ตอนที่ 31. “เป็นไงบ้างคะพี่ริค รสชาติดีไหมคะ” หญิงสาวมองหน้าหล่อเหลาคมหวานของริค อย่างรอคอยคำตอบ โฮ่ง โฮ่ง แต่คำตอบของริคกลับเป็นเสียงเห่าของเจ้าคอบร้าที่มาตอนไหนไม่รู้แต่มันมาถึงก็เห่าใกล้ๆ เธอเสียจนตกใจร้องกรี๊ดและกระโดดโหยงมานั่งตักกว้างของเหมันต์อย่างลืมตัว แขนเรียวโอบรอบคอแกร่งและใบหน้าสวยน่ารักซุกซบอกกว้างหลับตาปี๋อย่างขวัญเสียแต่ชายหนุ่มที่เป็นหลักยึดของเธอกลับตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกชั่วคราวและเมื่อมองไปที่เจ้าคอบร้าที่ตอนนี้นั่งกระดิกหางมองมาที่เขาอย่างน่าหมั่นไส้และสายตาอีกห้าคู่ (รวมเจ้าคอบร้าด้วย) ก็กำลังมองมาที่เขาอย่างขบขันปิดไม่มิด ใบหน้ารกๆ ด้วยหนวดเครานั้น ก็ขึ้นสีเข้มทันที หัวใจที่เคยแกร่งกระด้างสั่นไหวนิดๆ เมื่อเจอกับความนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของร่างเล็กๆ ที่ซุกซบ“นี่แม่คุณจะตกใจอะไรนักหนา ฉันล่ะอยากรู้จังทุกครั้งที่เธอตกใจนี่กระโดดกอดผู้ชายทุกคนที่อยู่ใกล้เลยรึไงฮึ” ชายหนุ่มก้มลงกัดฟันพูดกับร่างเล็กที่ซุกตัวกับอกกว้างของเขาอย่างเคืองขุ่น แววตาวาววับเข้มขุ่นเหมือนกินรังแตนมาสักสิบรัง ใบหน้าน่ารักเงยหน้ามองเขาทันที ดวงตาวาววับอย่างเอาเรื่องเช่นกันที่เขามาท
ตอนที่32.“และคุณป้าก็ให้เธอเรียกฉันว่า พี่ริค ด้วยจะได้ดูสนิทสนมเหมือนคนครอบครัวเดียวกัน แมงปอยังเรียกฉันว่าพี่ริคเลย” ใบหน้าหล่อเหล่านั้นช่างยียวนนักในสายตาของเธอ ตอนนี้สาวน้อยแทบเต้าเร่าด้วยความขัดใจ“ฉันไม่เรียกใครจะทำไม หน้าตาเหมือนฝรั่งหื่นกามอย่างคุณฉันไม่เรียกพี่ให้เสียปากหรอก แล้วอีกอย่างฉันว่านะ คุณน่าจะรู้จักเกาะนี้แทบทุกซอกทุกมุมแล้วล่ะทำไมจะต้องเดือดร้อนให้คนอื่นพาไปโน่นไปนี่ทั้งที่ตัวเองก็ไปได้”“เธอคงลืมอะไรไปบางอย่างน้ำผึ้ง เธอติดค้างอะไรฉันอยู่รึเปล่า” เสียงเย็นๆ ของริค เอ่ยเนิบช้า ชัดเจนโดยเฉพาะคำว่า น้ำผึ้ง ที่เขาออกเสียงเป็นภาษาไทยชัดเจนจนดรุณนุชถึงกับเงยหน้ามองเขาอย่างงงงวยและหวาดหวั่น ขนอ่อนบริเวณต้อนคอลุกชันอย่างช่วยไม่ได้เมื่อสบกับตาที่วับวาวของริค เวลส์เขาจำเธอได้ นั่นคือสิ่งที่เธอคิดได้ตอนนี้ และภาพสุดท้ายก่อนจากกันเมื่อหกปีก่อนก็แวบเข้ามาในหัว ภาพที่ใบหน้าหล่อเหลาคมหวานของเขามีเลือดซึมออกมาจากหางตาซ้าย เพราะก้อนหินที่เธอตั้งใจขว้างใส่เขาสุดแรงเพื่อแก้แค้นให้นายหัวที่ถูกเขาแย่งแฟน และแก้แค้นที่เขาบังอาจปล้นจูบแรกของเธอไปอย่างร้อนแรงและอุกอาจและ อย่างหน้าด้าน
ตอนที่ 33.นอกจากจะเป็นจอมโมเมแล้วยังชอบมัดมือชก ข่มขู่ และปากเสียอีกต่างหาก ที่บังอาจมาว่าเธอหุ่นแห้งๆ อีตาฝรั่งบ้า อีตาริคเวรเอ๊ย สาวน้อยขัดใจและเข่นเขี้ยวอยู่ในอก แต่ก็ยอมนั่งซ้อนท้ายจักรยานคนตัวโตอย่างเสียไม่ได้ ส่วนริคนั้นพอใจอย่างมากแต่พอเห็นใบหน้าเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดงของแม่ลูกลิงตัวน้อยที่ยืนนิ่งติดอ่าง แต่แล้วก็นึกสงสาร เขาจึงจงใจเปลี่ยนเรื่องคุยและเลือกที่จะรวบรัดแม่สาวน้อยคนนี้ดีกว่า ร่างสูงนั่งคร่อมจักรยานพร้อมออกตัวปั่นเมื่อเห็นสาวน้อยเม้มปากอย่างขัดเคืองและซ้อนท้ายจักรยานเขาอย่างกระแทกกระทั้นนั้นอย่างไม่มีทางเลี่ยงดรุณนุชก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายชายหนุ่มอย่างกระแทกกระทั้น ใจหนึ่งก็กลัวนายหญิงวารินตำหนิ และอีกใจก็นึกว่าเอาตัวรอดไปก่อนวันนี้แล้ววันหลัวค่อยหาทางเอาคืนคนเจ้าเล่ห์ที่บังอาจข่มขู่เธอ ส่วนเจ้ากุ้งแก้วไอ้ลิงตัวดีที่ยืนเมียงมองอยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าดรุณนุชซ้อนท้ายจักรยานริคเรียบร้อยแล้วมันก็รีบกระโดดขึ้นนั่งกระแกรงหน้าจักรยานทันทีอย่างรู้งาน เป็นที่เข่นเขี้ยวต่อดรุณนุชยิ่งนัก“กุ้งแก้วแกทำฉันผิดหวังมากเลย วันนี้ขากลับนะฉันจะให้แกเดินจนขาลากเลยไอ้ลิงอ้วน”สาวน้อยต่อว่ามั
ตอนที่ 34.“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าฉันผิดเอง หรือว่าเธอจะมาปั่นล่ะ”ริคเห็นใบหน้านวลที่แดงปลั่งราวมะเขือเทศสุกก็นึกเอ็นดูระคนอยากจะดูมากกว่านั้นก็อดสงสาร เลยไม่อยากแกล้งเธอให้อับอายมากกว่านี้ จึงเสนอทางออกให้แบบว่าเธอน่าจะไม่เสียเปรียบเขา“ปั่นให้โง่น่ะสิ ตัวเองตัวใหญ่ยังกะยักษ์ ถ้าเขาปั่นมีหวังน่องโป่งเท่าขาช้าง”สาวน้อยโวยอย่างรู้ทันใบหน้างอง้ำมองเขาตาเขียวปัด ใครจะไปปั่นจักรยานให้เขาซ้อนท้ายกัน เสียเปรียบเห็นๆ เผลอๆ ไอ้นายริค เวรนี่ต้องแกล้งโอบกอดเธอเป็นแน่ ไหนจะร่างกายที่แสนใหญ่โตของเขานั่นอีก ดรุณนุชมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มน้อยๆ ยียวนและดูแสนจะเจ้าเล่ห์นั้น อย่างรู้ทันคนเจ้าเล่ห์แสนกล ไม่นึกว่าคนอย่างริค เวลส์ที่เขาว่าร้ายกาจนักหนาจะเจ้าเล่ห์และหน้าด้านหน้ามึนและยียวนได้ถึงเพียงนี้“ไปเลยรีบปั่นไปเลย อย่ามาทำเจ้าเล่ห์นะ” เธอพูดเสียงเขียวเพื่อกลบเกลื่อนความหวั่นไหวในใจ“ครับ ได้ครับ คุณผู้หญิง ของผม หึหึหึ”ชายหนุ่มรับคำโดยดี แต่ไม่วายที่จะหยอดคำพูดที่มีความหมายเล็กๆ ให้เธอได้ขัดเขิน แล้วปั่นจักรยานคันเล็กต่อไป แต่ในหัวสมองอันชาญฉลาดก็ไม่หยุดคิดหาแผนการจับยัยลูกลิงมาแนบข้างให้เร็วที่สุ
ตอนที่ 35.“ใครบอกว่าฉันชอบมัน มันตามฉันเองตะหากและถ้าคุณตาไม่บอดนะก็จะเห็นว่าไอ้เจ้าคอบร้าของคุณนี่มันคอยแกล้งฉันตลอดเลย นี่ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ ฉันโดนหมาเจ้าเล่ห์ของคุณแกล้งจริงๆ นะคุณ” อรุณนารีบอกอย่างที่ใจคิด และกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อร่างเล็กบางก็รี่เข้าไปจับแขนแกร่งนั้นเขย่าเบาๆ อย่างเน้นย้ำความคิดของตนเอง โดยหลงลืมความขุ่นข้องกับเหตุการณ์ อิหลักอิเหลื่อเมื่อตอนเช้าสนิทใจชายหนุ่มชำเลืองมองร่างบางที่แม้จะยืนแล้วก็ยังสูงพ้นศีรษะของเขาแค่นิดเดียวทั้งๆ ที่เขานั่งอยู่แท้ๆเธอตัวเล็กจริงๆ และมองเผินๆ เหมือนเด็กที่ยังไม่โตเป็นสาวเสียด้วยซ้ำ แต่การได้สัมผัสร่างกายเธอแบบไม่ตั้งใจถึงสองครั้งสองคราและแบบแนบชิดด้วยนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอโตเป็นสาวเต็มตัวเลยทีเดียว“เธอนี่ท่าจะประสาท ดูหนังดู รายการปังคุง กับเจมส์มากเกินไปรึเปล่าจะมีหมาที่ไหนแกล้งคนได้ คิดมากไปแล้วมั้ง” ชายหนุ่มพูดเปรียบเทียบกับรายการแบบเรียลลิตี้ของญี่ปุ่นที่มีสุนัขกับลิงชิมแปนซีเป็นตัวเอกที่ต้องทำภารกิจต่างๆ ที่กำหนดให้และทั้งสุนัขทั้งลิงก็ทำได้ดี แบบน่ารักขำขัน จนคนติดไปทั่วบ้านทั่วเมือง“เอะนี่คุณไม่เชื่อฉันเหรอ นั่นไง มันหันมา
ตอนที่36. คิดได้ดังนั้นร่างเล็กบางก็รีบถอยออกมาห่างหนึ่งช่วงแขน เมื่อได้รับรู้ถึงความชิดใกล้จนแทบได้ยินเสียงหัวใจเต้นใบหน้ารูปหัวใจน่ารักแดงก่ำ อกสาวเต้นรัวอย่างแรงจนกลัวว่ามันจะกระดอนออกมาข้างนอก และพอหันไปเห็นเจ้าคอบร้าที่ทำท่าเอาขาหน้าปิดตาแบบที่ไม่ค่อยจะสนิทนัก และทำท่าล้อเลียนเธออย่างทึ่งๆ และแสนจะหมั่นไส้ในความยียวนกวนประสาทของมัน นี่เจ้าคอบร้านี่มันร้ายกาจขนาดนี้เลยหรือ หญิงสาวเดินลิ่วๆจากไปอย่างงอนๆ และงอนทั้งคนทั้งสุนัขแสนเจ้าเล่ห์และกวนประสาท!!!เหมันต์หัวเราะในลำคอมองตามร่างเล็กบางที่เดินตึงๆ จากไปอย่างแสนงอนนั้นแล้วก็อดหน้าแดงด้วยความขัดเขินเช่นกันนั้นไม่ได้ และยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเจ้าคอบร้ามองเขาอย่างล้อเลียน กระดิกหางริกๆ อย่างยั่วเย้า และทำท่าเอาขาหน้าปิดตาข้างหนึ่งอย่างกวนๆ จนเขาต้องรีบทำหน้าเข้ม กระแอมในลำคอนิดๆ ก่อนจะหันมาสนใจภาพในหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ในใจที่เย็นชาของเขากลับระริกไหวด้วยความเบิกบานอย่างไม่รู้ตัว“คอบร้า แกหยุดทำท่าแบบนั้นซะที รู้สึกเดี๋ยวนี้เอาใหญ่นะเราเจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน เมื่อกี้แกล้งใช่ไหม” เหมันต์ทำเสียงเข้มใส่เจ้าคอบร้าเพื่อกลบเกลื่อนค
ตอนที่ 37.และสิ่งที่สำคัญที่สุด คือทุกๆ คนจะถูกปลูกฝังให้รักและซื่อสัตย์ต่อแผ่นดินเกิด และอย่าได้คิดทรยศแผ่นดินเกิดคนรุ่นคนเก่าก่อนซึ่งเป็นบรรพบุรุษของหิรัญวาริทน์ ได้กล่าวเป็นคำสอนที่ถ่ายทอดมาสู่ลูกหลานให้ซึมซับและปฏิบัติต่อกันมาคือ “แผ่นดินที่ให้ชีวิตและความอุดมสมบูรณ์แด่ทุกชีวิตนั้นเสมือนมารดาผู้ให้กำเนิดการทรยศหรือทำลายแผ่นดินเกิดก็เปรียบเสมือนลูกที่คิดทำร้ายพ่อแม่ เปรียบได้กับทรพี เพราะเมื่อใด ที่คิดทรยศแผ่นดินเกิดเมื่อใดจงรู้ไว้ว่านั่นคือหายนะ เพราะคนเราต่อให้มีสมบัติ เงินทองมากมายเพียงใด แต่หากไร้ซึ่งแผ่นดิน ไร้ที่อยู่ทำกิน ไร้ซึ่งชนชาติที่จะอยู่ชีวิตก็ไร้ค่า เพราะการไร้แผ่นดินกลบหน้าคือความอัปยศที่สุดในชีวิตคนเรา...”และถ้าหากคนไทยเราทุกคนคิดและทำได้อย่างนั้นประเทศเราคงสงบสุขและร่มเย็นมากกว่านี้ แต่เพราะทุกวันนี้ที่ประเทศของเราได้ประสบปัญหาต่างๆนั่นส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะมีคนบางกลุ่มที่ไม่เคยสำนึกในบุญคุณของแผ่นดินเกิด ไม่เคยภูมิใจในความเป็นไทยที่บรรพบุรุษได้เสียเลือดเนื้อปกป้อง ด้วยชีวิตและศักดิ์ศรี เพียงเพื่อให้ลูกหลานได้มีแผ่นดินที่จะอาศัยทำมาหากินชั่วลูกชั่วหลาน ได้ภาคภูมิ
ตอนที่ 38.“น่านะน้ำผึ้งอีกครั้งเดียวเท่านั้นนะ ต่อไปพี่ดังจะไม่ปากเสียไม่ทำให้ครูดาวเขาโกรธนะๆ ช่วยพี่ดังหน่อยน้องสาวคนสวนของพี่ดัง” เด่นดังโอดครวญกับน้องสาวคนสวยเมื่อหัวใจของเขาร่ำๆ อยากบอกรักคุณครูคนสวยแห่งบ้านเด็กที่ชื่อว่า ครูดาว“ไม่ต้องมาอ้อนวอน ช่วยทีไรทำเสียเรื่องทุกทีปากดีเข้าไปเขาไม่สนใจแล้วหันไปคว้าหนุ่มๆ คนอื่นมาเป็นแฟนนะเค้าจะสมน้ำหน้าให้” ดรุณนุชสะบัดเสียงใส่พี่ชายที่ยืนปากห้อยน่าสงสารอยู่ข้างๆ“โธ่น้ำผึ้งจ๋า อีกแค่ครั้งเดียวคราวนี้พี่ดังจะไม่ปากเสีย จะสารภาพรักและขอครูดาวแต่งงานเลยดีเปล่าล่ะ”“โธ่ไอ้ดังแกทำปากดี พอเอาเข้าจริงเห็นเขินแล้วพาลปากเสียทุกที” เด่นดีที่ยืนฟังแฝดน้องคร่ำครวญอยู่ก็อดที่จะเหน็บแนมน้องชายไม่ได้ ความรู้สึกตอนนี้คือหมั่นไส้ไอ้คนท่ามากปากเสีย“นี่ๆๆ พอๆๆ กันเลยทั้งสามคน แมงปอวางแผนให้ก็ได้ ไม่ต้องเถียงกัน” อรุณนารีขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าสามพี่น้องมัวแต่เกี่ยงกัน เธอเรียกแทนตัวเองอย่างสนิทสนมกับแฝดทั้งคู่เพราะรุ่นราวคราวเดียวกันและเธอเองก็รู้สึกชอบนิสัยใจคอของแฝดขาวดำนี้เพราะทั้งคู่หน้าตารูปร่างเหมือนกันแทบทุกอย่างแต่ต่างกันเพียงสีผิวเท่านั้น แรกๆ เธอเอง
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร