บทที่ 298

หยุนเจิงเข้าใจการขยิบตาของเขา จึงเดินไปหาหยุนลี่ทันที

เสิ่นลั่วเยี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามไปเช่นกัน

นางเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าหยุนเจิงจะถูกทำลายความฝันอย่างไร้ความปรานีลงเช่นไร!

ภายใต้การนำทางของหยุนลี่ ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาในที่ที่ลับตาคน

หยุนลี่ฝืนเก็บความโกรธเอาไว้ในใจ และยื่นเงินปึกใหญ่ตรงหน้าหยุนเจิง “น้องหก เงินหนึ่งแสนตำลึง เจ้าลองนับดู”

ห๊ะ?

เมื่อเห็นหยุนลี่ยื่นเงินให้หยุนเจิงเช่นนี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็ตกตะลึงพรึงเพริดขึ้น

สองคนนี้เสียสติไปแล้วหรืออย่างไร!

คนหนึ่งก็กล้าเอ่ยปากยืม อีกคนหนึ่งก็กล้ายื่นเงินหนึ่งแสนตำลึงให้ยืม

นี่พวกเขากำลังฝันอยู่หรือว่านางกำลังฝันอยู่กันแน่

นี่มันเรื่องอันใดกันแน่?

หยุนลี่กลายเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว?

นี่เรียกว่ายืมที่ไหนกันเล่า!

เห็นได้ชัดว่าเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงมาให้ฟรีๆ

“ไม่ต้อง ไม่ต้องนับหรอก ข้าเชื่อใจพี่สาม!”

หยุนเจิงหรี่ตายิ้มพลางรับเงินนั้นมา “ต้องขอบคุณพี่สามแล้ว!”

เขาเชื่อว่าหนุนลี่ไม่กล้าให้เงินเขาขาดแม้แต่ตำลึงเดียว

“ไม่เป็นไร!”

หยุนลี่ฉีกยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก และยื่นกล่องขนมไหว้พระจันทร์กล่องนั้นให้ห