LOGINShare
บทที่ 25 ใจหวาม (1)
Last Updated:
2025-03-29 18:26:22จิณณายืนมองคนงานที่กำลังเคลื่อนย้ายกระถางปูนเปลือยขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้านอย่างสนใจ หล่อนเพิ่งรู้ว่าต้นไม้ที่อาทิตย์ไปรับมาเมื่อวานนั้น เขาจะปลูกประดับไว้ในบ้าน ไม่ได้ปลูกในไร่เพื่อขายดอกผลอย่างที่เข้าใจ
“อ้าว! พี่จิณยังอยู่นี่เหรอ คิดว่าขึ้นไปช่วยเขาทำงานข้างบนแล้วเสียอีก”ส้มโอที่เดินผ่านไปแล้วยังอุตส่าห์ถอยหลังกลับมาสองก้าว แล้วถามอย่างสงสัย “พี่รอให้คนงานทำงานเสร็จก่อน ไม่อยากขึ้นไปเกะกะพวกเขา เดี๋ยวงานจะเสร็จช้าลงอีก”ส้มโอหัวเราะคิกทีเดียว จิณณาหันมาเลิกคิ้วมองอย่างคาใจ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรที่น่าขำนัก สาวรุ่นน้องถึงต้องหัวเราะขนาดนี้ จนเจ้าตัวต้องเฉลย“พี่จิณตลกเป็นบ้าเลย รู้ตัวหรือเปล่า แล้วเมื่อกี้พูดแซะคุณอั๋นใช่ไหม ที่บอกว่าพี่อยู่ก็ไม่ได้ช่วยให้งานเสร็จเร็วขึ้น”“ไม่ได้แซะใครเลย พี่พูดของพี่เอง”“นั่นสินะ หนูก็คิดว่าคนอย่างพี่จิณไม่มีทางว่ากระทบใครได้หรอก”“ใช่ พี่ไม่ได้มีนิสัยแย่ขนาดนั้น”“หนูเปลี่ยนใจแล้ว” จู่ๆ แม่สาวน
Related chapters
ห่อไฟรัก บทที่ 26 ใจหวาม (2)
อาทิตย์หัวเราะชอบใจ จิณณารู้ตัวว่าถูกต้อนให้เดินตามเกมเขาเสียแล้ว หญิงสาวจึงย่นจมูกใส่อย่างเผลอตัว “ตอนแรกฉันเลือกบ้านสไตล์ลอฟต์ทั้งหลัง แต่แม่บอกว่ามันดูดิบไป ไม่สวย ขู่ว่าถ้าฉันสร้างบ้านแบบนั้นก็จะไม่ยอมมาหาเด็ดขาด ฉันเลยต้องให้แม่เลือกแบบบ้านเอง แต่ขอเว้นพื้นที่นี้ไว้ให้ฉันได้ทำตามใจตัวเองด้วย” จิณณามองรอบตัวอย่างพิจารณาอีกครั้ง ครามรู้สึกคราวนี้เปลี่ยนไปจากเดิม มองเห็นความสวยงามในความดิบ เรียวปากอิ่มแย้มออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นสายไฟ ท่อน้ำ และท่อแอร์ โผล่มาให้เห็นด้วย แต่มองแวบเดียวก็รู้ว่าฝีมือช่างนั้นละเอียดนัก ทำให้ห้องไม่กลายสภาพเป็นโรงงานหรือโกดังเก็บของ กระนั้นก็ยากที่จะให้คนอย่างคุณนายอรอรซึ่งคงชินกับความหรูหรายอมรับในรสนิยมแบบนี้ของอาทิตย์ได้ แต่พอนึกในมุมของเขาที่เป็นคนอยู่อาศัยเองก็เผลอถามออกไปตามใจคิด “แล้วไม่ฝืนใจคุณแย่หรือคะ เขาว่าปลูกเรือนตามใจผู้อยู่” “ฉันอยู่ได้ บ้านสไตล์ลอฟต์เป็นความชอบ แต่ที่แม่เลือกให้มันคือความสะดวกสบาย ฉันอยู่แล้วก็มีความสุขดี” “ดีจังเลยค่ะ” จิณณาเผลอยิ้มเต็มสีหน้า แล้วมองรอบตัวด้วยสายตาเปลี่ยนไปจา
Last Updated : 2025-03-29ห่อไฟรัก บทที่ 27 ใจหวาม (3)
กระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้าเคลื่อนมาใกล้ ด้วยความที่หญิงสาวจดจำได้ว่าเสียงฝีเท้านั้นเป็นของใคร หล่อนจึงยังนั่งทำงานนิ่งอยู่เช่นเดิม จนเมื่อเสียงไฟส่องสว่างในห้องดับลงพร้อมกับเสียงกดสวิตช์ จิณณาถึงนิ่วคิ้วขมวด แล้วลุกขึ้นยืน “ปิดไฟทำไมคะ มันมืดหมดแล้ว” เพราะลำแสงจากดวงอาทิตย์ยามนี้ไม่ได้ส่องเข้ามาทางหน้าต่างโดยตรงอีกแล้ว จิณณาจึงต้องใช้แสงสว่างจากหลอดไฟเข้ามาช่วยแทน “อ้าว! เธอยังอยู่อีกเหรอ” “ก็จิณยัง...เอ่อ! งานยังไม่เสร็จ” จิณณาหลบสายตาวูบเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามานั้นอยู่ในสภาพไหน และสีหน้าของเขาที่ยืนมองหล่อนก็บ่งบอกว่างุนงงสุดขีด อาทิตย์ยืนอยู่กลางห้องในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ ผมเปียกลู่ศีรษะจนเผยให้เห็นดวงหน้าคมสันเด่นชัด ในมือของเขายังมีผ้าขนหนูผืนเล็กติดมือมาด้วย “เธอจะทำให้เสร็จในวันนี้หรือไง” “คุณไม่ได้บอกนี่คะว่าให้ทำจนถึงกี่โมง” “วันนี้พอได้แล้ว กลับไปได้” “แต่จิณยังไม่เหนื่อย จิณตั้งใจว่าจะทำไปเรื่อยๆ งานจะได้เสร็จเร็วขึ้น ตอนนี้เพิ่งได้สี่กระถาง ยังเหลืออีกต
Last Updated : 2025-03-31ห่อไฟรัก บทที่ 28 ใจหวาม (4)
“จิณไว้ใจอาจารย์พริก” จิณณาอ้างถึงดร.พิจิกา เพราะหวังจะเรียกสติของอาทิตย์เป็นสำคัญ ด้วยคิดว่าทั้งสองคนคบหากัน อาทิตย์ต้องคิดอะไรได้บ้าง อย่างน้อยเขาคงจะลดคำพูดและกิริยาท่าทางที่ทำให้หล่อนหายใจไม่ทั่วท้องอย่างที่เป็นอยู่ในบางเวลา หากถ้อยคำที่เขาตอบกลับมา จิณณารู้สึกว่ามันยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม “ยายพริกยิ่งซื่อ ยังเอาตัวเองไม่รอด แถมตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ หลายวันก่อนบอกฉันว่าจะเดินทางไปต่างประเทศ กลับมาหรือยังก็ไม่รู้ หายเงียบไปเลย แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ คิดหรือว่าเขาจะมาช่วยทัน” จิณณาเหลือบมองคนตัวโต เห็นสีหน้าของเขาเครียดขรึมต่างจากเดิม ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร แต่ถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นไม่ได้ทำให้หล่อนสบายใจสักนิด “หยุดพูดเถอะค่ะ จิณกลัว” อาทิตย์ถอนหายใจ ไม่คิดจะขู่หล่อนหรอกนะ แต่บอกให้รู้ตัวว่าอย่าวางใจใครนัก...แม้แต่ตัวเขาเอง “แล้วนี่คุณจะไปไหนคะ” “สวนป่า เมื่อวานเธอไปกับส้มโอแล้วนี่” “เราไม่ได้มาทางนี้” “แน่นอน ฉันเห็นพวกเธอลุยป่าเข้าไปอีกฝั่ง ช่างกล้ากันจริงๆ ฉันดูอยู่จากหน้าต่างในห้องลอฟต์ นึกอยากจับมาฟา
Last Updated : 2025-04-01ห่อไฟรัก บทที่ 29 พลั้งเผลอ (1)
หลังจากกลับจากสวนป่าด้วยกันในวันนั้น จิณณาก็ไม่เจอหน้าอาทิตย์อีกเลย มีเพียงข้อความที่เขาฝากไว้กับป้าแวว สั่งให้หล่อนทำงานในห้องลอฟต์ให้เสร็จ โดยไม่ต้องออกไปทำงานในไร่สตรอว์เบอร์รีอีกการไม่พบหน้าเขาทำให้จิณณาหายใจหายคอโล่งขึ้นเช่นกัน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาช่วยหล่อนไม่ให้ลื่นตกไปในลำธาร ดวงหน้าผุดผ่องก็ร้อนเห่อขึ้น‘โอ๊ย!’เสียงคำรามอย่างเจ็บปวดของเขายังดังก้องอยู่ในหู ในเวลานั้นจิณณาไม่กล้าลืมตามาเห็นความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง หล่อนยังคงทอดตัวนิ่งอยู่บนความอบอุ่นที่รองรับอยู่หลายวินาทีกระทั่งรู้สึกถึงแรงโอบรัดรอบแผ่นหลัง จิณณาจึงสะดุ้ง ลืมตาขึ้นโดยพลันด้วยสัญชาตญาณของวัยสาวหากพริบตาเดียว ร่างของหล่อนก็ถูกพลิกลงไปอยู่เบื้องล่าง เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อรับรู้ว่าร่างกายและวิญญาณถูกครอบงำจนสูญสิ้นการควบคุมวงแขนแข็งแรงรัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น ดวงหน้าคมสันที่หล่อนเคยลอบมองอยู่หลายครั้งนั้นเคลื่อนมาใกล้ จิณณาหลับตาหนี แล้วริมฝีปากก็ถูกความรุ่มร้อนเข้าครอบครอง ประกบบดเบียดจนแน่นร่างกายของจิณณาเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไป
Last Updated : 2025-04-02ห่อไฟรัก บทที่ 30 พลั้งเผลอ (2)
“คุณ!”จิณณาอึกอัก พูดต่อไม่ถูก จึงได้แต่หลบหน้าหลบตาความทรงจำน่าอายครั้งที่นัวเนียอยู่กับเขาตรงริมลำธารเด่นชัดขึ้นอีกหนแล้วคราวนี้หล่อนยังแอบมานอนหลับอยู่ในห้องแสนรักของเขาแถมเมื่อก้มมองตัวเองก็พบว่ายังเอาเครื่องนอนของเขามาใช้อีก...จิณณารู้สึกแย่กับตัวเองก็คราวนี้นี่แหละ“ขอโทษค่ะ จิณไม่ตั้งใจ”“ขอโทษเรื่องอะไร”อาทิตย์ถามเสียงเหมือนละเมอ ดวงตาคมจับจ้องอยู่กับดวงหน้าสวยที่เพิ่งตื่นนอน ผมยาวสยายดูยุ่งเหยิง...หากเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ“จิณมาแอบนอนหลับในห้องของคุณ ขอโทษนะคะ”“นั่นสิ ฉันต้องทำโทษเธอยังไง”เสียงของเขาแปลกไป จิณณาไม่ได้คิดไปเอง เมื่อเหลือบมองหน้าเขาก็พบสายตารุ่มร้อนแปลกๆ สายตาแบบนี้ทำให้จิณณาไม่อยากอยู่ใกล้เขาสักนิด พอเลื่อนสายตาลงต่ำ ดวงหน้าของหญิงสาวก็เห่อร้อนเสื้อเชิ้ตของเขาถูกปลดกระดุมตลอดแนว จนเห็นกล้ามท้องแข็งรำไรอยู่ข้างในแม้จะเคยเห็นเขาในสภาพเปลือยท่อนบนมาก่อน แต่มันต่างจากคราวนี้ จิณณากำลังรู้สึกเหมือนถูกเขย่าขวัญยิ่งกว่าครา
Last Updated : 2025-04-04ห่อไฟรัก บทที่ 31 สับสน (1)
อาทิตย์มองร่างอวบอัดกลมกลึงในห่อผ้านวมที่ถอยไปซุกอยู่ตรงมุมห้องด้วยความสงสารและเกิดความรู้สึกหวงแหนขึ้นเต็มหัวใจ“ฉันขอโทษที่ฉวยโอกาสกับเธอ”ชายหนุ่มบอก ‘ขอโทษ’ เป็นครั้งที่สอง และทั้งสองครั้งนั้นเมื่อจิณณาได้ฟัง หล่อนก็ยิ่งน้ำตาซึมไหล จนเขาพูดต่อไม่ออก“คุณออกไป”แล้วนี่เป็นคำขอของหล่อนที่เขาให้ไม่ได้เช่นกัน เขาไม่อาจทิ้งจิณณาไว้ในห้องนี้ตามลำพังหลังจากเอาเปรียบหล่อนถึงสามครั้งติดกัน“ฉันต้องดูแลเธอ”“ไม่ต้อง!”เสียงแผ่วเครือสวนกลับทันที อาทิตย์ยกมุมปากยิ้ม ให้หล่อนต่อว่าและโต้กลับเขายังดีกว่าเห็นหล่อนเอาแต่นั่งซึมเศร้า“เอาละ ฉันจะพาเธอไปห้องนอน เธอต้องอยู่ในห้องนอนของฉัน คืนนี้ฉันยังไม่ให้เธอกลับไปห้องพักข้างล่าง”จบถ้อยคำนั้นหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมา แววตาของหล่อนดูตื่นพิกล จนชายหนุ่มต้องเม้มริมฝีปากไว้แน่น“ฉันจะไม่รังแกเธอ” อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในคืนนี้...อาทิตย์พูดต่อขึ้นในใจ “ฉันแค่อยากให้เธอพักผ่อนให้สบาย ห้องนอนของฉันนอนสบายกว่าห้
Last Updated : 2025-04-05ห่อไฟรัก บทที่ 32 สับสน (2)
อาทิตย์นอนเอนกายอ่านหนังสืออยู่บนโซฟายาวในห้องนอน หากก็เหลือบสายตามองคนที่นั่งกัดแซนด์วิชฝีมือเขาด้วยท่าทางเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง ความห่วงใยในตัวหญิงสาวทำให้เขาไม่อาจปล่อยหล่อนให้ห่างสายตาในเวลานี้“กินได้ไหม หรือจะเปลี่ยนเป็นข้าวต้ม ฉันจะให้คนทำมาให้”“ไม่ต้องค่ะ จิณกินแซนด์วิชได้”“แน่ใจหรือว่ากิน ไม่ใช่ดมหรอกหรือ”จิณณาหน้าง้ำ วางแซนด์วิชลงในจาน แล้วประคองแก้วโกโก้ที่เกือบจะเย็นชืดมาจิบแทน“เธอคิดอะไรอยู่หรือ”พอเห็นท่าทางนิ่งเงียบของหล่อน อาทิตย์ก็อดที่จะซอกแซกถามไม่ได้หากจิณณาก็แค่ส่ายหน้า...ส่ายหน้าไม่ได้แปลว่าไม่คิด แต่หมายถึงไม่ยอมให้เขารับรู้ต่างหาก“ไม่บอกก็ตามใจ”“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”“วันนี้ไม่ให้ฉันรู้ก็ได้ ฉันยอม แต่วันหน้าฉันไม่ให้เธอปิดบังอะไรจากฉันแน่ๆ”จิณณาเหลือบมองคนตัวใหญ่ที่เปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งไขว่ห้างบนโซฟา เขาทอดมองหล่อนมาตรงๆ ...ไม่ได้ลอบมองอย่างเมื่อครู่แล้วจิณณาจะพูดออกไปได้อย่างไรว่ากำลังหวั่นเ
Last Updated : 2025-04-06ห่อไฟรัก บทที่ 33 แมวตะกละกับปลาย่าง (1)
จิณณาขยับตัวเมื่อรู้สึกว่ามีบางสิ่งขยุกขยิกอยู่บนกาย หล่อนพลิกหนีแล้วตั้งท่าจะนอนหลับต่อ แต่เจ้าสิ่งนั้นก็ยังตามติดมา“อืม...”หล่อนส่งเสียงในลำคอพลางสะบัดน้อยๆ หวังให้เจ้าสิ่งรบกวนนั้นหายไป แต่กลายเป็นว่ามันกลับโอบรัดแล้วกักกันหล่อนไว้ทั้งตัวจิณณาปรือเปลือกตา แล้วกะพริบตาปริบๆ เพื่อโฟกัสภาพ สิ่งแรกที่สายตาจับได้เป็นโคมไฟที่อยู่ใกล้หัวเตียงความคิดและสติของจิณณาแล่นปราดกลับคืนร่างอย่างรวดเร็ว หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ หากสิ่งรบกวนนั้นกลับรัดหล่อน แล้วดึงจนล้มลงบนที่นอนตามเดิม“คุณอั๋น”“ตื่นแล้วหรือ ฉันรอตั้งนาน” ...จวนเจียนจะลักหลับอยู่ตั้งหลายครั้งอาทิตย์มองร่างกลมกลึงที่เขานอนกกกอดมาครึ่งค่อนคืนด้วยสายตาพราวระยับ มีความสุขเหลือเกินที่ได้กอดรัดแม่ร่างน้อย เขาสูดดมกลิ่นหอมของนวลเนื้อสาวอย่างแสนชื่นใจ“คุณ! คุณมานอนตรงนี้ได้ยังไง ก็ไหนว่า...”“ว่าอะไร...หืม”“เมื่อคืนคุณบอกว่าจะนอนบนโซฟา”“ใช่ ฉันนอนบนโซฟาไปแล้ว แต่นอนไม่หลับ มันปวดคอปวดหลังไ
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
ห่อไฟรัก บทที่ 46 ใกล้ก็เหมือนไกล (3)
“พี่ไม่เข้าใจจิณ พี่คิดว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก”น้ำเสียงของอาทิตย์ติดจะตัดพ้อ จิณณาเมินหนี เพราะไม่ต้องการให้ตัวเองใจอ่อน“มันเป็นไปไม่ได้...ไม่ได้เลย”“ตรงไหนที่คิดว่าไม่ได้ จิณติดขัดยังไง”“มันไม่เหมาะสมเลย จิณกับ...คนรอบตัวของจิณจะทำให้พี่อั๋นมัวหมอง ทำให้คุณนายเสื่อมเสีย แล้วทำให้อาจารย์พริกเสียชื่อเสียงไปด้วย”ต้นเหตุมาจากหล่อนคนเดียว การดื้อรั้นเดินไปข้างหน้าอาจทำให้ทุกคนที่หล่อนรักและเคารพต้องเสียหายไปด้วย“อธิบายให้เข้าใจกว่านี้ว่าพี่จะมัวหมองยังไง ทำไมแม่ของพี่ถึงจะได้รับผลกระทบไปด้วย แล้วเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพริกตรงไหน”“จิณและครอบครัวของจิณต่างกับพี่อั๋นมาก จิณไม่เคยคิดเรื่องของเราสองคนว่าจะไปได้ไกลกว่านี้ เพราะจิณมองไม่เห็นทาง”“หนูจิณคิดมากไปเองนะ มันไม่มีปัญหาอะไรเลย พี่ไม่เคยคาดหวังให้ใครดีพร้อม เพราะพี่เป็นแค่คนธรรมดา ไม่ใช่คนดีสมบูรณ์แบบเหมือนกัน พี่ต้องการแค่คนที่พี่รักและเขาก็รักพี่ เมื่ออยู่ด้วยกันแล้วเราสองคนมีความสุขเท่านั้นก็พอ”
ห่อไฟรัก บทที่ 45 ใกล้ก็เหมือนไกล (2)
จิณณาเลือกที่จะกอบโกยช่วงเวลาที่สร้างความสุขให้กับตัวเอง แม้ความรู้สึกหวั่นต่ออนาคตจะเข้ามาหาอยู่บ่อยครั้ง แล้วยังมีความรู้สึกผิดต่อแม่ที่หล่อนทำตัวออกนอกลู่นอกทางอีกด้วย สิ่งเหล่านี้ยังเข้ามาสะกิดเตือน มันเป็นความหอมหวานที่ยังแทรกด้วยรสขมเพื่อให้หล่อนได้รู้ตัวอยู่เรื่อยๆในช่วงบ่ายของวันทำงาน คนงานในไร่ยังทำงานกันตามปกติ จิณณาใช้เวลาว่างของตัวเองหางานในบ้านทำไปด้วย และวันนี้หล่อนก็เช็ดฝุ่นตรงกรอบหน้าต่างเสร็จเป็นบานที่สามแล้วส่วนอาทิตย์ก็มักจะหมกตัวอยู่ในห้องทำงานนานๆ บางครั้งเขาก็ประชุมทางไกลกับทีมงานที่อยู่คนละประเทศ เมื่อเขาทำงานอยู่ภายในบ้าน จิณณาจึงต้องอยู่ป้วนเปี้ยนไม่ห่างจากเขา เพราะเวลาชายหนุ่มเรียกหาหรือต้องการสิ่งใด หญิงสาวก็จะจัดหาให้เขา งานเหล่านี้ได้กลายเป็นหน้าที่ของหล่อนไปโดยปริยายเช่นกันจนเมื่อจิณณาเช็ดกระจกจนเมื่อยแขนก็คิดว่าจะเก็บงานที่เหลือไว้ทำต่อในวันพรุ่งนี้ หล่อนนำอุปกรณ์ทำงานไปทำความสะอาดแล้วเก็บเข้าที่ไว้ดังเดิม ก่อนจะเดินกลับมายังโถงบ้านอาทิตย์เดินลงบันไดมาพอดี จิณณาเห็นเข้าก็หยุดมองเขาด้วยความที่อยู่ด้วยกันแท
ห่อไฟรัก บทที่ 44 ใกล้ก็เหมือนไกล (1)
คนที่กำลังกุมเกมรักไล่สายตาหื่นกระหายทั่วกายสาว แผ่นหลังบางและเอวคอดกิ่ว ก่อนจะเคลื่อนมือร้อนผ่าวมาจับสะโพกผายงามจนมั่น แล้วเร่งจังหวะถี่กระชั้นซ้ำๆ เข้าหา หวังแกล้งเจ้าร่างงามจิณณาบิดกายเร่าอยู่เบื้องล่าง ความเสียววาบก่อตัวอยู่ในช่องท้อง ยิ่งสะโพกเพรียวแกร่งขยับเคลื่อนหมุนวนสลับกับการกระแทกซ้ำอย่างช่ำชอง แก่นกายยาวใหญ่อาละวาดอยู่ภายในช่องทางรัก ความคับแคบอุ่นนุ่มที่ชุ่มชื้นนั้นก็บีบกระชับ หญิงสาวกระตุกถี่เมื่อเขายิ่งเร่งจังหวะรัวเร็ว สะโพกสาวหนั่นแน่นกระเพื่อมไหวช่างเร้าใจนักแล้วการควบคุมของอาทิตย์ก็ขาดสะบั้น จากที่คิดเพียงจะแกล้งหญิงสาว หากเป็นเขาที่ตกหลุมพราง ถูกกับดักความอุ่นนุ่มและอ่อนหวานจนต้องเร่งจังหวะกระชั้นส่งหล่อนถึงเส้นชัย แล้วเคลื่อนไหวถี่แรงเพื่อปลดปล่อยตัวเองตามสงครามรักค่อยๆ สงบลง คงเหลือเพียงเสียงหายใจหอบของฝ่ายชายและเสียงครางแผ่วเหมือนแมวอิ่มจากหญิงสาว อ้อมกอดแข็งแรงยังคงโอบรัดร่างงามสะพรั่งไว้อย่างหวงแหน ชายหนุ่มกดจมูกโด่งลงตรงซอกคอระหง แล้วขบเม้มดูดดึงผิวนวลด้วยความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ“คนเจ้าเล่ห์”คำแรกจากหญิงส
ห่อไฟรัก บทที่ 43 หลงกลิ่นพลับพลึงธาร (3)
“เกลียด!”“เกลียดพี่หรือ แล้วทำไมหนูจิณหน้าแดง”ชายหนุ่มจ้องมองใกล้ๆ เหมือนจะสำรวจตรวจตราหาทุกความรู้สึกที่ผุดออกมาจากดวงหน้าผุดผ่อง จนเจ้าหล่อนต้องผงะกายหนี กลัวใจคนบ้านี่จะทำอะไรอย่างไม่คาดคิด จิณณายังไม่อยากเสี่ยง เพราะบริเวณนี้ยังมีคนงานในไร่ป้วนเปี้ยนอยู่“เมื่อกี้พี่รอหนูจิณอยู่ที่บ้าน ห่วงจนจะบ้าตาย ไม่รู้ว่าร้อนหรือไม่สบายตัวหรือเปล่า ใจจริงพี่ไม่อยากให้ตากแดดตากลมหรอกนะ แต่ที่ให้มาเพราะเห็นว่าหนูจิณสนุกกับการทำงานในไร่” อาทิตย์บอกความรู้สึกของตัวเอง เพราะไม่อยากให้หญิงสาวเข้าใจเขาผิด คิดว่าเป็นจอมบงการไปเสียทุกเรื่อง “ที่พี่มารับให้กลับบ้านด้วยกัน หนูจิณเข้าใจพี่นะ”จิณณามองเขานิ่ง หล่อนเข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์ตั้งแต่เห็นเขามาตามแล้วละ แต่ที่ยังต่อต้าน เพราะขัดใจกับการชอบสั่งของเขามากกว่าแต่พอเขาพูดออกมาตรงๆ อย่างนี้ มีหรือที่หล่อนจะไม่เข้าใจและเห็นใจเขา“หนูจิณก็อยู่ในไร่นี้ อยู่ใกล้พี่อั๋นอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องห่วง”“อยากให้ใกล้มากกว่านี้ พี่ชอบให้อยู่ด้วยกัน
ห่อไฟรัก บทที่ 42 หลงกลิ่นพลับพลึงธาร (2)
ตะกร้าสานที่มีผ้าปูรองมีผลสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดอยู่เกือบเต็มตะกร้า หากจิณณายังก้มหน้าก้มตาเก็บจากต้นบนแปลงปลูกอย่างตั้งใจเจ้าของไร่หนุ่มหล่อที่เดินฝ่าคนงานตรงไปหานั้นถึงกับยืนมองนิ่ง เห็นความตั้งใจของหล่อนก็นึกเอ็นดูระคนอ่อนใจ“กลับได้หรือยังหนูจิณ”“อ้าว! คุณอั๋นมาทำไมคะ”จิณณาสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะเอียงคอถามเมื่อเห็นเขายืนอยู่ใกล้ๆ“มาตามคนงานจอมอู้น่ะสิ นี่ใกล้เที่ยงแล้ว ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน”ก่อนจะขับรถกอล์ฟมาส่งที่ไร่ในเวลาเกือบแปดนาฬิกา อาทิตย์ได้กำชับว่าให้จิณณาทำงานแค่สามชั่วโมง แล้วจะมารับกลับบ้าน เพราะไม่อยากให้ตากแดดนาน กลัวว่าหล่อนจะป่วยเหมือนคราวก่อน หากหญิงสาวก็ห้ามเขาไว้ ไม่ยอมให้มารับ แต่ก็สัญญาว่าเมื่อถึงเวลาจะเดินกลับบ้านเองพอเวลาใกล้เที่ยงเต็มที แสงแดดร้อนจ้า อาทิตย์ก็เดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านหลายรอบ หากยังไม่เห็นคนงานสาวหน้าใสกลับบ้านสักที จนเขาตัดสินใจมาตามกลับเองนี่แหละ“อู้ตรงไหนกัน จิณพยายามเก็บสตรอว์เบอร์รีไม่ให้ช้ากว่าคนอื่นแล้วนะ ถึงจะยังทำได้ไม่ดี แต่ก็ไม่ถ
ห่อไฟรัก บทที่ 41 หลงกลิ่นพลับพลึงธาร (1)
“ฉันกลับจากธุระแล้วผ่านมาทางนี้ เลยให้คนรถแวะเข้ามาในไร่ของแก เห็นลุงชื่นบอกว่าสตรอว์เบอร์รีบางแปลงเริ่มเก็บได้แล้ว”คุณนายอรอรเดินนำลูกชายเข้ามาในบ้าน สายตาคมกริบกวาดรอบโถงกว้างอย่างสำรวจ เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดสังเกต เธอก็ตรงไปนั่งบนโซฟารับแขก มุมที่สบายที่สุดสำหรับเธอ“เห็นแม่หายไปหลายวัน ปกติยังโทร.มาปลุกผมตอนเช้า หรือไม่บางทีช่วงเย็นก็โทร.มาถามว่าจะกินอะไร แล้วแม่ก็ให้คนรถเอาของกินมาส่ง”“หน้าที่นี้ควรเป็นแกทำให้ฉันมากกว่านะ นี่พอฉันหายไป แกก็ทวงเลยสิท่า” คุณนายเจ้าของห้างสรรพสินค้าประจำจังหวัดค้อนลูกชายคนโต แล้วหรี่ตาอย่างจับสังเกต “แล้วทำไมแกถึงถามจุกจิกกับฉันจังเลย เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้”“ผมแค่เป็นห่วง เพราะแม่หายไปหลายวัน แล้วจู่ๆ ก็มาหาด้วยตัวเองในช่วงใกล้ค่ำ ผมห่วงว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับแม่น่ะสิ”“แล้วถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับฉัน แกจะช่วยฉันทันไหม พอฉันไม่แวะมา แกก็ไม่ไปหา ไม่คิดจะถามข่าวคราวของฉันเหมือนกัน”คุณนายอรอรบ่นด้วยน้ำเสียงติดจะน้อยใจ จนอ
ห่อไฟรัก บทที่ 40 เพียงรัก (2)
“เพราะคุณมีพร้อม อยู่ในจุดที่สบายพอแล้ว”“ไม่รู้สิ ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก แต่พอเป็นผู้ใหญ่ก็อยากมีชีวิตของตัวเอง ฉันก็เปลี่ยนของฉันเอง เพราะจะใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยโดยหวังพึ่งพาแม่หรือที่บ้านตลอดไปก็ไม่ดี”“คุณเป็นลูกคนโต ตอนนี้คุณนายคงภูมิใจมากค่ะ เพราะคุณเก่ง คุณทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง”จิณณาเพิ่งได้คิดว่าอาทิตย์เป็นลูกชายของเศรษฐีใหญ่ในจังหวัด ตระกูลของเขาเป็นที่รู้จักของคนในสังคม ยิ่งการที่เขาเป็นทายาทคนโตซึ่งต้องเป็นความหวังและความภูมิใจของครอบครัว...โดยเฉพาะคุณนายอรอรที่เป็นผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเขามา“แม่ไม่เคี่ยวเข็ญเกี่ยวกับงานว่าจะให้ใครทำอะไร เราสามารถเลือกทำตามที่ถนัดได้ทุกคน...แต่มียกเว้นเรื่องเดียว”“เรื่องอะไรคะ”“อีกไม่นานเธอจะได้รู้เอง คุณนายยังตามเคี่ยวเข็ญฉันอยู่จนถึงตอนนี้ ดูท่าแล้วคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ”จิณณามองอาทิตย์อย่างคาดเดา เรื่องที่เขาพูดควรเป็นเรื่องชวนเครียด แต่ทำไมเขาต้องหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องขำ แถมหน้าตาก็บ่งบอกว่ามีความสุขอีกด้วยช่วงเ
ห่อไฟรัก บทที่ 39 เพียงรัก (1)
คำว่าคิดถึงของเขามาพร้อมกับดวงตาพราวระยับ จิณณามองปราดเดียวก็รู้ทันคนคิดไม่ซื่อ และแววตาของหญิงสาวก็ทำให้ชายหนุ่มต้องลอบยิ้ม เขาโน้มตัวลงไปโอบกอดหล่อนไว้ แล้วกดจุมพิตหนักๆ ตรงต้นคอ หากเพียงแค่นี้ก็ทำให้จิณณาวูบไหวไปทั้งกาย “จิณกำลังแกะเมล็ดสตรอว์เบอร์รีเอาไว้ปลูกค่ะ เมื่อวานลุงชื่นเอาลูกใหญ่ๆ มาให้จิณสี่ลูก จิณเห็นแล้วอยากแกะเมล็ดมาปลูกใส่กระถางไว้ในห้องนี้” จิณณาเบือนหนีสัมผัสของเขา แล้วบอกถึงความตั้งใจในสิ่งที่จะทำต่อไป อาทิตย์มองตามก็เห็นเปลือกสตรอว์เบอร์รีที่มีเมล็ดเกาะอยู่บนกระดาษทิชชู สภาพแห้งเหมือนถูกตากแดดไว้ระยะหนึ่งแล้ว “แกะเมล็ดแล้วยังไงต่อ” “เอาไปแช่น้ำหนึ่งสัปดาห์ แล้วเอาไปปลูกในกระเปาะเล็กๆ ระหว่างนั้นก็ควบคุมอุณหภูมิและความชื้นไปด้วยค่ะ” “ยุ่งยาก มันดีกว่าใช้ไหลสตรอว์เบอร์รีปลูกยังไง” “ดีกว่าตรงที่เราได้ฟูมฟักมันขึ้นมาจากเมล็ด เฝ้ารอและประคับประคองให้ต้นเติบใหญ่จนออกลูกออกผลให้เราชื่นชมสิคะ” “ปลูกไว้ชื่นชมหรอกหรือ” “คุณจะกินก็ได้ค่ะ” “ให้ถึงตอนนั้นก่อน แล้วฉันค่อยตัดสินใจว่าจะเก็บไว้ชื่นชมหรือเอามากิน”
ห่อไฟรัก บทที่ 38 ผัวเก็บ! (3)
“สองทุ่มนี่นะ นายนอนแต่หัวค่ำตั้งแต่เมื่อไร”น้องชายจอมจุ้นยังไม่เลิกเซ้าซี้ถาม อาทิตย์จึงตัดบทโดยการตัดสายแล้วปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อป้องกันการถูกรบกวนเสียเลย ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงาน แล้วเดินมาผลักบานประตูที่เชื่อมกันเพื่อเข้ามาในห้องนอนแม่เนื้อนวลของเขายังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในส่วนพักผ่อนของห้องนอน เห็นหล่อนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับนักร้องไทยที่มีลุคคล้ายเกาหลีอยู่ในจอขวางหูขวางตาชะมัด!อาทิตย์ก้าวอาดๆ ไปหาอย่างไม่รอช้า“อย่านะ! อย่าปิดทีวี จิณยังดูไม่จบ”“ดูนักร้องคนนี้หรือ แล้วทำไมต้องยิ้มให้เขาด้วย”ชายหนุ่มชี้ไปทางหน้าจอโทรทัศน์อย่างสุดที่ทนได้ไหว“ใช่ ขอดูพี่เป๊กให้จบก่อนนะ คนดี๊คนดีของหนูจิณ คุณอั๋นไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจิณตามไป”น้องก็กวนโมโห เมียก็ไม่ยอมเอาใจคนหัวร้อนออกอาการฮึดฮัดจำต้องเดินไปยังที่นอนคนเดียว แล้วก็ได้แต่เดินไปเดินมาสะกดอารมณ์อยู่สองสามรอบ แต่ใจก็ไม่ยอมสงบ จนเมื่อคิดว่าจะลงไปข้างล่างก็เห็นคนร่างกลมกลึงปรี่มาหาเสียก่อน“รายการทีวีจบแล้วห
