แชร์

บทที่ 635

ผู้เขียน: จันทร์กระจ่างภูผา
ในโถงใหญ่

หลี่จือจิบชาอย่างช้า ๆ มองดูบรรดาขุนนางทั้งหลายด้วยรอยยิ้มเย็นชาแล้วกล่าวว่า “พวกท่านวางใจได้! ในสมุดบัญชีมีเพียงหลักฐานความผิดของตู้เหวินยวนเท่านั้น! ต่อให้เจ้าเก้าตรวจสอบ ก็ไม่มีทางสาวถึงตัวพวกท่านได้!”

“แต่ว่า...”

“ตู้เหวินยวนล่มแล้ว แต่กลุ่มข้าราชการจะล่มไม่ได้!”

“นี่ก็เป็นพระประสงค์ของเสด็จพ่อเช่นกัน!”

“พวกท่านเข้าใจหรือไม่?”

เหล่าขุนนางต่างรู้สึกสะดุ้ง

ก็จริงอย่างที่ว่านั่นแหละ

หากกลุ่มข้าราชการล่มลง เช่นนั้น สถานการณ์ในราชสำนักก็จะเสียสมดุล

เมื่อถึงตอนนั้น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่อย่างแน่นอน

ในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ฮ่องเต้หวู่เองก็ไม่ต้องการให้ราชสำนักปั่นป่วนมากเกินไป

หลี่จือกล่าวต่อว่า “การล่มสลายของตู้เหวินยวนเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้! แผ่นดินย่อมไม่ไร้จักรพรรดิ กลุ่มข้าราชการก็ไม่ควรเป็นกลุ่มมังกรไร้หัว! พวกท่านเข้าใจหรือไม่?”

บรรดาขุนนางหันมองหน้ากันไปมา

คำพูดนี้ขององค์ชายสี่หมายความว่าอย่างไร?

กลุ่มมังกรไม่ควรไร้หัว?

หรือเขาต้องการเข้ามารับหน้าที่แทนตู้เหวินยวนและควบคุมกลุ่มข้าราชการ?

แม้กลุ่มข้าราชการจะสนับสนุนหลี่จือมาโดยต
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทที่เกี่ยวข้อง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 636

    การประชุมในราชสำนัก ในท้องพระโรงที่หรูหรางดงาม บรรดาขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และบุ๋นยืนเรียงกันอยู่ทั้งสองข้างอย่างสงบเสงี่ยม ฮ่องเต้หวู่ผู้ยิ่งใหญ่เสด็จมาช้า ประทับบนบัลลังก์ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด องค์ชายเก้าหาได้มาเข้าเฝ้าไม่ ส่วนองค์ชายสี่กลับมาปรากฏตัว นอกจากขุนนางชั้นผู้ใหญ่แล้ว ในท้องพระโรงวันนี้ยังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคน คือ เซียวเซวียนเช่อราชครูแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ และเซียวเม่ยเอ๋อร์องค์หญิงแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ฮ่องเต้หวู่ทรงโกรธมาก และมองไปที่ทั้งสองคนพร้อมกับกล่าวว่า“เราบอกแล้วใช่หรือไม่ว่า ภายในสามวัน พวกเจ้าต้องออกจากเมืองหลวง! เราไม่อยากเห็นหน้าพวกเจ้าอีก! พวกเจ้าเป็นคนหูหนวกหรืออย่างไร?” เซียวเซวียนเช่อกล่าวอย่างไม่หวั่นเกรง “ทูลฝ่าบาท ทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้รับบาดเจ็บที่ภูเขาประจิม พระองค์ทรงเห็นกับตา! ข้าก็อยากจะออกไป แต่ไม่อาจทำได้” ฮ่องเต้หวู่ไม่พอพระทัยยิ่งขึ้น เอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “ถ้าออกไปไม่ได้ ก็ไปอยู่เงียบ ๆ ในกรมพิธีการทูตเสีย! มาที่ท้องพระโรงทำไม?” ความอดทนของพระองค์ต่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนั้นใกล้ถึ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 637

    ครั้งนี้ฮ่องเต้หวู่โกรธจริงๆ! ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเจ้าสี่หมดไปอย่างสิ้นเชิง! เหล่าขุนนางพากันมองหน้ากันอย่างลังเล ในสถานการณ์นี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดี หลังจากที่ตู้เหวินยวนล่มสลายลง องค์ชายสี่ก็ได้กลายเป็นหัวหน้าของกลุ่มข้าราชการ ตามหลักการแล้ว เหล่าขุนนางควรจะออกมาสนับสนุนองค์ชายสี่ แต่พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไรดี การที่องค์ชายสี่ขอเซียวเม่ยเอ๋อร์แต่งงานนั้น เป็นการเดินหมากที่ผิดพลาดอย่างรุนแรง! ไม่เพียงแต่ฝ่าบาทจะไม่เห็นด้วย และยังเป็นการทำสิ่งที่ขัดต่อความถูกต้องที่สุดในใต้หล้า! ประชาชนในใต้หล้าย่อมไม่อาจยอมรับได้! เหล่าขุนนางล้วนเป็นผู้มีปัญญาเลิศล้ำ แต่ถึงกับคิดไม่ออกว่าจะใช้มุมไหนช่วยล้างภาพองค์ชายสี่ให้ดูดีขึ้นได้ เซียวเซวียนเช่อหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมได้ข่าวสำคัญข่าวหนึ่ง ไม่ทราบว่าควรจะกราบทูลหรือไม่” ฮ่องเต้หวู่ที่หมดความอดทนแล้วพูดขึ้นว่า “พูดมาเถอะ! แต่อย่าหวังว่าข้าจะเปลี่ยนใจ ต่อให้เจ้าพูดอะไรมาก็เถอะ ข้าก็จะไม่มีวันเห็นด้วยกับการแต่งงานของเจ้าสี่กับเซียวเม่ยเอ๋อร์!” เซียวเซวียนเช่อหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท อย่าเพิ่งกล่าวคำที่

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 638

    ฮ่องเต้หวู่ทรงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ความทุกข์ใจของต้าเซี่ยอยู่ที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! ตอนนี้จางไป่เจิงสามารถนำทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนายกลับสู่เมืองหลวงเพื่อพักฟื้นกำลังได้แล้ว ประชาชนผู้อพยพสามารถกลับบ้านเพื่อฟื้นฟูชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเองได้อีกครั้ง ปัญหาทางการคลังของราชสำนักก็จะได้รับการบรรเทาลงเช่นกัน สรุปแล้ว หากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอนทัพกลับไป ปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลายลงโดยง่าย ขุนนางทั้งหลายต่างดีใจกันอย่างมาก บรรยากาศภายในทั้งท้องพระโรงกลายเป็นทะเลแห่งความสุข ในขณะนั้น เซียวเซวียนเช่อก็พูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท แล้วเรื่องการแต่งงานขององค์ชายสี่กับองค์หญิงล่ะพ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้หวู่ทรงนิ่งอึ้งไป เขาตื่นเต้นมากจนแทบลืมเรื่องนี้ไป! เดิมทีฮ่องเต้หวู่คิดจะคัดค้านการแต่งงานนี้อย่างหนักแน่น แต่ปัญหาคือ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ถอนทัพแล้ว! และจากความหมายของเซียวเซวียนเช่อ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยอมถอนทัพเพราะเห็นแก่การแต่งงานนี้ หากเรายังคงคัดค้านต่อไป ข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออาจโกรธจนยกทัพกลับมาอีกครั้งก็เป็นได้ เรื่องนี้ไม่อาจค

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 639

    ไทฮองไทเฮาสีหน้าบึ้ง: “นี่ยังต้องมีอะไรให้ชี้แนะอีก? พระองค์เป็นจักรพรรดิ หรือยังตัดสินใจเองไม่ได้ แล้วต้องมาถามข้ารึ? พระองค์รีบตอบตกลงเถอะ! ไม่อย่างนั้น ถ้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโกรธขึ้นมา แล้วบุกเข้ามาอีกจะทำเช่นไรล่ะ?” ฮ่องเต้หวู่หัวเราะ: “เสด็จแม่ พระองค์วางใจเถอะ! หากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกล้ามาบุกอีก จับพวกเขาฆ่าให้ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นส่วนชุดเกราะ!” ไทฮองไทเฮาสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวไม่พอใจ: “เจ้าเก้าน่ะ เห็นจะมีแค่ความเฉลียวฉลาดบ้างก็เท่านั้น พระองค์คิดจะให้เขาออกศึกหรือ? พระองค์ไม่คิดบ้างหรือว่า เขามีฝีมือพอหรือยัง?” “อีกทั้ง การทำสงครามมันไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ!” “การใช้กำลังทหารอย่างสุดโต่ง ย่อมทำให้ประชาชนลำบาก เสียทรัพยากร!” “จักรพรรดิ การชอบสงครามย่อมทำให้บ้านเมืองล่มจม!” ฮ่องเต้หวู่หยุดไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่ถูกต้อง! เสด็จแม่ พระองค์ชอบเจ้าเก้ามากไม่ใช่หรือ? ฟังดูจากคำพูดของพระองค์แล้ว ทำไมดูเหมือนจะไม่พอใจกับเจ้าเก้าล่ะ กลับกลายเป็นว่าเจ้าสี่นั้นอยู่ดี ๆ จู่ ๆ กระแสความคิดเห็นก็พลิกกลับไปอีกด้าน? หรือว่ามีใครนินทาและใส่ร้ายป้ายสีกัน? ฮ่องเต้ห

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 640

    ฮ่องเต้หวู่กำลังโกรธมาก เคยได้ยินว่าแคว้นไม่สามารถขาดจักรพรรดิได้ แต่ไม่เคยได้ยินเลยว่า แคว้นไม่สามารถขาดอัครมหาเสนาบดีได้? ทำไม? ถ้าไม่มีตู้เหวินยวนแล้ว ข้าจะปกครองแคว้นไม่ได้งั้นหรือ? ตลกสิ้นดี! แต่สิ่งที่ทำให้ฮ่องเต้หวู่ไม่พอใจที่สุดก็คือการที่ฮองเฮาหลู่เอ่ยเรื่องการแต่งตั้งองค์รัชทายาทขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ซึ่งนี่ทำให้เขานึกถึงความทรงจำที่ถูกเก็บไว้มานานมาก! “ฮึ่ม!” ฮ่องเต้หวู่ลุกขึ้นแล้วสะบัดแขนเดินออกไป “ฝ่าบาท เรื่องการแต่งงานของเจ้าสี่และเซียวเม่ยเอ๋อร์ล่ะ?” ฮองเฮาหลู่ถามไล่หลังไป ฮ่องเต้หวู่เอ่ยโดยไม่หันกลับไป “เราจะไม่สนใจแล้ว พวกท่านตัดสินใจเองเถอะ!” ได้ยินแบบนั้น ฮองเฮาและไทฮองไทเฮาต่างมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา ฮ่องเต้หวู่ยอมรับแล้ว! หลังจากที่ฮ่องเต้หวู่เดินออกจากตำหนักเฟิ่งซีไปแล้ว สีหน้าก็หม่นหมองลง และเดินเร็วขึ้น เว่ยซวินเดินตามหลังไปอย่างร้อนรน “ฝ่าบาท ฝ่าบาท พระองค์เดินช้า ๆ หน่อย... รอบ่าวด้วย!” ฮ่องเต้หวู่หยุดก้าวทันที มองไปที่เว่ยซวิน ด้วยสายตาเย็นชา ขบฟันกรอด“ไอ้ขี้ข้าสุนัข! เจ้ากล้าลอบทำเรื่องยุ่งยากอยู่หลังข้า ไปยุแยงไทฮองไทเฮาและฮ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 641

    หากไม่ว่าอย่างไรชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ไม่ยอมถอนทัพเช่นนั้นหลี่หลงหลินยังไม่ใช่พยายามโดยเสียเปล่าอีกหรือ?ซูเฟิ่งหลิงโมโหมาก “ทั้งๆ ที่ภูเขาทิศประจิมของพวกเราสั่นสะเทือนสยบคณะทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไว้ได้ บังคับให้พวกเขาถอยทัพ! ทว่า สำนักการสังคีตกลับปล่อยข่าวลือ เป็นเพราะองค์ชายสี่และเซียวเม่ยเอ๋อร์แต่งงานกัน ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถึงถอยทัพ!”“คุณงามความดีของพวกเรา ล้วนถูกองค์ชายสี่แย่งไปแล้ว!”“ท่านพูดนี่น่าโมโหหรือไม่?”ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอยทัพ เป็นเรื่องดีแต่ตนเองถูกแย่งคุณงามความดีไป ซูเฟิ่งหลิงระเบิดอารมณ์อย่างไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ได้นางถึงขั้นเคยคิด เข้าวังไปโต้แย้งฮ่องเต้!ทว่า นางและหลี่หลงหลินอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว อีกทั้งยังโตขึ้นไม่น้อย ไม่วู่วามเหมือนที่ผ่านมาอย่างน้อยซูเฟิ่งหลิงยังรู้จัก มาถามความเห็นของหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินหัวเราะ ตอบอย่างไม่ยี่หระ “ความยุติธรรมอยู่ภายในใจคน! ไม่ว่าองค์ชายสี่พูดนำคำวิจารณ์เยี่ยงไร หลอกลวงทุกคน ลงท้ายก็คือกำลังยกหิน ทุ่มใส่เท้าของตน!”ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง จับจ้องหลี่หลงหลินอย่างตกใจ “ท่านกำลังพูดว่า...

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 642

    หลี่หลงหลินถามอีกครั้ง “เซียวเม่ยเอ๋อร์คนนี้ เสด็จพ่อฆ่าได้หรือ?”ฮ่องเต้หวู่ตอบโดยไม่ยั้งคิด “หญิงเผ่าหมานคนหนึ่ง ไฉนเลยเราจะฆ่าไม่ได้?”เพียงพูดคำนี้ออกมา ฮ่องเต้หวู่ก็ตอบสนองแล้วเซียวเม่ยเอ๋อร์และเจ้าสี่แต่งงานกัน เป็นลูกสะใภ้ของตนแล้วฐานะนี้ นับเป็นยันต์ป้องกันตัวที่ยอดเยี่ยมอย่างหนึ่งต่อให้หัวหน้าเผ่าของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกลับคำ พลิกสถานการณ์กลับมาโจมตีอย่างกะทันหัน เลวร้ายที่สุดตนก็ทำได้เพียงกักบริเวณเซียวเม่ยเอ๋อร์เท่านั้นกักบริเวณมีประโยชน์บ้าบออะไร!กองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโจมตีเมืองหลวง ก็สามารถช่วยเซียวเม่ยเอ๋อร์ออกมาได้แล้วมิใช่หรือ?ฮ่องเต้หวู่นึกถึงตรงนี้ เดินวนไปมาภายในห้องทรงพระอักษร “เจ้ากำลังจะพูดว่า...ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือและต้าเซี่ยแต่งงานกัน นับตั้งแต่เริ่มก็คืออุบายอำมหิตฉากหนึ่ง! แต่ เพราะเหตุใดชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องทำเช่นนี้? เราคิดดูแล้วก็ไม่เข้าใจ!”หลี่หลงหลินอธิบาย “เสด็จพ่อ ท่านลองเปลี่ยนมุมคิดดู! เหตุใดชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องโจมตีต้าเซี่ยด้วย?”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว พูดว่า “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยากจนข้นแค

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 643

    เด็กเล่นขายของ!ฮ่องเต้หวู่จับจ้องหลี่หลงหลิน พูดต่อ “เจ้าเก้า เช่นนั้นความนัยของเจ้าคือให้จางไป่เจิงเฝ้าเมืองซั่วเป่ยต่อกระนั้น?”หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ลูกมิได้หมายความเช่นนี้!”ฮ่องเต้หวู่เอ่ยปากอย่างสงสัย “เราจะทำเยี่ยงไร?”หลี่หลงหลินคลี่ยิ้มน้อยๆ “สวรรค์ประทานโอกาสให้แล้ว ย่อมต้องรับไว้! ในเมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอยทัพ ออกจากแดนเหนือ หากต้าเซี่ยยังไม่เคลื่อนไหว ทหารทั้งหลายจะสะเทือนใจจนหมดขวัญกำลังใจ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า เห็นด้วยอย่างมากแผ่นดินอยู่แค่เอื้อม ไฉนเลยจะไม่เอา?หลี่หลงหลินพูดต่อ “เสด็จพ่อ พระองค์สามารถสั่งจางไป่เจิง อ้างว่าปราบโจร ยึดแผ่นดินคืนมาทีละน้อย จะต้องจำไว้ว่าห้ามละโมบจนวู่วาม! ส่วนผู้ลี้ภัยทางฝั่งนี้ พระองค์ถ่ายทอดพระบรมราชโองการ ก็พูดว่าโจรอาละวาดในแดนเหนือ ราชสำนักกำลังส่งทหารไปคลี่คลายสถานการณ์!”“รอจนกระทั่งฤดูใบไม้ผลิปีหน้าดอกไม้ผลิบานอากาศอบอุ่น ก็ให้พวกเขากลับไป สร้างบ้านใหม่อีกครั้ง!”“อย่างไรเสีย ก็ใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว แดนเหนือหิมะตกหนัก อากาศหนาวเหน็บ ต่อให้พวกเขากลับไป ก็ไม่มีความหมายอะไร ยิ่งไปกว่านั้นฤดูกาลนี้ ไม่สามารถฟื้นฟูพื้

บทล่าสุด

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1276

    “ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1275

    น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1274

    ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1273

    ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1272

    หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1271

    ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1270

    จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1269

    “เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1268

    หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status