LOGINShare
บทที่ 74
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 75
กู้จือโม่คลับคล้ายกับว่าจะไม่คิดว่าฉันจะเมารถ เห็นฉันอาเจียนอย่างหนักหน่วง เขาก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วรีบหยิบขวดน้ำแร่จากในรถยื่นมาส่งให้ฉันวันนี้ฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลยตลอดทั้งวัน อาเจียนไปสองสามครั้งก็อาเจียนอะไรไม่ออกสักอย่าง“ดื่มน้ำก่อน”ฉันโบกน้ำที่กู้จือโม่ยื่นให้ฉัน ลุกขึ้นยืนและมองเขาอย่างเย็นชา "นายพอใจแล้วสินะ?"“ฉันไม่รู้ว่า…” กู้จือโม่ทำอะไรไม่ถูกไปครู่หนึ่ง “ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอไปแข่งรถกับฉัน เธอดูตื่นเต้นมาตลอด ฉันเลยคิดว่าเธอ..."กู้จือโม่มองฉันและพูดด้วยความสับสนเล็กน้อย "ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเธอเมารถ"ฉันมองเขา มือที่ห้อยอยู่ข้าง ๆ ลำตัวกำแน่นขึ้นเล็กน้อยสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง ในตอนที่ฉันหน้าด้านตามเกาะแกะเขา หมายมั่นว่าจะต้องมีเขาให้ได้ ฉันสามารถไปกับเขาได้ทุกที่ ไม่ว่าจะแข่งรถ ดำน้ำ หรือปีนหน้าผาฉันมีส่วนร่วมในกีฬาที่เขาชอบทุกอย่าง และสนใจกีฬาเหล่านั้นอย่างมากแต่ทว่า ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วฉันเองก็ไม่ใช่ฉันคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ฉันมีสิ่งที่ตัวเองชอบและอยากจะทำฉันจะไม่เสียพลังงานและความสนใจไปกับเขาอีกแล้ว“ฉันเหนื่อยแล้ว” ฉันมองกู้จือโม่ มอง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 76
“ฉันไม่เข้าใจ” กู้จือโม่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วพูดต่อว่า “มีหลายอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ ดังนั้นเฉียวซิงลั่ว เธอมีหน้าที่ทำให้ฉันเข้าใจเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ”น้ำเสียงของเขาแน่วแน่และดื้อดึง คล้ายว่าหากวันนี้ไม่อธิบายให้ชัดเจนก็จะไม่จบง่าย ๆฉันไม่เข้าใจเขาเลย แต่ถ้าอธิบายให้ชัดเจนได้ในครั้งเดียว หลังจากนั้นต่างคนต่างอยู่ ฉันก็ยินดีที่จะทำฉันอ้าปาก แต่ยังไม่ทันได้พูด โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้งเรายืนใกล้กันมาก ฉันจึงเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเขาอย่างชัดเจน ชื่อของ ‘เฉินเยวี่ย’ ปรากฏอยู่บนหน้าจอฉันหันหลังแล้วเดินไปยังรถมาเซราติ “รับสายเถอะ เดี๋ยวแฟนของนายจะเป็นห่วงเอา”ในขณะที่กู้จือโม่รับโทรศัพท์ ฉันพยายามโบกรถจักรยานไฟฟ้าที่วิ่งผ่านหลังอธิบายความต้องการของฉันไปแล้ว ฉันก็ถูกปฏิเสธฉันไม่รู้ว่ากู้จือโม่คุยอะไรกับเฉินเยวี่ย และเมื่อไม่มีพาหนะอื่น ฉันจึงได้แต่พิงรถมาเซราติและรอเขาอย่างเรียบร้อยไม่รู้ว่าผ่านไปห้านาทีหรือสิบนาที กู้จือโม่ก็วางสายแล้วเดินเข้ามา“ดึกแล้ว ที่นี่ก็หนาวมากด้วย เรากลับกันเถอะ กู้จือโม่” ฉันเอ่ยขึ้นกู้จือโม่เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็หยุด ก่อนจะพยักหน้าแล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 77
"หลี่หลินน่า เธอกินยาพิษมาอีกแล้วเหรอ?" หลี่เสี่ยวอวี่ซึ่งเป็นหัวหน้าห้อง หันมาขมวดคิ้วมองหลี่หลินน่าหลังจากที่ถูกอาจารย์ที่ปรึกษาสั่งสอนไปเมื่อไม่กี่วันก่อน หลี่หลินน่าก็เงียบไปพักหนึ่งฉันรู้ว่าเธอเป็นพวกที่ชอบรังแกคนอ่อนแอแต่กลัวคนแข็งแรง อีกทั้งยังเป็นคนโง่ ฉันจึงจงใจยั่วเธอ "ถ้าเธอไม่มองฉัน แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าฉันมองเธออยู่?""เธอ!" หลี่หลินน่าโกรธจนจ้องฉันเขม็งฉันยิ้มเล็กน้อย แล้วเหลือบมองกระเป๋าที่เธอเพิ่งเก็บโทรศัพท์ลงไป "ฉันทำอะไรเหรอ?""ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าพรุ่งนี้เธอจะยังยิ้มได้อีกไหม" หลี่หลินน่าพยายามกลั้นความโกรธ ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ระหว่างหันหลังเดินออกจากห้องไป พร้อมกับหยิบของออกไปจากหอ "ยัยชั่ว!"เธอพูดเบา ๆ แต่ฉันได้ยินชัดเจนฉันมองประตูห้องที่เปิดแล้วปิดลง ก่อนจะถอนสายตากลับมาฉันหวังว่าฉันจะเดาไม่ผิด เธอนี่แหละที่เป็นคนโพสต์แบบไม่เปิดเผยตัวตนฉันหลุบตาลง แล้วหยิบโทรศัพท์ส่งบัญชีโซเชียลของหลี่หลินน่าไปให้โปรแกรมเมอร์ ช่วยตามรอยดูหน่อย"บ้าไปแล้ว" หลี่เสี่ยวอวี่ที่มองประตูที่ปิดอย่างแรง พูดด่าออกมา ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างฉัน "หลี่หลินน่านี่ทำให้ปวดหั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 78
นอกจากนี้ การที่กู้จือโม่ช่วยฉันและพาฉันไปด้วยนั้น ทุกคนก็เห็นกันหมดในขณะนั้นเฉินเยวี่ยกลายเป็นฝ่ายที่ได้รับความสงสาร ส่วนฉันกลายเป็นหนูที่ใคร ๆ ก็อยากไล่ตี ในขณะที่กู้จือโม่ซึ่งมีฐานะและตำแหน่งสูงส่ง ไม่มีใครกล้าวิจารณ์เขาฉันไปที่โรงอาหารเพื่อซื้ออาหาร ปกติแล้วป้าขายอาหารจะใจดี แต่ตอนนี้กลับมองฉันด้วยสายตาเหยียดหยามไม่ว่าฉันจะไปนั่งโต๊ะไหน โต๊ะนั้นก็จะเหลือฉันเพียงคนเดียวทันทีคนที่เดินผ่านฉันก็จะพูดคำหยาบใส่ว่า "ไร้ยางอาย"แม้แต่หลี่เสี่ยวอวี่กับเจี่ยนซินก็เริ่มถามฉันด้วยความสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับกู้จือโม่ฉันไม่ได้บอกพวกเธอเกี่ยวกับเรื่องราววุ่นวายระหว่างฉันกับกู้จือโม่ เพราะมันไม่มีอะไรจะพูด ฉันตอบไปเพียงประโยคเดียวว่า "พวกเธอต้องเชื่อฉันนะ"แต่ความเชื่อใจนั้นสร้างยาก โดยเฉพาะเมื่อเรื่องนั้นยังถูกพูดถึงอย่างต่อเนื่องหลี่เสี่ยวอวี่ยังดี หลังจากที่ฉันพูดแบบนั้น เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เจี่ยนซินกลับพูดว่า "จะให้เชื่อยังไงล่ะ เธอไม่บอกอะไรเลย แบบนี้ก็โดนด่าไม่เลิกสิ"ทางมหาลัยเองก็เข้ามาหาฉันเพราะเรื่องนี้กำลังบานปลาย พวกเขาบอกให้ฉันรีบจัดการให้เรียบร้อย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 79
“เฉินเยวี่ยเป็นคนบงการฉัน” หลี่หลินน่าพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น มือของเธอจับมือฉันแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะไม่เชื่อเธอเธอปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วพูดตะกุกตะกัก “ครึ่งเดือนก่อน วันนั้นที่เธอไม่กลับมาที่หอ เธอมาหาฉัน บอกให้ฉันรายงานว่าเธอทำอะไรบ้าง ไปที่ไหนบ้าง ทุกวัน”“รูปพวกนั้นก็เป็นเธอที่บอกให้ฉันถ่าย โพสต์ก็เหมือนกัน” หลี่หลินน่าพยายามปาดน้ำตาออกจากหน้า พูดไปเรื่อย ๆ เสียงเริ่มเบาลง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเริ่มรู้สึกผิด หรือเพราะกลัว “เธอบอกว่าถ้าฉันหาของที่มีประโยชน์ให้เธอได้ เธอจะให้เงินฉัน”ฉันไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่หลี่หลินน่าพูดเลยสักนิด แม้กระทั่งเรื่องที่เกิดขึ้นจนถึงขั้นนี้ ก็เพราะฉันตั้งใจปล่อยให้มันเป็นไปฉันรู้จักเฉินเยวี่ยดีเกินไปตอนที่ฉันพยายามจะไล่ตามกู้จือโม่ แต่กู้จือโม่ไม่เคยสนใจฉัน เธอก็มักจะหาทางแข่งขันกับฉันอยู่เรื่อย ๆแล้วตอนนี้เมื่อฉันถอยห่างจากกู้จือโม่ แต่เขากลับเริ่มสนใจฉันบ้าง เธอจะยอมอยู่เฉย ๆ ได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่ฉันตบหน้าเธอในป่า เธอจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่าย ๆ ได้ยังไง?ฉันดึงมือออกจากการจับของหลี่หลินน่า “เฉินเยวี่ยให้เงินเธอเท่าไหร่?”“ห้าแ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 80
“เฉียวซิงลั่ว” กู้จือโม่ดูเหมือนจะไม่พอใจกับคำพูดของฉัน เขายกมือขึ้นบีบจมูกอย่างหงุดหงิด “การที่เฉินเยวี่ยติดคุก มันไม่ได้ทำให้เธอได้ประโยชน์อะไรเลย”“บ้านเธอก็ทำธุรกิจ การทำอะไรให้ได้ประโยชน์สูงสุด เธอคงเคยได้ยินมามากพอสมควร”“ถ้าเธอถอนคดี ฉันจะให้เงิน หรือส่งโปรเจกต์ให้กับครอบครัวเธอ”“คุณชายกู้นี่ช่างใจกว้างจริง ๆ” ฉันยิ้มเล็กน้อย รู้สึกว่าบางทีฉันกับกู้จือโม่คงพูดคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เขาต้องการปกป้องเฉินเยวี่ย ในขณะที่ฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาฉันหันหลังแล้วกดเปิดสวิตช์คอมพิวเตอร์ รอจนหน้าจอเริ่มเปิดขึ้นจู่ ๆ กู้จือโม่ก็โค้งตัวลงมาขวางฉันไว้ระหว่างโต๊ะกับร่างของเขา เขามองฉันด้วยสายตาที่ซับซ้อน “ลั่วลั่ว ฟังฉันหน่อย”ลั่วลั่ว…ฉันไม่รู้ว่ากู้จือโม่คิดอะไรอยู่ ที่ถึงกับเรียกฉันด้วยความสนิทสนมขนาดนี้เพื่อเฉินเยวี่ยลั่วลั่ว…ใครจะเรียกฉันแบบนี้ก็ได้ แต่กู้จือโม่ทำไม่ได้โดยเฉพาะตอนที่เขามาขอร้องให้ฉันช่วยเฉินเยวี่ย การที่เขาเรียกฉันแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงฉันทำหน้าเย็นชาและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “อย่าเรียกฉันแบบนั้น เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะเรียกฉันอย่างส
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 81
ความเงียบในห้องนั้นแน่นเสียจนเสียงเข็มตกลงพื้นยังได้ยินหลังจากความเงียบที่ยาวนาน ในที่สุดกู้จือโม่ก็พูดขึ้นมา “ขอโทษที่ต้องเจอกันในสถานการณ์แบบนี้”ก่อนที่ฉันจะมา พวกเขาได้สั่งอาหารเต็มโต๊ะไว้แล้วทันทีที่กู้จือโม่พูด ฉันกลับจ้องมองอาหารที่จัดวางอยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมและสีสันที่ดูน่าทาน แต่ท้องของฉันกลับรู้สึกไม่สบาย ไม่แน่ใจว่าหิวหรือมีอะไรผิดปกติ มันรู้สึกร้อนวูบวาบจนฉันอยากจะอาเจียนฉันยิ้มเล็กน้อย แต่คำขอโทษของกู้จือโม่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอะไรเลยเหมือนกับการที่เขาทำร้ายฉันด้วยมีด แล้วขอโทษทีหลังฉันไม่รู้ว่าคำว่า ‘ขอโทษ’ ของเขามีความหมายอะไรฉันหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบอาหารจานหนึ่งเข้าปากโดยไม่สนใจอะไรมาก “นายสืบเรื่องของฉันใช่ไหม?”กู้จือโม่เงียบ มือที่จับแก้วแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวฉันกลืนอาหารลงไปแล้วหันไปมองหน้าเขาด้วยน้ำเสียงที่เสียดสีเล็กน้อย “แล้วนายรู้หรือเปล่าว่าประธานฉางคือคู่ดูตัวที่เฉียวเจี้ยนกั๋วจัดหามาให้ฉัน?”สีหน้าของกู้จือโม่ดูแย่ลงไปตามคำพูดของฉัน เขาอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างฉันหันกลับไปที่จานอาหารตรงหน้าและคีบอาหารใส่ปากอีกครั้ง “เฉียวเจี้ยนกั๋วใช้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 82
ฉันรู้สึกไม่สบายอย่างมาก ทั้งตัวร้อนและปวดเมื่อยไปหมดฉันพยายามอดทนจนถึงเที่ยงคืน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ต้องค่อย ๆ ลุกจากเตียงเพื่อหายาแต่ฉันประเมินตัวเองสูงไปหน่อย ทันทีที่ลุกขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวก็หมุนติ้วไปหมด ในวินาทีถัดมาฉันก็ล้มลงกับพื้นหลี่เสี่ยวอวี่ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ฉันได้ยินเสียงจึงรีบลุกขึ้นมาเปิดไฟเมื่อเห็นว่าฉันนอนคว่ำอยู่บนพื้น เธอก็รีบกระโดดลงจากเตียงมาช่วยพยุงฉันขึ้น “ซิงลั่ว เธอเป็นอะไรไป?”“เจี่ยนซิน หลี่หลินน่า ช่วยกันหน่อย มาช่วยฉันพยุงซิงลั่ว”ในไม่ช้า ทุกคนในหอพักก็ตื่นขึ้นเพราะฉัน“ตัวร้อนจัง” หลี่เสี่ยวอวี่สัมผัสหน้าผากฉัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “ซิงลั่ว เธอมีไข้สูงเลย ทำยังไงดี?”ฉันแทบจะนั่งไม่ไหว ต้องนั่งพิงหลี่เสี่ยวอวี่บนเตียง พร้อมกับหลับตาพูดเบา ๆ “กินยาแก้ไข้แล้วนอนพัก เดี๋ยวก็ดีขึ้น ไม่ต้องห่วง”เมื่อฉันพูดแบบนั้น พวกเธอก็ไม่พูดอะไรอีกโชคดีที่เจี่ยนซินมียาสามัญประจำบ้านที่เตรียมไว้ก่อนมาเรียน รวมถึงเครื่องวัดไข้ด้วยพวกเธอวัดอุณหภูมิให้ฉันแล้วให้ฉันดื่มน้ำอุ่นแก้วใหญ่ก่อนจะกินยาแก้ไข้ จากนั้นก็ช่วยฉันนอนพัก เมื่อจัดการทุกอย่างเร
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
