ตอนที่ 3 ค่อยๆ แทรกซึม

พิศลดานอนอ่านหนังสือนิยายที่ชื่นชอบอยู่บนเตียงนอนภายในคอนโดหรู ที่ทางบ้านลงทุนซื้อให้เธอได้พักอาศัย โดยเน้นความปลอดภัยและสะดวกสบายในการเดินทางไปเรียนเป็นหลัก ตอนแรกเธอก็ไม่ยอม เพราะเห็นว่ามันไม่จำเป็น เช่าเขาอยู่ก็ได้ และเธอก็เป็นเพียงแค่เด็กนักศึกษาเท่านั้น แต่พ่อแม่และพี่ชายไม่ยอม เพราะเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมาอยู่ไกลบ้านเลยอยากให้อยู่ในสถานที่ที่พวกท่านเห็นชอบ ดังนั้นสามเสียงจึงชนะเสียงเดียวอย่างเธอขาดลอย

เสียงการแจ้งเตือนไลน์ดังติดต่อกันถี่ๆ ทำให้พิศลดาละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงมาเปิดดูข้อความแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อรู้ว่าใครที่บ้าระห่ำส่งข้อความมาให้เธอมากมายก็ขมวดคิ้วมุ่น เปิดไล่ดูแต่ละข้อความที่ถูกส่งมาจากมาร์ติน ซึ่งเธอมั่นใจว่าไม่ได้ให้ข้อมูลส่วนตัวของเธอกับเขาไปอย่างแน่นอน แล้วแต่ละข้อความก็ชวนขนลุก และน่าตบทั้งนั้น ไม่รู้เป็นบ้าอะไรถึงพิมพ์แบบนี้

“หนูน้อยทำอะไรอยู่เอ่ย”

“คิดถึงจังหนูจัง”

“คิดถึงพี่ไหม”

“ทานข้าวรึยังครับ”

“วันนี้มีเรียนรึป่าว”

“พี่อยากเจอหนูจัง”

“ตอบพี่หน่อยนะคนสวย”

“อยากจูบจัง”

“อยากกอดด้วย”

“ออกมาเจอกันหน่อยไหม”

“ถ้าให้เดาตอนนี้คงกำลังด่าพี่อยู่ในใจแน่เลย”

“ตอบหน่อยนะนะนะ”

“ถ้าไม่ตอบจะไปดักฉุดเดี๋ยวนี้แหละ!!”

“ไม่ได้ขู่นะจะทำจริงๆ”

“แล้วอย่ามาหาว่าพี่ใจร้ายกับหนูนะ”

“พี่เริ่มมีน้ำโหแล้วนะ”

“จะหมดความอดทนจริงๆ แล้วนะ”

“คนบ้าอะไรห่ามสิ้นดี” พิศลดาพึมพำและชั่งใจว่าจะตอบกลับหรือไม่ ทางฝั่งมาร์ตินก็นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ในมืออย่างใจจดใจจ่อ มันขึ้นว่าอ่านแล้วทำไมยังไม่ตอบกลับมาสักทีหรือคิดว่าเขาแค่ขู่ไปงั้นเลยไม่ยอมตอบกลับมา แล้วความคิดก็ต้องสะดุดลงเมื่อประตูห้องทำงานถูกเคาะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญ” มาร์ตินวางโทรศัพท์ลงเมื่อเห็นเลขาเปิดประตูเข้ามา

“ขออนุญาตครับคุณมาร์ติน คุณริสามาขอเข้าพบครับ แต่ผมก็บอกเธอไปแล้วนะครับว่าคุณมาร์ตินไม่ว่างพบแต่เธอก็ยืนยันที่จะพบคุณให้ได้” เลขาหนุ่มหน้าตี๋ รูปร่างสูงโปร่ง เอ่ยรายงานเจ้านาย

“เฮ้อ! แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนสุธีร์” มาร์ตินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ด้านนอกครับจะให้เชิญเธอเข้ามาเลยไหมครับ” เมื่อมาร์ตินพยักหน้าเลขาหมุนก็เดินไปเปิดประตูให้เธอเข้ามา

นางแบบสาวเดินเข้ามาอย่างมาดมั่น ใบหน้าสวยเฉี่ยวแต่งแต้มเครื่องสำอางมาอย่างบรรจง งดงาม ร่างแบบบางสูงโปร่งสวมใส่เดรสรัดรูปสีดำเน้นหน้าอกหน้าใจที่แทบจะล้นทะลักออกมานอกผ้า ขาเรียวยาวสวมใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงแปร๊ด เดินตรงมานั่งตักมาร์ติน

“มาร์ตินขาริสาคิดถึงคุณจังเลยค่ะ” นางแบบสาวเอาแขนเรียวคล้องคอมาร์ตินออดอ้อนเสียงหวาน

“ปล่อยริสา ไปนั่งที่เก้าอี้ดีๆ หรือไม่มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น” มาร์ตินปลดแขนเรียวของนางแบบสาวออกแล้วดันร่างบางออกห่างแล้วตัวเขาก็ลุกขึ้นยืน

“โธ่! มาร์ตินขาก็ริสาคิดถึงคุณนิคะ” นางแบบสาวจะเดินเข้ามากอดมาร์ตินแต่เขารู้ทัน

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องมาใกล้ผม แล้วนี่คุณมาที่นี่ทำไม ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาวุ่นวายที่นี่ กลับไปซะริสา ผมไม่มีเวลาว่างมากหรอกนะ” มาร์ตินยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง จ้องหน้าสวยที่เขาคิดว่าสวยสู้หนูน้อยของเขาไม่ได้เลยสักนิด ขนาดน้องหนูของเขาไม่ได้แต่งหน้าอะไรมากมายยังสวยขนาดนั้น ผิดกับริสาที่แต่งหน้าหนา ถ้าล้างเครื่องสำอางออกมาไม่รู้จะสวยแบบนี้รึเปล่า เมื่อก่อนเขาหลงคิดว่าริสาสวยได้ยังไง

“ทำไมคุณพูดกับริสาแบบนี้ล่ะคะ” น้ำเสียงเง้างอดของนางแบบสาวสร้างความรำคาญให้กับมาร์ตินไม่น้อย

“กลับไปหาเสี่ยของคุณดีกว่า ถ้ายังไม่อยากเดือดร้อน” มาร์ตินเหยียดยิ้ม เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“คุณพูดอะไรคะ ริสาไม่เข้าใจ” นางแบบสาวหน้าซีดลงเมื่อคิดว่าความลับของเธอมาร์ตินได้ล่วงรู้แล้ว

“คุณรู้อยู่แก่ใจริสา ต่อไปนี้ก็เลิกมาวุ่นวายกับผมได้แล้ว” มาร์ตินนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานตามเดิมและเรียกสุธีร์ให้เข้ามาในห้องทำงาน “ลีโอเข้ามาพาริสาออกไปที”

“เชิญครับคุณริสา” สุธีร์เชิญนางแบบสาวออกไปนอกห้อง แต่เธอยังยืนเฉยจนเขาต้องจับแขนแล้วลากออกไป

“มาร์ตินขาริสารักคุณนะคะ” นางแบบสาวร้องบอกมาร์ตินพยายามจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ทว่าก็สู้แรงของสุธีร์ไม่ไหว

หลังจากสุธีร์และริสาได้ออกไปแล้ว มาร์ตินก็หยิบโทรศัพท์มาดูใหม่ แต่ก็ไม่มีข้อความที่เขาเฝ้ารอคอย จนกระทั่งความอดทนเขาสิ้นสุดลงก็เดินลิ่วออกไปด้วยหน้าตาบึ้งตึง

“ลีโอแกเช็กแน่แล้วใช่ไหมว่าหนูน้อยของฉันไม่มีเรียน และตอนนี้ก็อยู่ที่คอนโดน่ะ” ตอนนี้มาร์ตินกำลังเดินทางไปหาพิศลดาที่คอนโดของเธอบอกแล้วว่าเขาไม่ได้ขู่อยากจะรู้จริงๆ ว่าเมื่อเห็นหน้าของเขาน้องหนูจะทำหน้ายังไง

“ผมโทรเช็กที่คอนโดของคุณใบเฟิร์นแล้วครับว่าเธออยู่ที่ห้อง ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย” ลีโอลูกน้องคนสนิทของมาร์ตินมองกระจกหลังลอบมองหน้าเจ้านายที่ทำหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ออกจากบริษัท และที่เขารู้ว่าพิศลดาอยู่ที่คอนโดก็เพราะว่าเขาได้โทรไปสอบถามข้อมูลจากประชาสัมพันธ์ที่เขาได้จ้างให้เป็นหูเป็นตาและคอยส่งข้อมูลเกี่ยวกับพิศลดาให้เรียบร้อยแล้ว

“อือ”

“เอ่อแล้วคุณมาร์ตินได้สมัครเฟซบุ๊กกับอินสตราแกรมยังครับ” เขาอุตส่าห์หามาให้หวังว่าเจ้านายจะไม่ทำให้เขาผิดหวังนะ

“สมัครแล้วแกนี่ถามมากจังวะ” เขาสมัครตั้งแต่วันที่ได้อ่านข้อมูลของเธอนั่นแหละแล้วตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันเรียบร้อยแล้วด้วยแต่เขาไม่ได้ใช้รูปของตัวเองหรอกแต่ใช้เป็นรูปแมวน่ารักๆ แทนกลัวว่าถ้าเป็นรูปตัวเองน้องหนูจะไม่รับ และก็ส่องดูความเคลื่อนไหวเแทบจะทุกชั่วโมง ตามกดถูกใจทุกโพสต์ แต่ก็ต้องโมโหเมื่อมีผู้ชายมากดถูกใจและคอมเมนต์

“ก็ผมอยากรู้นี่นาว่าแต่คุณใบเฟิร์นไม่สงสัยหรอครับ” ลีโอก็ยังคงถามต่อ

“ไม่หรอกเพราะฉันไม่ได้ลงอะไรเลยชื่อกับรูปก็ไม่ได้บอกว่าเป็นตัวฉัน”