เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 80
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 81
ลู่เจ๋อไม่ได้ปล่อยเธอในทันทีเขากดเธอไว้กับประตูตู้เสื้อผ้า มือใหญ่สัมผัสเข้าไปในชุดนอนของเธอ และสัมผัสเธออย่างยั่วยวน “มีอะไรสำคัญไปมากกว่าฉันเหรอ...หืม?”เล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายแบบนี้ ทำไมเฉียวซุนจะไม่รู้ล่ะ?เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยอมรับการยั่วยวนของเขา และในบางครั้งเธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสียงเหอะเบา ๆถ่วงเวลาให้ช้าลงระยะหนึ่งดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น และเอ่ยว่า “ลู่เจ๋อ ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าอย่าขังฉันไว้! ฉันจะไปที่ไหนหรือทำอะไร มันคืออิสระของฉันนะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ถามเขายอมปล่อยเธอ “ดูเหมือนว่าคุณนายลู่ของเรา ต้องการทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ซะแล้ว!”หลังจากนั้น เขาก็ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกต่อหน้าเธอ และเริ่มแต่งตัวร่างกายของลู่เจ๋อดูดีมากโครงร่างเขาสูงใหญ่และหุ่นดี ปกคลุมด้วยชั้นกล้ามเนื้อบางและเป็นธรรมชาติ ไม่มีไขมันส่วนเกินแต่ก็ไม่ใช่กล้ามเนื้อที่ออก แต่ไม่ใช่กล้ามเนื้อที่ได้ออกกำลังกายในยิมเขาถอดจนเหลือแค่กางเกงในสีดำตัวเดียวสิ่งที่พันไว้อยู่ตรงนั้น ทำให้เฉียวซุนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย บนใบหน้าเธอมีสีแดงของเลือดฝาด เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้หญิงลู่เจ๋อชอบเธอแบบนี้มากเขา
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 82
ลู่เจ๋อกลับถึงคฤหาสน์ เหล่าคนใช้เห็นเขากลับมาต่างก็คาดไม่ถึงคุณนายลู่ล่ะ? ยังไม่ออกจากบ้านเหรอ?ลู่เจ๋อเอ่ยถามขณะที่เดินขึ้นชั้นบนของคฤหาสน์คนใช้รีบตอบในทันที “คุณนายยังอยู่ในบ้านค่ะ แต่เพิ่งออกปากกับคนขับรถไปว่าอีกสักครู่จะออกไปข้างนอกค่ะ”ขาเรียวของลู่เจ๋อหยุดลงเพียงครู่ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรกลับไปเขาเดินไปถึงชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนใหญ่ เห็นเฉียวซุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ เหมือนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างไรอย่างนั้นเสื้อเชิ้ตไหมแท้ กระโปรงทรงหางปลาความสวยงามที่มิอาจหักห้ามได้ลู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะจ้องมองอยู่นานสองนาน เขาถอดเสื้อสูทออกหย่อนกายลงบนโซฟา ดวงตาเข้มทอดมองไปที่เธอ “เพิ่งกลับมาก็ต้องไปออกงานสังคมแล้วเหรอ? เลื่อนไปแล้วไปดินเนอร์กับฉัน”เฉียวซุนนัดกับอาจารย์เว่ยไว้อย่างดิบดีไม่สามารถเลื่อนนัดได้อย่างแน่นอนแต่เธอก็ไม่อยากก่อเรื่องกับลู่เจ๋อ เลยเอ่ยไปอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาก่อน ลู่เจ๋อ คราวหน้าถ้าคุณอยากไปดินเนอร์ด้วยกัน บอกฉันล่วงหน้าสักนิดนะคะ ฉันจะได้เตรียมตัวไว้ค่ะ”อารมณ์ของลู่เจ๋อตอนนี้ก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นักเขาเหยียดแขนดึงเธอ เฉียวซุนล้มลงในอ้อม
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 83
เฉียวซุนพูดอย่างรีบร้อน “อาจารย์ถ่อมตัวไปแล้ว”เธอไม่ได้ต้องการที่จะประจบประแจง ในแวดวงนั้นอาจารย์เว่ยถือว่าเป็นคนดีมีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง นอกจากนี้ยังมีชื่อเสียงในระดับนานาชาติ ตำแหน่งฐานะนับว่าอยู่เหนือคนธรรมดาอย่างมากอาจารย์เว่ยชอบเธอมาโดยตลอดเขามองหลินซวงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คำเยินยอของเฉียวซุน ฉันชอบฟังมากเลยล่ะ”หลินซวงรินชาให้เขา พลางเอ่ยถาม “งั้นถือโอกาสวันนี้แล้วกัน ท่านเองก็คุยกันแบบเป็นกันเองเถอะนะ ไม่ต้องเคร่งครัดอะไรขนาดนั้น ครั้งก่อนเจอคุณหนูไป๋……ใช่ไป๋เซียวเซียวหรือไม่? ท่านที่หน้านิ่วคิ้วขมวด ต้องลงทุนลงแรงขนาดไหนกันถึงทำให้คนมองความน่ารังเกียจนั้นไม่ออก”อาจารย์เว่ยตบเบา ๆ บนหลังมือเธอ “พูดเรื่องอะไรที่ไม่ควรพูด! ไปพูดถึงเธอทำไมกัน?”หลินซวงเหมือนตกอยู่ในภวังค์เขาเอ่ยอย่างรู้สึกผิดต่อเฉียวซุน “ฉันผิดเอง ไม่ได้คิดให้รอบคอบ ฉันต้องขอโทษศิษย์น้องหญิงด้วย”เฉียวซุนไม่ได้โง่เง่า!พวกเขาสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ความจริงแล้วเพียงต้องการหลอกล่อให้พูดเรื่องของไป๋เซียวเซียว เธอพอเดาออกว่าลู่เจ๋อเคยพาไป๋เซียวเซียวมาเจอกับอาจารย์เว่ย อาจารย์เว่ยดูไม่พอใจกับคน แต่ก
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 84
เฉียวซุนปล่อยให้เขาสัมผัสเธอเธอถือได้ว่ายังอ่อนโยนขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน ทว่าลู่เจ๋อคิดว่าเธอไม่ได้เหมือนเดิมแล้วไม่เหมือนเดิมตรงไหนกัน!คงเป็นเพราะตอนนี้เฉียวซุนถือว่าได้เป็นภรรยาของลู่เจ๋อ หากพูดถึงด้านหน้าที่การงาน เธอก็ถือว่าพร้อมไปด้วยความสามารถที่ตรงตามคุณสมบัติของเขา เธอทำเรื่องงานบ้านงานเรือนก็เพื่ออำนวยความสะดวกสบายแก่เขา แต่กลับไม่ได้มีเรื่องความรักมาเกี่ยวข้องแล้ว รักหรือไม่รัก ผู้ชายสามารถรับรู้ได้กันทั้งนั้นลู่เจ๋อคิดว่าเขาเองก็ไม่ได้แยแส แต่เพียงรู้สึกยุบยิบนิดหน่อย เฉียวซุนไม่ได้ริเริ่มที่จะเป็นฝ่ายพูดเขาพูดแทนเธอไปให้รู้แล้วรู้รอด “เมื่อกี้ฉันเห็นเฮ่อจี้ถัง เป็นเพราะเจอเขา คุณนายลู่เลยมีท่าทีแบบนี้ใช่รึเปล่า?”เฉียวซุนเงยหน้าขึ้นมอง……สองสายตาสอดประสาน ดูมีบรรยากาศการดึงเชิงฝ่ายตรงข้ามซึ่งกันและกันไม่นาน เฉียวซุนเอ่ยกลับด้วยเสียงเบา “ลู่เจ๋อ คุณไม่ต้องสงสัยฉันทั้งวันขนาดนี้ก็ได้นะ! ฉันไม่ได้ติดต่อกับเขาเป็นการส่วนตัว เป็นแค่การบังเอิญเจอกันเพียงเท่านั้น”แววตาลู่เจ๋อกำลังลอบตัดสินไม่นาน เขาลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ “ฉันเชื่อเธอคุณนายลู่ ตอนนี้กลับบ้านกับฉัน
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 85
ลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วค่อยๆ พ่นควันสีเทาออกมา เขามองไปที่ลู่จิ้นเซิง "ฉันไม่ได้ขายตลกนะ!"ลู่จิ้นเซิงถึงกับสำลัก ในขณะที่กำลังจะถามเรื่องที่เกี่ยวกับเฉียวซุน หลีชิงเฉิงถือไวน์แดงเดินเข้ามาวันนี้เธอตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษชุดกระโปรงที่ค่อนข้างเป็นผู้หญิงอย่างมาก ประเพณีที่จงใจอวดเสน่ห์ของผู้หญิงในทุก ๆ อิริยาบถเธอนั่งลงข้างลู่เจ๋อ และใช้น้ำเสียงสนิทสนมถามว่า “ลู่เจ๋อทำไมไม่พาเฉียวซุนมาด้วยล่ะ? หลังจากที่คุณแต่งงานกับเธอดูเหมือนคุณจะไม่ได้พาเธอออกมาเที่ยวเล่นเลยนะ ทำไม...นายทุน กำลังดูถูกฉันหรือดูถูกภรรยาของคุณกันล่ะ?”คำพูดนี้มีความคลุมเครือสามส่วนและหยั่งเชิงเจ็ดส่วนยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเธอพูด ร่างกายของเธอแทบใกล้ชิดกับไหล่ของลู่เจ๋อ ผิวขาวนุ่มนวลนั้นแนบไปกับเสื้อเชิ้ตสีขาวราวหิมะของผู้ชาย หากดูเหมือนไม่มีการเสียดสี หลีชิงเฉิงเชื่อว่าไม่มีชายใดสามารถต้านทานได้ลู่จิ้นเซิงทำเป็นมองไม่เห็นเขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและดื่มเหล้านอกลู่เจ๋อวางโทรศัพท์ลงแล้วมองไปด้านข้างที่หลีชิงเฉิง และชุดกระโปรงที่ค่อนข้างเซ็กซี่ของเธอผู้ชายจะไม่เข้าใจคำบอกใบ้ยั่วยุของผู้หญิงเหรอ?ลู่เจ๋
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 86
เฉียวซุนดูไม่ออกเหรอ? แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอกลับตัดสินที่จะเชื่อลู่เจ๋อ เพราะผู้หญิงที่ฉลาดไม่จำเป็นต้องโดดเด่นในสถานการณ์แบบนี้... ทุกคนคิดว่าลู่เจ๋อจะไม่เห็นด้วย ลู่เจ๋อโน้มตัวไปข้างหน้าดับก้นบุหรี่ พูดอย่างใจเย็น “เรามาเล่นกันเถอะ!” เขาเคยเข้าร่วมงานสังคมแบบนี้ ไม่ค่อยสนใจเกมเด็กๆเหล่านี้มากนัก แต่วันนี้เขาได้เข้าร่วมการต่อสู้เป็นครั้งแรก...เฉียวซุนนั่งข้างเขา โดนเขาจับไหล่เบาๆพวกเขาดูเหมือนคู่รักกันบางครั้ง เมื่อเฉียวซุนถูกลงโทษ ลู่เจ๋อจะกอดเธอไว้แน่น มือที่อบอุ่นของเขาสัมผัสใบหน้าเล็กๆ ที่ละเอียดอ่อนของภรรยาอย่างอ่อนโยน เพื่อแสดงความรักของเขาเฉียวซุนรู้ว่าเขาตั้งใจ เธอก็ให้ความร่วมมือกับเขาอย่างดีทุกคนที่อยู่ในสนามเริ่มหยอกล้อกัน แต่การแสดงออกของพี่น้องหลีเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ โดยเฉพาะใบหน้าของหลีรุ่ย หมองคล้ำจนเหงื่อจะหยดลงมาคราวนี้เฉียวซุนพ่ายแพ้อีกครั้งเกมนี้เกี่ยวกับความจริง ถามโดยผู้ชนะหลีรุ่ยหลีรุ่ยหยิบแก้วน้ำขึ้นมา จิบเครื่องดื่มเข้มข้น ลู่จิ้นเซิงที่อยู่ข้างๆ เขาสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ กระซิบว่า "หลีรุ่ย ใจเย็นๆ สิ! เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 87
ลู่เจ๋อเป็นเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ของตระกูลที่ร่ำรวยในความทรงจำ เขาทะเลาะกับคนอื่นน้อยมาก นับประสาอะไรกับผู้หญิงแต่วันนี้เขาทะเลาะกับหลีรุ่ย และทะเลาะค่อนข้างดุเดือด ไม่มีใครหยุด ไม่มีใครเอาเปรียบ พวกเขาก็โชคดีเล็กน้อย...ท้ายที่สุด เขาก็เตะหลีรุ่ยอย่างแรง!เขาพูดกับเฉียวซุนว่า "ไปกัน!"หลีรุ่ยอดทนต่อความเจ็บปวด จู่ๆคว้าแขนของเฉียวซุน เขาจ้องมองตาเธอโดยมีรอยฟกช้ำบนใบหน้าแล้วพูดว่า "ครั้งล่าสุดที่คุณพูดกับผมว่า ผมทำให้ผู้หญิงอับอาย คุณบอกว่าไม่มีใครนอกจากลู่เจ๋อที่สามารถช่วยคุณได้ ...เฉียวซุน ตอนนี้ผมบอกคุณว่าผมก็ทำได้ ผมบอกว่าผมสามารถให้ทุกสิ่งที่ลู่เจ๋อให้คุณได้ ผมให้ได้หมด ในสิ่งที่ลู่เจ๋อไม่สามารถให้ได้! เฉียวซุน ทำไมยังอยากกลับมาหาเขา ทำไมคุณถึงยังยึดติดกับการแต่งงานที่ไร้ความรู้สึก”“คุณพูดเองว่า คุณไม่ชอบเขาแล้ว!”……เฉียวซุนมองเขาเงียบ ๆหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ค่อยๆ ผลักมือของหลีรุ่ยออกไป ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "หลี่รุ่ย ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิด! ฉันกลับไปหาลู่เจ๋อโดยสมัครใจ ความสัมพันธ์ของเราดีมาก ในการแต่งงานของหนุ่มสาวนอกจากความชอบและความรักแล้ว ยังควรได้ประโยชน์มากกว่านี้ ใ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 88
เฉียวซุนยังคงลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาครู่หนึ่ง ลู่เจ๋อก็คว้านิ้วเรียวยาวของเธอ ไม่ให้เธอลูบเขาอีกเขาตรึงข้อมือบางของเธอกดลงบนหมอนสีขาวนวล เตรียมจะเพลิดเพลินไปกับเธอ แต่สะดุดตรงรอยสีชมพูอ่อนหลายที่ บนข้อมือของเฉียวซุนนั่นเป็นรอยแผลตอนที่เขาบังคับเธอครั้งสุดท้ายดวงตาสีดำของลู่เจ๋อรุนแรงจากนั้นเขาก็กดเธอแน่น ไม่หยาบคายกับเธออีก ปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากบางๆของชายหนุ่มกดจูบอย่างละเมียดละไมตรงแผลเป็นของเธอ เสียงของเขาก็แหบห้าว “เจ็บไหม?”เฉียวซุนเบนหน้าหนีอย่างไม่สบายใจคืนนั้นที่โรงแรม ลู่เจ๋อจับเธอไว้ เหมือนกับที่เขากำลังปฏิบัติต่อผู้หญิงราคาถูกเหล่านั้น... เธอไม่ผูกใจเจ็บแต่ก็ปล่อยวางไม่ได้เธอทนต่อความโหดเหี้ยมของลู่เจ๋อได้แต่เธอทนความอ่อนโยนของเขาไม่ได้ ความอ่อนโยนแบบนี้ทำให้เธอนึกถึงตอนที่เธอเคยร้องขอความรักและความเมตตาจากเขาเหมือนขอทานมุมตาของเฉียวซุนชื้นและเขินอายทันใดนั้นเธอก็จับใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่เจ๋อ แนบริมฝีปากอันอ่อนโยนของเธอ และจูบเขาเหมือนที่เขาเคยทำเธอกอดลู่เจ๋อแน่น เธอก็เสเพลเหมือนกับผู้หญิงที่เคยชินกับความสนุกลู่เจ๋อจับหลังคอของเธอ แ
บทล่าสุด
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
