเซวียนเช่อเท่านั้นในเมื่อเซียวเม่ยเอ๋อร์ไม่ไป เซียวเซวียนเช่อไปก็เหมือนกัน!ยิ่งไปกว่านั้น ราชครูชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ยังเป็นคนที่เฉลียวฉลาดและเปี่ยมด้วยเล่ห์กลในช่วงเวลาสำคัญ เขาอาจกลายเป็นกำลังสำคัญที่ช่วยให้แผนการสำเร็จลุล่วง!หลี่จื
ฮ่องเต้หวู่ฟังเรื่องราวจบลง ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นเยียบ ความหนาวเหน็บแล่นผ่านทั่วร่าง เลือดในกายราวกับจะแข็งตัว!เว่ยซวินเองก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกที่แท้ เรื่องราวนี้กลับมีเบื้องหลังซับซ้อนถึงเพียงนี้!ทั้งหมดล้วนเป็นแผนการของเสิ่นชิงโจว!แต่เสิ่นชิงโจวแม้จะวางแผนรอบคอบเพียงใด ก็พลาดไปจุดหนึ่งนั่นคือ หลี่หลงหลินสามารถถอนพิษสารหนูได้!ฮ่องเต้หวู่จึงยังไม่สิ้นพระชนม์!“สตรีชั่วช้า!”ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วจนพระวรกายสั่นสะท้าน “พยุงข้าไปพบนาง! ข้าจะต้องถามนางให้รู้เรื่องต่อหน้า...”สายตาของหลี่หลงหลินพลันวูบไหว ก่อนจะกล่าวเกลี้ยกล่อม “เสด็จพ่อ ตามความเห็นของลูก ตอนนี้ท่านควรหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับฮองเฮาหลู่ไปก่อนจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ? เจ้ากลัวว่าถ้าข้าเห็นนางแล้ว ข้าจะโกรธจนทำร้ายร่างกายตัวเองหรือ? เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ได้ใจแคบถึงเพียงนั้น! ข้าเพียงอยากตำหนิสตรีชั่วช้านี่ด้วยตัวเองเท่านั้น...”หลี่หลงหลินรีบอธิบาย “เสด็จพ่อ ลูกไม่ได้หมายความเช่นนั้น! แต่แผนการของเสิ่นชิงโจวนั้นยังไม่จบ ยังมีหมากตัวต่อไป! หากเสด็จพ่อแสร
ไม่นานนักเว่ยซวินนำชามโจ๊กเข้ามา ค่อยๆ ป้อนให้ฮ่องเต้หวู่ทีละนิดฮ่องเต้หวู่เริ่มกลับมามีเรี่ยวแรง สีหน้าดูสดใสมากขึ้น“เจ้าเก้า...”ฮ่องเต้หวู่หันมามองหลี่หลงหลิน “ข้าหมดสติไปนานแค่ไหน?”หลี่หลงหลินตอบ “เพียงหนึ่งคืนพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง “ที่ข้าถูกวางยาพิษ เป็นพิษสารหนูจริงหรือ?”หลี่หลงหลินตอบ “จริงพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่หันไปมองซุนชิงไต้ ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ไม่เสียทีที่ได้ชื่อว่าหมอเทวดาซุน แม้แต่พิษสารหนูที่ไม่มีทางรักษา ยังสามารถถอนพิษได้!”ซุนชิงไต้รีบตอบด้วยความถ่อมตน “ฝ่าบาท หม่อมฉันเองก็จนปัญญากับพิษสารหนูนี้! ทุกสิ่งล้วนต้องยกความดีความชอบให้กับองค์ชายเก้า ที่ใช้วิธีอันเหลือเชื่อหลายอย่างช่วยพระองค์จนฟื้นขึ้นมาได้ หม่อมฉันเองยังรู้สึกทึ่ง! หม่อมฉันยังได้รับการสั่งสอนด้วย!”สีหน้าของฮ่องเต้หวู่พลันมืดครึ้มลงทันทีในความทรงจำที่เลือนราง เขายังคงจำเรื่องราวเมื่อวานได้บางส่วนความเจ็บปวดนั้นช่างรุนแรงยิ่งนัก!จนกระทั่งฮ่องเต้หวู่คิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ความจริง แต่เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายจากขุมนรกแต่เมื่อซุนชิงไต้กล่าวเช่นนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็
ทั้งสองฝ่ายยังคงยืนกรานในขณะนั้นเอง ไม่มีใครสังเกตว่าฮ่องเต้หวู่ซึ่งนอนอยู่บนเตียง เริ่มขนตาสั่นไหวเล็กน้อยที่จริงแล้ว สติสัมปชัญญะของฮ่องเต้หวู่กำลังค่อยๆ ฟื้นคืนเพียงแต่ร่างกายอ่อนแอยิ่งนัก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลืมตาใครกันที่ส่งเสียงโหวกเหวกอยู่ข้างกายข้า?อ้อ ดูเหมือนจะเป็นเว่ยซวินกับเจ้าเก้ากำลังโต้เถียงกัน! ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย รบกวนการพักผ่อนคนอื่น!ไม่สิ ข้าไม่ได้ฝันไปนี่นา เหมือนว่าข้าจะถูกวางยา ใช่แล้ว พิษสารหนู!ความทรงจำพลันย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว ฮ่องเต้หวู่ตระหนักได้ทันทีว่าตนเองถูกพิษเล่นงาน!และยิ่งไปกว่านั้น มันคือพิษสารหนูที่ไร้ทางรักษา!ข้าตายแล้วหรือ?เฮ้อ!ข้ายังไม่อยากตายเลย!ทั้งที่ข้าตัดสินใจอย่างยากลำบากว่าจะปฏิรูปแผ่นดินให้รุ่งเรืองยิ่งใหญ่ สร้างยุคสมัยอันรุ่งโรจน์ให้กับต้าเซี่ย เพื่อให้ราษฎรทั้งแผ่นดินได้ใช้ชีวิตอย่างผาสุก ให้เสิ่นชิงโจวผู้ทรยศได้เห็น!แต่สุดท้าย กลับต้องมาถูกพิษสารหนูที่ไร้ทางรักษา!ออกศึกยังไม่ทันสำเร็จ กลับต้องมาสิ้นชีพเสียก่อน!ข้า...ไม่อยากตาย!แต่ยังดี ที่ข้ายังมีลูกชายที่ดี!เจ้าเก้า ภารกิจที่ยังไม่สำเร็จของข
หลี่จือมองไปยังลานกว้างที่เต็มไปด้วยทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับพันนายในชุดเกราะถืออาวุธ หัวใจของเขาพลันร้อนรุ่ม!เจ้าหก สิ่งที่เจ้าไม่อาจทำได้!พี่คนนี้จะทำแทนเจ้าเอง!เมื่อพี่ได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ จะออกพระราชโองการ ล้างมลทินให้เจ้าอย่างแน่นอน!ท่านแม่...ลูกคนนี้จะต้องสังหารหลี่หลงหลิน เพื่อแก้แค้นให้ท่านอย่างสาสม!ในความคิดของหลี่จือ ภาพของฉินกุ้ยเฟยและองค์ชายหกหลี่เซวียนผุดขึ้นมาอย่างชัดเจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะบุกเข้าไปในพระราชวังทันที เพื่อโค่นล้มราชวงศ์และเปลี่ยนแปลงแผ่นดินแต่แล้วหลังจากความตื่นเต้นชั่วครู่ หลี่จือกลับสงบใจลงอย่างฉับพลันบทเรียนที่เคยได้รับมา สอนเขาให้รู้จักระมัดระวังแม้หลี่จือจะโง่เขลาสักเพียงใด แต่การที่เคยพ่ายแพ้ต่อหลี่หลงหลินมานับครั้งไม่ถ้วน เขาจำต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง และครุ่นคิดให้รอบคอบทุกครั้งเมื่อเผชิญเหตุการณ์ต่างๆ“อย่าเพิ่งรีบร้อน!”“หลี่หลงหลินผู้นี้ เจ้าเล่ห์เพทุบาย ไร้ยางอายและเต็มไปด้วยเล่ห์กลสารพัด!”“เราควรรอข่าวจากในวังอีกสักหน่อย!”“ยืนยันให้แน่ชัดว่าเสด็จพ่อสิ้นพระชนม์จริงๆ แล้วค่อยลงมือ!”หลี่จือกัดฟันอดทนต่อความอ