บทที่ 540

“เจ้าจะยอมส่งนางกลับวังหรือ?”

เหมือนไทเฮาจะหยอกล้อเย่เฟยหลีราวกับทรงรู้ทุกอย่าง

“เหตุใดหลานถึงจะไม่ยอมล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

ไทเฮาตบไหล่เย่เฟยหลี “มีอะไรที่เจ้าไม่กล้าพูดต่อหน้าข้าหรือ ในเมื่อตอนนี้มีใจเสน่หาต่อกันแล้วก็ควรจะรีบจัดงานอภิเษกโดยไว ไยจึงเอาแต่ผัดวันประกันพรุ่ง? ข้ารู้มาว่าเจ้าเป็นคนอุ้มซีเอ๋อร์กลับเรือนของนาง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังจะปิดบังข้าอยู่อีกหรือ?”

คาดไม่ถึงว่าไทเฮาจะทรงเข้าใจผิดเช่นนี้ ทำเอาความสุขุมในแววตาของเย่เฟยหลีสั่นไหว

“เสด็จย่าได้ยินข่าวลือนี้มาจากไหนพ่ะย่ะค่ะ แม้นั่นจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่ใช่อย่างที่เสด็จย่าทรงคิดอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

ไทเฮาทอดพระเนตรมองเย่เฟยหลีแปลก ๆ คิ้วของพระนางขมวดด้วยความสับสน “แล้วเรื่องเป็นอย่างไร?”

เย่เฟยหลีอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ไทเฮาทรงทราบ และสุดท้ายได้ย้ำว่าฉู่เนี่ยนซีอยู่เฝ้านางตลอดทั้งคืนเพื่อให้แน่ใจว่าซุนจื่อซีจะไม่ป่วยเป็นอะไรไป

“นั่นเป็นเรื่องสมควรอยู่แล้วที่นางจะต้องคอยเฝ้า ซีเอ๋อร์ของข้าต้องเจ็บตัวแทนนาง แล้วนางยังจะนอนหลับลงหรือ? กลับไปบอกฉู่เนี่ยนซีด้วยว่าหากซีเอ๋อร์ของข้าเป็นอะไรไป นางจะต้องดูแลรักษาซีเอ๋อร์