ตอนที่ 25.เอวกางเกงยังต่ำได้อีกนะพ่อคุณเอ๋ย ดรุณนุชคิดแล้วก็นึกหวาดเสียว และซ่านไหวจนเลือดกำเดาแทบจะกระฉูด ถ้าเธออยู่นานกว่านี้คงขาดใจตายแน่ๆ เพราะตอนนี้รัศมีความหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้ามันเข้าตาจังๆ เขาหล่อมากหล่อกว่าเมื่อหกปีก่อนเสียอีก ดูเด็ดขาดมาดเนี้ยบเหมือน โรเบิร์ต แพตทิสัน พระเอกเรื่องทไวไลท์ ไม่มีผิดโอยๆๆ ใจหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม ใครก็ได้ช่วยที ดรุณนุชพยายามตั้งสติไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปกับชายหนุ่มที่ฝังอยู่ในใจเสมอมาทั้งที่พยายามไม่คิดและไม่สนใจ“เดี๋ยวสิฉันยังไม่รู้จักชื่อ หนู เลยว่าชื่ออะไร ถ้าครั้งต่อไปเจอกันจะได้เรียกถูก ส่วนฉันชื่อ ริค เวลส์ เรียกริคสั้นๆก็ได้ ฉันไม่ถือ” ริค เรียกสาวน้อยมซึ่งบัดนี้ใบหน้านวลแดงปลั่งราวมะเขือเทศสุกนั้นยิ้มๆ และพยายามซ่อนความต้องการภายในใจของตนให้มิดชิดดรุณนุชฉุนขาดทันทีที่ได้ยิน เขาเรียกเธอว่า หนู และรู้สึกว่าเขาจะเน้น คำๆ นั้นเหลือเกิน ไอ้ความหล่อเหลาและเซ็กซี่แสนร้ายกาจ ของชายหนุ่มที่เธอแอบชื่นชมเมื่อครู่หายวับไปทันที ความโกรธกรุ่นและฉุนจัดเข้ามานั่งประจำที่แทนความรู้สึกตื่นเต้นสั่นหวิวไหวเมื่อครู่ทันทีเชนกันนี่เธอโตเป็นสาวแล้วนะทุกส
ตอนที่ 26.ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนและเรื่องหญิงสาว หรือแม้แต่เรื่องธุรกิจ ชลเขตจะพยายามทำตัวให้เหนือกว่าเหมันต์ และเพราะด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียวของนายหัวชัชชล นายหัวคนดังของจังหวัด ชลเขตจึงถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจ และให้ท้ายจากผู้เป็นบิดา และบรรดาสมุนที่เสนอหน้าเอาความดีความชอบเสมอๆ ทำให้เขาเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองและชอบข่มเหงรังแกคนอื่นที่ด้อยกว่า นิสัยที่หยาบกระด้าง และคำพูดแต่ละคำ ก็แสดงออกถึงความไร้น้ำใจและเห็นแก่ตัวทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนที่คบหาจริงใจ แม้แต่หญิงสาวทั่วทั้งจังหวัด ก็ไม่มีหญิงสาวคนไหนอยากเข้าใกล้หรือคบหากับเขาจริงจัง หรือหากจะคบหาก็เพียงเพื่อผลประโยชน์จากเงินของเขาเท่านั้น และมักจะมีคำเปรียบเทียบระหว่าง ชลเขต กับเหมันต์ เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นนิสัยใจคอหรือรูปร่างหน้าตา การวางตัวต่อสังคมถ้าหากเหมันต์ เป็น พระเอก เจ้าชาย หรือเทพบุตรรูปงาม ชลเขตก็เป็น ผู้ร้าย มหาโจร และซาตานร้าย...นักโทษที่เด่นดี และเด่นดังพูดถึงตอนนี้ถูกมัดมือไพล่หลังกับเก้าอี้ สภาพไม่ต่างจากเศษผ้าที่ขาดวิ่นตามเนื้อตัวฟกช้ำดำเขียวและหน้าตาก็แตกยับเยิน“พวกนายเป็นพวกของนายหัวชลเขตใช่มั้ย” เหมันต์ถามอย่างใจเ
ตอนที่ 27.เหมันต์หันกลับมามองใบหน้าของแฝดจอมป่วนที่ตอนนี้ไร้แววทะเล้น แต่มันเย็นชาเหมือนนายของมัน“ไอ้เปลวมันตายแล้ว...” เหมันต์เอ่ยเสียงเรียบสั้นๆ แต่ฟังชัดทุกคำพูด ร่างผอมบางของหญิงชายวัยกลางคนที่กอดกันร่ำไห้ทรุดลงกับพื้น ตามด้วยเสียงฮือฮาแสดงความเสียใจและตามด้วยเสียงร่ำไห้ของผองเพื่อนและญาติมิตรชายหนุ่มผินหน้าหนีจากภาพนั้นและสั่งงานให้ลูกน้องจัดการไปรับศพของผู้ที่เสียชีวิตและจัดงานศพรวมไปถึงการดูแลครอบครัวผู้สูญเสียบุตรชาย ที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของครอบครัวอย่างดี เห็นทีว่างานนี้คงไม่จบลงง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมาเสียแล้ว“ในเมื่อมึงอยากเริ่มกูก็จะเล่นไปตามเกมของมึงไอ้เขต” เหมันต์รำพึงในใจโครมมม เพล้งงง!!! เสียงโต๊ะไม้สักตัวสวยและแก้วจานชามบนโต๊ะกระทบพื้นดังสนั่น เหล่าสมุนที่อยู่บริเวณ บ้าน อัครไพฑูรย์ ต่างตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดเกรงผู้เป็นนายซึ่งตอนนี้บ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่าได้รับบาดเจ็บจากบ่วงแร้วของนายพราน“โว้ยยย...ไอ้พวกเวร สารเลว มึงทำงานพลาดแล้วยังจะมีหน้ามาขอความเห็นใจจากกูอีกหรือ” ชลเขต อัครไพฑูรย์ นายหัวแห่งอัครไพฑูรย์ตวาดก้อง ดวงตาคมปูดโปนวาวโรจน์แทบถลน ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้
ตอนที่ 28.“โถลูกน่าสงสารจริง ถ้ายังไงแม่จะปรามเจ้าคอบร้ามัน แต่ว่ามันก็จะเชื่อฟังนายมันมากกว่าใคร” นายหญิงปลอบโยน ส่วนเจ้าสุนัขตัวร้ายที่พูดถึงนั้น ก็กำลังเดินขึ้นเรือนมาอย่างสงบเสงี่ยมในปากของมันก็มีเปลือกหอยตัวใหญ่แสนสวยที่มีหลากสีมาด้วย และเมื่อมาถึงหญิงสาวซึ่งนั่งชักเท้าขึ้นทันทีที่มันมาใกล้ มันก็ปล่อยเปลือกหอยในปากลงพร้อมกับทำหน้าแบบหมาเศร้าได้อย่างน่าสงสารยิ่งนัก จนนายใหญ่และนายหญิงวารินอดยิ้มไม่ได้พลางส่ายหัวกับกิริยาของเจ้าคอบร้าอย่างอ่อนใจในความเจ้าเล่ห์ของเจ้าสุนัขแสนรู้ตัวนี้นัก“เห็นไหมลูกมันเอาเปลือกหอยสวยๆ มาง้อแมงปอแล้ว บอกแล้วว่ามันชอบแมงปอ”หญิงสาวมองมันอย่างลังเล แต่พอเห็นหน้าเศร้าๆ ของมันก็อดสงสารไม่ได้ แต่ความไม่ชอบและกำลังงอนมันอยู่ทำให้เธอเชิดหน้าไม่มองมัน ทำให้นายหญิงและนายใหญ่หัวเราะไปกับอาการแสนงอนและการงอนง้อของเจ้าสุนัขตัวโต ที่เหงาหงอยลงทันทีที่ได้รับการมองเมินจากหญิงสาวที่มันแอบรักหมดใจคอบร้าขอโทษคร้าบ...คุณแมงปอสุดสวยของคอบร้า เจ้าคอบร้าทำท่างอนง้อหญิงสาวสุดฤทธิ์ แต่ก็ได้แต่ท่าเชิดๆ อย่างแสนงอนจากอรุณนารีกลับมา ทำให้เจ้าคอบร้าได้แต่ทำหน้าเหมือนหมาหัวเน่
ตอนที่ 29.คนบ้าทำไมชอบเปลือยกายโล่งโจ้งด้วยนะ ดูสิสวมแค่กางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว แถมยังโชว์สัดส่วนความเป็นชายอย่างเปิดเผย ร่างกายที่ขาวกระจ่างด้วยเป็นคนที่ใช้ชีวิตอยู่ซีกโลกตะวันตกนั้นรกประปรายด้วยไรขนอ่อนสีน้ำตาลอ่อนประปราย ที่ค่อยๆลับหายไปในขอบกางเกงว่ายน้ำที่ดูเล็กไปถนัดตา ร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเปียกชื้นด้วยน้ำทะเลและหยดน้ำที่เกาะพร่างพรายอยู่บนร่างสูงนั้นก็ช่วยให้เขาดูเซ็กซี่เหลือร้าย เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองเปียกชื้นแนบใบหน้าคมที่หลอกหลอนเธอทุกวันนั้นก็ยิ่งแทบทำให้เลือดในกายสาวเดือดพล่านและร้อนรุ่มอย่างประหลาดเอ...ไอ้ความร้อนรุ่มแบบนี้เหมือนในฝันของเธอเมื่อหกปีก่อนชัดๆ นี่นา สาวน้อยตกใจกับความรู้สึกของตนเองจนต้องกระพริบตาปริบๆ มองเขานิ่ง และเมื่อรู้ตัวว่าเผลอมองเขานานเกินไป ใบหน้านวลก็ร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า และพลอยจะลามไปทั้งตัว ดังนั้นดรุณนุชจึงตวาดกราดเกรี้ยวกลบเกลื่อน“ยี้ คนลามกทำไมชอบแก้ผ้านักนะ”สาวน้อยยกมือปิดหน้า และหันหลังให้ชายหนุ่มทันที เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เดือดพล่านในกาย แต่ความรู้สึกที่ทอประกายมาจากดวงตาคู่สวย ก็หาได้พ้นจากดวงตาคู่คมของชายหนุ่มต
ตอนที่30.เหมันต์ยอบตัวลงขยี้หัวของเจ้าคอบร้าอย่างมันเขี้ยวและกระซิบกับมันเบาๆ เพราะไม่อยากให้ขัดเสียงดนตรีแว่วหวานก่อนจะเดินเข้าห้องของตนและปิดประตูอย่างแผ่วเบาชายหนุ่มนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำหรูที่คละคลุ้งด้วยกรุ่นไอของน้ำอุ่น หูก็คอยฟังเสียงเพลงที่ยังขับกล่อมอยู่อย่างเพลิดเพลินรู้สึกผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้า และปัญหามากมายที่เขาไปพบเจอบนแผ่นดินใหญ่เสียงเพลงน้ำตาแสงไต้ที่แว่วมานั้นอ่อนหวานเศร้าสร้อยทำให้ชายหนุ่มลืมตาคมขุ่นเข้มขึ้น ทำไมเธอเล่นเพลงนี้หนอ ยัยแมงปอเลสเบี้ยน นั่นมีอารมณ์อ่อนหวานอ่อนไหวรู้จักเพลงรักที่แสนเศร้าด้วยหรือไร หรือว่าเธอกำลังคิดถึงบ้าน หรือคิดถึงแม่ทอมคู่ขากันแน่ชายหนุ่มคิดขณะลุกขึ้นเช็ดตัวและสวมเพียงกางเกงนอนผ้าเนื้อนุ่มก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับตาลงฟังเสียงเพลงหวานเศร้าจนหลับไปในที่สุด และหลับอย่างง่ายดายโดยที่ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอะไรไม่ว่าจะเก่าหรือใหม่ เขาหลับง่ายเช่นนี้เพราะเสียงเพลงหวานไพเราะหรือเพราะความเหนื่อยล้าก็ไม่อาจรู้ได้น้ำ ตา แสงไต้ ดื่มใจ พี่ร้าวระบม ไม่อยาก พรากขวัญ ภิรมย์ จำ ใจ ข่ม ใจไปจากนวล อรุณนารี วางซอสามสายในมือลงเมื่อเพลงจบ ก่อน
ตอนที่ 31. “เป็นไงบ้างคะพี่ริค รสชาติดีไหมคะ” หญิงสาวมองหน้าหล่อเหลาคมหวานของริค อย่างรอคอยคำตอบ โฮ่ง โฮ่ง แต่คำตอบของริคกลับเป็นเสียงเห่าของเจ้าคอบร้าที่มาตอนไหนไม่รู้แต่มันมาถึงก็เห่าใกล้ๆ เธอเสียจนตกใจร้องกรี๊ดและกระโดดโหยงมานั่งตักกว้างของเหมันต์อย่างลืมตัว แขนเรียวโอบรอบคอแกร่งและใบหน้าสวยน่ารักซุกซบอกกว้างหลับตาปี๋อย่างขวัญเสียแต่ชายหนุ่มที่เป็นหลักยึดของเธอกลับตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกชั่วคราวและเมื่อมองไปที่เจ้าคอบร้าที่ตอนนี้นั่งกระดิกหางมองมาที่เขาอย่างน่าหมั่นไส้และสายตาอีกห้าคู่ (รวมเจ้าคอบร้าด้วย) ก็กำลังมองมาที่เขาอย่างขบขันปิดไม่มิด ใบหน้ารกๆ ด้วยหนวดเครานั้น ก็ขึ้นสีเข้มทันที หัวใจที่เคยแกร่งกระด้างสั่นไหวนิดๆ เมื่อเจอกับความนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของร่างเล็กๆ ที่ซุกซบ“นี่แม่คุณจะตกใจอะไรนักหนา ฉันล่ะอยากรู้จังทุกครั้งที่เธอตกใจนี่กระโดดกอดผู้ชายทุกคนที่อยู่ใกล้เลยรึไงฮึ” ชายหนุ่มก้มลงกัดฟันพูดกับร่างเล็กที่ซุกตัวกับอกกว้างของเขาอย่างเคืองขุ่น แววตาวาววับเข้มขุ่นเหมือนกินรังแตนมาสักสิบรัง ใบหน้าน่ารักเงยหน้ามองเขาทันที ดวงตาวาววับอย่างเอาเรื่องเช่นกันที่เขามาท
ตอนที่32.“และคุณป้าก็ให้เธอเรียกฉันว่า พี่ริค ด้วยจะได้ดูสนิทสนมเหมือนคนครอบครัวเดียวกัน แมงปอยังเรียกฉันว่าพี่ริคเลย” ใบหน้าหล่อเหล่านั้นช่างยียวนนักในสายตาของเธอ ตอนนี้สาวน้อยแทบเต้าเร่าด้วยความขัดใจ“ฉันไม่เรียกใครจะทำไม หน้าตาเหมือนฝรั่งหื่นกามอย่างคุณฉันไม่เรียกพี่ให้เสียปากหรอก แล้วอีกอย่างฉันว่านะ คุณน่าจะรู้จักเกาะนี้แทบทุกซอกทุกมุมแล้วล่ะทำไมจะต้องเดือดร้อนให้คนอื่นพาไปโน่นไปนี่ทั้งที่ตัวเองก็ไปได้”“เธอคงลืมอะไรไปบางอย่างน้ำผึ้ง เธอติดค้างอะไรฉันอยู่รึเปล่า” เสียงเย็นๆ ของริค เอ่ยเนิบช้า ชัดเจนโดยเฉพาะคำว่า น้ำผึ้ง ที่เขาออกเสียงเป็นภาษาไทยชัดเจนจนดรุณนุชถึงกับเงยหน้ามองเขาอย่างงงงวยและหวาดหวั่น ขนอ่อนบริเวณต้อนคอลุกชันอย่างช่วยไม่ได้เมื่อสบกับตาที่วับวาวของริค เวลส์เขาจำเธอได้ นั่นคือสิ่งที่เธอคิดได้ตอนนี้ และภาพสุดท้ายก่อนจากกันเมื่อหกปีก่อนก็แวบเข้ามาในหัว ภาพที่ใบหน้าหล่อเหลาคมหวานของเขามีเลือดซึมออกมาจากหางตาซ้าย เพราะก้อนหินที่เธอตั้งใจขว้างใส่เขาสุดแรงเพื่อแก้แค้นให้นายหัวที่ถูกเขาแย่งแฟน และแก้แค้นที่เขาบังอาจปล้นจูบแรกของเธอไปอย่างร้อนแรงและอุกอาจและ อย่างหน้าด้าน
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร