เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1450
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1451
ทันทีที่คำพูดของหยุนเจิงจบลง จักรพรรดิเหวินก็หันขวับมาทันที “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะถีบเจ้าลงทะเลสาบนี่?” สายตาของจักรพรรดิเหวินดุดัน ราวกับจะกินคนได้ หยุนเจิงพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “เสด็จพ่อ ลูกต้องการฟู่โจวจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ!” เฮ้อ! รู้อยู่แล้วว่า หากพูดเรื่องนี้กับตาเฒ่านี่ ต้องโดนเขาด่ากลับมาแน่ “ได้ เจ้าอธิบายให้ข้าฟังสิว่า เจ้าต้องการฟู่โจวไปทำอะไร?” จักรพรรดิเหวินหันกลับไปอีกครั้ง “เจ้าจัดการเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือที่วุ่นวายนี้ยังไม่เรียบร้อย แล้วเจ้าคิดจะเอาฟู่โจวอีกหรือ?” หยุนเจิงหัวเราะขมขื่น “ลูกต้องการฟู่โจว เพื่อจะได้บริหารเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือให้ดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ!” พูดจบ หยุนเจิงก็เริ่มอธิบายเหตุผลที่เขาต้องการฟู่โจวให้จักรพรรดิเหวินฟัง แม้ฟู่โจวจะไม่อุดมสมบูรณ์เท่าทางใต้ แต่ก็ยังดีกว่าซั่วเป่ยมาก ก่อนจะยึดพื้นที่แอ่งกุ่ยฟางซึ่งอุดมสมบูรณ์ด้วยธัญพืช เขาจำเป็นต้องมีพื้นที่ผลิตธัญพืช นอกจากนี้ การพัฒนาการค้าขายในฟู่โจวยังสามารถขยายอิทธิพลไปยังพื้นที่อื่นๆ ได้อีกด้วย อีกทั้งยังต้องการย้ายประชากรจากฟู่โจวไปยังเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ แ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1452
ดูเหมือนว่าตาเฒ่านี่จะโกรธจริงๆ แล้ว ช่างเถอะ ในเมื่อเขายอมมอบฟู่โจวให้ ก็อย่าไปแตะต้องเรื่องม้าศึกเหล่านั้นแล้วกัน! เฮ้อ! เสบียงที่ใช้เคลื่อนทัพครั้งนี้ เสียเปล่าไปโดยสิ้นเชิง! ช่างเถอะ! ช่างเถอะ! อย่างไรก็ต้องหาทางเอาคืนจากที่อื่น! ไปเอาคืนจากเจ้าสามแล้วกัน! "ลูกจะทำตามเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ" หยุนเจิงยิ้ม “อย่างนี้ค่อยสมกับเป็นเจ้า!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าอย่างพอใจ แต่ทันใดนั้นกลับลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนลั่น “ไสหัวไป! รีบออกไปจากข้าเดี๋ยวนี้!” “……” ใบหน้าของหยุนเจิงกระตุก พลางมองจักรพรรดิเหวินด้วยความตกตะลึง ตาเฒ่านี่เรียนงิ้วเสฉวนมาหรืออย่างไร? เปลี่ยนสีหน้าได้ไวเกินไปแล้ว! "ลูกขอตัวพ่ะย่ะค่ะ!" หยุนเจิงพูดไม่ออก ก้มตัวแล้วถอยออกไป ขณะที่หยุนเจิงถอยออกไป จักรพรรดิเหวินก็โกรธจัดจนโยนเก้าอี้ที่หยุนเจิงนั่งลงไปในทะเลสาบ เมื่อเห็นจักรพรรดิเหวินโกรธจัด นางกำนัลและขันทีที่ติดตามมาก็พากันคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว มีเพียงมู่ซุ่นที่รีบวิ่งเข้ามาแล้วลูบหลังจักรพรรดิเหวินเบาๆ พลางคร่ำครวญว่า “ฝ่าบาทโปรดสงบพระทัย ฝ่าบาทโปรดสงบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ...” จักรพรรดิเหวินไม่ได้พู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1453
“เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ?” คำทักทายอันเป็นเอกลักษณ์ของหยุนเจิง ทำให้หยวนกุยโกรธจนเจ็บในอก พวกเชาพ่อลูกต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะหยุนเจิงหรอกหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะองค์รัชทายาทขอร้อง และฝ่าบาทเมตตาเป็นพิเศษ พวกเขาคงถูกตัดหัวไปนานแล้ว! พอได้ยินหยุนเจิงพูดเช่นนี้อีกครั้ง ความเกลียดชังในใจของหยวนกุยก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่อำนวย เขาคงพุ่งเข้าไปจับหยุนเจิงกดกับพื้นแล้วต่อยซ้ำ “ข้ามีชีวิตยืนยาว ไม่ต้องให้องค์ชายหกเป็นห่วง!” หยวนกุยจ้องหยุนเจิงอย่างโกรธเกรี้ยว “องค์ชายหก ข้าแนะนำว่าเจ้าควรอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ไม่เช่นนั้น…” “พอแล้ว ด้วยสติปัญญาเจ้าก็อย่าพูดเลย ข้าค่อยจัดการเจ้าอีกที” หยุนเจิงพูดขัดหยวนกุยด้วยท่าทีรำคาญ ก่อนหันไปมองเจ้าสาม “จริงๆ ข้าก็ขี้เกียจจะลงมือกับเจ้า แต่ทำอย่างไรได้ เสด็จพ่อพูดไว้ก่อนแล้ว หากข้าไม่จัดการเจ้า มันจะเป็นการขัดรับสั่ง เจ้าว่าจริงไหม?” “เจ้า…” หยุนลี่โกรธมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จักรพรรดิเหวินเคยกล่าวเช่นนี้ต่อหน้าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊จริงๆ เมื่อครู่ เขาเผลอพูดคำว่า “กบฏ” ออกมาเพราะความโกรธจนขาดสติ ตอนน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1454
"ต่อให้ข้ายอมตกลง เสด็จพ่อจะยอมด้วยหรือ?" "ตราบใดที่เสด็จพ่อไม่อนุญาต ใครจะกล้าส่งข้าวห้าล้านตันให้เจ้า?" "ถ้าเจ้าต้องการข้าวนัก ก็ไปพบเสด็จพ่อพร้อมกับข้า!" "ตราบใดที่เสด็จพ่ออนุญาต ข้าก็ไม่มีอะไรจะค้าน!" ตอนนี้ มีแต่ต้องไปหาเสด็จพ่อเท่านั้น ไอ้สุนัขตัวนี้ ต่อให้หน้าด้านแค่ไหนก็คงต้องไว้หน้าเสด็จพ่อบ้างกระมัง? "เจ้าสาม เจ้าช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักปรับตัวเอาเสียเลย" หยุนเจิงยิ้ม "แบบนี้แล้วกัน เจ้าส่งม้าศึกของทหารรักษาพระองค์พวกนี้ให้ข้า ข้าจะบอกเจ้าวิธีที่ทำให้เสด็จพ่อกับขุนนางในราชสำนักยอมให้ข้าวห้าล้านตันแก่เจ้าแน่นอน!" ม้าศึก? ได้ยินคำพูดของหยุนเจิง หยุนลี่แทบจะกระโดดขึ้นมาชี้หน้าด่าเขา เคยเห็นคนไร้ยางอาย แต่ไม่เคยเจอใครไร้ยางอายเท่าเจ้านี่! เอาข้าวห้าล้านตันยังไม่พอ ยังคิดจะเอาม้าศึกของทหารรักษาพระองค์อีก? ทั่วหล้าหามีใครไร้ยางอายเท่าเจ้านี่อีกแล้ว! ทำไมเจ้าสุนัขตัวนี้ถึงไม่ตายคาสนามรบเสียล่ะ? หยุนลี่สาปแช่งในใจอย่างบ้าคลั่ง ก่อนมองหยุนเจิงด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "ว่ามาเถอะ! ข้าอยากเห็นนักว่า ปากหมาอย่างเจ้าจะพูดอะไรที่ดีออกมาได้!" "ว่าอย่างนี้ เจ้าก็ตกลงจะ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1
“รายงาน! รายงานด่วน! มีตั๊กแตนระบาดหนักในเป่ยหวน เป่ยหวนได้รวบรวมกำลังทหารม้าเหล็กจำนวนสองแสนนายที่ชายแดน ราชครูแห่งเป่ยหวนได้นำทัพด้วยตนเองมุ่งมาทางเมืองหลวงเพื่อขอเสบียง อีกไม่กี่วันก็จะมาถึงเมืองหลวงแล้วขอรับ!”“มาขอเสบียงต้องใช้กำลังพลทหารม้าเหล็กสองแสนนายเลยรึ เป่ยหวนสมควรตาย นี่มันกำลังข่มขู่ข้าชัดๆ!”“ฝ่าบาท ราชวงศ์ของเราเพิ่งประสบกับคดีที่องค์รัชทายาทกบฏ ภายในไม่มั่นคงเป็นอย่างยิ่ง เวลานี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเปิดศึกกับเป่ยหวนได้นะพ่ะย่ะค่ะ”“มีราชโองการ: ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ขุนนางในราชสำนักเร่งมาที่พระราชวังเพื่อประชุมด่วน หากผู้ใดล่าช้า มีโทษประหาร!”...ณ ที่พำนักขององค์ชายหก เรือนปี้ปัว ราชวงศ์ต้าเฉียน หยุนเจิ้งนั่งอยู่คนเดียวที่ศาลาในสวนแม้ว่าเขาจะยอมรับความจริงเรื่องทะลุมิติเวลามาได้แล้ว แต่ในใจยังคงรู้สึกหดหู่อยู่เล็กน้อยเหตุใดจึงทะลุมิติเวลามาอยู่ในร่างขององค์ชายที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้เล่า!ที่สำคัญคือ คนผู้นี้ยังบังเอิญได้รับจดหมายเลือดที่องค์รัชทายาททิ้งไว้เพื่อเปิดโปงเรื่ององค์ชายสามกล่าวหาว่าองค์รัชทายาทก่อกบฏ หลังจากนั้นก็ทำให้เขาถูกองค์ชายสามจับตามองอยู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 2
ตอนมีชีวิตอยู่ก็คับอกคับใจมากอยู่แล้ว ยังจะตายอย่างคับอกคับใจอีก!“คนผู้นั้นไม่ได้ให้อันใดข้าเลยจริงๆ”หยุนเจิงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ข้าเดาว่าคนผู้นั้นถูกบีบบังคับจนไร้ทางเลือกแล้ว ถึงได้วิ่งเต้นมาหาข้าถึงที่เรือนนี้”หยุนลี่หรี่ตาพลางกล่าวเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นหรือ?”หยุนเจิงแบมือสองข้างพลางกล่าว “ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ แต่ข้าเชื่อเช่นนั้น!”เมื่อเห็นท่าทางนี้ของหยุนเจิง นางกำนัลหลายคนก็ทำท่าทางเหมือนกับเห็นผีก็มิปานพระเจ้าช่วย!องค์ชายหกผู้อ่อนแอผู้นี้ช่างกล้ายิ่งนัก นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้ากล่าววาจาเช่นนี้กับองค์ชายสามเมื่อวานเขาถูกองค์ชายสามตบหน้าฉาดใหญ่จนสมองเลอะเลือนไปแล้วกระมังเมื่อเห็นหยุนเจิงทำตัวแปลกไปเช่นนี้ สีหน้าของหยุนลี่พลันเคร่งขรึมลง เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “นี่เจ้าดื้อรั้นจะไม่ยอมเอาของที่คนผู้นั้นให้เจ้าออกมาให้ข้าอย่างนั้นรึ?”“ก็ข้าไม่มี ข้าจะเอาให้เจ้าได้อย่างไรกันเล่า”หยุนเจิงยักไหล่ “เอาหล่ะ ข้ายังต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ ไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของเจ้า! หากเจ้าคิดว่าข้ามีของที่เจ้าต้องการ เจ้าก็เรียกคนมาค้นหาเองเถอะ!”ขณะท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 3
ภายในตำหนัก จักรพรรดิเหวินเรียกเหล่าขุนนางมารวมตัวกันด่วนเพื่อหารือรับมือเรื่องเป่ยหวนขอเสบียงอาหารณ ตอนนี้จักรพรรดิเหวินกำลังปวดเศียรเวียนเกล้าเป็นอย่างยิ่งหากมอบเสบียงให้เป่ยหวน ก็เท่ากับว่าสนับสนุนศัตรูของแคว้นต้าเฉียนแต่หากไม่มอบเสบียงให้ เป่ยหวนก็ไม่มีทางรอดในเหมันตฤดูที่จะมาถึง และต้องลงทางใต้เพื่อปล้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อถึงตอนนั้น ทางเหนือที่กำลังทำการฟื้นฟูมาเป็นเวลาหลายปี คงต้องเข้าสู่สงครามอันวุ่นวายอีกครั้งแคว้นต้าเฉียนเพิ่งจะประสบกับแผนการก่อกบฏขององค์รัชทายาท ศึกภายในยังไม่นิ่ง ตอนนี้หากต้องทำศึกกับเป่ยหวน โอกาสชนะมีน้อยมาก และแม้ว่าจะชนะ ก็เกรงว่าจะเป็นชัยชนะที่น่าสังเวชและในขณะที่จักรพรรดิเหวินกำลังปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่นั้น ฝ่ายสงครามกับฝ่ายสันติก็กำลังโต้เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครอย่างไรก็ตาม ฝ่ายสันติมีความได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัดจักรพรรดิเหวินฟังการโต้เถียงนี้จนปวดเศียรเวียนเกล้า อีกทั้งยังไม่อาจได้และในตอนนี้เอง ซูเฟยร้องห่มร้องไห้เดินพรวดพราดเข้ามาโดยไม่สนการขัดขวางขององครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าตำหนักแต่อย่างใดเลย “ฝ่าบาท ได้โปรดให้ควา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 4
หากไม่หนีจะอยู่ทำหอกอันใดในวังหลวงล่ะ?หากอยู่ในวังหลวงต่อ ก็ต้องถูกฆ่าตายเป็นแน่!หนี!ต้องหนี!สายตาของจักรพรรดิเหวินดุดันขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องมองหยุนเจิงพลางกล่าว “เจ้าลูกทรพี เหตุใดเจ้าถึงไม่พูด เราจะให้เจ้าพูด ให้โอกาสเจ้าอธิบาย!”หยุนเจิงรับกับความโกรธโค้งคำนับพลางกล่าว “ลูกไม่อยากอธิบายพ่ะย่ะค่ะ และไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายด้วย! ไม่ว่าอย่างไร ลูกก็บังอาจทำร้ายพี่สามเช่นนั้น ไปแล้ว! ลูกยอมรับโทษพ่ะย่ะค่ะ!”เมื่อได้ยอนคำพูดนี้ของหยุนเจิง สวีสือฝู่ก็อดที่จะทำเสียงเหอะๆ อยู่ในใจไม่ได้ สวะไร้ประโยชน์ก็ยังเป็นสวะไร้ประโยชน์อยู่วันยังค่ำ!ให้โอกาสไปแล้วก็ไม่ใช้ทว่า ต่อให้ให้โอกาสคนไร้ประโยชน์อธิบายมันก็ไร้ค่าอยู่ดี!เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ให้จักรพรรดิเหวินถอดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายไร้ประโยชน์นี้ให้เป็นสามัญชนคนธรรมดาสวีสือฝู่ครุ่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโค้งคำนับและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ในเมื่อองค์ชายหกยอมรับโทษแล้ว โปรดฝ่าบาทลดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายหกเป็นสามัญชนคนธรรมดา เพื่อไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”“โปรดฝ่าบาทลดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายหกเป็นสามัญชนเพื่อไม่
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1454
"ต่อให้ข้ายอมตกลง เสด็จพ่อจะยอมด้วยหรือ?" "ตราบใดที่เสด็จพ่อไม่อนุญาต ใครจะกล้าส่งข้าวห้าล้านตันให้เจ้า?" "ถ้าเจ้าต้องการข้าวนัก ก็ไปพบเสด็จพ่อพร้อมกับข้า!" "ตราบใดที่เสด็จพ่ออนุญาต ข้าก็ไม่มีอะไรจะค้าน!" ตอนนี้ มีแต่ต้องไปหาเสด็จพ่อเท่านั้น ไอ้สุนัขตัวนี้ ต่อให้หน้าด้านแค่ไหนก็คงต้องไว้หน้าเสด็จพ่อบ้างกระมัง? "เจ้าสาม เจ้าช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักปรับตัวเอาเสียเลย" หยุนเจิงยิ้ม "แบบนี้แล้วกัน เจ้าส่งม้าศึกของทหารรักษาพระองค์พวกนี้ให้ข้า ข้าจะบอกเจ้าวิธีที่ทำให้เสด็จพ่อกับขุนนางในราชสำนักยอมให้ข้าวห้าล้านตันแก่เจ้าแน่นอน!" ม้าศึก? ได้ยินคำพูดของหยุนเจิง หยุนลี่แทบจะกระโดดขึ้นมาชี้หน้าด่าเขา เคยเห็นคนไร้ยางอาย แต่ไม่เคยเจอใครไร้ยางอายเท่าเจ้านี่! เอาข้าวห้าล้านตันยังไม่พอ ยังคิดจะเอาม้าศึกของทหารรักษาพระองค์อีก? ทั่วหล้าหามีใครไร้ยางอายเท่าเจ้านี่อีกแล้ว! ทำไมเจ้าสุนัขตัวนี้ถึงไม่ตายคาสนามรบเสียล่ะ? หยุนลี่สาปแช่งในใจอย่างบ้าคลั่ง ก่อนมองหยุนเจิงด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "ว่ามาเถอะ! ข้าอยากเห็นนักว่า ปากหมาอย่างเจ้าจะพูดอะไรที่ดีออกมาได้!" "ว่าอย่างนี้ เจ้าก็ตกลงจะ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1453
“เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ?” คำทักทายอันเป็นเอกลักษณ์ของหยุนเจิง ทำให้หยวนกุยโกรธจนเจ็บในอก พวกเชาพ่อลูกต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะหยุนเจิงหรอกหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะองค์รัชทายาทขอร้อง และฝ่าบาทเมตตาเป็นพิเศษ พวกเขาคงถูกตัดหัวไปนานแล้ว! พอได้ยินหยุนเจิงพูดเช่นนี้อีกครั้ง ความเกลียดชังในใจของหยวนกุยก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่อำนวย เขาคงพุ่งเข้าไปจับหยุนเจิงกดกับพื้นแล้วต่อยซ้ำ “ข้ามีชีวิตยืนยาว ไม่ต้องให้องค์ชายหกเป็นห่วง!” หยวนกุยจ้องหยุนเจิงอย่างโกรธเกรี้ยว “องค์ชายหก ข้าแนะนำว่าเจ้าควรอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ไม่เช่นนั้น…” “พอแล้ว ด้วยสติปัญญาเจ้าก็อย่าพูดเลย ข้าค่อยจัดการเจ้าอีกที” หยุนเจิงพูดขัดหยวนกุยด้วยท่าทีรำคาญ ก่อนหันไปมองเจ้าสาม “จริงๆ ข้าก็ขี้เกียจจะลงมือกับเจ้า แต่ทำอย่างไรได้ เสด็จพ่อพูดไว้ก่อนแล้ว หากข้าไม่จัดการเจ้า มันจะเป็นการขัดรับสั่ง เจ้าว่าจริงไหม?” “เจ้า…” หยุนลี่โกรธมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จักรพรรดิเหวินเคยกล่าวเช่นนี้ต่อหน้าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊จริงๆ เมื่อครู่ เขาเผลอพูดคำว่า “กบฏ” ออกมาเพราะความโกรธจนขาดสติ ตอนน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1452
ดูเหมือนว่าตาเฒ่านี่จะโกรธจริงๆ แล้ว ช่างเถอะ ในเมื่อเขายอมมอบฟู่โจวให้ ก็อย่าไปแตะต้องเรื่องม้าศึกเหล่านั้นแล้วกัน! เฮ้อ! เสบียงที่ใช้เคลื่อนทัพครั้งนี้ เสียเปล่าไปโดยสิ้นเชิง! ช่างเถอะ! ช่างเถอะ! อย่างไรก็ต้องหาทางเอาคืนจากที่อื่น! ไปเอาคืนจากเจ้าสามแล้วกัน! "ลูกจะทำตามเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ" หยุนเจิงยิ้ม “อย่างนี้ค่อยสมกับเป็นเจ้า!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าอย่างพอใจ แต่ทันใดนั้นกลับลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนลั่น “ไสหัวไป! รีบออกไปจากข้าเดี๋ยวนี้!” “……” ใบหน้าของหยุนเจิงกระตุก พลางมองจักรพรรดิเหวินด้วยความตกตะลึง ตาเฒ่านี่เรียนงิ้วเสฉวนมาหรืออย่างไร? เปลี่ยนสีหน้าได้ไวเกินไปแล้ว! "ลูกขอตัวพ่ะย่ะค่ะ!" หยุนเจิงพูดไม่ออก ก้มตัวแล้วถอยออกไป ขณะที่หยุนเจิงถอยออกไป จักรพรรดิเหวินก็โกรธจัดจนโยนเก้าอี้ที่หยุนเจิงนั่งลงไปในทะเลสาบ เมื่อเห็นจักรพรรดิเหวินโกรธจัด นางกำนัลและขันทีที่ติดตามมาก็พากันคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว มีเพียงมู่ซุ่นที่รีบวิ่งเข้ามาแล้วลูบหลังจักรพรรดิเหวินเบาๆ พลางคร่ำครวญว่า “ฝ่าบาทโปรดสงบพระทัย ฝ่าบาทโปรดสงบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ...” จักรพรรดิเหวินไม่ได้พู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1451
ทันทีที่คำพูดของหยุนเจิงจบลง จักรพรรดิเหวินก็หันขวับมาทันที “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะถีบเจ้าลงทะเลสาบนี่?” สายตาของจักรพรรดิเหวินดุดัน ราวกับจะกินคนได้ หยุนเจิงพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “เสด็จพ่อ ลูกต้องการฟู่โจวจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ!” เฮ้อ! รู้อยู่แล้วว่า หากพูดเรื่องนี้กับตาเฒ่านี่ ต้องโดนเขาด่ากลับมาแน่ “ได้ เจ้าอธิบายให้ข้าฟังสิว่า เจ้าต้องการฟู่โจวไปทำอะไร?” จักรพรรดิเหวินหันกลับไปอีกครั้ง “เจ้าจัดการเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือที่วุ่นวายนี้ยังไม่เรียบร้อย แล้วเจ้าคิดจะเอาฟู่โจวอีกหรือ?” หยุนเจิงหัวเราะขมขื่น “ลูกต้องการฟู่โจว เพื่อจะได้บริหารเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือให้ดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ!” พูดจบ หยุนเจิงก็เริ่มอธิบายเหตุผลที่เขาต้องการฟู่โจวให้จักรพรรดิเหวินฟัง แม้ฟู่โจวจะไม่อุดมสมบูรณ์เท่าทางใต้ แต่ก็ยังดีกว่าซั่วเป่ยมาก ก่อนจะยึดพื้นที่แอ่งกุ่ยฟางซึ่งอุดมสมบูรณ์ด้วยธัญพืช เขาจำเป็นต้องมีพื้นที่ผลิตธัญพืช นอกจากนี้ การพัฒนาการค้าขายในฟู่โจวยังสามารถขยายอิทธิพลไปยังพื้นที่อื่นๆ ได้อีกด้วย อีกทั้งยังต้องการย้ายประชากรจากฟู่โจวไปยังเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ แ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1450
"ไม่ต้องเก็บแล้ว!" จักรพรรดิเหวินตวาดเสียงดัง "รีบไปแจ้งเจ้าหกตามคำสั่งข้าว่า ข้าจะไปตกปลาที่ทะเลสาบชิงซาน ให้เขามาคอยปรนนิบัติข้างกาย!"มู่ซุ่นสะดุ้งตัว รีบกล่าวด้วยความหวาดกลัว "ฝ่าบาท โปรดระงับโทสะ กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้ ฝ่าบาทอย่าได้ทรงกริ้วจนเสียสุขภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ...""รีบไปถ่ายทอดคำสั่งของข้าเดี๋ยวนี้!"จักรพรรดิเหวินขัดคำพูดของมู่ซุ่นอย่างหยาบกระด้างมู่ซุ่นไม่กล้าพูดอะไรต่อ รีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วหลังจากประตูปิดลง จักรพรรดิเหวินก็เริ่มขว้างปาข้าวของในห้องอีกครั้งเมื่อมองดูความยุ่งเหยิงเต็มพื้น สีหน้าของจักรพรรดิเหวินเริ่มแสดงความรู้สึกเสียดายขึ้นมาเล็กน้อยการระบายโทสะครั้งนี้ ข้าทำลายของมีค่ามากมายเลยทีเดียวแต่เมื่อสายตาของเขาหันไปมองราชบัลลังก์ของโฉวฉือที่ตั้งอยู่ในห้อง ความเสียดายก็คลายลงไปอืม ของสิ่งนี้นับว่าเป็นของดีจริงๆหากนำไปขาย คงได้ราคาไม่ต่ำกว่าสองสามล้านตำลึงเงินแน่แต่ปัญหาคือ ของสิ่งนี้ขายยาก!ในราชสำนักต้าเฉียน ไม่มีใครมีปัญญาซื้อหรือถึงจะมีก็แทบไม่มีคนที่กล้าซื้ออยู่ดีช่างเถิด บัลลังก์นี้อย่าขายเลยไว้เมื่อใดที่ข้าล่วงลับ ก็จะนำมันไปเป็น
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1449
คืนนั้น หยุนเจิงพักอยู่ในจวนอ๋องแห่งใหม่ของเขาการป้องกันภายในจวนแน่นหนาเป็นพิเศษ หากจะใช้คำว่า สามก้าวหนึ่งด่าน ห้าก้าวหนึ่งยาม ก็คงไม่เกินจริงรอบจวนอ๋องเอง ก็มีทหารองครักษ์ของหยุนเจิงลาดตระเวนอย่างต่อเนื่องด้วยการป้องกันเช่นนี้ การลอบสังหารหยุนเจิงแทบจะเป็นไปไม่ได้แม้ใครจะส่งกองทัพใหญ่เข้ามาโจมตีจวนอ๋องโดยตรง ก็ไร้ความหมายทหารองครักษ์ของหยุนเจิงเพียงพอที่จะต้านทานได้ระยะหนึ่ง และเมื่อยื้อเวลาไว้ได้ไม่นาน กองทหารโลหิตก็จะเข้ามาเสริมกำลังเช้าวันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงกำลังรับประทานอาหาร เสิ่นควานก็รีบร้อนพาภูตห้ามาพบเมื่อหยุนเจิงไล่คนรอบข้างออกไปแล้ว ภูตห้าก็รายงานทันที “กราบทูลฝ่าบาท พวกกระหม่อมได้จับตัวเฉียวเหยียนเซียน ผู้บัญชาการทหารฝ่ายซ้ายของจวนองค์รัชทายาท พร้อมพรรคพวกของเขาได้พ่ะย่ะค่ะ พวกเขากำลังจะไปยังหุบเขาที่จ้าวจี๋ประจำการอยู่ แต่กระหม่อมพบว่าเฉียวเหยียนเซียนปิดปากแน่น กระหม่อมลองทุกวิถีทางแล้วก็ยังไม่สามารถให้เขาเปิดปากได้...”ผู้ที่ไปพร้อมกับเฉียวเหยียนเซียนยังมีทหารอีกจำนวนหนึ่งแต่ทหารเหล่านั้นรู้เพียงว่าพวกเขาจะไปยังที่ตั้งของจ้าวจี๋ในหุบเขาส่วนจุดประสงค์
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1448
“ลุกขึ้นเถิด”หยุนเจิงสะบัดแขนเสื้อเบาๆ “ใต้เท้าเซี่ยมีธุระอันใดหรือ?”“กระหม่อมมาพบองค์หญิงเจียเหยาพ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยหล่างโค้งตัวกล่าว “กระหม่อมได้รับพระบัญชาจากฝ่าบาท ให้มาแจ้งองค์หญิงตามราชประเพณี โปรดให้องค์หญิงย้ายไปยังจวนชั่วคราวที่เตรียมไว้ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้องค์หญิงนำองครักษ์ใกล้ชิดจำนวนสามร้อยนายไปด้วย กระหม่อมได้จัดเตรียมข้าทาสบริวารไว้พร้อมแล้ว สำหรับคนอื่นๆ ในคณะส่งตัวเจ้าสาว จะจัดให้อยู่ในค่ายป้องกันเมืองชั่วคราว...”“ได้ทั้งนั้น”เจียเหยาตอบเรียบๆพวกนั้นมิใช่คนของนาง จะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่พวกเขา“ถ้าเช่นนั้น เจ้าพาองค์หญิงเจียเหยาไปยังจวนชั่วคราวก่อนเถิด!”หยุนเจิงรู้สึกไม่พอใจกับพิธีการซับซ้อนเหล่านี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากไม่นาน เจียเหยาก็พาองครักษ์ของนางติดตามเซี่ยหล่างไปเนื่องจากองครักษ์ของเจียเหยามีไม่ถึงร้อยคน ฟู่เทียนเหยียนจึงส่งคนเพิ่มให้อีกสองร้อยคนร่วมเดินทางด้วยส่วนสินเดิมทั้งหมด ก็จะถูกส่งไปยังจวนชั่วคราวพร้อมกันในวันแต่งงาน สินเดิมเหล่านี้จะถูกขนย้ายไปยังจวนจิ้งเป่ยอ๋องหลังจากเจียเหยาออกไปได้ไม่นาน หลูซิ่งก็มาหาที่จวนหยุนเจิงเชิญหลูซิ่งนั่ง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1447
“เสด็จพ่อของเจ้า ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเจ้าสักเท่าไรหรอกนัก?”ขณะที่เดินทางไปยังจวนเพื่อแนะนำทาง เจียเหยายิ้มพลางเอ่ยถามหยุนเจิง“นี่ไม่ใช่คำถามไร้สาระหรอกหรือ?”หยุนเจิงเหลือบมองเจียเหยาด้วยสายตาเฉียง ก่อนตอบว่า “หากเจ้าเป็นเขา เจ้าจะชอบลูกที่เกิดจากนางกำนัลคนหนึ่งหรือไม่? แถมลูกคนนี้ยังแย่งชิงอำนาจการทหารของกองทัพมณฑลทางเหนือ ไม่ยอมปฏิบัติตามคำสั่งของราชสำนัก และราชสำนักก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้”“แล้วมันสำคัญอะไร?”เจียเหยาแสดงท่าทีไม่ใส่ใจ “หากข้าเป็นเขา แล้วมีลูกชายที่เก่งกาจในการรบเช่นนี้ ข้าคงดีใจจนแทบบ้า”“นั่นก็เพราะเจ้ามิได้นั่งอยู่ในตำแหน่งของเขา” หยุนเจิงส่ายหัวเบาๆ “หากเจ้านั่งอยู่ในตำแหน่งของเขา สิ่งที่เจ้าต้องพิจารณาย่อมมากกว่านี้อีก! แม่ทัพผู้เก่งกาจมีมากมาย แต่มีจักรพรรดิคนใดเล่าที่เก่งกาจในการรบด้วยตัวเอง?”อย่างนั้นหรือ?เจียเหยาหันศีรษะครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสงบนิ่งสิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผลไม่ว่าจะเป็นต้าเฉียนหรือเป่ยหวน ผู้ที่เก่งกาจในการรบ มักตกเป็นเป้าหมายของความหวาดระแวงช่วยไม่ได้ นี่คือธรรมชาติของมนุษย์“จริงๆ แล้ว ด้วยอำนาจของเจ้าในตอนนี้ เจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1446
“พ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รับคำสั่งด้วยความนอบน้อม แต่ในใจกลับเย็นเยียบหากไม่ใช่เพราะเสด็จพ่อเตือน เขาคงไม่คิดสงสัยว่าจะมีใครลอบส่งข่าวให้เจ้าหกตอนนี้ เจ้าหกมีกำลังทหารที่แข็งแกร่ง หากมีคนหวาดกลัวเขาแล้วเลือกที่จะลอบสมคบ คงเป็นไปได้ยิ่งนัก!หวังว่าจะไม่ใช่คนของฝั่งตนเอง!ไม่เช่นนั้น ตนจะทำให้พวกมันอยู่ไม่สู้ตาย!หยุนลี่คิดอย่างเคียดแค้น"เฮ้อ..."ขณะที่หยุนลี่กำลังคิดอย่างโกรธแค้น จักรพรรดิเหวินก็ถอนหายใจยาว“เสด็จพ่อ เหตุใดจึงถอนหายใจหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หยุนลี่ถามด้วยความกังวล“เจ้าสาม เจ้าต้องทำให้ข้าภูมิใจ!”จักรพรรดิเหวินจ้องหยุนลี่นิ่งๆ ก่อนจะกล่าวต่อ“ข้าจะบอกความจริงกับเจ้า ก่อนข้าออกจากเมืองหลวง มีคนลอบกราบทูลข้าว่า หากต้องการแก้ปัญหาระหว่างราชสำนักกับเจ้าหก วิธีที่ดีที่สุดก็คือแต่งตั้งเจ้าหกเป็นองค์รัชทายาท...”อะไรนะ?เมื่อได้ยินคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนลี่ก็เกิดจิตสังหารขึ้นในใจคนสารเลวคนไหนที่บังอาจลอบกราบทูลเรื่องนี้?แต่งตั้งหยุนเจิงเป็นองค์รัชทายาท เช่นนั้นตนยังจะมีทางรอดหรือ?คนสารเลวคนนี้ คิดจะเอาชีวิตตนแน่!ต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้ว่าใครเป็นผู้ก่อคลื่นลม หาก
