ตอนที่ 37.และสิ่งที่สำคัญที่สุด คือทุกๆ คนจะถูกปลูกฝังให้รักและซื่อสัตย์ต่อแผ่นดินเกิด และอย่าได้คิดทรยศแผ่นดินเกิดคนรุ่นคนเก่าก่อนซึ่งเป็นบรรพบุรุษของหิรัญวาริทน์ ได้กล่าวเป็นคำสอนที่ถ่ายทอดมาสู่ลูกหลานให้ซึมซับและปฏิบัติต่อกันมาคือ “แผ่นดินที่ให้ชีวิตและความอุดมสมบูรณ์แด่ทุกชีวิตนั้นเสมือนมารดาผู้ให้กำเนิดการทรยศหรือทำลายแผ่นดินเกิดก็เปรียบเสมือนลูกที่คิดทำร้ายพ่อแม่ เปรียบได้กับทรพี เพราะเมื่อใด ที่คิดทรยศแผ่นดินเกิดเมื่อใดจงรู้ไว้ว่านั่นคือหายนะ เพราะคนเราต่อให้มีสมบัติ เงินทองมากมายเพียงใด แต่หากไร้ซึ่งแผ่นดิน ไร้ที่อยู่ทำกิน ไร้ซึ่งชนชาติที่จะอยู่ชีวิตก็ไร้ค่า เพราะการไร้แผ่นดินกลบหน้าคือความอัปยศที่สุดในชีวิตคนเรา...”และถ้าหากคนไทยเราทุกคนคิดและทำได้อย่างนั้นประเทศเราคงสงบสุขและร่มเย็นมากกว่านี้ แต่เพราะทุกวันนี้ที่ประเทศของเราได้ประสบปัญหาต่างๆนั่นส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะมีคนบางกลุ่มที่ไม่เคยสำนึกในบุญคุณของแผ่นดินเกิด ไม่เคยภูมิใจในความเป็นไทยที่บรรพบุรุษได้เสียเลือดเนื้อปกป้อง ด้วยชีวิตและศักดิ์ศรี เพียงเพื่อให้ลูกหลานได้มีแผ่นดินที่จะอาศัยทำมาหากินชั่วลูกชั่วหลาน ได้ภาคภูมิ
ตอนที่ 38.“น่านะน้ำผึ้งอีกครั้งเดียวเท่านั้นนะ ต่อไปพี่ดังจะไม่ปากเสียไม่ทำให้ครูดาวเขาโกรธนะๆ ช่วยพี่ดังหน่อยน้องสาวคนสวนของพี่ดัง” เด่นดังโอดครวญกับน้องสาวคนสวยเมื่อหัวใจของเขาร่ำๆ อยากบอกรักคุณครูคนสวยแห่งบ้านเด็กที่ชื่อว่า ครูดาว“ไม่ต้องมาอ้อนวอน ช่วยทีไรทำเสียเรื่องทุกทีปากดีเข้าไปเขาไม่สนใจแล้วหันไปคว้าหนุ่มๆ คนอื่นมาเป็นแฟนนะเค้าจะสมน้ำหน้าให้” ดรุณนุชสะบัดเสียงใส่พี่ชายที่ยืนปากห้อยน่าสงสารอยู่ข้างๆ“โธ่น้ำผึ้งจ๋า อีกแค่ครั้งเดียวคราวนี้พี่ดังจะไม่ปากเสีย จะสารภาพรักและขอครูดาวแต่งงานเลยดีเปล่าล่ะ”“โธ่ไอ้ดังแกทำปากดี พอเอาเข้าจริงเห็นเขินแล้วพาลปากเสียทุกที” เด่นดีที่ยืนฟังแฝดน้องคร่ำครวญอยู่ก็อดที่จะเหน็บแนมน้องชายไม่ได้ ความรู้สึกตอนนี้คือหมั่นไส้ไอ้คนท่ามากปากเสีย“นี่ๆๆ พอๆๆ กันเลยทั้งสามคน แมงปอวางแผนให้ก็ได้ ไม่ต้องเถียงกัน” อรุณนารีขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าสามพี่น้องมัวแต่เกี่ยงกัน เธอเรียกแทนตัวเองอย่างสนิทสนมกับแฝดทั้งคู่เพราะรุ่นราวคราวเดียวกันและเธอเองก็รู้สึกชอบนิสัยใจคอของแฝดขาวดำนี้เพราะทั้งคู่หน้าตารูปร่างเหมือนกันแทบทุกอย่างแต่ต่างกันเพียงสีผิวเท่านั้น แรกๆ เธอเอง
ตอนที่ 39.แต่เมื่อเหมันต์สำนึกได้ว่า เขาว่าหญิงสาวไว้เยอะ และคอยหาเรื่องทะเลาะกับเธอบ่อยๆ ตั้งแต่เธอมาที่นี่ และเหมือนเธอเองก็ยังคงขัดเคืองเขาอยู่เพราะหญิงสาวแทบไม่มองหน้าเขา จะคุยกับเขาก็เฉพาะเรื่องงาน เขาเองจึงสงวนท่าทีอยู่แม้จะรู้สึกผิดที่เคยว่าเธอไว้หลายอย่าง รวมทั้งที่ว่าเธอเป็นเลสเบี้ยนและแมงปอผิดเพศด้วย เพราะเธอแทบจะคุยกับเขาแบบนับคำได้เมื่อต้องพูดคุยกันเรื่องงานหรือเจอกันแบบไม่มีทางเลี่ยง แต่พออยู่กับคนอื่นเจ้าหล่อนพูดจ้อจนลิงแทบหลับ“แมงปอร้องเพลงเพราะนะนายว่ามั้ย ฉันชอบเสียงเธอจังมันกังวานใสน่าฟังมากทีเดียว นี่ถ้าเธอเป็นนักร้องต้องดังเป็นพลุแตกแน่ๆ ทั้งน่ารักและเล่นดนตรีเก่งแบบนี้มิเสียแรงที่แม่เป็นครูสอนดนตรี พรสวรรค์ล้วนๆ” ริคเอ่ยชมหญิงสาวไม่ขาดปากจนทำให้คนฟังอยู่รู้สึกขัดเคืองในใจตะหงิดๆ“แล้วน้องสาวฉันล่ะร้องเพลงไม่เพราะรึไง เห็นชมคนอื่นจังแถมยังรู้เรื่องดีขนาดว่าเขามีแม่เป็นครูสอนดนตรีด้วย มันชักยังไงๆ นะริค”“คนอื่นที่ไหนกัน แมงปอน่ะแทบจะเป็นลูกสาวคนโปรดของแม่กับพ่อนายไปแล้ว และเรื่องที่แมงปอเขามีแม่เป็นครูสอนดนตรีไทยใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นอีกอย่างยัยลูกลิงของฉันน่ะร
ตอนที่ 40.“เธอมาที่นี่ทำไม” ชลเขต ตวาดเสียงดังลั่นใส่ เจ้าของเรือนร่างสูงโปร่งสมส่วนของหญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามราวนางฟ้า ดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายรื่นเริงไม่มีแววของความหวาดกลัวต่อชายหนุ่มตรงหน้าที่หน้าตาถมึงทึงอย่างไม่ชอบใจที่เห็นเธอ“ทำไมพูดจาเสียห่างเหินจังเลยล่ะคะเขต”ร่างสมส่วนของสาวงามลุกจากโซฟาตัวสวยมาโอบลำคอแกร่ง ริมฝีปากเคลือบสีสดคลอเคลียที่ริมฝีปากหนาอย่างยั่วยวน ดวงตาสีมรกตเชิญชวนให้หลงใหล และเขาก็เคยหลงใหลในมารยาของเธอมาแล้วอย่างหัวปักหัวปำ“อย่ามาทำยั่วยวนฉันเธอก็รู้ว่ามันไม่ได้ผลอีกแล้วแอนนี่” ชลเขตเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาคมเย็นชา“หึหึหึ ใจร้ายจังเลยนะ ผู้ชายแถวๆ นี้ โอเคๆ ฉันไม่ยั่วคุณแล้วก็ได้ ที่ฉันมานี่ก็เพราะอยากขอความช่วยเหลือเท่านั้นเอง” แอนนิต้า รามอส เอ่ยยิ้มๆ พลางผละออกจากร่างแกร่งของชายหนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง“คนอย่างแอนนิต้า รามอส ลดตัวลงมาขอความช่วยเหลือนายหัวกระจอกๆ อย่างนายหัวชลเขตนี่ไม่ธรรมดาเลยนะว่าไหม”ชลเขตมองหญิงสาวที่เขาเคยรักหมดใจ แต่เธอกลับทิ้งเขาอย่างไม่ใยดี แล้วหันไปคบหากับเหมันต์ ทั้งๆ ที่เขากับเธอคบหากันก่อนที่เธอจะเจอเหมันต์ด้วยซ้ำ และเธอยังได้ทิ้งถ้
ตอนที่ 41.“อย่าบอกนะว่าเลี้ยงน้องสาวตัวเองไว้ขายให้ไอ้พวกเสี่ยตัณหากลับ”“ม่ายๆๆ คุณหนูดี ฤดีชล อัครไพฑูรย์ มีค่ามากกว่าพวกโสเภณีปลายแถวอย่างนั้น หนูดีมีค่ามากกว่านั้นมีค่ามาก และเผลอๆมันเป็นบ่อเงินบ่อทองให้ฉันได้เลยล่ะ”“นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ชลเขต”“อย่ารู้เลย ไปสนุกกันข้างนอกดีกว่า เรามารื้อฟื้นความหลังกันหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มตัดบทสาวสวยและเดินนำออกไปทำให้ร่างโปร่งระหงของแอนนิต้าต้องตามไปอย่างไม่มีทางเลี่ยงฤดีชล อัครไพฑูรย์ หรือ หนูดี มองตามร่างของคนทั้งสองไปด้วยดวงตาที่เจ็บปวด เธอรู้ตัวดีว่าอยู่ในบ้านอัครไพฑูรย์ด้วยเหตุใด ในฐานะอะไร เพราะอะไร และเพื่อใคร ใจดวงน้อยๆ ของเธออยากจะโบยบินไปให้ไกลจากที่แห่งนี้ ไปให้ไกลจากคนใจร้ายพวกนี้ที่ดิบเถื่อนและไร้เมตตาอย่างนายหัวชลเขต พี่ชายต่างมารดาของเธอ เขาไม่เคยเลยสักครั้งจะคิดว่าเธอเป็นน้องสาว หรือจริงๆ แล้วผู้ชายคนนี้ไม่นับญาติกับใครเลยอย่างที่เขาชอบบอกใครๆสาเหตุสำคัญที่ทำให้เธออยู่ที่นี่ก็เพราะมารดาของเธอที่ขอร้องให้เธออยู่ เหตุผลก็เพื่ออย่างน้อยๆ นางก็ยังได้ใกล้ชิดและคอยมองดูนายใหญ่ชัชชล ผู้เป็นสามีของนางห่างๆด้วยความรัก มันเป็นความร
ตอนที่ 42.“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันเป็นพ่อแก ยังไงแกก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนที่ฉันต้องยอมรับว่าแกเป็นลูกนั่นล่ะ เอ้านี่เงินเอาไปซื้อเสื้อผ้าที่มันดูเป็นดีกว่านี้หน่อย และถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นมาที่นี่อีกเข้าใจใช่มั้ย” นายหัวใหญ่ชัชชลเอ่ยเสียงเย็นชาและยื่นเงินจำนวนมากโขอยู่นั้นให้สาวน้อยที่ยืนตัวสั่นก้มหน้านิ่งตรงหน้า“ค่ะ” สาวน้อยรับคำสั้นๆ ก่อนจะเอื้อมมือสั่นเทาไปรับเงินปึกนั้น และถอยหลีกทางให้ร่างสูงใหญ่ที่ยังคงความหล่อเหลาภูมิฐานไว้ได้เป็นอย่างดีจนน่าทึ่งว่าชายผู้นี้มีวัยล่วงเลยมากว่าหกสิบปีแล้วดวงตาที่มองตามร่างผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาไปอย่างเจ็บช้ำและรวดร้าว นี่ก็เหมือนกัน ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขามองเธอว่าเป็นลูกสาวอย่างที่บอกหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เจอกันมักจะเจอและจบด้วยคำพูดร้ายๆ และเธอก็ได้รับแต่ความเย็นชาหมางเมินจากผู้เป็นบิดาและทุกๆ ครั้งก่อนจากกันเขาก็จะให้เงินเธอทุกครั้งและแต่ละครั้งมันก็มากโขอยู่แต่เธอเองก็ไม่ค่อยได้ใช้มันนักส่วนมากเธอจะเก็บฝากธนาคารไว้เสมอ แม้อยากหยิ่งผยองว่าไม่รับเธอจะถูกตอกกลับมาให้เจ็บช้ำมากกว่าเดิมนั่นคือเหตุผลที่เธอจำต้องเหยีย
ตอนที่ 43.“เปิดใจบ้างก็ได้นะมาร์ค นายจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับอดีตจนมองผู้หญิงทุกคนเหมือนศัตรู” พูดจบร่างสูงของริคก็เดินไปยังสองสาวที่ช่วยกันตัดแต่งกิ่งต้นไม้ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง สวนสวยค่อยๆ ปรากฏให้เห็น ดอกไม้เล็กๆ สีขาวสะอาดตาแซมด้วยดอกเล็กๆ สีม่วงอมชมพูที่ปลูกสลับกันบริเวณโคนต้นไม้หน้าบ้านพักส่งกลิ่นหอมระรินเคล้ากับกลิ่นลมทะเลช่างอ่อนหวานนัก“ตามมาอีกแล้ว น้ำผึ้งล่ะเบื่ออีตาฝรั่งบ้านี่จังพี่แมงปอ หน้ามึนหน้าด้านหน้าทนจริงๆ” ดรุณบ่นกับอรุณนารีเบาๆด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง แต่กลับแดงปลั่งจนน่าแปลกใจ“พี่ก็เห็นน้ำผึ้งกับพี่ริคไปด้วยกันดีนี่ทำไมว่าพี่ริคเขาอย่างนั้นล่ะ” อรุณนารีแย้งอย่าง แกล้งสงสัยใบหน้าน่ารักนั้นซ่อนยิ้มในหน้า“ถูกบังคับล่ะสิไม่ว่า” แล้วสาวน้อยก็เล่าเรื่องที่เขาเอามาบีบให้เธอคอยดูแลเขาให้อรุณนารีฟัง แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ เพราะเรื่องที่เขาปล้นจูบเธอเมื่อหกปีก่อนนั่น และเมื่อสามวันก่อนนั้นต้องเก็บไว้เป็นความลับ สาวน้อยนั่งหน้าแดงเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ระทึกสุดวาบหวามที่น้ำตกหลังเกาะเมื่อสามวันก่อน‘นี่คุณริคฉันไม่ไปน้ำตกหลังเกาะกับคุณนะ อย่ามาบังคับฉันนะคนบ้า”‘ทำไมเธอกลัวฉันรึ
ตอนที่ 44.‘อย่ามากล่าวหาฉันนะ แล้วก็ปล่อยฉันด้วย เพราะฉันหนาวแล้ว’ สาวน้อยบอกเสี่ยงสั่นริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างควบคุมตนเอง เพราะเริ่มหนาวและเริ่มหวั่นไหวกับความชิดใกล้‘ทำไม...กลัวหรือ’ ชายหนุ่มก็เสียงพร่าด้วยความร้อนรุ่มและความอดกลั้นที่จะไม่ทำอะไรเธอมากกว่าการกอดร่างสาวน้อยไว้อย่างนี้แต่ดูเหมือนมันยากเต็มทีเพราะเธอไม่ให้ความร่วมมือและเริ่มจะดิ้นรนขัดขืนทำให้สองร่างยิ่งเสียดสีกันจนเขาเริ่มจะทนไม่ได้กับความปรารถนาที่พยายามเก็บซ่อนไว้‘พระเจ้า...หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะน้ำผึ้งก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว’‘ไม่ ไม่หยุด ทำไม คุณจะตีก้นฉันรึไง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอย่ามาวางอำนาจกับฉันนะฉันไม่น่าหลงกลคุณอีกเลย’ นอกจากจะไม่หยุดเธอยังดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนที่ทำให้เธอใจหวิวๆ แต่เธอลืมไปว่าการกระทำของเธอมันเหมือนเอาน้ำมันราดบนกองไฟซึ่งไฟอย่างริคก็เร่าร้อนรอวันให้น้ำมันราดลงมาอยู่แล้ว ‘พระเจ้า...น้ำผึ้งเธอโทษฉันไม่ได้นะ’ สาวน้อยไม่ทันได้คิดอะไรเพราะมัวแต่ดีดดิ้น จึงไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างหนุ่มที่ร้อนจนแทบไหม้เกรียม และจนเมื่อริมฝีปากร้อนๆ ของเขาทาบทับลงมาบนกลีบปากสาวที่ซีดสั่นเพราะความหนาว
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร