เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 365
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-05-13 17:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 366
ระหว่างที่พูด เมี่ยวอินยังแลบลิ้นที่อ่อนนุ่มออกมาเลียริมฝีปากของตัวเอง และยังใช้นิ้วมือที่ขาวเผือดของนางลูบหลังฝ่ามือของหยุนเจิงเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของเมี่ยวอินที่เต็มไปด้วยการยั่วยวน เลือดร้อนในร่างกายของหยุนเจิงก็พลุ่งพล่านไม่หยุดให้ตายเถอะ!แม่นางยั่วสวาทคนนี้!อยากจะจับนางประหารชีวิตให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!อยากเป็นสัตว์ร้ายเสียจริง!ใครก็ได้ รีบมาเก็บแม่นางยั่วสวาทคนนี้หน่อยสิ!เลือดข้าจะไหลหมดตัวแล้ว!“เรื่องนี้ค่อยคุยกันวันหลังเถอะนะ!”หยุนเจิงยิ้มแห้งๆ และพูดตัดบทในทันที “ท่านอาจารย์ของเจ้าสอนอะไรเจ้าบ้าง?”“มากทีเดียวเพคะ”เมี่ยวอินยิ้มหวานหยาดเยิ้ม และพูดด้วยหน้าตาที่งดงาม “ท่านอาจารย์ของข้ายังเคยสอนศิลปะการร่วมรักด้วยนะเพคะ!”ให้ตายเถอะ?จริงหรือหลอกเนี่ย?แม่นางยั่วสวาทคนนี้!“จะว่าไปแล้ว อาจารย์ของเจ้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกัน?”หยุนเจิงถามประเด็นสำคัญในทันทีหากผู้ชายคนหนึ่งสอนศิลปะการร่วมรักกับนาง แบบนั้นก็คงไม่เหมาะสม!“วางใจได้เพคะ ท่านอาจารย์ของข้าเป็นผู้หญิง!”เมี่ยวอินลูบที่หลังมือของหยุนเจิงเบาๆ “ร่างกายของหม่อมฉันยังคงบริสุทธิ์
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-13องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 367
หลังจากพักผ่อนหนึ่งคืน เสิ่นเนี่ยนฉือแทบไม่มีอาการน่าเป็นห่วงร่างกายของเจ้าหนูน้อยยังคงอ่อนแรงอยู่ แต่มีชีวิตชีวามากขึ้นแล้วเมื่อเห็นว่าอาการของเจ้าหนูน้อยค่อยๆ ฟื้นฟู ทุกคนต่างก็โล่งใจ และรีบเดินทางไปยังหุบเขาไป๋ฮวาหยุนเจิงได้รับบาดเจ็บที่มือ จึงไม่ได้ขี่ม้าอีกแล้ว และนอนอยู่ในรถม้าฮูหยินเสิ่นยังจงใจให้เสิ่นลั่วเยี่ยนเข้าไปในรถม้า เพื่อให้นางอยู่เป็นเพื่อนหยุนเจิง“ยังโกรธอยู่หรือ?”หยุนเจิงมองเสิ่นลั่วเยี่ยนที่กำลังโกรธจัดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“หม่อมฉันจะกล้าโกรธองค์ชายได้อย่างไรเพคะ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ แล้วพูดว่า “ตอนนี้ท่านอ๋องกลายเป็นผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตของเนี่ยนฉือแล้ว คนทั้งครอบครัวของข้าต่างก็ยืนอยู่ข้างท่านอ๋อง หากหม่อมฉันยังกล้าโมโหท่านอ๋อง ท่านแม่และพี่สะใภ้อีกสองคนคงไม่ปล่อยข้าไปแน่!”“ดูท่าทางของเจ้าสิ ยังกล้าพูดว่าไม่โกรธอีก”หยุนเจิงย้ายตัวเองไปนั่งประกบเสิ่นลั่วเยี่ยน “เพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น เจ้าขี้น้อยใจขนาดนี้เลยหรือ?”“ไปให้ห่างจากข้า!”เสิ่นลั่วเยี่ยนผลักหยุนเจิงออกด้วยโฉมหน้าเดิมของนาง “อย่าเอาโรคหมาบ้าของข้าไปแพร่กระจายใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-13องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 368
แม้นางจะดุ แต่คำพูดของนางไม่มีความอาฆาตมาดร้ายเลยแม้แต่น้อยและยังดูเหมือนกำลังหยอกล้อเล็กน้อย“เอาล่ะ ไม่ต้องวุ่นวายหรอก แค่แผลเล็กๆ เท่านั้น”หยุนเจิงยิ้มและพูดอย่างไม่แยแส “เจ้าให้ข้ากอดเยอะๆ ข้าก็จะอารมณ์ดี แผลก็จะหายเร็วขึ้นด้วย”“ถุย!”เสิ่นลั่วเยี่ยนพ่นน้ำลายออกมาเบาๆ ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ “หน้าไม่อายก็พูดมาตรงๆ จำเป็นต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดด้วยหรือเพคะ?”“ข้ากอดพระชายาของตัวเอง เหตุใดจึงพูดว่าหน้าไม่อายเล่า?”หยุนเจิงหัวเราะร่า มองเสิ่นลั่วเยี่ยนที่โกรธจนกัดฟันแน่นเสิ่นลั่วเยี่ยนทำทีขัดขืนเล็กน้อย และปล่อยให้เขากอดตัวเองตามใจชอบเมื่อครุ่นคิดครู่หนึ่ง จู่ๆ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็เปิดปากถามว่า “ท่านเคยตำหนิข้าบ้างหรือไม่?”“หา?”หยุนเจิงทำหน้าแปลกใจ เขาสับสนเล็กน้อยกับคำพูดที่โพล่งออกมาอย่างกะทันหันของนางเสิ่นลั่วเยี่ยนก้มหน้าพูดว่า “ข้านิสัยไม่ดี รังแกท่านตลอดเวลา และยังชักสีหน้าใส่ท่านอยู่เสมอ อย่างเรื่องเมื่อคืนนี้ ท่านมีน้ำใจทำยามารักษาเนี่ยนฉือ ข้ายังไม่เชื่อท่าน และยังดุท่านด้วย...”“โอ้ นี่เจ้าเริ่มสำนึกผิดแล้วหรือ?” หยุนเจิงพูดหยอก“ข้ากำลังพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-14องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 369
เมื่อฟ้ามืด ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหุบเขาไป๋ฮวาเมื่อเห็นว่าเสิ่นเนี่ยนฉือไม่เป็นอะไรแล้ว เยี่ยจื่อที่รออยู่ที่หุบเขาไป๋ฮวาก็รู้สึกสบายใจเพื่อให้ถึงหุบเขาไป๋ฮวาโดยไว ทุกคนไม่ได้พักระหว่างทางเลยหลังจากกินเสบียงกรังอย่างง่ายๆ ทุกคนก็สร้างกระโจมสำหรับพักผ่อนเสิ่นลั่วเยี่ยนกระวนกระวายใจอยู่บ้าง พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ จึงออกไปหาเยี่ยจื่อ และดึงเยี่ยจื่อไปยังมุมที่ไม่มีคนเพื่อพูดคุยคลายความกังวลใจเมื่อคุยไปเรื่อยๆ ทั้งสองก็คุยถึงเรื่องของหยุนเจิง“พี่สะใภ้พูดถูก หยุนเจิงเป็นพวกหื่นกาม!”เมื่อพูดถึงหยุนเจิง ท่าทางของเสิ่นลั่วเยี่ยนก็โกรธจัดขึ้นมาอีกครั้งเยี่ยจื่อได้ยินดังนั้นก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นในทันที “เขาทำอะไรเจ้าอีกล่ะ?”“เขา...”ใบหน้างามของเสิ่นลั่วเยี่ยนร้อนผ่าว อยากจะพูดแต่ก็เขินอายเยี่ยจื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งแปลกใจ จึงไล่ถามอีกครั้งเมื่อเยี่ยจื่อซักไซ้ถามครั้งแล้วครั้งเล่า เสิ่นลั่วเยี่ยนจึงเล่าเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นบนรถม้าให้เยี่ยจื่อฟังอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ“ฮ่าๆ...”เมื่อได้ฟังเสิ่นลั่วเยี่ยน เยี่ยจื่อก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยินเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-14องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 370
เสิ่นลั่วเยี่ยนพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ รู้สึกร้อนวูบวาบบนใบหน้า“เจ้าไม่เพียงละเลยต่อบางสิ่งเท่านั้น!”เยี่ยจื่อพูดด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม “หยุนเจิงปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี เจ้าไม่เคยมองเห็นเลย! เจ้าลองคิดดูนะ เจ้าเข้าใจผิดเขาก็ดี ดุใส่เขาก็ดี เขาเคยคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าหรือไม่?”“คือว่า...”เสิ่นลั่วเยี่ยนครุ่นคิดและส่ายหน้าเบาๆจริงด้วย หยุนเจิงไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องเหล่านั้นเลยเมื่อก่อนนางคิดว่าหยุนเจิงกลัวโดนต่อย เมื่อครุ่นคิดในตอนนี้ ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น“เจ้าเด็กโง่เอ๊ย!”เยี่ยจื่อลูบที่มือของเสิ่นลั่วเยี่ยนอีกครั้ง และพูดเสียงเบาว่า “เจ้าคิดว่าเมี่ยวอินต้องการตามเขาไปที่ซั่วเป่ยเพื่อช่วยเขาก่อกบฏงั้นหรือ? หากเจ้าเป็นเมี่ยวอิน และหากไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อหยุนเจิง เจ้าคิดว่าเจ้าจะติดตามเขาไปที่ซั่วเป่ยหรือไม่?”“หา?”เสิ่นลั่วเยี่ยนร้องตกใจ และเบิกตาโพลงอย่างซื่อๆ และมองเยี่ยจื่ออย่างไม่เชื่อว่า “พี่กำลังจะบอกว่า เมี่ยวอินมีใจให้หยุนเจิงงั้นหรือ?”“อย่างน้อยก็ต้องมีบ้าง”เยี่ยจื่อพยักหน้าเบาๆ และพูดอย่างจริงจังว่า “พี่สะใภ้เล่าเรื่องพวกนี้ให้เจ้าฟ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-14องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 371
มีความสนิทสนมกันเมื่อคืน ความสัมพันธ์ของหยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนพัฒนาครั้งใหญ่หยุนเจิงรู้สึกว่า ตัวเองใกล้หลุดพ้นคำว่า “ลูกกระจอก” ในอีกไม่นานแล้วแต่ว่า ตอนนี้เขาไม่มีจิตใจไปคิดถึงเรื่องลมดอกไม้หิมะพระจันทร์เหล่านั้นพวกเขาหน้าหลังใช้เวลาล่าช้าไปไม่น้อย ต้องเร่งไปยังซั่วเป่ยเมื่อพวกเขาออกเดินทางอีกครั้ง เสิ่นฮูหยินและเว่ยซวงล้วนแต่งตัวเป็นชาย พวกนางปะปนในกลุ่มคน คนทั่วไปก็ไม่แยกออกว่าเป็นหญิงหรือชายถึงเช่นไรพวกเขาก็หลอกลวงจักรพรรดิเหวิน จึงไปกล้าเดินทางอย่างเอิกเกริก เพื่อหลีกเลี่ยงการคาดเดาที่ไม่จำเป็นหลังออกเดินทางไปยังซั่วเป่ยอีกครั้ง หยุงเจิงได้ทำตามสัญญาเช่นกัน ให้เสิ่นลั่วเยี่ยนนำกองกำลังเดินทางล่วงหน้าไปกำจัดโจรให้พวกเขาได้รับบทเรียนจากการแว้งกัดของเมี่ยวอินมาก่อน เสิ่นลั่วเยี่ยนก็รอบครอบขึ้นมากวันเวลาต่อจากนี้ ถือได้ว่าไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันใดอีกแปดวันให้หลัง ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นด่านเป่ยลู่ที่ยิ่งใหญ่ทรงอำนาจแล้วก่อนที่จะเร่งเดินทางถึงด่านเป่ยลู่ พวกเขาได้จัดการหาที่พักแรมให้คนครอบครัวเสิ่นแล้วถึงเช่นไรซั่วเป่ยกำลังจะเข้าสู่สงคราม เด็กน้อยเสิ่นเนี่ย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-14องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 372
รองแม่ทัพตกใจเอ่ย “ตั้งแต่ก่อตั้งแคว้นมา นี่เป็นองค์ชายเพียงองค์เดียวที่ทำลายกฎเกณฑ์เพื่อแต่งตั้งฐานันดรศักดิ์!”“แต่งตั้งฐานันดรศักดิ์มีประโยชน์ใด?”เว่ยซั่วเอ่ยอย่างยี่หระ “ได้รับแต่งตั้งเป็นจิ้งเป่ยอ๋องฉายานี้แค่แต่งตั้งหลังเจ้าตายก็เท่านั้น!”แต่ง...แต่งตั้งหลังตาย?รองแม่ทัพประหลาดใจกล่าวเช่นนี้ องค์ชายหกผู้นี้ตายที่ซั่วเป่ยแทบจะกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว?เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของรองแม่ทัพ เว่ยซั่วอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าหัวเราะ “สำหรับฝ่าบาทแล้ว องค์ชายหกผู้นี้ตายที่ซั่วเป่ยมีประโยชน์มากกว่าที่เขามีชีวิตอยู่ เข้าใจหรือไม่?”รองแม่ทัพคิดชั่วครู่ ก็เข้าใจความหมายของเว่ยซั่วแล้ว“ได้ยินแม่ทัพพูดเช่นนี้ ข้ารู้สึกเหมือนฝ่าบาทจะใช้องค์ชายหกผู้นี้มาเป็นธงสังเวย?”รองแม่ทัพกล่าวอย่างหยอกล้อ“มันก็ไม่ต่างจากธงสังเวยไม่ใช่หรือ?”เว่ยซั่วหัวเราะ “เอาล่ะ เลิกพูดได้แล้ว พวกเขาใกล้ถึงแล้ว! แม้เขาจะไม่ได้ความคาดหวังจากฝ่าบาท แต่สุดท้ายก็ยังเป็นองค์ชาย หน้าตาก็ยังต้องรักษาสักหน่อย”“ใช่แล้ว ใช่แล้ว...”รองแม่ทัพหัวเราะตาม จากนั้นก็ทำท่าเคารพเลื่อมใสระหว่างที่พวก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-14องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 373
หยุนเจิงกำลังจะถาม เกาเหอขี่ม้ามารายงาน “ท่านอ๋อง ทหารด้านหน้าต้องการจะตรวจค้นสัมภาระที่พวกเราบรรทุกมา ตู้กุยหยวนพวกเขาไม่ยอม กำลังขัดแย้งกับทหารเฝ้าประตู”ตรวจค้นสัมภาระ?เสิ่นลั่วเยี่ยนพลันตกใจตอนนี้นางรู้แล้ว ภายในโรงศพเหล่านี้ล้วนบรรจุเงินเอาไว้!หากถูกตรวจพบขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจเป็นปัญหา!หยุนเจิงขมวดคิ้ว มองเว่ยซั่วด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ยิ้ม “แม่ทัพเว่ย แม้แต่ข้าล้วนต้องตรวจ?”“ท่านอ๋องปรีชา!” เว่ยซั่วยิ้ม “มิใช่ข้าจงใจทำให้ลำบาก แต่เป็นราชสำนักมีกฎเกณฑ์ ผู้ที่เข้าออกด่านเป่ยลู่ ล้วนต้องตรวจค้นอย่างเข้มงวด เพื่อป้องกันสายลับเป่ยหวนมีแผนการร้าย!”“สายลับเป่ยหวน?”หยุนเจิงเลิกคิ้ว “แม่ทัพเว่ยไม่คิดว่าภายในคนของข้ามีสายลับเป่ยหวนหรอกมั้ง?”“ข้าไม่กล้า!”เว่ยซั่วประสานหมัดคาราวะ “ข้าทำงานตามกฎ ขอให้ท่านอ๋องอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย!”เว่ยซั่วไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเดิมเขาก็ทำงานตามกฎราชสำนักอยู่แล้วต่อให้หยุนเจิงไม่พอใจ แต่ไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้ถึงแม้เรื่องจนไปถึงฝ่าบาท ฝ่าบาทก็ไม่อาจตรัสได้ว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ถูกต้องเสิ่นลั่วเยี่ยนขมวดคิ้ว สีหน้าบึ้งตึง “แม่ทัพเว่ย ราชสำนั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-14
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1398
หากมิใช่เพราะจักรพรรดิเหวินทรงเตือน เขาคงมิได้คำนึงถึงปัญหานี้เลย “พอแล้ว!” จักรพรรดิเหวินโบกพระหัตถ์ “ข้าจะออกเดินทางในไม่ช้า เจ้าอย่ามาติดตามข้าเลย ไปจัดการธุระของเจ้าเถิด!” “เสด็จพ่อจะเสด็จตอนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” หยุนเจิงรู้สึกแปลกใจ“ข้าควรไปแล้ว! การปล่อยให้พี่สามของเจ้าติดอยู่ที่ฟู่โจวตลอดก็ไม่ดี” จักรพรรดิเหวินตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เจ้าอย่ามาส่งข้าเลย ไปๆ มาๆ จะเสียเวลาไม่น้อย” “เอ่อ…” หยุนเจิงรู้สึกกระดากใจเล็กน้อย “ลูกขอส่งเสด็จพ่อออกจากด่านเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” เขายังต้องไปที่ค่ายใหญ่บนเขาห่านป่าหวนกลับอีกครั้ง หากออกเดินทางจากชายแดนชิงจะช่วยประหยัดเวลาไปไม่น้อย ทว่าหากจักรพรรดิเหวินจะเสด็จจากไป แล้วเขาไม่ส่งเสด็จ ดูเหมือนจะมิใช่เรื่องสมควร “ไม่ต้องแล้ว!” จักรพรรดิเหวินทรงปฏิเสธทันที “อย่างไรเสียเจ้าก็ยังต้องพาเจียเหยาไปที่ฟู่โจวอยู่ดี! เรื่องในมือเจ้าก็ยังมีอีกมากมาย อย่าเสียเวลาเลย เรื่องบ้านเมืองสำคัญกว่า!” เป็นเช่นนี้หรือ? หยุนเจิงลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ลูกขอส่งเสด็จพ่อไปถึงชายแดนกู้เถิดพ่ะย่ะค่ะ!” “ก็ได้!” จักรพ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1397
จักรพรรดิเหวินอาจอยู่ในเมืองหลวงนานเกินไป หรืออาจเป็นเพราะอยากสำรวจความมั่งคั่งของหยุนเจิง ในไม่กี่วันที่ผ่านมา จักรพรรดิเหวินให้หยุนเจิงพาไปชมสถานที่หลายแห่ง เยี่ยจื่อและเสิ่นลั่วเยี่ยนตั้งครรภ์อยู่ ส่วนเมี่ยวอินไม่อยากพบกับจักรพรรดิเหวินบ่อยนัก จักรพรรดิเหวินจึงเลือกให้หยุนเจิงเป็นผู้ติดตามเพียงคนเดียว ในช่วงหลายวันนั้น จักรพรรดิเหวินได้ไปชมเหมืองถ่านหิน โรงงานผลิตถ่านน้ำผึ้ง โรงงานปูนซีเมนต์ และเตาเผาต่างๆ อย่างครบถ้วน โชคดีอย่างเดียวคือ จักรพรรดิเหวินไม่ได้ไปดูโรงงานผลิตเกลือบริสุทธิ์ ไม่แน่ชัดว่าจักรพรรดิเหวินตั้งใจหรือไม่ แต่ครั้งนี้พระองค์ไม่ได้ไปชมกองทัพซั่วเป่ย สิ่งที่พระองค์สนใจล้วนเป็นเรื่องเศรษฐกิจและความเป็นอยู่ของประชาชน ในที่สุด หยุนเจิงก็ไม่อาจขัดขวางจักรพรรดิเหวินไม่ให้เดินทางไปยังชายแดนชิงเปียนได้ หยุนเจิงนำกองทัพองครักษ์ของตน พร้อมด้วยทหารองครักษ์ส่วนพระองค์ที่นำโดยโจวไต้ เดินทางไปยังชิงเปียนพร้อมจักรพรรดิเหวิน ระหว่างทางไปยังชิงเปียน หิมะหนาแน่นราวขนนกก็เริ่มตกลงมา จักรพรรดิเหวินยืนอยู่บนกำแพงเมืองชิงเปียน มือไขว้หลังโดยไม่ขยับเขยื้อน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1396
พวกเขาล้วนเป็นคนใกล้ชิดของหยุนลี่ หยุนลี่จึงมิได้ปิดบัง ตั้งใจบอกเรื่องที่ต้องการซุ่มโจมตีหยุนเจิงในหัวเมืองสี่ทิศให้พวกเขารับรู้ เมื่อทราบแผนการของหยุนลี่ มีเพียงหยวนกุยที่ยังคงสงบนิ่ง ขณะที่คนอื่นต่างตกใจไปตามๆ กัน หยวนกุยหลังจากชดเชยความผิด ก็ได้รับตำแหน่งที่ปรึกษาด้านการทหารในสำนักไทจื่อ แม้จะมิได้บัญชาทหารมากมาย แต่เขามีความภักดีอย่างยิ่ง ในการเดินทางครั้งนี้ หยุนลี่จึงพาหยวนกุยมาด้วย เฉียวเหยียนเซียน หัวหน้าทหารรักษาการณ์ซ้ายของไทจื่อขมวดคิ้ว กล่าวขึ้นว่า “ฝ่าบาท ด้วยฐานะของหยุนเจิง หากไร้พระราชโองการ ใครเล่าจะ…” “เรื่องนี้ เจ้าต้องคอยเตือนข้าด้วยหรือ?” หยุนลี่ขัดจังหวะเฉียวเหยียนเซียน “เรื่องนี้ ข้าจะหารือกับเสด็จพ่อเอง! อย่างไรก็ดี พวกเราต้องเตรียมพร้อมสำหรับกรณีที่เสด็จพ่อไม่เห็นชอบ! นี่คือโอกาสทองในการซุ่มโจมตีหยุนเจิง หลังจากนี้ คงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก!” ครั้งนี้ หยุนลี่ตัดสินใจแน่วแน่ ไม่ว่าองค์จักรพรรดิเหวินจะทรงเห็นด้วยหรือไม่ เขาก็คิดจะลองสังหารหยุนเจิงอยู่ดี ในตอนนี้ หยุนเจิงเปรียบดั่งดาบที่แขวนอยู่บนคอเขา หากหยุนเจิงยังมีชีวิตอยู่ เขาย่อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1395
บรรยากาศในมื้ออาหารนี้ไม่สู้ดีนัก หยุนลี่มีความขุ่นเคืองในใจ แต่ไม่อาจระบายออกได้ ต้องพยายามปลอบประโลมบรรดาแม่ทัพ จึงไม่มีทางจะอารมณ์ดีได้เลย หลังอาหาร หยุนลี่ได้เอ่ยปากเชิญโจวเต้ากงให้เดินพูดคุยเป็นการส่วนตัว โจวเต้ากงก็ไม่รู้ว่าหยุนลี่ต้องการสิ่งใด แต่ก็จำต้องตอบรับ หยุนลี่กอดอก เดินนำโจวเต้ากงไปยังลานกว้างในค่ายทหาร “เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับหยุนเจิง?” ขณะเดินอยู่ หยุนลี่ก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน คิดเห็นต่อหยุนเจิงหรือ?โจวเต้ากงสะดุ้งในใจ รีบตอบกลับไปว่า “องค์ชายหกทรงเป็นโอรสสวรรค์ ข้าน้อยไม่บังอาจแสดงความคิดเห็นโดยพลการ” “ไม่เป็นไร กล่าวตามที่เจ้าคิดเถิด” หยุนลี่กล่าวอย่างเรียบเฉย เมื่อเห็นหยุนลี่ยืนกรานจะถาม โจวเต้ากงก็จำต้องตอบไปด้วยความหวั่นเกรง “องค์ชายหกทรงมีฝีมือในการศึก ปราบปรามศัตรูอย่างกล้าหาญ นับเป็นคุณูปการใหญ่หลวงต่อแผ่นดินต้าฉวน! แต่การที่ทรงมีอำนาจทหารอยู่ในพระหัตถ์และไม่เชื่อฟังราชโองการนั้น กลายเป็นภัยใหญ่หลวงต่อราชสำนัก...” เมื่ออยู่ต่อหน้าหยุนลี่ในฐานะรัชทายาท โจวเต้ากงจึงจำต้องกล่าวเช่นนี้ หยุนลี่รู้สึกพอใจกับคำตอบของโจวเต้ากง จ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1393
ฟู่โจวหัวเมืองเมืองสี่ทิศนี่คือพื้นที่ที่ใกล้กับซั่วเป่ยที่สุดของฟู่โจว หยุนเจิงจะจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาที่ฟู่โจว การสร้างจวนอ๋องใหม่ในเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ จึงต้องซื้อจวนจากเหล่าขุนนางใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศแทน เดิมทีเรื่องนี้ควรเป็นหน้าที่ของหยุนลี่ องค์รัชทายาท ที่จะช่วยดูแลจัดการ แต่หยุนลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สั่งให้ขุนนางในกรมพิธีการตัดสินใจกันเอง เขาเกลียดชังหยุนเจิงจนแทบอยากสับร่างหยุนเจิงเป็นชิ้นๆ แล้วจะให้เขามาช่วยเลือกจวนให้อย่างนั้นหรือ? ถ้าให้ช่วยเลือกโลงศพแทน เขาคงรีบทำอย่างกระตือรือร้นแน่! หลังจากโยนเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ให้ขุนนางระดับล่างจัดการ หยุนลี่ก็พาคนเดินทางไปยังค่ายใหญ่หัวเมืองสี่ทิศ นับตั้งแต่จ้าวจี๋นำทัพไปยังเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ฟู่โจวก็เหลือเพียงกองกำลังสามหมื่นนาย และกองกำลังทั้งสามหมื่นนายนี้ก็เกือบทั้งหมดประจำอยู่ในหัวเมืองสี่ทิศ หยุนลี่ไม่หวั่นเกรงที่จะถูกตำหนิเรื่องการติดต่อกับแม่ทัพในกองทัพโดยพลการ การตรวจสอบค่ายใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศ เป็นภารกิจที่จักรพรรดิเหวินมอบหมายให้เขาก่อนที่จะเดินทางไปยังซั่วเป่ย เมื่อหยุนลี่พาคนมา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1392
“เสด็จพ่อ ที่ซั่วเป่ยขาดแคลนอาหารอย่างหนัก!” หยุนเจิงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ตอนนี้ลูกไม่ได้ดูแลแค่ชาวซั่วเป่ย แต่ยังต้องเลี้ยงดูคนในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ อีกทั้งเป่ยหมัวถัว กุ่ยฟาง เป่ยหวน ทุกพื้นที่เหล่านี้…” “คำพูดพวกนี้ไปบอกพี่สามของเจ้าสิ อย่ามาพูดกับข้า!” จักรพรรดิเหวินไม่ฟังคำพร่ำบ่นของหยุนเจิง ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย บอกกับเจ้าสาม? หยุนเจิงเบะปาก แค่มันเทศในห้องใต้ดินนี้ เจ้าสามจะซื้อไหวหรือ? ตามราคาที่ตนตั้งไว้ก่อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่จ่ายเงินออกมาสักหลายล้านตำลึง คงไม่มีทางซื้อมันเทศในห้องนี้ได้ ถ้าถึงขั้นนั้น เจ้าสามคงต้องกลายเป็นหัวหน้าแผนกปล้นบ้านประจำราชสำนักต้าเฉียนแน่! มองเห็นสีหน้าขัดใจของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินวางมันเทศในมือ พลางตบไหล่หยุนเจิงอย่างแรง “จงจำไว้ ประชาชนในเขตในก็ล้วนเป็นราษฎรในความดูแลของเจ้า!” นั่นไง! เริ่มมาล้างสมองกันอีกแล้ว! หยุนเจิงบ่นในใจ พลางเปลี่ยนเรื่องถาม “เสด็จพ่ออยากลองชิมรสมันเทศนี่ไหม?” “ตอนนี้เลย?” จักรพรรดิเหวินแปลกใจเล็กน้อย “อื้ม” หยุนเจิงพยักหน้า “มันเทศนี่ปอกเปลือกแล้วกินดิบได้ กินน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1391
ผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาก็เดินทางกลับถึงเมืองติ้งเป่ยจนได้ ด้วยเหตุที่จักรพรรดิเหวินทรงกำชับไว้ล่วงหน้า การเสด็จมายังเมืองติ้งเป่ยครั้งนี้จึงถูกปิดเป็นความลับอย่างเข้มงวด มีเพียงผู้คนในจวนอ๋องเท่านั้นที่รับทราบ ครั้นถึงเมืองติ้งเป่ย จักรพรรดิเหวินก็ไม่ได้รีบไปยังจวนอ๋องในทันที แต่กลับยืนกรานให้หยุนเจิงพาไปชมมันเทศเสียก่อน ถึงกับดึงตัวไปก็ยังไม่ยอม หยุนเจิงถึงกับเอ่ยว่าให้คนยกมันเทศมาถวายให้ทอดพระเนตรที่จวนก็ยังไม่ยอม ทั้งยังยืนกรานจะไปดูด้วยพระองค์เองที่ห้องใต้ดินเก็บมันเทศ หยุนเจิงเริ่มระแวงหนักว่าตาแก่นี้คงกลัวว่าตนจะยกมันเทศไม่กี่หัวมาหลอกให้พอพระทัย จึงต้องการไปตรวจดูคลังสำรองเสียก่อนว่าจะสามารถยึดมันเทศไปจากตนได้สักเท่าใด ด้วยการยืนกรานของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงจึงจำต้องพาไปยังสถานที่เก็บมันเทศแห่งหนึ่ง แม้ว่ามันเทศจะถูกแบ่งเก็บไว้ในห้องใต้ดินหลายแห่ง แต่สถานที่เหล่านั้นก็อยู่ติดกัน เพื่อให้สะดวกต่อการจัดการยามเฝ้ารักษา จักรพรรดิเหวินเพียงลงจากรถม้า ก็เห็นกองทหารจำนวนมากสวมเกราะพร้อมอาวุธครบมือ “เจ้าช่างเฝ้าแน่นหนาดีจริง! หรือเจ้ากลัวใครจะมาขโมยมันเทศของเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
