LOGINShare
บทที่ 1227
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1228
ฮ่องเต้หวู่ได้ยินเช่นนั้นพลันมวดคิ้วแน่น ใคร่ครวญในใจอย่างเงียบๆคำพูดของหลี่หลงหลินใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลแม้ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ การกระทำของท่านพี่เขยของฝ่าบาทในครั้งนี้ก็ไม่ได้มีเจตนาดีแต่อย่างใดใจที่ระวังคนอื่นเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ยิ่งเป็นฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ จิตใจคนไม่เหมือนสมัยก่อน ยากแท้หยั่งถึงฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงขรึม “รัชทายาท แล้วเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองไปยังฮ่องเต้หวู่อย่างจริงจัง กล่าวว่า “เสด็จพ่อ ตามความเห็นของลูก การเดินทางไปตงไห่ครั้งนี้ อันตรายอย่างยิ่ง มิใช่เรื่องที่พระชายาเพียงคนเดียวจะแก้ไขได้”“อีกทั้งพระชายามาจากกองทัพ มีแต่ความกล้า ไร้ซึ่งปัญญา ท้ายที่สุดแล้วตงไห่มีที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ที่พิเศษ พร้อมด้วยทรัพยากร ตระกูลใหญ่มากมายตั้งอยู่เรียงราย ความสัมพันธ์ซับซ้อนยุ่งเหยิง มิใช่เรื่องที่เฟิ่งหลิงเพียงคนเดียวจะรับมือได้ หากไปตงไห่ มีความเป็นไปได้สูงที่จะเสียเปรียบ”“ท้ายที่สุดแล้ว พระชายาเป็นตัวแทนของต้าเซี่ยทั้งหมด หากนางเสียเปรียบที่ตงไห่ เกรงว่าเสด็จพ่อจะเสียพระเกียรติได้พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ทรงพยักหน้าแล้วตรัสว่า “ข้าเห็นว่าเจ้าพูด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1229
หากตนเองเอาแต่เป็นเต่าหดหัวอยู่ในเมืองหลวง ก็จะยิ่งส่งเสริมให้ฝ่ายตรงข้ามได้ใจ การกระทำจะยิ่งกำเริบเสิบสานมากขึ้นเมื่อถึงเวลานั้น ซูเฟิ่งหลิงเพียงคนเดียวจะต้องกลับมามือเปล่าอย่างแน่นอน หรืออาจจะมีอันตรายถึงชีวิตด้วยซ้ำหลี่หลงหลินจะไม่ยอมให้ซูเฟิ่งหลิงไปเสี่ยงอันตรายใหญ่หลวงเพียงลำพัง แล้วสุดท้ายต้องแบกรับชื่อเสียงในทางเสื่อมเสียว่าปราบปรามไม่สำเร็จไม่ใช่นิสัยของบุรุษชาติชายอย่างหลี่หลงหลินฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเล็กน้อย แววตาฉายแววลังเลออกมาหลี่หลงหลินเห็นดังนั้นจึงประสานหมัดคารวะ “เสด็จพ่อ เรื่องตงไห่ลังเลไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! มิฉะนั้นลูกจะไม่มีหน้าไปพบราษฎรตงไห่อีก!”ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงขรึม “ปัจจุบันกำลังทหารในราชสำนักขาดแคลน หากเจ้าพากองทัพตระกูลซูไปยังตงไห่เพื่อปราบกบฏพร้อมกัน แล้วจะเอาความปลอดภัยของเมืองหลวงไปไว้ที่ใด?”เหตุผลที่ตอนนี้กองทัพตระกูลซูประจำการอยู่ที่เขาประจิมจุดประสงค์หลักก็เพื่อรักษาการณ์เมืองหลวง ป้องกันเหล่ากบฏคิดร้ายที่มีใจคิดก่อกบฏแต่หากเคลื่อนย้ายกองทัพตระกูลซูไปยังตงไห่เกรงว่าจะมีคนฉวยโอกาสช่วงที่เกิดช่องว่างนี้ เล่นตุกติกอยู่เบื้องหลัง!เมื่อถึงเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1230
แววตาเศร้าสร้อยลอยผ่านระหว่างคิ้วของฮ่องเต้หวู่แม้การที่จางไป๋เจิงถอนทัพกลับเมืองในยามนี้ จะช่วยบรรเทาวิกฤตกำลังทหารขาดแคลนในราชสำนักอย่างทันท่วงทีแต่ก็ไม่ได้คลายความกังวลพระทัยของฮ่องเต้หวู่ลงได้ หลี่หลงหลินย่อมมองออกว่าพระบิดายังมีความกังวลลึกๆ อยู่ในใจ“เสด็จพ่อ หากทรงมีความกังวลใด โปรดตรัสออกมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ ลูกจะพยายามหาทางช่วยคลายความกังวลและแก้ไขปัญหาให้เสด็จพ่ออย่างแน่นอน”ฮ่องเต้หวู่ทรงส่ายพระพักตร์ “ข้าไม่ได้มีความกังวลอะไร วันหน้าเมื่อแม่ทัพจางเคลื่อนทัพกลับราชสำนัก ย่อมมีเรื่องราวมากมายที่ต้องจัดการ”“เมื่อถึงตอนนั้น ข้าคงมีราชกิจรัดตัว เกรงว่าจะไม่มีใครมาช่วยข้าคลายความกังวลและแก้ไขปัญหาอีกแล้ว!”ฮ่องเต้หวู่มีคำมากมายดั่งสายน้ำเชี่ยวที่รอจะหลั่งไหลยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ในราชสำนักต้าเซี่ยก็ต้องการอิฐก้อนใหญ่อย่างหลี่หลงหลินต้องการที่ไหนก็ย้ายไปที่นั่นหากหลี่หลงหลินจากเมืองหลวงไป ก็จะทิ้งช่องโหว่เอาไว้ยิ่งกว่านั้น ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ นี่คือช่องโหว่ที่ไม่อาจเติมเต็มได้เลยหลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย “เสด็จพ่อ ใต้ฟ้าผืนนี้ ย่อมล้วนเป็นแผ่นดินของพระราชา ขุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1231
“เขาหาได้ใส่ใจในวัตถุนอกกายไม่ เพียงต้องการเวทีที่สามารถแสดงความรู้ความสามารถและปณิธานที่มีต่อบ้านเมืองเท่านั้น” “เสด็จพ่อวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ลูกสามารถรับรองแทนเสด็จพ่อได้ ขอเพียงมอบเวทีให้แก่หนิงเซิง เขาย่อมสามารถแสดงความสามารถได้อย่างเจิดจรัสแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่ครุ่นคิดในใจเงียบๆ คำพูดของหลี่หลงหลินนับว่ามีเหตุผลยิ่งนัก หลี่หลงหลินเอ่ยว่า: “ลูกเห็นว่า การเรียกหนิงชิงโหวเข้าวังรับตำแหน่งปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการ คอยอยู่เคียงข้างเสด็จพ่อ ย่อมสามารถช่วยเสด็จพ่อขจัดปัดเป่าความกังวล แก้ไขปัญหา และถวายคำปรึกษาในการวางแผนได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่สีหน้าฉายแววลังเล ส่ายศีรษะพลางเอ่ยว่า: “เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่ได้” “เสด็จพ่อ เหตุใดจึงไม่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเข้ม: “หากข้าแต่งตั้งหนิงชิงโหวเป็นปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการโดยตรงเช่นนี้ แม้นข้าจะยินยอม แต่เกรงว่าเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นทั่วทั้งราชสำนักคงไม่ยินยอม! การนี้ทั้งขัดต่อธรรมเนียมบรรพชน ทั้งไม่สอดคล้องกับเหตุผลโดยปกติ” “เพราะอย่างไรเสีย ขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นทั่วทั้งราชสำนักล้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1232
ณ จวนตระกูลซู หลี่หลงหลินก้าวเท้าเข้าสู่ในจวน ก็พบเข้ากับฮูหยินผู้เฒ่าซูนั่งอยู่ท่ามกลางเหล่าพี่สะใภ้ที่ยืนขนาบซ้ายขวา ด้วยท่าทางประหนึ่งเตรียมซักถามความผิด หลี่หลงหลินมิได้เอ่ยวาจาใด เพียงค่อยๆ ก้าวเข้าไปเบื้องหน้า: “คารวะฮูหยินผู้เฒ่าซูขอรับ” ลั่วอวี้จู๋เป็นผู้เปิดฉากซักถามขึ้นก่อน: “องค์รัชทายาท ท่านกับน้องหญิงเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่! เพิ่งจะผ่านวันมงคลสมรสไป วันนี้กลับต้องมามีใบหน้าอาบน้ำตา ไม่ว่าผู้ใดถามไถ่ก็ไม่ยอมเอ่ยสาเหตุ จากนั้นก็นำกองทัพตระกูลซูจากไป” “แม้แต่จะไปที่ใดก็ไม่ยอมบอกกล่าว?” “ท่านรังแกน้องหญิงใช่หรือไม่ นางจึงได้เสียใจได้ถึงเพียงนี้!” หลี่หลงหลินส่ายศีรษะ แล้วเอ่ยว่า: “พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าทะนุถนอมเฟิ่งหลิงยิ่งนัก อยากจะประคบประหงมนางไว้ในอุ้งมือ แล้วจะใจร้ายรังแกนางได้อย่างไร?” หลิ่วหรูเยียนเอ่ยว่า: “แก้ตัว! หากมิใช่ท่านรังแกนาง แล้วนางจะร้องไห้เสียใจปานนั้นได้อย่างไร! กลายเป็นคนเจ้าน้ำตา ดวงตาบวมช้ำไปหมดแล้ว!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูเอ่ยขึ้นช้าๆ: “เป็นข้าที่เลี้ยงดูเฟิ่งหลิงมาแต่เล็ก นิสัยนางแข็งแกร่งเด็ดเดี่ยว ประสบเรื่องใดก็ไม่เคยใช้หยาดน้ำตาแก้ไขปัญหา แ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1233
ซูเฟิ่งหลิงเปรียบประดุจไข่มุกล้ำค่าในมือของตระกูลซู ยิ่งไปกว่านั้นยังดำรงตำแหน่งพระชายาในองค์รัชทายาทแห่งต้าเซี่ย อนาคตย่อมได้ขึ้นเป็นฮองเฮา หากเพราะความประมาทชั่วขณะ จนต้องพ่ายแพ้ที่ตงไห่ นับว่าไม่คุ้มค่าอย่างยิ่ง หลี่หลงหลินกวาดสายตามองใบหน้าของเหล่าพี่สะใภ้ ด้วยต้องการทราบความคิดเห็นของพวกนาง แม้ลั่วอวี้จู๋จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว: “ข้าสามารถเดินทางไปยังตงไห่กับน้องหญิงได้ พอดีที่ตงไห่ตระกูลซูมีกิจการหลายอย่างต้องจัดการ ถือโอกาสนี้ติดตามน้องหญิงไปด้วย” กิจการของตระกูลซูแผ่ขยายไปทั่วต้าเซี่ย เพียงแต่ปกติลั่วอวี้จู๋คุ้นชินกับการอยู่ในเมืองหลวง แต่นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาระยะยาว บางครั้งกิจการก็จำเป็นต้องลงไปจัดการด้วยตนเอง หลี่หลงหลินพยักหน้า การที่ลั่วอวี้จู๋ติดตามไปด้วย นับว่าเหมาะสมอย่างยิ่ง สามารถดูแลเรื่องเสบียงและเบี้ยหวัดได้ เพราะอย่างไรเสียนางก็คือเทพแห่งโชคลาภของตระกูลซู กิจการและทรัพย์สินทั้งหมดล้วนอยู่ในมือนาง กงซูหว่านครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า: “การทำศึกสงครามย่อมขาดเกราะและอาวุธมิได้ ข้าสามารถนำเครื่องมือที่ถนัดมือบางส่วนไปยังตงไห่ได้ จัดตั้งกองทัพเครื่อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1234
ลั่วอวี้จู๋ค่อนข้างกังวล นางถามด้วยเสียงเบา: “องค์รัชทายาท ด้วยร่างกายของฮูหยินผู้เฒ่า จะสามารถนำทัพออกรบได้จริงหรือเพคะ?” ไม่รอให้หลี่หลงหลินตอบ หลิ่วหรูเยียนก็เอ่ยแทรกขึ้น: “องค์รัชทายาท แม้ข้าจะรู้ตัวว่าไม่มีความสามารถพิเศษใดเทียบกับพี่สะใภ้ท่านอื่นได้ แต่ข้าสามารถติดตามกองทัพไปได้ เพื่อดูแลฮูหยินผู้เฒ่าซู ฮูหยินผู้เฒ่าอายุมากแล้ว การนำทัพออกศึกเป็นเรื่องใหญ่ มิอาจดูแคลนได้ ดังนั้นห้ามเกิดเรื่องผิดพลาดใดๆ เด็ดขาดเพคะ” หลี่หลงหลินครุ่นคิด หลิ่วหรูเยียนพูดมีเหตุผล แม้ตงไห่จะอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงนัก แต่หนทางนั้นทั้งขรุขระและเป็นการเดินทางไกลที่ทรหด หากมีคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ย่อมสามารถเดินทางถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย! หลี่หลงหลินพยักหน้า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็ติดตามกองทัพไปพร้อมกันได้ ระหว่างทางจะได้ช่วยเหลือดูแลซึ่งกันและกัน พี่สะใภ้สี่ ภาระหนักในการดูแลฮูหยินผู้เฒ่าซู มอบให้ท่านแล้ว” “ฮูหยินผู้เฒ่าซูคร่ำหวอดในสนามรบมาครึ่งชีวิต ผ่านศึกนับไม่ถ้วน หากมีฮูหยินผู้เฒ่าซูร่วมออกศึกครั้งนี้ด้วย ย่อมประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน!” ประกายแสงวาบผ่านในดวงตาของหลี่หลงหลิน ฮูหยินผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1235
แววตาของหนิงชิงโหวสั่นไหว พึมพำออกมาว่า: “สร้างเจตจำนงแก่ฟ้าดิน สร้างชะตาแก่ปวงประชา?” ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกตื้นตันอย่างรุนแรง หนิงชิงโหวรู้จักหลี่หลงหลินดี เขามิเคยเอ่ยคำพูดโอ้อวดเกินจริง ในเมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ ย่อมหมายความว่าโอกาสครั้งนี้หาได้ยากยิ่งนัก ตนเองทุ่มเทร่ำเรียนตำราปราชญ์มาหลายปี ไฉนเลยจะยอมทนอยู่ในที่คับแคบเช่นนี้ได้? หนิงชิงโหวประสานมือ เอ่ยเสียงหนักแน่น: “องค์รัชทายาท ได้โปรดชี้แนะหนทางแก่หนิงเซิงด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินแย้มยิ้ม: “เข้ารับราชการในราชสำนัก บรรลุอุดมการณ์ และปณิธานของท่าน” เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าเปี่ยมความหวังของหนิงชิงโหวก็พลันมลายหายไปสิ้น เหลือเพียงใบหน้าที่เฉยชา หัเขาเบือนหน้าไปเล็กน้อย: “องค์รัชทายาท มิใช่ว่าหนิงเซิงปฏิเสธความปรารถนาดีของพระองค์ เพียงแต่พระองค์ย่อมทราบอุปนิสัยของหนิงเซิงดี” หลี่หลงหลินพยักหน้า ปีนั้นหนิงชิงโหวสอบได้ตำแหน่งจอหงวน แต่กลับถูกขุนนางชั่วในราชสำนักวางแผนลับหลัง ทำให้เขาต้องพลาดตำแหน่งไป นับแต่นั้นมา เขาก็เข้าใจถึงความมืดมนในราชสำนัก รู้ว่าจิตใจคนเสื่อมทรามลง จึงสาบานว่า ชั่วชีวิตนี้จะไม่เข้าราชส
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
