เฉียวซุนถูกลู่เจ๋อกอดไว้เธอไม่คุ้นเคยกับการที่เขาพูดคุยกับเธออย่างใกล้ชิด เธอจึงหันหลังกลับเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ใช่ ทนายเมิ่งพึ่งกลับไป!”เธออยากเก็บของต่อ แต่ลู่เจ๋อก็ตัวติดเธอ เขาโอบแขนรอบเอวอันเพรียวของเธอแล้วสัมผัสร่างกายของเธออย่างช้าๆ โดยดูเหมือนว่าจะไม่ได้ร้องขออย่างไรเพื่อให้เวลาผ่านไปเท่านั้นเฉียวซุนแต่งงานกับเขามาหลายปีแล้วรู้ดีว่าเขานิสัยแย่ขนาดไหนเธอไม่ได้ขัดขืนแล้วปล่อยให้เขาสัมผัสเธอ!หลังจากนั้นไม่นานลู่เจ๋อวางมือ “พูดอะไรบ้างล่ะ?”เสียงของเฉียวซุนเย็นชา “เรื่องหุ้นและการฟ้องร้อง”ลู่เจ๋อรอมาเป็นเวลานาน แต่เธอไม่ได้ริเริ่มพูดถึงหลีรุ่ยรวมถึงความปรารถนาของหลีรุ่ยที่มีต่อเธอเขามองเธออย่างลึกซึ้งอยู่นานลู่เจ๋อไม่ได้พูดถึงแต่กลับพูดถึงเรื่องอื่นแทน “จริงสิ! ฉันให้เลขาฉันหาคอนโด ที่ทำเลดีมาก!เหมาะมากสำหรับพ่อกับป้าเสิ่นไปอยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปดู...…ว่าไง?”เขาดูใส่ใจ แต่เฉียวซุนก็ไม่หวั่นไหวเธอรู้จักลู่เจ๋อดีเขาใช้เงินแบ่งหุ้นของลู่ซื่อกรุ๊ป เขาใช้เงินสองร้อนล้านเพื่อจ้างเมิ่งเยียนมาสู้คดี เขาต้องทำให้เงินก้อนนี้คุ้มค่า... เขาต้องการให้เธอเล่นบทบาทของคู่รักกั
หลังจากที่เสิ่นชิงจากไปเฉียวซุนยืนมองอย่างเงียบๆที่ข้างหน้าต่างเธอเห็นป้าเสิ่นเดินลงมานั่งร้องไห้อยู่ริมถนน เธอไม่เคยเห็นป้าเสิ่นเป็นแบบนี้มาก่อน... ตั้งแต่ตระกูลเฉียวล้มละลาย ป้าเสิ่นก็แสดงท่าทีไม่มีความรู้สึกอะไรเลขาฉินที่อยู่ข้างหลังเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ “คุณนายลู่ คุณเสียภายหลังไหม”เฉียวซุนลดสายตาลงครู่หนึ่งเธอยิ้มเบาๆ “ฉันไม่เสียภายหลัง! ฉันจะไม่มีวันเสียใจภายหลัง”ไม่มีทางเลือกจะเสียใจได้อย่างไร?เฉียวซุนอยู่บ้านเป็นเวลานาน ตอนออกไปตอนบ่าย เธอก็ถือเพียงกล่องเล็กๆ ……พลบค่ำในตอนเย็นท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆหลากสีสันและแสงเรืองรองที่พร่างพราวอย่างยิ่งรถบ้านราคาแพงแล่นผ่านประตูแกะสลักสีดำ วนอยู่หลายครั้ง เพื่อจอดที่ลานจอดรถของคฤหาสน์ลู่เจ๋อยืนอยู่ภายใต้สีฟ้าพลบค่ำ เปิดประตูรถให้เฉียวซุนเขาเรียกเธอว่าคุณนายลู่เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงถึงความสวยงามแล้วหัวเราะเบาๆ “ป้าหลี่ทำปูแช่สุรา! รสชาติไม่เลวเลยนะ เดี๋ยวฉันจะเปิดขวดไวน์แดง!"เขาเอาใจใส่มาก เฉียวซุนก็รู้ว่านี่คือช่วงข้าวใหม่ปลามันแม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากันมาสามปีแล้วก็ตามไม่ว่าจะผ่านกี่วันกี่คืน
ลู่เจ๋อมองเธอจากมุมสูงดูจมูกเล็กๆของเธอที่ดูท่าทางน่าจู่โจมถ้าเขาทำได้ดี เธออดไม่ได้ที่จะเอาแขนโอบไหล่เขาแล้วหายใจเบาๆ ที่ข้างคอของเขา... มีเฉพาะตอนที่เธอลึกซึ้ง ใบหน้าเล็กๆของเธอก็เย็นชา ใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้นเหมือนกับเฉียวซุนคนเดิมกลับมาแล้ว!ลู่เจ๋อโน้มตัวลงแล้วจูบเธอ ถึงจุดสูงสุด……ลู่เจ๋อใช้เวลาทำเรื่องอย่างว่านานพอสมควร เขาเสร็จไปสามครั้งติดต่อกัน ทำให้สบายตัวไม่น้อยทั้งสองก็เต็มไปด้วยเหงื่อพวกเขากอดกันเงียบๆด้วยความรักหลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็ขยับตัวเล็กน้อยก็ลุกขึ้นนั่งลู่เจ๋อจับเอวของเธอแน่น เสียงของเขาก็แหบแห้ง “เป็นอะไรเหรอ?”“ฉันจะไปกินยา”เฉียวซุนใช้นิ้วสยายผมยาวถึงเอวแล้วอธิบายอย่างใจเย็น “เมื่อกี้คุณไม่ได้ใส่ถุงยาง ฉันจะไปเอายา”ลู่เจ๋อตกใจเล็กน้อยการไม่มีลูกเป็นเรื่องที่เขาตกลงกัน แต่ตอนนี้เมื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงสงบ ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเขาลุกขึ้นนั่งแล้วพูดว่า “แค่ครั้งเดียวคงไม่ท้องหรอก”เฉียวซุนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำหลังจากรับประทานยาและน้ำแล้วกลืนลงไป เธอก็พูดเบาๆ “ความปลอดภัยจะดีกว่า! นอกจากนี้คุณบอกว่าอยากจะเล่นสักกี่
ลู่เจ๋อไม่ได้ปล่อยเธอในทันทีเขากดเธอไว้กับประตูตู้เสื้อผ้า มือใหญ่สัมผัสเข้าไปในชุดนอนของเธอ และสัมผัสเธออย่างยั่วยวน “มีอะไรสำคัญไปมากกว่าฉันเหรอ...หืม?”เล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายแบบนี้ ทำไมเฉียวซุนจะไม่รู้ล่ะ?เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยอมรับการยั่วยวนของเขา และในบางครั้งเธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสียงเหอะเบา ๆถ่วงเวลาให้ช้าลงระยะหนึ่งดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น และเอ่ยว่า “ลู่เจ๋อ ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าอย่าขังฉันไว้! ฉันจะไปที่ไหนหรือทำอะไร มันคืออิสระของฉันนะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ถามเขายอมปล่อยเธอ “ดูเหมือนว่าคุณนายลู่ของเรา ต้องการทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ซะแล้ว!”หลังจากนั้น เขาก็ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกต่อหน้าเธอ และเริ่มแต่งตัวร่างกายของลู่เจ๋อดูดีมากโครงร่างเขาสูงใหญ่และหุ่นดี ปกคลุมด้วยชั้นกล้ามเนื้อบางและเป็นธรรมชาติ ไม่มีไขมันส่วนเกินแต่ก็ไม่ใช่กล้ามเนื้อที่ออก แต่ไม่ใช่กล้ามเนื้อที่ได้ออกกำลังกายในยิมเขาถอดจนเหลือแค่กางเกงในสีดำตัวเดียวสิ่งที่พันไว้อยู่ตรงนั้น ทำให้เฉียวซุนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย บนใบหน้าเธอมีสีแดงของเลือดฝาด เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้หญิงลู่เจ๋อชอบเธอแบบนี้มากเขา
ลู่เจ๋อกลับถึงคฤหาสน์ เหล่าคนใช้เห็นเขากลับมาต่างก็คาดไม่ถึงคุณนายลู่ล่ะ? ยังไม่ออกจากบ้านเหรอ?ลู่เจ๋อเอ่ยถามขณะที่เดินขึ้นชั้นบนของคฤหาสน์คนใช้รีบตอบในทันที “คุณนายยังอยู่ในบ้านค่ะ แต่เพิ่งออกปากกับคนขับรถไปว่าอีกสักครู่จะออกไปข้างนอกค่ะ”ขาเรียวของลู่เจ๋อหยุดลงเพียงครู่ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรกลับไปเขาเดินไปถึงชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนใหญ่ เห็นเฉียวซุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ เหมือนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างไรอย่างนั้นเสื้อเชิ้ตไหมแท้ กระโปรงทรงหางปลาความสวยงามที่มิอาจหักห้ามได้ลู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะจ้องมองอยู่นานสองนาน เขาถอดเสื้อสูทออกหย่อนกายลงบนโซฟา ดวงตาเข้มทอดมองไปที่เธอ “เพิ่งกลับมาก็ต้องไปออกงานสังคมแล้วเหรอ? เลื่อนไปแล้วไปดินเนอร์กับฉัน”เฉียวซุนนัดกับอาจารย์เว่ยไว้อย่างดิบดีไม่สามารถเลื่อนนัดได้อย่างแน่นอนแต่เธอก็ไม่อยากก่อเรื่องกับลู่เจ๋อ เลยเอ่ยไปอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาก่อน ลู่เจ๋อ คราวหน้าถ้าคุณอยากไปดินเนอร์ด้วยกัน บอกฉันล่วงหน้าสักนิดนะคะ ฉันจะได้เตรียมตัวไว้ค่ะ”อารมณ์ของลู่เจ๋อตอนนี้ก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นักเขาเหยียดแขนดึงเธอ เฉียวซุนล้มลงในอ้อม
เฉียวซุนพูดอย่างรีบร้อน “อาจารย์ถ่อมตัวไปแล้ว”เธอไม่ได้ต้องการที่จะประจบประแจง ในแวดวงนั้นอาจารย์เว่ยถือว่าเป็นคนดีมีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง นอกจากนี้ยังมีชื่อเสียงในระดับนานาชาติ ตำแหน่งฐานะนับว่าอยู่เหนือคนธรรมดาอย่างมากอาจารย์เว่ยชอบเธอมาโดยตลอดเขามองหลินซวงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คำเยินยอของเฉียวซุน ฉันชอบฟังมากเลยล่ะ”หลินซวงรินชาให้เขา พลางเอ่ยถาม “งั้นถือโอกาสวันนี้แล้วกัน ท่านเองก็คุยกันแบบเป็นกันเองเถอะนะ ไม่ต้องเคร่งครัดอะไรขนาดนั้น ครั้งก่อนเจอคุณหนูไป๋……ใช่ไป๋เซียวเซียวหรือไม่? ท่านที่หน้านิ่วคิ้วขมวด ต้องลงทุนลงแรงขนาดไหนกันถึงทำให้คนมองความน่ารังเกียจนั้นไม่ออก”อาจารย์เว่ยตบเบา ๆ บนหลังมือเธอ “พูดเรื่องอะไรที่ไม่ควรพูด! ไปพูดถึงเธอทำไมกัน?”หลินซวงเหมือนตกอยู่ในภวังค์เขาเอ่ยอย่างรู้สึกผิดต่อเฉียวซุน “ฉันผิดเอง ไม่ได้คิดให้รอบคอบ ฉันต้องขอโทษศิษย์น้องหญิงด้วย”เฉียวซุนไม่ได้โง่เง่า!พวกเขาสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ความจริงแล้วเพียงต้องการหลอกล่อให้พูดเรื่องของไป๋เซียวเซียว เธอพอเดาออกว่าลู่เจ๋อเคยพาไป๋เซียวเซียวมาเจอกับอาจารย์เว่ย อาจารย์เว่ยดูไม่พอใจกับคน แต่ก
เฉียวซุนปล่อยให้เขาสัมผัสเธอเธอถือได้ว่ายังอ่อนโยนขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน ทว่าลู่เจ๋อคิดว่าเธอไม่ได้เหมือนเดิมแล้วไม่เหมือนเดิมตรงไหนกัน!คงเป็นเพราะตอนนี้เฉียวซุนถือว่าได้เป็นภรรยาของลู่เจ๋อ หากพูดถึงด้านหน้าที่การงาน เธอก็ถือว่าพร้อมไปด้วยความสามารถที่ตรงตามคุณสมบัติของเขา เธอทำเรื่องงานบ้านงานเรือนก็เพื่ออำนวยความสะดวกสบายแก่เขา แต่กลับไม่ได้มีเรื่องความรักมาเกี่ยวข้องแล้ว รักหรือไม่รัก ผู้ชายสามารถรับรู้ได้กันทั้งนั้นลู่เจ๋อคิดว่าเขาเองก็ไม่ได้แยแส แต่เพียงรู้สึกยุบยิบนิดหน่อย เฉียวซุนไม่ได้ริเริ่มที่จะเป็นฝ่ายพูดเขาพูดแทนเธอไปให้รู้แล้วรู้รอด “เมื่อกี้ฉันเห็นเฮ่อจี้ถัง เป็นเพราะเจอเขา คุณนายลู่เลยมีท่าทีแบบนี้ใช่รึเปล่า?”เฉียวซุนเงยหน้าขึ้นมอง……สองสายตาสอดประสาน ดูมีบรรยากาศการดึงเชิงฝ่ายตรงข้ามซึ่งกันและกันไม่นาน เฉียวซุนเอ่ยกลับด้วยเสียงเบา “ลู่เจ๋อ คุณไม่ต้องสงสัยฉันทั้งวันขนาดนี้ก็ได้นะ! ฉันไม่ได้ติดต่อกับเขาเป็นการส่วนตัว เป็นแค่การบังเอิญเจอกันเพียงเท่านั้น”แววตาลู่เจ๋อกำลังลอบตัดสินไม่นาน เขาลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ “ฉันเชื่อเธอคุณนายลู่ ตอนนี้กลับบ้านกับฉัน
ลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วค่อยๆ พ่นควันสีเทาออกมา เขามองไปที่ลู่จิ้นเซิง "ฉันไม่ได้ขายตลกนะ!"ลู่จิ้นเซิงถึงกับสำลัก ในขณะที่กำลังจะถามเรื่องที่เกี่ยวกับเฉียวซุน หลีชิงเฉิงถือไวน์แดงเดินเข้ามาวันนี้เธอตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษชุดกระโปรงที่ค่อนข้างเป็นผู้หญิงอย่างมาก ประเพณีที่จงใจอวดเสน่ห์ของผู้หญิงในทุก ๆ อิริยาบถเธอนั่งลงข้างลู่เจ๋อ และใช้น้ำเสียงสนิทสนมถามว่า “ลู่เจ๋อทำไมไม่พาเฉียวซุนมาด้วยล่ะ? หลังจากที่คุณแต่งงานกับเธอดูเหมือนคุณจะไม่ได้พาเธอออกมาเที่ยวเล่นเลยนะ ทำไม...นายทุน กำลังดูถูกฉันหรือดูถูกภรรยาของคุณกันล่ะ?”คำพูดนี้มีความคลุมเครือสามส่วนและหยั่งเชิงเจ็ดส่วนยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเธอพูด ร่างกายของเธอแทบใกล้ชิดกับไหล่ของลู่เจ๋อ ผิวขาวนุ่มนวลนั้นแนบไปกับเสื้อเชิ้ตสีขาวราวหิมะของผู้ชาย หากดูเหมือนไม่มีการเสียดสี หลีชิงเฉิงเชื่อว่าไม่มีชายใดสามารถต้านทานได้ลู่จิ้นเซิงทำเป็นมองไม่เห็นเขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและดื่มเหล้านอกลู่เจ๋อวางโทรศัพท์ลงแล้วมองไปด้านข้างที่หลีชิงเฉิง และชุดกระโปรงที่ค่อนข้างเซ็กซี่ของเธอผู้ชายจะไม่เข้าใจคำบอกใบ้ยั่วยุของผู้หญิงเหรอ?ลู่เจ๋
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว