เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1136
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1137
โอบซ้ายกอดขวา สำราญใจยิ่งนักเหล่าสาวงามเอนกายซบในอ้อมอกของเหล่าบัณฑิต ราวกับนกน้อยน่ารัก หยอกเย้ากันอย่างสนุกสนานฉินฮั่นหยางสังเกตเห็นว่า มีเพียงหลี่เทียนฉี่เท่านั้นที่ข้างกายว่างเปล่า จึงเกิดความสงสัย“นี่จะไม่ใช่กับดักที่หลี่เทียนฉี่จงใจวางไว้หรือ?”“ใช้กลเม็ดสตรีล่อลวงพวกเรา แล้วใช้เรื่องนี้มาข่มขู่?”เพราะหลักการที่เหล่าบัณฑิตยึดถือในการรับราชการ คือการอ่านคัมภีร์ปราชญ์เท่านั้นหากมีผู้พบเห็นภาพความสำเริงสำราญเช่นนี้จะต้องคิดว่าเหล่าบัณฑิตเหล่านี้เอาความรู้ไปทิ้งเสียหมด!ฉินฮั่นหยางผลักหญิงสาวชาวตะวันตกในอ้อมแขนออกไปโดยสัญชาตญาณ จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย นั่งตัวตรงเล็กน้อย “เหตุใดวันนี้องค์ชายจึงดูไม่รื่นรมย์? หรือว่าทรงมีเรื่องกังวลพระทัย?”เหล่าบัณฑิตที่กำลังดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน ต่างวางจอกสุราลง แล้วหันมามองหลี่เทียนฉี่ด้วยความสงสัยแต่ละคนต่างคิดในใจ “หลี่เทียนฉี่จะไม่คิดร้ายต่อพวกเราใช่หรือไม่?”หลี่เทียนฉี่แย้มยิ้มเล็กน้อย “ใต้เท้าทั้งหลายโปรดวางใจ เถิด ข้าจะไปสนใจสตรีชั้นต่ำในอ้อมกอดของพวกท่านได้อย่างไร?”เหล่าบัณฑิตประหลาดใจหญิงงามชาวตะวันตกในต้าเซี่ยนั้น ถ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1138
งานเลี้ยงสิ้นสุดลงเหล่าบัณฑิตอาศัยฤทธิ์สุรา คลอเคลียกับสาวงามชาวตะวันตก ก่อนจะจากไปด้วยความพึงพอใจเฟิงประคองหลี่เทียนฉี่กลับไปยังที่พักหลี่เทียนฉี่นึกถึงภาพที่อีกไม่กี่วัน หลี่หลงหลินจะถูกปลดจากตำแหน่งรัชทายาท และตนเองจะได้กลับมามีอำนาจอีกครั้ง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีคืนนี้หลี่เทียนฉี่ดื่มสุราไปมาก จนเริ่มไม่ไหวแต่เฟิงที่คอยปรนนิบัติ กลับไม่มีท่าทีว่าจะเมามายยังคงปรนนิบัติหลี่เทียนฉี่ ถอดเสื้อผ้า เตรียมน้ำอาบเฟิงเอ่ยเสียงอ่อนหวาน “องค์ชาย ยามนี้ดึกแล้ว เตรียมตัวพักผ่อนเถิดเพคะ”ว่าแล้ว เฟิงก็ปลดสายคาดเอวหยกของหลี่เทียนฉี่ออก ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ไม่มีติดขัดหลี่เทียนฉี่หัวเราะเย็นชา คว้าข้อมือของเฟิงไว้ “องค์หญิงใหญ่ส่งเจ้ามาให้ข้า ก็เพื่อให้เจ้าคอยจับตาดูข้า! เพื่อล้วงความลับจากข้าใช่หรือไม่!”ต้องรู้ว่า หลี่เทียนฉี่นั้นคอแข็งยิ่งนัก ชั่วชีวิตนี้ยังไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ไม่ใช่สตรีทั่วไปจะเทียบได้วันนี้หลี่เทียนฉี่จัดงานเลี้ยง ไม่เพียงแต่เพื่อเลี้ยงฉลองแก่เหล่าบัณฑิต เพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะที่ใกล้เข้ามาแต่ยังเป็นการหยั่งเชิงเฟิงอีกด้วยในงานเลี้ยง สุราถูกรินให้อย่าง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1139
เฟิงยังคงนั่งอยู่บนพื้น สะอื้นเบาๆ ราวกับลูกแมวขี้อ้อนคลอเคลียอยู่ข้างกายหลี่เทียนฉี่หลี่เทียนฉี่กล่าวเสียงทุ้ม “วันนี้ข้าเพิ่งได้รับข่าว การสังหารล้างตระกูลต่ง พวกเจ้าไม่เพียงแต่ทำงานไม่เรียบร้อย ยังปล่อยให้มีผู้รอดชีวิต!”“อะไรนะ?”ม่านตาของเฟิงหดเล็กลงนางมั่นใจในวิชาลอบสังหารของตนเองยิ่งนักภายใต้มือของนาง ไม่มีทางที่จะมีหลงเหลือผู้รอดชีวิตไปได้!แต่สุราทำให้คนเผยความในใจ น้ำเสียงของหลี่เทียนฉี่หนักแน่นจริงจัง ไม่เหมือนเรื่องล้อเล่นหลี่เทียนฉี่กล่าวเสียงเย็นชา “ปล่อยให้ไท่ผิงดีใจไปเถอะ! นี่เป็นข่าวลือที่ได้มาก่อนใคร รีบกลับไปรายงานนายของเจ้าซะ!”“พรุ่งนี้เช้า ข่าวนี้จะถูกตีพิมพ์ลงในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย เมื่อนั้นคนทั้งเมืองจะรับรู้ หากปล่อยให้เกิดความผิดพลาดใหญ่หลวงเช่นนี้ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเกินคาดเดา!”“เจ้ารีบกลับไปสารภาพผิดเสียตอนนี้ ยังพอมีทางแก้ไข!”เฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆหากเรื่องนี้ปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเกรงว่าแผนการขององค์หญิงใหญ่จะต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า!เฟิงขมวดคิ้ว “จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีผู้รอดชีวิต? เป็นไปไม่ได้!”เฟิงไม่เคยสงสั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1140
ลมหนาวพัดกระหน่ำ หิมะโปรยปรายลมหนาวพัดกระหน่ำปะทะใบหน้า แต่เฟิงกลับไม่รู้สึกอะไรเลยนางมีไฟสุมอยู่ในอก มุ่งมั่นเพียงจะตามหาเด็กกำพร้าตระกูลต่งที่เหลือรอด แล้วฆ่าปิดปาก! เฟิงกวาดสายตาคมกริบไปทั่วบริเวณจวนตระกูลต่งภายในลานบ้านอันกว้างใหญ่ เงียบสงัดราวกับเมืองร้างเพื่อความไม่ประมาท เฟิงลอบเข้าไปสำรวจห้องหับน้อยใหญ่กว่าร้อยห้องของตระกูลต่งจนทั่วยืนยันอีกครั้งว่า นอกจากตนเองแล้ว ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก!เฟิงขมวดคิ้ว “หรือว่าข่าวขององค์ชายใหญ่จะผิดพลาด?”ครุ่นคิดอีกครา ความเป็นไปได้อีกอย่างก็ผุดขึ้นในสมองมีคนลงมือก่อนนาง ตอนนี้ได้พาตัวเด็กกำพร้าที่เหลือรอดไปยังที่ปลอดภัยแล้วนางพลาดเป้าทันใดนั้น เฟิงรู้สึกราวกับโลกทั้งใบถล่มทลายเมืองหลวงอันกว้างใหญ่มีบ้านเรือนอย่างน้อยก็เป็นล้านหลัง!การตามหาใครสักคนในเมืองหลวง ไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทรเฟิงสูดลมหายใจลึก เพื่อให้ตนเองใจเย็นลง “จะต้องมีทางออก”ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังมาจากนอกประตูเฟิงมองลอดประตูจวนตระกูลต่งออกไปเห็นนักการที่ว่าการชุดเขียวสองคน ถือโคมไฟเดินตรงมายังคฤหาสน์ตระกูลต่งนักการที่ว่าการร่างส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1141
ชายร่างสูงใหญ่ขยับกายเข้าไปใกล้ชายร่างผอม กระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หลายวันมานี้เพราะคดีนี้ทำเอาข้าอึดอัดแทบแย่ ตอนนี้ปรารถนาเพียงได้พบพานผีสาวสะคราญโฉม ให้ท่านชายผู้นี้ได้ปลดปล่อยเสียหน่อย!” เอ่ยจบ ร่างสูงก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไป ๆ ๆ! หากเป็นเช่นนั้นจริง เกรงว่าคงทำให้เจ้าขวัญหนีจนพูดไม่ออก!” ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าคนทั้งสองไป เมื่อครู่ยังหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่เลย บัดนี้กลับหวาดผวาประหนึ่งเผชิญหน้าศัตรูร้าย “เมื่อครู่เจ้าเห็นหรือไม่?” ทั้งสองต่างรู้ซึ้งแก่ใจว่า เมื่อครู่มิใช่ภาพหลอนที่ตนเองสร้างขึ้นเป็นแน่! มือทั้งสองข้างเลื่อนไปจับด้ามดาบอย่างไม่รู้ตัว ยามปกติเป็นนักการที่ว่าการที่มักวางอำนาจบาตรใหญ่ บัดนี้กลับหวาดกลัวราวกับลูกไก่ตัวน้อย กายสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง “เป็นเพราะเจ้า! เมื่อครู่ดันพูดจาเหลวไหล! ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า!” นักการที่ว่าการร่างสูงเจ็บคอจนพูดไม่ออกแล้ว! อย่าว่าแต่จะปลดปล่อยเลย เพราะหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ! เขาพยายามเบิกตากว้างสุดกำลัง หวังจะค้นหาเงาร่างนั้นในความมืดมิดราวน้ำหมึก ราตรีกาลนี้ราวกับตาข่ายแห่งความกลัวขนาดใหญ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1142
เฟิงกระชากคอเสื้อนักการที่ว่าการ ใช้ดาบจ่อไว้ที่ลำคอ “ให้เวลาเจ้าสามวินาที หากไม่สารภาพตามจริง หัวจะหลุดจากบ่า!” นักการที่ว่าการตกใจขวัญหนีดีฝ่อ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในที่ว่าการอำเภอเมื่อกลางวันออกมาจนหมดสิ้น เฟิงได้ยินดังนั้น จึงพึมพำว่า “ดูท่าข่าวขององค์ชายใหญ่จะเป็นจริง! แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกพาตัวไปตระกูลซู!” หึ! เฟิงเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ต่อให้ต้องขึ้นสวรรค์ดำดินก็ไม่อาจขวางข้าได้” จากนั้น เฟิงก็ปล่อยคอเสื้อของนักการที่ว่าการ และโยนร่างลงบนพื้น นักการที่ว่าการรีบร้องวิงวอน: “แม่นางโปรดไว้ชีวิต ข้าบอกเรื่องที่รู้ทั้งหมดแก่ท่านแล้ว...” เฟิงหัวเราะเย็นชา: “เช่นนั้น ตอนนี้เจ้าก็หมดประโยชน์แล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ายังเห็นหน้าข้าชัดเจนแล้วด้วย!” ฉึก! เฟิงแทงดาบใส่นักการที่ว่าการโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย! อ๊า! เสียงร้องโหยหวน เลือดสาดกระเซ็น! เฟิงไม่แม้แต่จะเหลียวหลัง ร่างอันงดงามกระโจนหายเข้าไปในความมืด นางต้องรีบไปยังตระกูลซู ต้องจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้นก่อนฟ้าสาง! หลังจากเฟิงจากไป สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านมา นักการที่ว่าการสองคนที่ล้มอยู่บนพื้นสะดุ้ง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1143
นางคลางแคลงใจในการตัดสินของหลี่หลงหลินอยู่บ้าง หลี่หลงหลินมั่นอกมั่นใจ: “แน่นอนอยู่แล้ว! เจ้าอย่าลืมว่าข้าเป็นใคร!” ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า: “ข้าไม่เชื่อ หากคืนนี้ไม่มีใครมา เจ้าต้องซื้อเครื่องหอมเครื่องแป้งที่ดีที่สุดในเมืองหลวงให้ข้า!” หลี่หลงหลินประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าซูเฟิ่งหลิงที่ปกติห้าวหาญจะสนใจพวกเครื่องหอมเครื่องแป้ง ผิดความคาดหมายของหลี่หลงหลินโดยแท้ “วางใจเถิด ถึงตอนนั้นต่อให้ต้องซื้อเครื่องหอมเครื่องแป้งที่ดีที่สุดทั่วทั้งเมืองหลวง ข้าก็ยินยอม!” หลี่หลงหลินหยอกเย้า: “แล้วถ้ามีมือสังหารมาเล่า?” ซูเฟิ่งหลิงตบอกผาง: “ยังต้องถามอีกหรือ? มาหนึ่งจับหนึ่ง มาคู่จับคู่!” ซูเฟิ่งหลิงอยู่ในชุดสาวใช้ แต่กลับกล่าววาจาห้าวหาญเช่นนี้ ทำให้หลี่หลงหลินอดขบขันมิได้ กุ๊ก...กุ๊ก... พิราบสื่อสารตัวหนึ่งบินตรงมาเกาะไหล่หลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เปิดกระบอกที่ขาพิราบ นี่คือข่าวที่จางอี้เพิ่งส่งมา ซูเฟิ่งหลิงมองด้วยความอยากรู้: “จะมาจริง ๆ หรือ?” หลี่หลงหลินพยักหน้า: “ฝีมืออีกฝ่ายไม่อาจดูแคลนได้ เฟิ่งหลิงถึงตอนนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว” หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1144
ซูเฟิ่งหลิงยื่นมือ ค้นอาวุธลับบนร่างเฟิงออกมาจนหมดสิ้น วางเรียงรายบนพื้น ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก! เฟิงกัดฟันกรอด ขมวดคิ้วแน่น: “จะฆ่าจะแกง ก็ตามใจ!” คลุกคลีอยู่กับความเสี่ยง มีหรือจะไม่พลาดพลั้ง! เฟิงไม่เคยคิดว่าตนเองจะพ่ายแพ้ให้กับสตรี! ซูเฟิ่งหลิงหัวเราะเย็นชา: “เช่นนั้นเจ้าก็ตายง่ายเกินไปไม่ใช่หรอกหรือ!” “เป็นหนี้ต้องชดใช้ด้วยเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต! คนตระกูลต่งทั้งเจ้านายและบ่าวไพร่หลายร้อยชีวิตตายด้วยน้ำมือเจ้า เจ้าคิดจะตายไปง่าย ๆ เช่นนี้?” “น่าขัน!” หลี่หลงหลินได้ยินเสียงจึงรีบมา เฟิงถูกมัดตรึงไว้แน่นหนา เพียงสบตากัน หลี่หลงหลินยังรู้สึกหวั่นไหว ดวงตาที่น่าสงสารของเฟิงนั้นมีเสน่ห์เย้ายวนใจยิ่งนัก อย่างไรก็ตาม หลี่หลงหลินเคยพบเจอหญิงงามมามากมาย จะถูกมนต์เสน่ห์เพียงเท่านี้ล่อลวงได้อย่างไร! หากเป็นผู้อื่นคงหลงใหลจนเสียสติไปแล้ว หลี่หลงหลินเดินไปตรงหน้าเฟิง เอ่ยเสียงเย็นชา: “ให้โอกาสเจ้า บอกมาว่าใครอยู่เบื้องหลังสั่งการเจ้า ข้าจะให้เจ้าตายอย่างสบาย!” หลี่หลงหลินแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ มีแค่องค์หญิงใหญ่เท่านั้นที่มีความเกี่ยวข้องกับมือสังหารช
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
