เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 270
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 271
เขาจอดรถแล้วรีบเดินตรงมาหาฉัน มองฉันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?” ฉันสูดลมหายใจลึก พยายามระงับความสั่นไหวในใจ แต่ความขมขื่นในใจกลับพลุ่งพล่านราวกับน้ำท่วมที่เอ่อล้น ยากจะหยุดยั้งฉันยิ้มบาง ๆ อย่างเรียบเฉย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะต้องแสดงออกมาให้เห็น แต่ฉันอาศัยความเข้มแข็งทางจิตใจทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงเพื่อให้เขายอมเปิดใจบอกความจริงกับฉัน “ไม่มีอะไรหรอก แค่หลงทางนิดหน่อย” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่เชื่อข้อแก้ตัวของฉัน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ฉันจะหลงทางมาที่นี่ได้ยังไง? นอกจากมาที่บ้านตระกูลกู้แล้ว ฉันจะมีโอกาสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? ฉันรู้ว่าคนที่อยากได้คำตอบมากที่สุดต้องเป็นเขา แต่ตอนนี้ที่ฉันได้รู้ความจริงแล้ว กลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก ราวกับมีมีดปลายแหลมปักลงกลางใจของฉัน ทำให้ฉันไม่สามารถยิ้มออกมาได้ เขาหันไปเปิดประตูรถ สายตากลับมีความอ่อนโยนเจือปนอยู่ โดยไม่มีท่าทีตำหนิฉันเหมือนเมื่อครู่ ก็จริงอย่างที่คิด คนที่เสแสร้งเก่ง มักจะหาช่องทางปกป้องตัวเองได้ในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด และยั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 272
แต่ว่าจนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้เขาให้โอกาสฉันได้เข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อให้ฉันไว้ใจเขาจริง ๆ และจากนั้นจึงโจมตีฉันอย่างร้ายแรงที่สุด เมื่อฉันพูดทุกเรื่องจนหมด เขาก็นิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง “ลั่วลั่ว เธอลำบากมามาก แต่เธอต้องเชื่อนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอและคอยสนับสนุนเสมอ” ตอนนี้ฉันทำได้แค่แสร้งทำเป็นมองเขาด้วยท่าทางขอบคุณ เพื่อให้เขารู้สึกว่าหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความอบอุ่น “เดิมทีฉันรู้สึกอึดอัดใจมาก แต่ตอนนี้พอได้คุยกับนาย ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย” ฉันแกล้งทำเป็นเหมือนว่าฉันเข้าใจและโล่งใจแล้ว เพื่อให้เขาพูดความจริงกับฉัน และบอกทุกอย่างที่ฉันอยากรู้ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ไม่ใช่คนโง่ ความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดคือการเงียบใส่กัน แต่เข้าใจความคิดของกันและกัน รถเคลื่อนตัวเข้าสู่เขตเมืองอย่างช้า ๆ ฉันค่อย ๆ ฟื้นตัวจากความรู้สึกสับสนวุ่นวายในจิตใจ ฉันรู้ว่าช่วงเวลาที่เหลือระหว่างเราสองคนมีไม่มากแล้ว แต่บางเรื่องก็จำเป็นต้องพูดให้ชัดเจน “พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดกันนี่นา แล้วนายไม่มีอะไรอยากจะพูดกับฉันเหรอ?” หรือว่าเขาไม่คิดจะบ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 273
เขานิ่งเงียบอีกครั้ง ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อย ๆ เอ่ยปากพูด “เป็นคุณปู่กู้ที่มาหาฉัน ให้ฉันเข้าหาเธอ เพื่อให้เธอออกห่างจากกู้จือโม่ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่าง ๆ จะมาถึงจุดนี้ ฉัน...” เขายังพูดไม่ทันจบ ฉันก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ที่แท้ เขาถูกตระกูลกู้จ้างมาเพื่อเข้าหาฉัน จุดประสงค์ก็เพื่อให้ฉันห่างจากกู้จือโม่ ในใจฉันเต็มไปด้วยความขมขื่น ที่แท้คนที่ฉันไว้ใจมาตลอดกลับกำลังใช้ประโยชน์จากฉัน ฉันหลับตาลง ไม่อยากให้ความรู้สึกของตัวเองหลุดควบคุมไปมากกว่านี้ ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถพ่ายแพ้ได้ง่าย ๆ แบบนี้ ฉันต้องเข้มแข็งและเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่างกล้าหาญ รถค่อย ๆ จอดลง ฉันลืมตาขึ้นและมองดูโลกภายนอกผ่านหน้าต่าง ในใจมันเจ็บปวดเหลือเกิน ที่แท้ความรู้สึกถูกทรยศเป็นแบบนี้เองฉันหวังเหลือเกินว่าเหตุผลที่เขาเข้าหาฉันจะเป็นเพราะเขาคิดว่าฉันเป็นคนดี หรือเพราะเขารักฉัน ไม่ใช่เพราะค่าตอบแทนอันมากมายจากตระกูลกู้ “นายไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าการทำแบบนี้จะทำให้ฉันเจ็บปวดมากแตาไหน? นายไม่กลัวว่าจะสูญเสียฉันไปเลยเหรอ?” ฉันยอมละทิ้งคนที่เคยรักสุดหัวใจเพื่อให
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 274
“ฉันเข้าใจ แต่ฉันอยากให้เธอจำไว้ว่า ฉันเคยอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริง ๆ” ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ ฉันรู้ว่าเขายังพูดไม่จบ ฉันก็อยากจะกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายกับเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาอาจจะหายไปจากชีวิตของฉันตลอดกาล ฉันจะไม่ยอมให้ใครทรยศฉันในโลกของฉันอีก “บางทีวัตถุประสงค์ที่ฉันเข้าหาเธออาจจะไม่บริสุทธิ์นัก แต่ฉันรักเธอจริง ๆ เพียงแค่ฉันใช้วิธีที่ผิด ฉันหวังว่าเธอจะรักฉันได้ ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่คู่ควร ฉันก็อยากหาวิธีไถ่โทษ เพื่อให้เธอรักฉัน” ทำไมถึงมีคนที่น่าขำขนาดนี้ได้นะ? เหยียบย่ำความจริงใจของฉัน แล้วบดขยี้ศักดิ์ศรีของฉันลงกับพื้นอย่างไร้ปรานี สุดท้ายยังคิดจะให้ฉันรักเขาอีกเหรอ? เขาคิดว่าฉันเป็นคนที่ต่ำต้อยมากขนาดไหนกัน? “ฉันไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นให้ผลประโยชน์อะไรกับนาย แต่นายได้ทำร้ายฉันอย่างแท้จริง ฉันไม่อยากพูดอะไรกับนายอีก ไม่ว่าจะเป็นหรือตายจากนี้ไปเราสองคนอย่าได้เกี่ยวข้องกันอีก”ฉันนั่งอยู่บนรถด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด ที่แท้การถูกทรยศมันเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ฉันควรจะชินกับมันตั้งนานแล้วสิ ทำไมฉันถึงยังรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้อยู่ล่ะ? นั่นก็เพร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 275
ฉันรู้ว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก แต่ฉันต้องกล้าที่จะเผชิญหน้า ฉันจะไม่ยอมให้แผนการชั่วร้ายของคุณปู่กู้สำเร็จไปได้ และยิ่งไม่อาจปล่อยให้คนอย่างลั่วอี้ฝานทำร้ายฉันต่อไปอีก แต่ด้วยตัวฉันที่เป็นเพียงผู้หญิงคนเดียว จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้อย่างไร? ท้ายที่สุดแล้ว ฉันไม่มีอะไรเลย ในขณะที่ตระกูลกู้นั้นทรงอำนาจมหาศาล ราวกับต้นไม้ใหญ่ที่หยั่งรากลึกถึงแก่นของผืนดิน ตระกูลกู้ทรงอำนาจมหาศาล ส่วนฉันก็เป็นเพียงแค่ตัวตนเล็ก ๆ ที่ทั้งไร้ค่าและน่าขัน นี่คือค่ำคืนที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับ ในคืนนี้ฉันคิดอะไรหลายอย่าง แล้วจึงได้เข้าใจว่า เหตุผลที่ฉันต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาโดยตลอด เป็นเพราะฉันยังไม่แข็งแกร่งพอ ไม่จำเป็นต้องรอจนกว่าปีกของฉันจะแข็งแรงเต็มที่ถึงจะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายได้ เพราะฉันสามารถเลือกที่จะเปิดเผยทุกอย่างในตอนนี้ได้เลยเขาคิดว่าฉันทำลายความรักอันสมบูรณ์แบบของหลานชายเขา และฉุดชีวิตของหลานชายเขาลงสู่ขุมนรก ดังนั้นตอนนี้ ตอนนี้ฉันแค่ต้องตัดความสัมพันธ์ให้ชัดเจน ให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้สนใจอะไรในตัวหลานชายของเขาเลย กู้จือโม่ ชายที่เคยครอบครองชีวิตฉันทั้งหมด ทำให้ฉันรู้สึกหวาด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 276
“ฉันกับกู้จือโม่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ส่วนเรื่องของเขากับคนอื่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนเคยหลงรักเขาโดยไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ แต่ตอนนี้ฉันมีสติและไม่มีทางรักเขาได้อีกแล้ว”คุณปู่กู้มองมาที่ฉัน ดวงตาสะท้อนความประหลาดใจเล็กน้อย เขาเห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าฉันจะพูดความคิดของตัวเองออกมาอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ เขาเงียบไปชั่วครู่ ขณะที่ฉันคิดว่าเขาคงจะถอนหายใจโล่งอก แต่ไม่คาดคิดว่าเขากลับแค่นเสียงเย็นชาออกมา แล้วมองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกยิ่งกว่าเดิม “คนอย่างเธอที่เป็นแค่แมลงไร้ค่า ต่อให้พยายามยื้อเขาไว้แค่ไหน เขาก็ไม่มีวันรักเธอแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอไม่มีค่าคู่ควรเลยสักนิด” คำพูดของเขาเหมือนมีดคมกริบที่แทงลึกเข้าไปในหัวใจของฉัน ฉันกัดริมฝีปากแน่น กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาไว้ ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันจะอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้ที่นี่ ฉันเงยหน้าขึ้น สบตาเขาด้วยสายตาที่มั่นคงยิ่งกว่าเดิม “คุณปู่กู้คะ ฉันเข้าใจดีถึงสถานะของตัวเอง และไม่เคยฝันลม ๆ แล้ง ๆ ว่ากู้จือโม่จะรักฉันเลยสักครั้ง แต่ฉันก็อยากให้คุณเข้าใจว่า ฉันไม่ใช่แมลงไร้ค่าอย่างที่คุณมอง ฉันมีศักดิ์ศรีแ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 277
ฉันส่ายหน้า ดวงตาแน่วแน่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด อยากให้เขารู้ถึงความแข็งแกร่งของฉัน “คุณปู่กู้ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการเปลี่ยนแปลงโลก แต่ฉันต้องการทวงความยุติธรรมให้คุณย่า และตามหาความเป็นธรรมให้กับผู้ที่ตกเป็นเหยื่อทุกคน ฉันรู้ดีว่าหนทางนี้เต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่ฉันจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไป ฉันจะหาหลักฐานให้ได้ และจะเปิดเผยให้ทุกคนได้รู้ถึงความผิดของคุณและครอบครัวของคุณ คุณปู่กู้มองมาที่ฉัน แววตาฉายแววเยือกเย็นออกมาเล็กน้อย เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม “ยัยเด็กไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ เธอคิดว่าจะได้ความยุติธรรมอะไรอีก? เธอพาคนออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เฉินเยวี่ยต้องเลี้ยงน้องที่ต่างประเทศเพียงลำพัง แถมยังสูญเสียแม่ไปด้วย เธอยังต้องการอะไรอีก?” ในชั่วพริบตา ฉันรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องน่าขยะแขยงแบบนี้อีก เขาคิดว่าการที่แม่ของเฉินเยวี่ยต้องติดคุกเกี่ยวข้องกับฉันอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้โลภมากจนละเมิดกฎหมายไปงั้นเหรอ?“ฉันไม่ได้มีความสามารถที่จะบิดเบือนกฎหมาย หรือบิดเบือนความถูกผิดได้แบบคุณ แ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 278
“คุณปู่กู้ คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่ได้ฝันลม ๆ แล้ง ๆ แต่ฉันกำลังไล่ตามความยุติธรรม ฉันเชื่อว่า ตราบใดที่ฉันยังยืนหยัดต่อไป สักวันหนึ่งฉันจะหาหลักฐานมาได้ และฉันจะทำให้ทุกคนรู้ถึงความผิดของคุณและครอบครัวคุณ ฉันจะใช้การกระทำของฉันพิสูจน์พลังแห่งความยุติธรรม!” คุณปู่กู้มองมาที่ฉัน แววตาแฝงไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดเลยว่าฉันจะมุ่งมั่นและยืนหยัดได้ถึงเพียงนี้ แต่กลับมีบางเรื่องที่ฉันลืมไปเสียสนิท ฉันลืมไปว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นนักธุรกิจที่เย็นชาไร้หัวใจ และยิ่งไปกว่านั้น ฉันลืมไปว่าเขาเป็นคนที่ทรงอำนาจจนไม่มีทางมอบความยุติธรรมให้ฉันได้เลย “ถ้าเธอจะพูดแบบนี้ งั้นฉันจะทำให้เธอรู้ความจริง เธอคิดว่าตัวเองฉลาดมากอย่างนั้นเหรอ? แต่จริง ๆ แล้ว การตายของคุณย่าเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นต้นเหตุอย่างนั้นเหรอ?” คำพูดของเขาทำให้ฉันนิ่งอึ้งไปทันที ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรลงไปถึงต้องมาถูกดูถูกแบบนี้ แต่คำพูดต่อมาของเขากลับทำให้เลือดในกายของฉันเย็นเฉียบ เขามองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม ราวกับมองสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง เหมือนกับว่าเขาสามารถดูถูกหรือเหยียบย่ำฉันได้ตามใจ โดยไม่เห็นคุณค่าและพลังใด ๆ ในตัวฉันเลย
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 350
พวกเรานัดกันที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ“ฉันอยากร่วมมือกับเธอ เพื่อสร้างแบรนด์เสื้อผ้าใหม่ด้วยกัน”ตอนนี้ฉันมีเงินทุนอยู่บ้าง จึงสามารถออกแบบเสื้อผ้าได้ แล้วเขาจะช่วยฉันบริหารจัดการ พวกเราจะร่วมกันออกแบบและผลิตเสื้อผ้าเหล่านี้ขึ้นมา ซึ่งจะทำให้เราสามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองได้ภายในร้านกาแฟ แสงไฟอ่อนโยนส่องกระทบใบหน้าของซูข่ายเหวิน เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น“ร่วมมือกัน? สร้างแบรนด์เสื้อผ้า? ฟังดูเป็นไอเดียที่ยอดเยี่ยมมาก!” เขาเอนตัวมาข้างหน้าอย่างตื่นเต้น ชัดเจนว่าเขาสนใจข้อเสนอของฉันมากฉันพยักหน้าแล้วอธิบายแนวคิดของฉันอย่างละเอียด“ใช่เลย ฉันมีความสนใจอย่างมากในด้านการออกแบบเสื้อผ้า ส่วนเธอเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานาน สะสมทั้งประสบการณ์และทรัพยากรมากมาย ฉันคิดว่า ถ้าเราสามารถร่วมมือกันได้ มันคงจะสร้างประกายที่ไม่เหมือนใครขึ้นมาแน่นอน”ซูข่ายเหวินคนกาแฟในถ้วยเบา ๆ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยความคิดของเขาออกมา“นี่เป็นโอกาสที่ดีจริง ๆ แต่เราจำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ก่อนอื่น เราต้องกำหนดตำแหน่งของแบรนด์ให้ชัดเจน ว่าเราจะเดินสายแฟชั่นระดับไฮเอนด์แ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 349
ค่ำคืนค่อย ๆ ล่วงเลย ไฟริมทางในมหาวิทยาลัยเริ่มส่องสว่าง เงาของพวกเราถูกยืดออกยาวใต้แสงไฟฉันเงยหน้ามองกู้จือโม่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความแน่วแน่ ทำให้หัวใจฉันสั่นไหวเล็กน้อยบางที ฉันอาจให้โอกาสเขา และให้โอกาสตัวเองด้วยเช่นกันมองเข้าไปในดวงตาของเขา อยู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าทำไมถึงเคยยึดติดกับเขามากขนาดนั้น? บางทีอาจเป็นเพราะความรักของฉันที่มีต่อเขามันลึกซึ้งกว่าที่คิดจริง ๆบางทีความรักอาจค่อย ๆ งอก เงยขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ โดยที่เราไม่รู้ตัว หรืออาจเป็นเพราะบางเหตุการณ์ที่ทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งความรักถูกหว่านลงในใจฉัน พอรู้ตัวอีกที เมล็ดพันธุ์นั้นก็เติบโตกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ไปแล้ว“จริง ๆ แล้ว ไม่ว่าเราสองคนจะมานั่งคุยอะไรกันที่นี่ในวันนี้ ก็คงไม่ได้คำตอบอะไรอยู่ดี ตอนนี้เรายังเด็กกันอยู่ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร บางทีตอนนี้เธออาจจะแค่รู้สึกผิดกับฉัน ถึงได้คิดแบบนี้ แต่พอถึงวันที่เธอเติบโตขึ้นจริง ๆ เธอจะยังคิดเหมือนเดิมอยู่ไหม?”ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเยวี่ยกับเขา ฉันไม่มีวันลืม ดังนั้นฉันรู้ดีว่า ตอนนี้เขายังไม่โตพอ แม้ว่าเขาจะดูเก่งกว่าคนทั่วไปมาก แต่ความคิด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
