ตอนที่ 2 องครักษ์โม่จางหยวน

 

บุรุษหนุ่มในชุดสีดำยังคงยืนมองนางพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นราวกับกำลังจะพิจารณาบางอย่าง หลางเย่หลินรู้สึกว่าเขาออกจะ…ไร้มารยาทอยู่นิดหน่อย

“ข้า…จะทราบได้เช่นไรว่าพวกท่านคือคนที่อาจารย์ส่งมาคุ้มกันจริง ๆ”

“คุณหนูรอง ข้าช่วยเจ้ามาสองรอบแล้วตลอดทางลงเขา หากว่าครั้งนี้ไม่ใช่ข้าเกรงว่าเจ้าคงตายก่อนไปถึงสกุลหลางแล้ว แต่หากว่าเจ้าไม่เชื่อก็คงต้องกลับไปถามนางแล้วล่ะ ตอนนี้เจ้ามีทางเลือกสองทาง ให้ข้าอารักขาเจ้าหรือไม่ก็…รอเจ้าพวกที่ดักฆ่าเจ้าข้างหน้า เจ้ารู้ดีนี่ว่ามันไม่น่าจะหมดเท่านี้”

หลางเย่หลินหรี่ตามองบุรุษปากดีตรงหน้า ท่าทางองอาจมั่นใจนั่นทำให้นางรู้สึกขัดตายิ่งนักแม้ว่านางที่แทบจะไม่ค่อยได้พบผู้ใดเลยตลอดสี่ปีกว่าที่ผ่านมาแต่นึกไม่ถึงว่าเมื่อก้าวเท้าลงจากเขาก็เจอเรื่องวุ่นวายเช่นนี้

“แม้แต่ชื่อข้ายังไม่รู้จักท่านเลย”

“ข้า…อึก!!….เจ้า!!”

""คุณชาย!!""

เขาอ้าปากเพียงนิดเดียวก็ถูกนางดีดยาบางอย่างเข้าไปในปากทันทีพร้อมกับความตกใจขององครักษ์อีกสองคนที่จะพุ่งตัวเข้ามาแต่พวกเขาก็ถูกสาวใช้ทั้งสองของหลางเย่หลินกันเอาไว้เช่นกัน

“เจ้า…คุณหนูรองเจ้าเอาสิ่งใดให้ข้ากิน”

“ท่านองครักษ์ หากว่าท่านมิได้คิดร้ายกับข้าท่านก็ไม่ต้องกลัว ยานั่นเพียงแค่ทำให้ข้ามั่นใจในความภักดีของท่านเท่านั้น ข้าก็แค่ให้ท่านกินยา "เย่าหยุน" เข้าไป มันแค่จะบีบกระเพาะของท่านทุก ๆ สิบวัน ก่อนหน้านั้นหากท่านตั้งใจอารักขาข้าเป็นอย่างดี ทุก ๆ เจ็ดวันข้าจะให้ยาถอนพิษแก่ท่าน"

“เจ้า!!….นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะขี้ระแวงถึงเพียงนี้”

“ขออภัยด้วยแต่ข้าเองก็ต้องปกป้องตัวเอง หากว่าท่านมิได้คิดร้ายก็อย่าได้กังวลใจไป ยาถอนพิษข้าจะให้ท่านไม่ขาดแน่นอน…ชื่อของท่านคือ….”

“คุณหนูรอง คุณชายเสี่ยงชีวิตมาช่วยท่านแต่เหตุท่านจึง…”

เขายกมือห้ามองครักษ์ของเขาให้หยุดพูด เขาหันไปมองสตรีตรงหน้าที่แม้แต่จะเห็นเพียงดวงตาเขาก็พอจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่ถูกบดบังด้วยผ้าคลุมนั้นคงจะงดงามไม่น้อย มิเช่นนั้นจะมีคนปองร้ายนางถึงเพียงนี้หรือ

“ข้าโม่จางหยวน เจ้าเรียกข้าว่าจางหยวนก็ได้”

“คุณชาย….”

“ส่วนพวกเขาคือเป่ากงและกังลี่เป็นคนของข้าเช่นกัน หากเจ้ายังไม่มั่นใจจะให้พวกเขากินยาพิษของเจ้าพร้อมกับข้าก็ย่อมได้”

เขาหันไปสบตานาง เป็นอีกครั้งที่สายตานางเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ด้ นางเองก็บอกไม่ได้ว่ามันคือความรู้สึกใดแต่นางไม่ชอบเลยเมื่อถูกเขามองมาเช่นนี้ สายตาของเขาราวกับจะมองผ่านทะลุเข้าไปข้างในใจของนางได้

“ไม่ต้อง ท่านเป็นหัวหน้าพวกเขา ท่านกินแค่คนเดียวก็พอ คุณชายโม่เช่นนั้นจากนี้ชีวิตของข้าหลางเย่หลินก็ฝากเอาไว้กับพวกท่านแล้ว”

“ฝากชีวิตเอาไว้แต่กลับให้กินยาพิษ หึ เช่นนี้จะ…”

“พูดมาก คุณหนูข้าก็บอกแล้วว่าแค่ชั่วคราว ใช่ว่าจะวางยาให้ตายเสียเมื่อไหร่กัน”

“นี่เจ้า…”

“จี้ถง พอได้แล้วรีบไปกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

เป่ากงและจี้ถงยังคงเถียงกันไม่หยุดเมื่อหลางเย่หลินสั่งให้ทุกคนเดินทางต่อ ระยะทางคงอีกราวๆ สองวันกว่านางจะเดินทางไปถึงเมืองหลวงคืนนี้พวกนางคงต้องหาที่พักก่อน

องครักษ์ “โม่จางหยวน” มานั่งกับนางในรถม้าสลับเปิดดูตามทาง แม้ว่าจะพึ่งพบกันแต่การที่มีพวกเขาทั้งสามคนร่วมเดินทางก็ทำให้หลางเย่หลินรู้สึกคลายกังวลลงไปได้บ้าง

“คุณหนูรอง เจ้ากับน้องสาวเจ้า…มีเรื่องบาดหมางกันมากเลยงั้นหรือ”

“ข้าต้องตอบคำถามนี้ด้วยงั้นหรือ”

“ด้วยฐานะของท่านจะไม่ตอบข้าก็ย่อมได้แต่ข้าเป็นองครักษ์ประจำตัวเจ้า ข้าเองก็ต้องรู้ว่าผู้ที่เข้ามาหาเจ้าผู้ใดเป็นมิตร ผู้ใดเป็นศัตรู อย่าลืมสิ หากพวกมันมิได้ถือดาบหรืออาวุธพุ่งมาทำร้ายเจ้า ข้าก็ไม่มีทางรู้ได้ว่าผู้ใดเป็นมิตรแท้หรือศัตรูคู่อาฆาตของเจ้า”

“หลางเสี่ยวหง นางเป็นบุตรคนเล็กของสกุลหลางเกิดจากฮูหยินเสนาบดีหลางในตอนนี้”

“ในตอนนี้งั้นหรือ นั่นแสดงว่าเจ้า….”

“ข้าเป็นบุตรคนรองสกุลหลาง เกิดจากภรรยาคนแรกของเสนาบดีหลาง เดิมทีเรามิได้เกี่ยวข้องกัน นับตั้งแต่ที่แม่ข้าตายข้ากับพี่ใหญ่ก็ตัดขาดกับพวกเขา”

“แล้วเหตุใดพวกเขาจึงต้องเรียกตัวเจ้ากลับไปที่ต้าเซี่ย”

“คงเพราะงานเลือกคู่สมรสของเหล่าบรรดาองค์ชายกระมัง รายละเอียดข้ามิอาจทราบได้คงต้องรอจนถึงเมืองหลวงถึงจะทราบ”

“แต่ว่าเสนาบดีหลางก็มีบุตรสาวอยู่แล้ว เหตุใดจะต้องเรียกตัวเจ้ากลับไปด้วยเล่า”

“นั่นเพราะหลางเสี่ยวหงมิใช่บุตรสาวคนโตของสกุลหลางและเรื่องที่เขามีบุตรสาวคนรองเช่นข้าอยู่ก็เป็นเรื่องที่ทั้งราชสำนักทราบ หากว่าข้ามิได้เข้าพิธีเลือกคู่ด้วยนางก็ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมเช่นกัน”

“เพราะเรื่องนี้ นางก็เลย…สั่งคนมาจัดการเจ้าแต่เพื่ออะไรกันเล่า”

“นางคงอยากเป็นชายาองค์รัชทายาทกระมัง นางคงเกรงว่าข้าจะไปต้องตาเจ้าองค์ชายกระหายเลือดผู้นั้นกระมัง”

คำพูดนางทำเอาเขาขมวดคิ้วอย่างนึกสนใจกึ่งข้องใจกับสิ่งที่นางพูดถึงผู้ที่นางไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า

“องค์ชาย…กระหายเลือดงั้นหรือ เหตุใดเจ้าจึงได้วิจารณ์ผู้ที่เป็นถึงองค์รัชทายาทเช่นนั้นล่ะ”

“แม้ว่าชื่อเสียงองค์รัชทายาทจะเลื่องลือมาไกลถึงเขาฉีซาง บ้างก็ว่าเขาทั้งรูปงามและเก่งกาจมีความสามารถรอบด้าน การศึกษาไม่เคยแพ้การเจรจาก็เป็นเลิศ บางคนก็เล่าว่าองค์ชายผู้นี้เป็นเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง” (ทำตัวลึกลับไม่ชอบเปิดเผย)

“นั่นสิ ข้าเองก็ได้ยินมาเช่นนั้นมาโดยตลอด ว่าแต่เจ้าล่ะคิดเช่นไร”

“ข้าคิดว่าเขา…ช่างไร้ความคิดยิ่งนักที่ยอมทำเรื่องเช่นนี้”

“หืม…น่าสนใจดีนี่ เหตุใดเจ้าจึงได้คิดเช่นนั้น”

“หากว่าชื่อเสียงที่เลื่องลือนั้นเป็นเรื่องจริง เหตุใดเพียงแค่เลือกคู่สมรสยังต้องให้ผู้อื่นคอยจัดการให้ เขาเป็นถึงผู้ที่จะครองบัลลังก์มังกรคนถัดไปแม้แต่เรื่องนี้ก็ยังจัดการไม่ได้ นั่นก็นับว่าแย่เกินไป”

“เจ้าพูดเช่นนั้นก็ไม่ถูกนะเรื่องของราชวงศ์มันมีมากกว่าเรื่องของความรู้สึก มีทั้งเรื่องการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น อำนาจและการปกครองผู้คนมากมาย มีหลากหลายฝ่ายที่จะต้องดูแลและคอยงัดและคานอำนาจกัน”

“นี่ท่านองครักษ์ ท่านคงเป็นองครักษ์มานานสินะจึงได้สนใจเรื่องเหล่านี้”

“ไม่แปลกที่ข้าจะรู้เรื่องเหล่านี้ ข้าทำงานกับเหล่าขุนนางพวกนี้มามากก็เลยรับรู้ไปด้วย แต่เหตุใดดูเจ้าไม่ค่อยพอใจนักล่ะเจ้าไม่ได้อยากเป็นชายาองค์ชายหรอกหรือ”

“ไม่"

“แล้วเจ้าจะไปที่เมืองหลวงนั่นทำไมกันให้ยุ่งยาก”

“ข้าแค่ต้องการอิสระ การที่ข้ามาเมืองหลวงในครั้งนี้เพราะต้องการทำเรื่องบางอย่างให้เสร็จสิ้น”

“เรื่องอะไรงั้นหรือ”

“นั่นมันเป็นธุระของข้า”

“อ้อ…ข้าลืมไปต้องขออภัยที่ถามเรื่องส่วนตัว เอาล่ะเราจะถึงที่พักแล้ว ข้าจะให้คนไปจองห้องให้พวกเจ้า”

การเดินทางกับองครักษ์แปลกหน้าผู้นี้ก็มิได้น่ากลัวมากอย่างที่เย่หลินคิดเอาไว้ เขาดูไว้ใจมากกว่ามีคนขับรถม้าเพียงคนเดียวที่สกุลหลางส่งมารับเสียอีก นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะส่งเพียงแค่รถม้าหนึ่งคันพร้อมคนขับเพียงสองคนมารับนาง ซึ่งทั้งคู่ก็ถูกฆ่าตายระหว่างทางกลับหมดแล้วเช่นกัน ไม่นานเมื่อพวกนางเข้ามาในโรงเตี๊ยม โม่จางหยวนก็เดินมาหานาง

“ข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องพัก”

“เหตุใดท่านเป็นคนพาไป แล้วพวกนางเล่า”

“พวกนางพักอีกห้องหนึ่ง คืนนี้ข้าต้องเฝ้าอารักขาเจ้าด้วยตัวเอง เราต้องพักห้องเดียวกัน”

“ว่าอย่างไรนะ!!”